Ἂς ξεκινήσουμε, γιὰ ἀρχή, ἀπὸ τὴν κάθε ἐκδοχῆς καὶ ἀπόψεως καὶ ἐπιπέδων «δημοκρατικότητα» καὶ «ἀριστεροσύνη» καὶ «σοσιαλιστικότητα» τῶν κοινωνιῶν μας, γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ὅσο περισσότερο μᾶς ὠθοῦν πρὸς τὰ ἐκεῖ, τόσο περισσότερο μᾶς ἐξουσιάζουν μὲ τὴν δική μας συναίνεσιν!!!
Κι ἔτσι, μὲ τὸ σχετικῶς πρόσφατο παράδειγμα τῶν ἐκλογῶν, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ὡς λαὸς καταντήσαμε (ναί, καταντήσαμε ἀγαπητοί μου!!!) τόσο κομμουνιστο-σκεπτόμενοι, ποὺ οὐδόλως μᾶς ἀπασχολεῖ τὸ γεγονὸς τῆς (ἂς ποῦμε, χάριν τοῦ διαλόγου) κομμουνιστο-ἐξουσίας ἐπάνω μας, τῆς ἀνυπαρξίας ἀντιλόγου καί, καταληκτικῶς, τῆς κοινῶς διεπιστωμένης κατρακύλας μας.

Ξέρετε ἄλλην χώρα μέ τόση Κομμουνιστική ψυχασθένεια; 

Τὰ 11 ἀπὸ τὰ 17 ψηφοδέλτια…

Ἁπλῶς θλιβερό…

Ψυχασθένεια κομμουνιστική…

Τὸ ὀξύμωρον, βεβαίως βεβαίως, εἶναι πὼς δὲν μᾶς ἀπασχολεῖ καὶ ἰδιαιτέρως. Βλέπουμε τὶς φυλακές μας, βλέπουμε τὰ κάγκελά μας, βλέπουμε τοὺς δεσμοφύλακές μας, ἀλλά, «ὦ τοῦ θαύματος», μᾶς ἀρέσει.

Ὑπὸ τόν ἔλεγχο τῶν …στοῶν τίθεται καί ὁ πατριωτισμός μας;

Κάπου ἀλλοῦ κάτι ἀνάλογον; Διότι τί νά πῇ κάποιος γιά ἐκεῖνον τόν λαό πού ἐνᾦ ἀντιλαμβάνεται (μὲ τὴν ὁποιανδήποτε ἐναπομείνασα -ἂς πουμε- κοινὴ λογική του…!!!) πὼς ἐνᾦ παραμένῃ φυλακισμένος, μὲ σκληρότατα δεσμά, ἐν τούτοις ἀρνεῖται νὰ τὸ συζητᾷ, νὰ τὸ ἐπεξεργάζεται καί, τελικῶς, νὰ τὸ ἀντιμετωπίσῃ καὶ νὰ τὸ ἀποβάλῃ.

Μᾶς θέλουν κομμουνιστικοποιημένους; Ὡραία… Στοχοποιοῦν τόν πατριωτισμό; Ἀκόμη ὡραιότερα… Στοχοποιοῦν τὴν κάθε προσπάθεια ἑνώσεώς μας; Θαυμάσια…
Τὰ ἐρωτήματα ὅμως οὐδέποτε ἐτέθησαν στὶς σωστές τους διαστάσεις. Ἔχει σημασία τό τί κάνουν οἱ δυνάστες μας; Καί τί κάνουμε ἐμεῖς;
Πολὺ ἁπλᾶ ἀλληλοφαγωνόμεθα γιὰ τὸ ἐὰν τὸ τάδε κόμμα εἶναι λιγότερο μπουρδέλο ἀπὸ τὸ δείνα. Κοινῶς; Ἀν τί νὰ κυττᾶμε τὸν τρόπο ποὺ μᾶς παραπλανοῦν, γιὰ νὰ μᾶς κρατοῦν φυλακισμένους, ἐμεῖς κυττᾶμε τὸ …«χρῶμα» τῶν δεσμοφυλάκων μας.

