Μποροῦμε λοιπόν, μὲ κάθε εὐκαιρία, νὰ ἀναμασσοῦμε τὰ «περασμένα μεγαλεία» μας, νὰ τὰ διηγώμεθα γιὰ νὰ κλαῖμε…
Μποροῦμε ἀκόμη καὶ νὰ παρηγορούμεθα ἀπὸ τὰ ἔργα τῶν προγόνων μας, πατώντας ἐπάνω σὲ αὐτὰ καὶ …ψηλώνοντας καθημερινῶς κάτι πόντους…
Μποροῦμε ἴσως ἀκόμη καὶ νὰ θεωροῦμε πὼς ἐφ΄ ὅσον τυγχάνουμε ἀπόγονοι μεγάλων προγόνων, δικαιούμεθα καὶ τοῦ ἀναλόγου σεβασμοῦ…
Κι ὅλα αὐτά, ὡς συνήθως, δίχως νὰ πληρώνουμε τὰ σχετικὰ τιμήματα, ποὺ θὰ μᾶς μετατρέψουν σὲ ἀξίους ἀπογόνους, μεγάλων προγόνων, ἀν τὶ αὐτοῦ ποὺ σήμερα ἐμφανίζουμε: τῶν ξεπεσμένων …συγγενῶν!

Μποροῦμε ἀκόμη, γιὰ ὅσα χρόνια ἀντέχουμε, νὰ καταδεικνύουμε τοὺς ἄλλους, τοὺς κακούς, ποὺ ἐπιβουλεύονται ἐμᾶς, τοὺς ἀτυχεῖς καλοὺς καὶ δυστυχεῖς σωτῆρες τῆς ἀνθρωπότητος, ποὺ τοὺς ὑπέκλεψαν τὰ πάντα.
Μποροῦμε παραλλήλως νὰ διαιωνίζουμε τὴν κακομοιριά μας καὶ νὰ ἐκπαιδεύουμε ὅλες τὶς ἐπερχόμενες γενεὲς μὲ τὴν λογικὴ τοῦ ἐπαίτου…
Μποροῦμε φυσικὰ ἐπὶ πλέον νὰ ἐλπίζουμε σὲ ἐλεημοσύνες καὶ σὲ λοιπὲς ἐκφάνσεις ἀνθρωπισμοῦ, μὴ ἀντιλαμβανόμενοι πὼς γιὰ νὰ συμβῇ κάτι καλό, γιὰ ὅλους μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν συλλογική μας συνείδησιν καὶ τὴν συμπεριφορά, ἀπαιτεῖται καὶ συλλογικὴ συμμετοχὴ στὸ νὰ βελτιώσουμε κάθε παράγοντα ποὺ ἔως σήμερα μᾶς αὐτοκαταστρέφει καταδυναστεύοντάς μας.
Κοινῶς… μποροῦμε λίγο νὰ κουνήσουμε καὶ τὰ χέρια μας, βασιζόμενοι κυρίως στὶς δικές μας δυνάμεις, ἀν τὶ νὰ προσευχόμεθα καὶ νὰ ἐλπίζουμε τὶς καλὲς προθέσεις τῶν ἄλλων… ὅταν κι ἐὰν ὑπάρξουν!!!
(Ποὺ συνήθως δὲν ὑπάρχουν…

Μποροῦμε ἐκ παραλλήλου νὰ κυττᾶμε τὸν κόσμο γύρω μας καὶ νὰ ἀναζητοῦμε μερικὲς …ἁρπακτές, ὄχι μόνον γιὰ νὰ παρατείνουμε τὴν σημερινή μας κατάντια, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ κερδίσουμε λίγες ἀνάσες ἀκόμη στὸν μάταιο ἐτοῦτον κόσμο.
Μποροῦμε φυσικὰ καὶ νὰ διδάσκουμε αὐτὴν τὴν τακτικὴ σὲ ὅσες ἐπερχόμενες γενεὲς θὰ θέλαμε νὰ ὑπάρξουν…
Μποροῦμε βεβαίως καὶ νὰ θεωροῦμε πὼς ἕνα θαῦμα ἢ κάποιο «ξανθὸ γένος» ἢ κάποιος θεὸς θὰ μᾶς πάρῃ ἀπὸ τὴν δυστυχή μας πλάνη γιὰ νὰ μᾶς τοποθετήσῃ σὲ μίαν παραδεισένια πραγματικότητα καὶ νὰ γίνουμε ἐμεῖς χαλίδηφες στὴν θέσιν τῶν σημερινῶν χαλίφηδων…
Δῆλα δή… μποροῦμε γιὰ πολὺ ἀκόμη νὰ σερνόμεθα, ὡς σκουλήκια, δίχως ἐλπίδες ἀνατάσεως καὶ ἀφυπνίσεως, ἀλλὰ γνωρίζουμε πὼς ἔχουμε μίαν μόνον ἐπιλογὴ γιὰ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὰ τέλματα, ποὺ (σαφῶς) μόνοι μας ὑποπέσαμε.

