Σπανία φωτογραφία ὅπου ἀπεικονίζει Γερμανὸ στρατιώτη νὰ κάθεται καὶ νὰ παρατηρῇ τὸν σκοτωμένο Ἕλληνα Λοχία Δημήτριο Ἴτσιο, ἔξω ἀπὸ τὸ ὀχυρὸ «Π8», στὴν περιοχὴ τοῦ Μπέλλες, κοντὰ στὰ Ἄνω Πορρόια Σεῤῥῶν.
Ὁ Λοχίας Ἴτσιος ὡς διοικητὴς πολυβόλων κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Ἀπριλίου τοῦ 1941 ἔδωσε λυσσαλέα μάχη κατὰ τῶν ἐπιτιθεμένων Γερμανῶν, καὶ ὁ ὁποῖος ἠρνήθη νὰ παραδοθῇ, πολεμώντας ἕως τὸ τέλος καὶ εὑρίσκοντας ἡρωικὸ θάνατο. Συνέχεια
Ἔμελλε νὰ ζήσω γιὰ νὰ τὸ βιώσω κι αὐτό…
Πρὶν λίγο κτύπησε τὸ κουδούνι στὴν ἐξώπορτα τῆς πολυκατοικίας. Πῆγα νὰ δῶ ποιὸς ἦταν κι εὐρέθην ἀντιμέτωπος μὲ μία εἰκόνα πού μου προεκάλεσε σόκ, θυμὸ καὶ θλίψη. Ἕνας κύριος ἡλικιωμένος, κτυποῦσε τὰ κουδούνια ζητῶντας νὰ τοῦ πετάξουν ἀπὸ τὸν ἐξώστη κάποια βοήθεια… Σάστισα… Πῶς ἀντιμετωπίζεις ὅμως ἕναν ἄνθρωπο ποὺ -καθὼς φαινόταν ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικά του- μέχρι προτινός ζοῦσε ἀξιοπρεπώς; Πῶς ἀντιμετωπίζεις ἕναν ἄνθρωπο πού μέσα στόν πόνο τού καταφέρνει νά περισώσῃ ἕνα κομμάτι αὐτῆς τῆς ἀξιοπρεπείας ζητῶντας νά τοῦ πετάξουμε ἀπό τίς βεράντες μας μίαν βοήθεια, ἀντί νὰ ζητήσῃ νά τοῦ ἀνοίξουν; Ἕναν ἄνθρωπο ποὺ σκέφτεται ὅτι ἐὰν ζητοῦσε νὰ τοῦ ἀνοίξουν πιθανότατα νὰ τὸν περνοῦσαν γιὰ κλέφτη ἢ διαῤῥήκτη. Ἕναν ἄνθρωπο ποῦ νοιάζεται νὰ μὴν ἀνησυχήσῃ ἐκείνους ἀπὸ τοὺς ὁποίους ζητᾶ βοήθεια; Συνέχεια
φωτογραφία ληφθείσα ἀπὸ τὸν Ἰωσὴφ Παπαδόπουλο, στὸ συλλαλητήριον τῆς 20ης Ἰανουαρίου 2019
Γιατί; Μὰ διότι δὲν εἴμαστε αὐτὸ ποὺ μᾶς πρέπει…
Διότι δὲν μάθαμε (ἤ, γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ξεμάθαμε) νὰ ἐκτιμοῦμε αὐτὸ ποὺ ἔχουμε, νὰ τὸ συντηροῦμε, νὰ τὸ καλλιεργοῦμε, νὰ τὸ ἐπαυξάνουμε, νὰ τὸ μοιραζόμεθα καὶ νὰ τὸ πολλαπλασιάζουμε.
Διότι βολευθήκαμε σὲ «περασμένα μεγαλεία ποὺ διηγῶντας τα νὰ κλαῖς…» παίζοντας ῥόλους πτωχῶν συγγενῶν καὶ ἀτυχησάντων…
Διότι ἀρκούμεθα στὰ ψίχουλα ποὺ θὰ μᾶς πετάξουν οἱ …ἐλεήμονες τοῦ κόσμου μας.
Διότι ἀν τί νὰ σταθοῦμε στὰ πόδια μας, ἀναζητοῦμε διαρκῶς μπαστουνάκια καὶ στηρίγματα καὶ «σωτῆτες»…
Διότι τελικῶς ἔχουμε παραιτηθῆ ἀπὸ τὰ δικαιώματα μά, κυρίως, ἀπὸ τὶς ὐποχρεώσεις μας… Συνέχεια
Δὲν ὑπάρχει περίπτωσις νὰ μᾶς σώσουν ἄλλοι… Ὁποία σωτηρία θὰ μᾶς συμβῆ, θὰ μᾶς συμβῆ μόνον ἐὰν κι ὅποτε ἀποφασίσουμε νὰ …ξυσθοῦμε μὲ τὰ δικά μας νυχάκια. Θὰ θυσιάζουμε λοιπὸν καὶ θὰ θυσιαζόμεθα διαρκῶς, ἔως νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἐὰν θὰ ἐλευθερωθοῦμε κάποτε, αὐτὸ δὲν θὰ συμβῆ διότι κάποιοι θὰ μᾶς …λυπηθοῦν, ἀλλὰ διότι θὰ τὸ ἔχουμε μόνοι μας κατακτήση καὶ θὰ μποροῦμε, ὡς συνεπακόλουθο αὐτοῦ, νὰ τὸ ὑπερασπισθοῦμε, προστατεύοντας διαρκῶς τὴν Ἐλευθερία μας. Συνέχεια
…ἔνθεν κακεῖθεν!!!
Καὶ εἶναι πολλοί, τρομάρα τους… Ἀμέτρητοι…
Δὲν θὰ ἐξετάσω τὸ ἐὰν ἦσαν δύο (ἢ ἕνας) Ἀλβανοὶ ποὺ ἔστειλαν τὸ κορίτσι στὸν θάνατο. Μοῦ εἶναι παντελῶς ἀδιάφορον πλέον. Αὐτὸ ποὺ μὲ ἐνδιαφέρει εἶναι πὼς μία συνάνθρωπός μας, ἐν τελῶς χαζά, ἐδολοφονήθη, ἀπὸ ἐπίσης ἐν τελῶς χαζοὺς καὶ ἀνεγκεφάλους νεαρούς, ποὺ οὐδόλως ἐσέβοντο τὴν ἀνθρώπινο ζωὴ καὶ ἀξιοπρέπεια. Ἡ ζωὴ εἶναι ὅ,τι πολυτιμότερον γιὰ ὅλους μας καὶ ἰδίως γιὰ τοὺς νέους ἀνθρώπους. Ἡ ζωὴ πρέπει νὰ γίνεται σεβαστὴ καὶ γιὰ τοὺς (ὑποτιθεμένους) ἐχθρούς, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς (ὑποτιθεμένους) φίλους.
Συνέχεια
