Εἶναι τρομακτικὴ ἡ συνειδητοποίησις αὐτῆς τῆς πραγματικότητος, γιὰ ὅσους τέλος πάντων, τὸ ἐπιτυγχάνουν. Καὶ εἶναι τρομακτική, διότι, ἐὰν πράγματι δοῦμε τὴν (ὁποίαν προσωπική) ἀλήθεια μας δίχως στολίδια καὶ …φερετζέδες, θὰ διαπιστώσουμε πὼς εἴμαστε ἁπλῶς καλό-ἐκπαιδευμένοι …μαϊμουδίζοντες, πού, ἀναλόγως τῶν ἐπιδράσεων, τῶν καταβολῶν καὶ τῶν «ἰδεοληψιῶν» μας, ἐκφράζουμε διαφορετικὲς συμπεριφορές, λαμβάνουμε συγκεκριμένες ἀποφάσεις καὶ …«ταξειδεύουμε» σὲ ἀναλόγου, τῶν πεποιθήσεών μας, σκέψεις. Τὸ ὁ,τιδήποτε διαφορετικὸ μᾶς τρομοκρατεῖ καὶ μᾶς θέτει ἐν ἀμύνῃ, ἐφ΄ ὄσον φιλτράρεται καὶ ἐρμηνεύεται μόνον ἀπὸ τὸ πεποιθησιακό μας οἰκοδόμημα (ποὺ τὸ «ὑπερασπίζεται» ὁ συναισθηματικός μας κόσμος), ἀλλὰ οὐδέποτε ἀπὸ τὴν ψυχρή, κοινή, ἀναγκαία λογική. Συνέχεια →