Γιὰ νὰ συμβῇ τὸ ὁ,τιδήποτε καλὸ στὸν δικό μας κόσμο, ἂς ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸ νὰ ἀναθεωροῦμε ὅλες τὶς ἀντιλήψεις μας, νὰ ἐπανατοποθετοῦμε τὰ ὅριά μας σὲ νέες βάσεις περισσότερο ἀξιοπρεπεῖς καὶ νὰ ἐπανασχεδιάζουμε τὸ μέλλον μας, μὲ σαφὲς κριτήριο τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν αὐτάρκεια. Ἂς ξεκινήσουμε ἐν ὀλίγοις ἀπὸ τὰ ἁπλᾶ, τὰ βασικά, τὰ καθημερινά…
Πολιτικά, κοινωνικὰ καὶ γεωστρατηγικὰ ἂς εἶναι, πάντα ἐκ πρώτης ὄψεως, οἱ κεντρικοί μας πυλῶνες τοῦ ἐπανασχεδιασμοῦ τῶν πάντων.
Ἐὰν φυσικὰ ἀντέχουμε καὶ μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε πὼς γιὰ νὰ συμβῇ τὸ ὁποιοδήποτε καλὸ γιὰ ὅλους μας, πρῶτοι ἐμεῖς πρέπει νὰ τὸ γνωρίζουμε, νὰ τὸ σχεδιάζουμε καὶ καταληκτικῶς νὰ τὸ διεκδικοῦμε, δομώντας το λιθαράκι τὸ λιθαράκι.

Μὲ ἀφορμὴ τὴν πρόσφατο ἐπέτειο τῆς 25ης Μαρτίου…

Ἡ Ἑλλὰς ὑπῆρξε ἔθνος ἀναθεωρητικὸ ἀπὸ τὴν γέννησίν της καὶ γιὰ ἑκατὸ (100) συναπτὰ ἔτη.

Ἡ συνθήκη τῶν Σεβρῶν διήρκησε ἀπὸ τὸ 1919 ἔως τὸν τραυματικὸ γιὰ τοὺς Ἕλληνες Αὔγουστο τοῦ 1922, ἡ δὲ ἰσχύουσα σήμερα ἀντίστοιχος συννθήκη τῆς Λωζάννη, ἔχει ζωὴ 95 ἐτῶν.

Ἐὰν τὸ δῇ κάποιος ψυχρά, δίχως συναισθηματισμούς, ἡ συνθήκη ἐκείνη ἐδράσθη ἐπάνω στὴν πραγματικότητα.
Ἕνα κράτος (ἡ Κεμαλικὴ Τουρκία) πληθυσμοῦ ἔνδεκα (11) ἑκατομυρίων, ἐγκατεστημένο στὴν Ἀνατολία καὶ σὲ ἔκταση 700 + χιλιάδων τετραγωνικῶν χιλιομέτρων, ἀπέναντι σὲ ἕνα ἔθνος μὲ πληθυσμὸ ἑπτὰ (7) ἑκατομυρίων καὶ ἔκταση 127 χιλιάδων τετραγωνικῶν χιλιομέτρων.

