Ἡ Σφαγὴ τῶν Ἀργείων ἀπὸ τοὺς Γάλλους στὶς 4 Ἰανουαρίου 1833.
«Τὸν Σεπτέμβριο, εἴπαμε νὰ φτιάξουμε μία ἐπιτροπὴ καὶ νὰ μοιράσουμε τοὺς ἀτάκτους, λίγους-λίγους ἀνάμεσα στὰ χωριά, νὰ εὑρίσκουν ἕνα πιάτο φαὶ καὶ νὰ μὴν γυρίζουνε ἀσύδοτοι νὰ ληστεύουνε τὸν κόσμο. Στὴν ἐπιτροπὴ ἦταν, ἐκτὸς ἀπὸ μένα, ὁ Νικολάκης ὁ Κριεζιώτης, ὁ Νότης Μπότσαρης, ὁ Δημητράκης Καλλέργης καὶ κανὰ δύο ἄλλοι, καὶ κάναμε ὅ,τι μπορούσαμε γιὰ νὰ σώσουμε τὸν τόπο καὶ τοὺς ἀνθρώπους.
Συνέχεια
«Τώρα θὰ σὲ δῶ, Μαυρομάτα»
Φεύγοντας ἀπὸ τὸ Μεσολόγγι οἱ Τοῦρκοι τὸ 1823, τράβηξαν νὰ περάσουν ἀπὸ τοῦ Κοράκου τὸ γιοφῦρι (δῆμος Ἀργιθέας).
Ὁ Καραϊσκάκης, ἦταν στὸ μοναστῆρι τῆς Τατάρνας. Μπῆκε στὴν ἐκκλησία καὶ προσευχήθηκε. Συνέχεια
Ἄχθος Ἀρουρης…
Ὁ Μπάμπης Ἄννινος, στὰ «Ἱστορικὰ Σημειώματα», Ἀθῆναι, 1925, γράφει σχετικὰ μὲ τὴν σύλληψη τοῦ Ὀδυσσέως Ἀνδρίτσου:
«Καθ’ ἧν ἐποχὴν διεφυλάττετο δέσμιος ὁ Ὀδυσσεὺς εἰς τὴν μονὴν Δόμπου, οἱ ἐν Πελοποννήσῳ εὑρισκόμενοι ὀπλαρχηγοὶ Ῥουμελιῶται καὶ Σουλιῶται ἀπεφάσισαν νὰ τρέξουν εἰς βοήθείαν αὐτοῦ.
Συνέχεια
Επιστολικό Δελτάριο (Cart Postale) του 1912. Αριστερά βλέπουμε την Πλατεία Καραϊσκάκη
«…Και αφού ο εν γη θεός (ο Βασιλεύς) έφυγε, δεν ήταν δυνατόν να ξαναδώσουν όνομα θνητού στην πλατεία, θα ήταν κάτι σαν υποβιβασμός. Για αυτό και την ονόμασαν «Πλατεία Απόλλωνος» αν και για μικρό χρονικό διάστημα ονομάστηκε και ως «Πλατεία Ελευθερίας» (1862) πιστεύοντας κάποιοι ότι η απομάκρυνση του Βασιλιά, θα έφερνε και την ανεξαρτησία. Και ο Απόλλωνας όμως δεν έμεινε για πολύ, καθώς η προτομή του, αφού κόσμησε για μεγάλο χρονικό διάστημα την είσοδο του Δημαρχείου (Παλαιό ρολόι), επανατοποθετήθηκε σε περιοχή που φέρει το ίδιο όνομα, συγκεκριμένα στην Πλατεία Απόλλωνος στα Καμίνια. …» Συνέχεια
Πίνακας τοῦ Γιάννη Νίκου “Ὁ Γεώργιος Καραϊσκάκης στὴ μάχη τοῦ Φαλήρου”
Σὰν σήμερα τὸ 1826, ὁλοκληρώνεται ἡ μάχη στὴν Δόμβραινα Βοιωτίας, μὲ μεγαλειώδη Ἑλληνικὴ νίκη.
Ἡ μάχη ἀνήκει στοὺς στρατηγικοὺς ἐλιγμοὺς τοῦ Καραϊσκάκη στὰ νότα τοῦ Κιουταχῆ, ὁποῖος πολιορκοῦσε τὴν Ἀθήνα. Συνέχεια
-Τό εἶδα στήν τηλοψία πρό μηνῶν. Ὅταν μιλοῦσα στήν τηλοψία κάποιο τρωκτικό τῆς διανόησης ἔκανε «Ὤχ».
Καί τί εἶπα παρακαλῶ; Ἄν δέν προσέξουμε τό παρελθόν θά τό βροῦμε μπροστά μας. Συνέχεια
