Με αφορμή την «Ορέστεια» του Χουβαρδά (ναι, του Χουβαρδά, όχι του Αισχύλου) δυο λόγια:
Δεν μπορώ να καταλάβω τι έχουμε πάθει με τα αρχαία δράματα (και κωμωδίες) και τους αλλάζουμε την πίστη. Εγώ ξέρω ότι ένας καλός σκηνοθέτης παίρνει ένα μέτριο σενάριο και το μεταμορφώνει σε αριστούργημα επί σκηνής.
Εμείς το κάνουμε αλλιώς. Έχουμε έτοιμο το ΔΩΡΟ που μας θα δίνει ο αρχαίος τραγικός, και οι νεοέλληνες σκηνοθέτες το τραβούν από εδώ κι από εκεί για να το φέρουν στα μέτρα τους.
Δεν μου άρεσε η Ορέστεια του Χουβαρδά. Όπως δεν μου αρέσει κάποιο αρχαίο έργο που ο σκηνοθέτης πάει να βγει μπροστά από τον δημιουργό. Δεν μου άρεσε η ιδέα να χορεύουν βαλς οι ηθοποιοί δίπλα από τα πτώματα της Κλυταιμνήστρας και του Αιγίσθου υπό τους ήχους στο πικάπ του «Τι κι αν χαθείς κι αν φύγεις» της Στέλλας Γκρέκα (1943).
Προφανώς κάτι ήθελε να πει ο ποιητής (σκηνοθέτης) με όλο αυτό. Σεβαστό (αν κι εγώ δεν το κατάλαβα).
→ Το τι θέλει να πει ο Αισχύλος ποιος θα το σεβαστεί;
Δηλαδή τόσο πολύ έχουμε φάει στην μάπα την κλασική απόδοση των έργων που πια κουραστήκαμε και επιλέγουμε την… πρωτοπορία;
Κλείνω. Αποδοκιμασίες δεν άκουσα. Τα μόνα «γιούχα» που ακούστηκαν ήταν τα γέλια των θεατών. Όπως επίσης και το γεγονός ότι έφευγε κόσμος από την μέση της παραστάσεως.
Κρίμα καημένε Αισχύλε. Κρίμα και συγγνώμη.
Είμαστε πνευματικά νεόπλουτοι.
Αυτή κι αν είναι τραγωδία.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.