Οὐσιαστικῆς κι ὄχι πλασματικῆς. 
Διαβάζουμε καθημερινῶς γιὰ σκάνδαλα, γιὰ ἀπάτες, γιὰ λεηλασίες, γιὰ Μ.Κ.Ο. ποὺ εἶδαν φῶς καὶ μπῆκαν, γιὰ ἐγκληματικὲς ἀποφάσεις δικαστηρίων, γιὰ καταπατήσεις τῶν ἐθνικῶν μας ἐδαφῶν, γιὰ εἰσβολὲς τυχοδιωκτῶν ἐποίκων ποὺ πολλαπλασιάζονται, γιὰ νομομαγειρεύματα κατ’ ἐντολὴν τοῦ (κάθε) πSoros, γιὰ ἐπελάσεις πολυεθνικῶν, γιὰ λεηλασίες κάθε ἐπιπέδου, γιὰ καταστρατηγήσεις βασικῶν καὶ αὐτονοήτων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, γιὰ ἐθνικὲς ἀποδομήσεις, ἀλλὰ καὶ κάθε εἴδους κοινωνικὲς ἀποσυνθέσεις καί, ἐκ τῶν πραγμάτων, αἰσθανόμεθα, ἐκτὸς ἀπὸ ἀπογοητευμένοι (καὶ πιθανὸν τρομοκρατημένοι), ἀπέραντη, ὀργή, μαζὺ καὶ ἀπελπισία, ἐνᾦ ταὐτοχρόνως νοιώθουμε ἀδύναμοι, ἀπολύτως ἐγκλωβισμένοι σὲ κάτι ποὺ μᾶς σκοτώνει καθημερινῶς.
Παραλλήλως, ὅπως ἐξελίσσονται τὰ γεγονότα, ἐὰν δὲν λειτουργοῦμε χαμαιλεοντικῶς, αἰσθανόμεθα ὅλο καὶ πιὸ ἀκραία στοχοποιημένοι. Συνέχεια
Ἐὰν ἡ Ἑλλὰς ἦταν ἕνα σοβαρὸ Ἔθνος, χιλιάδες Βούλγαροι, πρῴην Γιουγκοσλαῦοι, Ἀλβανοὶ καὶ Ῥουμάνοι θὰ σπούδαζαν στὰ Πανεπιστήμιά της. Κατὰ τεκμήριον οἱ ἄριστοι. 
Μποροῦμε λοιπόν, μὲ κάθε εὐκαιρία, νὰ ἀναμασσοῦμε τὰ «περασμένα μεγαλεία» μας, νὰ τὰ διηγώμεθα γιὰ νὰ κλαῖμε…
Ἄκου ἀνθρωπάκο…
Λόγῳ τῆς σημερινῆς ἐπετείου τῆς δολοφονίας τοῦ Καποδίστρια, μοὺ ἐζήτησε φίλος νὰ σχολιάσω (σὲ δική μου δημοσίευσι), ὅπου μεταξὺ τῶν ἄλλων ὁ Καποδίστριας ἀναφέρεται σὰν μὴ δημοκρατικός, σχεδὸν ἀπολυταρχικός, ὁ ὁποῖος κατήργησε στὴν οὐσία τὸ Σύνταγμα τῆς Τροιζηνίας καὶ τὰ τοιαῦτα….