Ἂς σταθοῦμε ὅμως λίγο ἐδῶ. Τὸ νὰ προβάλεται, γιὰ παράδειγμα, ἡ δράσις κάποιων ἀνεγκεφάλων (ἢ ἀκόμη καὶ ἐγκαθέτων) ὁπαδῶν ἐνὸς κόμματος, ποὺ μεταξὺ ἄλλων ἀνεμίζουν τὸ μοναδικό μας κοινὸ ἐθνικὸ σύμβολο, ποὺ εἶναι ἡ σημαία, ὡς οἱ κυριότεροι ἐκπρόσωποι τοῦ ἐν λόγῳ κόμματος, μὰ κυρίως ὡς «ἀκραῖοι» καὶ «μισάνθρωποι» καὶ «ῥατσιστὲς»κάτι σημαίνει. Τί ὅμως;
Μήπως ἐκ παραλλήλου γελοιοποιοῦν τά κοινά μας σύμβολα, τόν ἔμφυτό μας πατριωτισμό μά κυρίως τήν ἐναπομείνασα ἀνάγκη μας γιά ἐπιστροφή στήν κοινή λογική; Διότι, ὡς γνωστόν, ἡ χρυσῆ αὐγὴ ὄχι μόνον καθυστέρησε (ἢ καὶ ἀνέκοψε) πολλές, ἀναγκαῖες γιὰ ὅλους μας, ἀποφάσεις καὶ δράσεις, ἀλλὰ κυρίως, ἐπάνω ἀπὸ ὄλα, παραμένοντας καθαρὰ κομμουνιστικὸ κόμμα (μὲ τὸν γραμματέα του καὶ μπλᾶ μπλᾶ μπλᾶ…), ὡς πιθανὴ (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) ἐναλλακτικὴ λύσις, θὰ μᾶς ὁδηγοῦσε στὴν καρδιὰ τοῦ πραγματικοῦ κομμουνισμοῦ μὲ τὶς εὐλογίες μας!!!

Σοσια-λΗστές!!!

Παραλλήλως ὡς (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) ἐναλλακτικὴ κατάφερε κι ἀπεμάκρυνε τοὺς διστατικοὺς ὁριστικῶς ἀπὸ τὸ νὰ ἀναζητήσουν κομματικὲς διεξόδους στὸν (ἂς ποῦμε…) πατριωτικὸ χῶρο, ἐφ΄ ὅσον ὁ κάθε καραγκιοζᾶκος ἁπλῶς γελοιοποιοῦσε καὶ γελοιοποιεῖ τὸν πατριωτικὸ χῶρο, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους.
Καὶ δὲν μᾶς ἔφθαναν ὅλα αὐτὰ τὰ ἀπολύτως στοχευμένα καὶ μεθοδευμένα, ἀλλὰ ἔρχεται τώρα ἡ ἀντικατάστασις τῆς χρυσῆς αὐγῆς μὲ τὸν μΠατΣοΚοθρεμμένο βελόπουλο, ποὺ μεταξὺ ἄλλων ἔφτιαξε νέο κόμμα γιὰ νὰ μᾶς …«ἀποσώσῃ»!!!

Ὅλη ἡ ἀλήθεια τῆς …«Ἐπαναστάσεως» σὲ μίαν Γιάννα!!!

Ψηφίζεις ὅ,τι ἄλλο καὶ καταλήγεις (πάλι!!!) μὲ μΠατΣοΚ!!!

Ψηφίζουμε μόνον «χρέος» καὶ (διαφορετικοὺς – κατ’ ὄνομα) δεσμοφύλακες…

Τί ἐννοῶ;
Ἂς ξεκινήσουμε μὲ τὰ τῆς ἀπαιδείας μας, ποὺ ταλανίζει πλέον ὅλην τὴν κοινωνία. Ἡ ἀμορφωσιά, ὡς κατάστασις, ποὺ ἐπιβάλλεται ἀπὸ  τὸ ὑπουργεῖον ἀπαιδείας καὶ τὸν ἑκάστοτε (ἂς ποῦμε…!!!) ὑπουργό, δὲν εἶναι μόνον τὸ πρόβλημά μας. Ἒὰν κάνουμε τὸν κόπο νὰ παρατηρήσουμε τὸ εἶδος τῆς Ἱστορίας ποὺ μᾶς διδάσκουν, ἐδῶ καὶ δεκαετίες, μαζὺ μὲ τὸν ἀναλφαβητισμὸ καὶ τὴν δημοκρατικότητα, ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως μᾶς ἐμφυτεύουν στὰ κεφάλια μας, μὲ ὄλα τὰ μέσα καὶ τοὺς τρόπους, τότε ἴσως νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τὸ κακὸ ναὶ μὲν ξεκινᾶ ἀπὸ τὶς (φερόμενες ὡς) κεφαλὲς τοῦ τόπου, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα συντονίζεται καὶ ἐλέγχεται ἀπὸ τὰ παραμάγαζα τῶν Rorthschild στὴν χώρα μας.

