Μποροῦμε λοιπόν, μὲ κάθε εὐκαιρία, νὰ ἀναμασσοῦμε τὰ «περασμένα μεγαλεία» μας, νὰ τὰ διηγώμεθα γιὰ νὰ κλαῖμε…
Μποροῦμε ἀκόμη καὶ νὰ παρηγορούμεθα ἀπὸ τὰ ἔργα τῶν προγόνων μας, πατώντας ἐπάνω σὲ αὐτὰ καὶ …ψηλώνοντας καθημερινῶς κάτι πόντους…
Μποροῦμε ἴσως ἀκόμη καὶ νὰ θεωροῦμε πὼς ἐφ΄ ὅσον τυγχάνουμε ἀπόγονοι μεγάλων προγόνων, δικαιούμεθα καὶ τοῦ ἀναλόγου σεβασμοῦ…
Κι ὅλα αὐτά, ὡς συνήθως, δίχως νὰ πληρώνουμε τὰ σχετικὰ τιμήματα, ποὺ θὰ μᾶς μετατρέψουν σὲ ἀξίους ἀπογόνους, μεγάλων προγόνων, ἀν τὶ αὐτοῦ ποὺ σήμερα ἐμφανίζουμε: τῶν ξεπεσμένων …συγγενῶν! Συνέχεια