Ὅσο κι ἐὰν τὸ ἀποφεύγουμε..
Ὅσο κι ἐὰν μᾶς τρομάζῃ…
Ὅσο κι ἐὰν ἔχουμε κουρασθῆ…
Ὅσο κι ἐὰν αἰσθανόμεθα ἐδῶ καὶ καιρὸ ἡττημένοι…
Ὅσο κι ἐὰν ἡ «λογικὴ» μᾶς ὑπαγορεύει νὰ παραιτηθοῦμε…
Ὅσο κι ἐὰν θὰ προτιμούσαμε νὰ κρυφθοῦμε ἀπὸ τὸ …«Μοιραῖον»…
…δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ διαφυλάξουμε στοιχειωδῶς κάτι ἀπὸ ὅσα ἀπαιτεῖται νὰ διαφυλαχθοῦν, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιβιώσουμε.

Αὐτὸς ὁ πόλεμος, ὁ ἐκ πρώτης ὄψεως οἰκονομικός, ἦταν τὸ πρόσχημα γιὰ νὰ ἀρχίσῃ ἡ τελευταία πράξις ἑνὸς δράματος, ποὺ θὰ μᾶς ἀφαιροῦσε κάθε ὅπλο καὶ κάθε ἐλπίδα ἀνακάμψεως. Ἕνας πόλεμος προλειαντικός, ποὺ σκοπό του εἶχε μόνον στὸ νὰ ἀφήσῃ πίσω του ἡττοπαθεῖς καὶ νικημένους. Καί, σὲ ἕναν βαθμό, τὰ ἀποτελέσματά του τὰ βιώνουμε ἤδη. 

Ὁ πόλεμος ποὺ μαίνεται, αἰῶνες, τώρα, εἶναι ὅμως ἁπλῶς ἕνα ἀκόμη ἐπεισόδιον τοῦ μεγάλου πολέμου ποὺ ξεκίνησε πολὺ …κάποτε καὶ τοῦ ὁποίου νέες μάχες, σύντομες ἢ παρατεταμένες, μόνον βιώνουμε κατὰ περιόδους. Μάχες ποὺ ἄλλοτε ἀποκαλῶνται «παγκόσμιοι πόλεμοι» καὶ  ἄλλοτε «τοπικοὶ πόλεμοι».

Ἔτσι καὶ  τώρα λοιπόν, ἂν καὶ  ἐκ πρώτης ὄψεως γινόμεθα δέκτες ἑνὸς νέου πολέμου, στὴν πραγματικότητα βιώνουμε ἕνα νέο ἐπεισόδιον αὐτοῦ τοῦ παναρχαίου πολέμου, ποὺ ἀκόμη ἐξελίσσεται καὶ ποὺ στὸ  πέρας του θὰ μπορέσουμε μόνον νὰ ἐκτιμήσουμε τὰ κέρδη μας καὶ τὶς ζημίες μας.
Ἡ δική μας δουλειὰ λοιπὸν εἶναι μία: νὰ ἐξακολουθήσουμε νὰ πολεμοῦμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις, ἀκόμη κι ὅταν ἡ ἀπελπισία μᾶς μουδιάζει. Διότι μόνον ὅσοι εἶναι συνειδητοποιημένοι μαχητὲς ἔχουν δικαίωμα ἐπιβιώσεως ἐπὶ  τοῦ πλανήτου. Κι ἐὰν τὴν λησμονήσαμε αὐτὴν τὴν Ἀρχή, δὲν πειράζει. Τὰ γεγονότα, ποὺ τρέχουν, μᾶς τὴν ὑπενθυμίζουν διαρκῶς.

Φιλονόη

εἰκόνα