Σήμερα καταπιανόμεθα μὲ τὸ βιβλίον «Τσάμηδες», ἐκδόσεων Ἀρσενίδου, 1993.
Πρόκειται γιὰ μίαν κοπιώδη ἐργασία ποὺ συγκεντρωτικῶς παρουσιάζει ὅ,τι ἔχει συμβεῖ, ὑπογραφεῖ, συμφωνηθεῖ μὲ τὴν γείτονα. Οὐσιαστικῶς πρόκειται γιὰ ἕνα ἔντυπον πολύ-ἐργαλεῖον, ποὺ ὅλοι μας, μὰ κυρίως οἱ (φερόμενοι ὡς) κυβερνῶντες, ἐπιβάλλεται νὰ μελετήσουμε γιὰ νὰ γνωρίζουμε σὲ βάθος τὸ ἐὰν ἔχουν -ἢ δὲν ἔχουν- λόγο ὑπάρξεως τὰ περὶ «τσάμηδων αἰτήματα».
Ἂν καὶ τὸ ἐν λόγῳ βιβλιαράκι τὸ ἐμελέτησα πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν, ἐν τούτοις ἔχω κρατήσει σημαντικὲς σημειώσεις, πρὸ κειμένου νὰ δύναμαι νὰ ἀνατρέχω ὅταν χρειάζεται, γιὰ νὰ ἀνασύρω πληροφορίες, ἰδίως ὅταν «συζητῶ» μὲ …ντουγάνια! Δὲν θὰ ὑπεισέλθω φυσικὰ σὲ λεπτομέρειες, διότι, ἀποσπασματικῶς, ὅλες αὐτὲς οἱ λεπτομέρειες θὰ σᾶς …ζαλίσουν. Οὔτε καὶ μᾶς χρειάζονται οἱ ἀποσπασματικὲς πληροφορίες, ἀλλὰ ὅλη ἡ ἐργασία, γιὰ τὸν δικό μας «ἐξοπλισμό».
Σημασία ἔχει πὼς ἕνα σημαντικὸ ὅπλο ὑφίσταται καὶ ἀπαιτεῖται νὰ τὸ προμηθευθοῦμε καὶ νὰ τὸ κρατήσουμε στὸ ἀρχεῖον μας. Συνέχεια
του Κωνσταντίνου Χολέβα,
Γράφαμε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2018, ἀμέσως μετὰ τὴν δολοφονία Κατσίφα, πὼς δὲν ὑπῆρχε περίπτωσις νὰ πειραχθῇ καὶ …τρίχα ἀπὸ τὰ μαλλιὰ ὁμογενοῦς, ἐὰν δὲν ἔδιδε ἄδεια -ἢ ἀκόμη καὶ ἐντολή- ἡ δική «μας» κυβέρνησις. Μάλιστα ὁ κύριος Μιχαλόπουλος, τοῦ ὁποίου τὸ κείμενον, μὲ τὴν ἄδειά του, ἐπεξεργάσθηκα, ἦταν ἀπόλυτος ἐπ΄ αὐτοῦ. Καί, προφανῶς, δικαιώνεται σήμερα.