Ξεπηδοῦν ἀπὸ παντοῦ …«δράκοι» λόγῳ «κλιματικῆς ἀλλαγῆς»!!!

Τὸ παραμύθι τῆς «κλιματικῆς ἀλλαγῆς», ἔχει μπόλικους δράκους…

Τὰ παρθένα δάση τοῦ πλανήτου καίγονται. Ὅταν καίγονται τὰ δένδρα, μειώνεται ἡ παραγωγὴ ὀξυγόνου. Μείωσις παραγωγῆς ὀξυγόνου, σημαίνει αὐτομάτως τὴν αὔξηση διοξειδίου τοῦ ἄνθρακος. Αὔξησις διοξειδίου τοῦ ἄνθρακος, σημαίνει τελικῶς πὼς προκύπτει αὔξησις θερμοκρασίας στὸν πλανήτη. Συνέχεια

Βλέπουμε τί στοχοποιοῦν γιὰ νὰ καταλάβουμε τί πρέπει νὰ κάνουμε

Ἂς ξεκινήσουμε, γιὰ ἀρχή, ἀπὸ τὴν κάθε ἐκδοχῆς καὶ ἀπόψεως καὶ ἐπιπέδων «δημοκρατικότητα» καὶ «ἀριστεροσύνη» καὶ «σοσιαλιστικότητα» τῶν κοινωνιῶν μας, γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ὅσο περισσότερο μᾶς ὠθοῦν πρὸς τὰ ἐκεῖ, τόσο περισσότερο μᾶς ἐξουσιάζουν μὲ τὴν δική μας συναίνεσιν!!!
Κι ἔτσι, μὲ τὸ σχετικῶς πρόσφατο παράδειγμα τῶν ἐκλογῶν, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ὡς λαὸς καταντήσαμε (ναί, καταντήσαμε ἀγαπητοί μου!!!) τόσο κομμουνιστο-σκεπτόμενοι, ποὺ οὐδόλως μᾶς ἀπασχολεῖ τὸ γεγονὸς τῆς (ἂς ποῦμε, χάριν τοῦ διαλόγου) κομμουνιστο-ἐξουσίας ἐπάνω μας, τῆς ἀνυπαρξίας ἀντιλόγου καί, καταληκτικῶς, τῆς κοινῶς διεπιστωμένης κατρακύλας μας.
Συνέχεια

Λὲς κι ἔχουμε κάποιον ἄλλον δρόμο νὰ διανύσουμε…

Ἀκοῦν λέξεις ὅπως «Πατρίς», «Πατριῶτες», «Ἔθνος» καὶ ἀνατριχιάζουν… Βλέπουν κάποιους νὰ ἐπιχειροῦν ἑνωτικὲς κινήσεις καὶ τοὺς πολεμοῦν ὡς …«φασίστες». Σηκώνουν σημαῖες κόκκινες καὶ πράσινες καὶ μαῦρες καὶ πορτοκαλὶ καὶ ὅ,τι νἆναι γιὰ νὰ πολεμήσουν τὴν μία σημαία ποὺ ὅλοι μας ἀναγνωρίζουμε καί, ἐν δυνάμει, μᾶς ἑνώνει…
Συνέχεια

Θά γίνη ἐπί τέλους κάποια σοβαρή συζήτησις γιά τίς πυρκαϊές;

Ὁρισμένοι φαίνεται ὅτι τὰ 45 χρόνια της μεταπολιτεύσεως οὔτε μυαλὸ ἔβαλαν οὔτε ἀναμένεται νὰ βάλουν στὸ ἐγγὺς μέλλον.
Ἔτσι, ἐξαρτώμενα ἀπὸ ποιὸ μέρος εὑρίσκονται, γιὰ 45 συναπτὰ ἔτη κάνουν πολιτικὴ ἐπὶ τῶν πυρκαϊῶν καὶ τῶν φυσικῶν καταστροφῶν.

Συνέχεια

Δὲν εἶναι παιδικὴ χαρὰ ἡ θάλασσα…

Γράφω αὐτὴ τὴν ἀνάρτηση μὲ ἀγανάκτηση γιὰ τὰ νέα ἀθῴα θύματα ποὺ ηὗραν τὸν θάνατο στὴν νέα σύγκρουση σκαφῶν στὴν Ἀργολίδα. Εἶναι θλιβερὸ καὶ ἄδικο κάθε χρόνο ἡ χώρα μας νὰ πληρώνῃ τόσο βαρὺ φόρο αἵματος σὲ ἀπαράδεκτα θαλάσσια ἀτυχήματα, τὰ ὁποῖα ὀφείλονται σὲ μία νοοτροπία ποὺ θεωρεῖ ὅτι ἡ θάλασσα εἶναι παιδικὴ χαρά, ὅπου ὅλα εἶναι ἐπιτρεπτά, ὅπου ὅλα τὰ «παιδάκια» μποροῦν νὰ κάνουν τὸ κέφι τους ὡς αὐτὴ νὰ εἶναι ἰδιωτική τους περιουσία, καὶ ἐκ τούτου νὰ ἔχουν τὴν ἀποκλειστική της χρήση..
Συνέχεια

Δὲν εἶναι μόνον τὸ πανεπιστημιακὸ ἄσυλο

Δὲν θέλω νὰ μηδενίζω τὸ ὁ,τιδήποτε καὶ δὲν θέλω νὰ εἶμαι ἐπικριτικὸς σὲ ὁ,τιδήποτε.
Ἔχω ὅμως ἄποψη καὶ μάλιστα ἄποψη ἑδραιωμένη ἀπὸ τὰ χρόνια καὶ τὴν ἐμπειρία μου.

Ἡ περὶ ἀσύλου κουβέντα εἶναι ἐντελῶς ἄκαιρος καὶ πρέπει νὰ πῶ καὶ χωρὶς οὐσία.
Σὲ μία χώρα, ποὺ σέβεται τὸν ἑαυτό της δὲν ὑπάρχουν ἄβατα, οὔτε κἂν στοὺς παναρχαίους χώρους λατρείας.
Συνέχεια