Ἡ Ἐθνικὴ Τράπεζα …κερνᾶ ἱστορία!!!

Κι ἔτσι κάτι ἱδρύματα βιτρίνες τῶν Ῥοκφέλερ ἐλέγχουν ἤδη παγκοσμίως τὰ συστήματα ἀπαιδείας καὶ παρουσιάζονται, στὴν κοινὴ γνώμη, ὡς …φιλέσπλαχνοι ἀνθρωπιζτές, ποὺ φυσικὰ οὐδέποτε ἐλέγχονται ἢ ἐγγίζονται, πρὸ κειμένου, ἀπολύτως ἀσύδοτοι, νὰ ἐμφυτεύουν στὰ κεφάλια τῶν παιδιῶν (καί, βεβαίως βεβαίως, στὰ δικά μας!!!) κάθε ἀνισοῤῤοπία καὶ ἀρλουμπολογία, ἀφαιρῶντας μας τὴν δυνατότητα κριτικῆς ἰσοβίως…

Ῥοκφέλερ καὶ κοινωνικὸς ἔλεγχος μέσῳ τῆς παιδείας

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην ὅλο τὸ πανεπιστημιακὸ κατεστημένο, ποὺ ἐλέγχεται καὶ κατευθύνεται ἀνοικτὰ πλέον ἀπὸ ξένες (καὶ διεπιστωμένως ἀνθελληνικὲς) μυστικὲς ὑπηρεσίες, οὐδέποτε μᾶς ἀπασχολεῖ γιὰ τὸν πραγματικό του ῥόλο. Ὅλα καλῶς ἔχουν ἐκεῖ μέσα. Ὅλοι αὐτοὶ  ποὺ μᾶς κουνοῦν τὸ δάκτυλο, ποὺ (τάχα μου τάχα μου) λογομαχοῦν στὰ «παράθυρα» τῶν καναλιῶν, εἶναι νεο-φωστῆρες ποὺ ἔχει βαρύτητα ἡ ἄποψίς τους. Ἡ ἀρλουμπολογία ποὺ ἐπερίσσευσε δὲν μᾶς ἐνοχλεῖ. Ἡ διάσπασις τῆς προσοχῆς μας, ποὺ λόγῳ ἀκριβῶς αὐτῶν τῶν σκουπιδῶν καλλιεργεῖται, σὲ ὅλα τὰ περιττὰ καὶ τὰ ἄσχετα, δὲν μᾶς ἀπασχολεῖ. Τὸ γεγονὸς τῆς ἐπιβολῆς τοῦ πλήρους ἀναλφαβητισμοῦ μας, ποὺ ξεκίνησε ἐδῶ καὶ δεκαετίες μὲ μένος ἀπὸ τὴν κομμουνιστικὴ πλευρὰ τῆς κοινωνίας μας, δὲν τὸ ἀντιλαμβανόμεθα ὡς πρόβλημα.

Φυσικά, τὸ ὅτι ἕνα ΕΛΙΑΜΕΠ, μὲ σκοτεινοὺς χρηματοδότες καὶ ἀκόμη σκοτεινοτέρους σκοπούς, ποὺ ἐπισήμως ἐλέγχεται ἀπὸ τὸ βερέμιους, ἀλλὰ ἀνεπισήμως ἀπὸ τὸν πSoros καὶ ἀπὸ τὸ ὁποῖον διοχετεύονται ὅλες αὐτὲς οἱ (ἂς ποῦμε) ἀπόψεις ὁπουδήποτε καὶ μὲ ὅλα τὰ μέσα, δὲν μᾶς προβληματίζει.

