Βλέπουμε λοιπὸν τὶς οἰκογένειές μας γενικῶς νὰ πτωχοποιῶνται, ἐνᾦ παραλλήλως τὰ «ἐμφυτευμένα» «πρότυπα» ἀπὸ τὴν προπαγάνδα τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως εἶναι τόσο ἰσχυρά, ποὺ δύνανται ἀκόμη καὶ νὰ τὶς διαλύσουν πλήρως. Ἔχουμε ἀναρωτηθῆ ὅμως γιά τό τί ἀκριβῶς καταστρέφουν ὅλοι αὐτοί οἱ ἐπιτήδειοι; Ἔχουμε ἀναρωτηθῆ γιά τό ἐάν πράγματι κάποια ἀπό ὅσα προσπαθοῦμε νά διαφυλάξουμε μέ πεῖσμα εἶναι περιττά; Σταθήκαμε, ἀκόμη καὶ τώρα, νά «φιλτράρουμε» τά ὅσα ἀγωνιζόμεθα νά διαφυλάξουμε, γιά νά παύσουμε (ἐπὶ τέλους!!!) νά κουβαλοῦμε τά περιττά καί νά ἐστιάσουμε μόνον στά χρήσιμα καί στά σημαντικά;

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην… Τί κάνουμε γιά νά κρατήσουμε τίς οἰκογένειές μακράν κάθε διαβρωτικῆς καί ἀποσυνθετικῆς ἐπιθέσεως;  Γιατί δέν καταπιανόμεθα μέ τό πῶς θά τίς κρατήσουμε ὅσο τό δυνατόν πιό ἀποστασιοποιημένες ἀπό κάθε εἴδους διαβρωτικό «πρότυπο» ἐπιλέγοντας μίαν πιό Φυσική διαδρομή; Γιατί ἐπί τέλους δέν ἀποφασίζουμε νά τολμήσουμε νά ἐπιβιώσουμε μόνον μέ τά ἀναγκαία ἀφήνοντας πίσω μας (ὁριστικῶς!!!) τά περιττά καί τά περίτεχνα;

Στὸν κόσμο μας εἶναι ἀπὸ δύσκολο (ἔως κι ἀδύνατον) τὸ νὰ διαφύγῃ κάποιος ἀπὸ τὴν πεπατημένη. Ὅλοι μας, μὰ ὅλοι μας, θὰ ἐπιλέξουμε τὴν μεγάλη ἢ μικρὴ ἀσφάλεια ποὺ μᾶς προσφέρει μία ὀργανωμένη κοινωνία, ἀρνούμενοι νὰ πατήσουμε μόνοι μας στὰ πόδια μας καὶ νὰ ὑπαρασπισθοῦμε, ἐπὶ τῆς οὐσίας, αὐτὰ τὰ ὁποία (ὑποτίθεται πὼς) πιστεύουμε. Ὡς φυσικὸν ἐπόμενον αὐτοῦ, τοῦ κάθε μας συμβιβασμοῦ καὶ τῆς κάθε μας ἐκπτώσεως, εἶναι καὶ ἡ «λείανσις» πολλῶν «ἀπαγορευτικῶν γραμμῶν» μά, κυρίως, ἡ δυστυχία μας. Διότι οὐδεὶς εὐτυχεῖ ὅταν γνωρίζῃ πὼς μόνος του παραιτεῖται ἀπὸ αὐτὰ ποὺ θεωρεῖ ἀδιαπραγμάτευα.

Ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν διότι, πολὺ ἁπλᾶ, ἀρνούμεθα (καί, σὲ κάποιες περιπτώσεις ἀδυνατοῦμε) νὰ «ζυγίσουμε» μέσα μας τὴν ἀξία καὶ τὴν βαρύτητα καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τῶν σημαντικῶν, γιὰ νὰ ἀποφασίσουμε μὲ γνώμονα τὸν βαθμὸ σπουδαιότητος καὶ οὐδέποτε μὲ γνώμονα τὸν βαθμὸ ἀσφαλείας μας. Τὸ σπουδαῖο ὅμως καὶ τὸ σημαντικὸ ἀπαιτοῦν ἀπὸ ἐμᾶς καθημερινὲς θυσίες καὶ ἀγῶνες, ἐνᾦ οἱ βαθμοὶ ἀσφαλείας, ποὺ ἀπολαμβάνουμε μετὰ ἀπὸ συμβιβασμούς, ὁπωσδήποτε λιγότερο κόπο καὶ  πόνο.
Ἐφ΄ ὅσον λοιπὸν ἐπιλέγουμε νὰ ὁμογενοποιηθοῦμε σὲ κάτι πιὸ …ἀπρόσωπο, τότε αὐτομάτως ὑποβιβάζουμε τὰ πάντα σὲ κάτι ποὺ  διαρκῶς χάνει  ἀξία, ἀπὸ πλευρᾶς ποιότητος. Στὴν πραγματικότητα εἶναι σὰν νὰ ἀποφασίζουμε νὰ περιορισθοῦμε στὰ περιττὰ καὶ  νὰ παραιτηθοῦμε ἀπὸ τὰ ἀναγκαία.

Φυσικά, θεωροῦμε ἀκόμη δυσκολότερον τὸ νὰ τολμήσουμε μόνοι μας νὰ ἐπιχειρήσουμε τὸ  πρῶτο βῆμα, ποὺ θὰ μᾶς βγάλη ἀπὸ τὴν …μαζικότητα καὶ θὰ μᾶς προσδώσῃ βαθμοὺς Ἐλευθερίας.
Δῆλα δὴ ἀρνούμεθα νὰ χαράξουμε δρόμους.

Σήμερα ποὺ ὅλα καταῤῥέουν οἱ ἐπιλογές μας διαρκῶς περιορίζονται. Ὅλα τὰ «σημάδια» μᾶς ὁδηγοῦν στὸ νὰ λάβουμε συγκεκριμένες ἀποφάσεις, ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν ἐπιβίωσιν. Κατ’ ἐπέκτασιν ἐκ τῶν πραγμάτων, θέλουμε δὲν θέλουμε, ὑποχρεούμεθα νὰ ἑστιάσουμε στὰ Ἀναγκαία καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦμε, σιγά-σιγὰ ἢ βιαίως, ἀπὸ τὰ περιττά. Ὅλα τὰ περιττά, ἀκόμη κι αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς θεωροῦμε τώρα πιὰ ἀναγκαία.

Ἄλλως τε… Γιὰ νὰ ξεκινήσῃ κάποιος μίαν πορεία γιὰ κάπου ὀφείλει νὰ κουβαλᾷ μόνον ὄλα ἐκεῖνα τὰ ἀναγκαία γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν του, πρὸ  κειμένου νὰ μπορῇ νὰ πορεύεται ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ξεκούραστα. Ἐὰν συνειδητοποιήσουμε πὼς ἀκριβῶς αὐτὸ καλούμεθα κι ἐμεῖς νὰ κάνουμε, τότε ἴσως νὰ μπορέσουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ περιττὰ κατόπιν δικῆς μας ἐπιλογῆς καὶ ὄχι λόγῳ τῆς βιαιότητος τῶν γεγονότων.

Φιλονόη

εἰκόνα