Τὸ βερέμιους ἄλλως τὲ εἶναι ἀρκούντως προστατευμένο καὶ «ἀναγκαῖον» καὶ «ἀποδεκτό», γιὰ νὰ μὴ μᾶς κάνῃ νὰ ἀναρωτηθοῦμε τὸ ποῖος, πράγματι, εἶναι ὁ ῥόλος του…
Ἀναδεξιμιός, λέει, τοῦ Παναγιώτη Κανελλοπούλου. Ποῦ νά ἤξερε ὁ Κανελλόπουλος τὸ ποῦ …ἐλάδωνε!!!

Κατάσκοποι, πράκτορες, ἀνθέλληνες ἤ …ἠλίθιοι;

Κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπο ἀρκούντως «προστευμένο» καὶ «ἀποδεκτὸ» καὶ «ἀναγκαῖον» εἶναι τὸ λιάκο, ποὺ πλέον ἀνοικτά, μέσῳ φίλη, ἀνέλαβε νὰ ἀποτελειώσῃ τὴν ἀπαιδεία στὴν χώρα-παραμάγαζο τῶν τοκογλύφων…

Λιάκος, ΕΛΙΑΜΕΠ, Μπαμπινιώτης καὶ τὸ σύστημα (ἀ)παιδείας τους.

Ὑπάρχει κάτι ἀφημένο στήν τύχη του; Βεβαίως κι ὄχι… Ὅλα τὰ «καλόπαιδα» στὶς «σωστὲς θέσεις» γιὰ νὰ μᾶς «ἐπιμορφώνουν» διαρκῶς, τόσο ὅσο χρειάζεται, πρὸ κειμένου νὰ βλέπουμε μόνον ὅσα μᾶς καταδεικνύουν καὶ οὐδέποτε τὰ πραγματικά μας προβλήματα.
Ἄλλως τὲ θεματοφύλαξ (ἢ ὀρθότερα νεκροθάπτης) τοῦ ἱστορικοῦ μας ἀρχείου εἶναι ἡ τράπεζα τῶν Rothschild, ποὺ ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἐλέγχει τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα στὴν χώρα-προτεκτοράτο τους.

Χρῆμα κερνᾶ …Ἱστορία!!!

Τελικῶς ὁ Μπαμπινιώτης δίδει ἀναφορά στήν Ἀμερικανική πρεσβεία;

Ποιός νά προβληματισθῇ μετά ἀπό τόσες ἐκκαθαρίσεις/ἀκυρώσεις/διαστρεβλώσεις ἀντιλήψεως πού πάθαμε;
Στόχος, ἀνοικτός, σαφῆς καὶ πολυετῆς ἡ ὑποχρεωτικὴ (μὲ συνταγματικὲς ῥυθμίσεις, μὲ νομοθετικὰ διατάγματα καὶ μὲ ὑπουργικὲς ἀποφάσεις συστηματικὴ καὶ συνειδητὴ καὶ διαχρονικὴ) ἀπαιδεία μας. Κι ἂν τί ἐμεῖς νὰ ἑστιάζουμε, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, στὸ νὰ αὐτό-πεπαιδευόμεθα, καταλήγουμε νὰ ἀρκούμεθα -ἔως ἀκόμη καὶ νὰ εὐαρεστούμεθα- ἀπὸ τὴν ὁλική μας μαζανθρωποίησιν.

Γλῶσσα, παιδεία, ἱστορία εἶναι τὰ πρῶτα ποὺ κατεστράφησαν καὶ καταστρέφονται. Παραλλήλως ἡ κοινή μας λογικὴ ἐξανεμίσθη πλήρως καὶ τώρα πιὰ ἀκόμη καὶ ἡ -ἐκ φύσεως- ἀνάγκη ἐπιβιώσεώς μας λάθρα ὑφίσταται. Ὅσο γιὰ τὶς ἔννοιες ἐκεῖνες ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ λειτουργήσουν ὡς κοινός μας τόπος, πρὸ πολλοῦ ἔχουν διαστρεβλωθῆ τόσο, ὅσο ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν νὰ ἀντιλαμβάνεται ὅ,τι τὸν βολεύῃ καὶ μόνον.
Νὰ μὴν ἀναφερθῶ καὶ στὰ σύμβολα ἢ σὲ κάθε εἴδους προσπάθεια συνεννόσεώς μας. Αὐτὰ ἔχουν πρὸ πολλοῦ τόσο διαβρωθῆ καὶ ἀλλοιωθῆ, ποὺ ἐὰν κάποτε ἐπιτύχουμε κάτι νὰ ἀντιληφθοῦμε, τὸ βέβαιον εἶναι πὼς δὲν θὰ εἶναι πρὸς τὸ κοινό μας συμφέρον. 

Τί γίνεται ὅμως μέ τά ὑπόλοιπα πού ἀκόμη παραμένουν ἔξω ἀπό τήν «σφαίρα παρατηρήσεών» μας; Δέν βάλλονται οἱ ἀντιλήψεις μας περί συνόρων; Περί ἀνθρωπισμοῦ; Περί μεταναστεύσεως; Πόσοι ἐνασχολῶνται σοβαρά καί μέ διαύγεια μέ αὐτά τά τόσο σημαντικά ζητήματα; Ἐλάχιστοι, διότι οἱ περισσότεροι φοβοῦνται νὰ μὴν στοχοποιηθοῦν. Μὰ ἐὰν ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν φοβᾶται γιά τό τομάρι του, τότε πῶς ἀκριβῶς ἀντιλαμβανόμεθα τούς τρόπους ἀνακοπῆς ὅλων αὐτῶν τῶν διαβρώσεων; Ἤ μήπως κι ἐκεῖ θά ἀφήσουμε τίς ἐλπίδες νά μᾶς ὀδηγήσουν, ὅπως ἀκριβῶς καὶ στὰ ζητήματα ἀπαιδείας μας, στό ἀπόλυτον τίποτα;

Ναί, ξέρω… Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν μαλθακότητά μας, ποὺ στὸ μεγαλύτερό της μέρος προέρχεται ἀπὸ τοὺς δικούς μας, ἀτομικοὺς συμβιβασμούς, σὲ ἀμέτρητα ζητήματα καθημερινῶς. Ναί, εἶναι σχεδὸν ἀδύνατον τὸ νὰ ἑστιάσουμε σὲ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ θὰ μᾶς βοηθοῦσαν νὰ ἐξέλθουμε τῶν τελμάτων μας, ἰδίως ἐὰν αἰσθανόμεθα μόνοι μας ἢ ἀκόμη καὶ …περιθωριακοί. Ναί, εἶναι γεγονὸς πὼς ἐλάχιστοι θὰ ἀναλογισθοῦν τὸν δικό τους ῥόλο, ὅταν θὰ διαβάσουν αὐτὸ τὸ κείμενον.
Ὅμως, πάντα, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἕνας «κοῦκος τὴν ἔφερεν τὴν Ἄνοιξιν». Κι ὁ Μιλτιάδης ἕνας ἦταν καὶ ὁ Θεμιστοκλῆς καὶ ὁ Λεωνίδας καὶ ὁ Κολοκοτρώνης καὶ ὁ Ἀνδροῦτσος. Δὲν εἶναι ἐποχὲς τέτοιες γιὰ νὰ πιάσουμε ὅπλα καὶ νὰ ξεκινήσουμε τὰ «ἀντάρτικα πόλεων», διότι τὸ μόνον ποὺ θὰ ἐπιτύχουμε εἶναι μία …τρύπα στὸ νερό. Εἶναι ὅμως ἐποχὲς ποὺ μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ ἑστιάσουμε μέσα μας καὶ νὰ διακρίνουμε, ἐπὶ τέλους, τὸ ποιὰ πρέπει ἢ δὲν πρέπει νὰ διασώσουμε, σὲ ἐπίπεδο -γιὰ ἀρχή- Ἀξιῶν, Ἀρχῶν καὶ Σκοπῶν, πρὸ κειμένου νὰ ἐπαναδομήσουμε τὴν κοινή μας λογική, γιὰ ἀρχή, ἀλλὰ στὴν συνέχεια ἐμᾶς.
Καί, ναί… Θέλουμε δὲν θέλουμε ἀπὸ ἔνα καὶ μόνον κύτταρον εἶναι δυνατὸν νὰ δομηθῇ ἕνας ὁλόκληρος κόσμος. Ἴσως οὐδέποτε νὰ μετουσιωθοῦμε σὲ κύτταρα τέτοια, ἀλλὰ ὀφείλουμε στὸν Ἄνθρωπο νὰ πράξουμε ὅ,τι χρειάζεται, πρὸ κειμένου αὐτὰ τὰ κύτταρα νὰ ὑπάρξουν.

Φιλονόη