Fair deal, ποὺ λέμε καὶ στὸν Βόλο, ἡ Λέσβος ἢ ἡ Σάμος μπορεῖ μὲν νὰ ἀπέχῃ λίγα χιλιόμετρα ἢ λίγα μέτρα ἀπὸ τὴν Ἀνατολία, ἀλλὰ εἶχε ἀποκλειστικὰ καὶ 100% Ἕλληνες χριστιανοὺς κατοίκους.

Βλέποντας τὸν σημερινὸ συσχετισμὸ τῶν 80 ἑκατομμυρίων Τούρκων οἱ βεβαιότητες καὶ ἡ πραγματικότης τῆς Λωζάννης ἀμφισβητεῖται ἐκ τῶν πραγμάτων (ἔτσι συνέβη μὲ ὄλες τὶς συνθῆκες στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων).

Γιὰ νὰ μπορέσῃ ἡ Ἑλλὰς νὰ ὑπερκεράσῃ αὐτὲς τὶς ἀδυσώπητες πραγματικότητες ἀπαιτεῖται νὰ ξεπεράσῃ τὸν ἑαυτό της.
Νὰ τρέξῃ τὰ ἑπόμενα χρόνια ἕναν μαραθώνιο δηλαδὴ σὲ ῥυθμὸ 100 μέτρων.
Ἐὰν θέλῃ πραγματικὰ νὰ ἐπιζήσῃ (ἴσως οἱ Ἕλληνες νὰ ἔχουν ἀποφασίσῃ ὅτι δὲν ἀξίζει τὸν κόπο. Εἶναι κι αὐτὸ μία ἄποψις…), θὰ πρέπη νὰ κινητοποιηθῇ γύρω ἀπὸ μίαν νέα Μεγάλη Ἰδέα. Τὴν ἰδέα τῆς περιφερειακὴς ὑπερδυνάμεως στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο.

Αὐτὴ ἡ Μεγάλη Ἰδέα δὲν ἔχει κάτι ῥομαντικό, καμμίαν διεκδίκηση ἐδάφους, κανέναν ἀλυτρωτισμὸ γιὰ χαμένες πατρίδες καὶ δούλους ἀδελφούς… Εἶναι μία μεγάλη ἰδέα μόνον καὶ μόνον γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ Ἑλληνικοῦ γένους…

Δυστυχῶς ἄλλοι τρόποι δὲν ὑπάρχουν.

Ζήτω ἡ ἑλληνικὴ ἐθνικὴ ἀναγέννησιςς!!!

«Ἕνας» 

Γιὰ ἀρχὴ εἴπαμε.
Ἕνας βασικὸς ἐπανασχεδιασμὸς τῶν πάντων ἀπαιτεῖται.
Ἀπὸ τὸ παραμένουμε μισοκακόμοιροι, δυστυχεῖς καὶ …γκαντέμηδες, ἴσως ἐπὶ τέλους νὰ ἔφθασε ἡ στιγμὴ τῆς ἐπανεκκινήσεως.
Ὄχι μίας ἐπανεκκινήσεως ἰδίας μὲ τὶς παλαιώτερες, ἀλλὰ μὲ νέες προοπτικὲς καὶ δυναμικότητες.
Μίας ἐπανεκκινήσεως ποὺ ἀπαιτεῖ σύσσωμο τὴν κοινωνία μας νὰ ἐνεργοποιηθῇ, πετώντας ἀπὸ τὰ σπλάχνα της κάθε σαπρόφυτο καὶ ἐξοβελίζοντας στὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον κάθε τὶ ποὺ θὰ τὴν κρατοῦσε φυλακισμένη στὰ ἔως τώρα δεσμά της.

Φιλονόη

Σημειώσεις

Ξέρετε… Γιὰ νὰ ὑπάρξῃ ἀνάπτυξις, πρέπει νὰ ὑπάρξῃ σχεδιασμός. Γιὰ νὰ ὑπάρξῃ σχεδιασμὸς πρέπει νὰ ὑπάρξῃ ὅραμα. Γιὰ νὰ ὑπάρξῃ ὅραμα πρέπει νὰ ὑπάρξουν ἄνθρωποι δραστήριοι, ἀποφασιστικοὶ καί, κυρίως, ἀπολύτως δεσμευμένοι ἀπέναντι στὶς ἀποφάσεις τους. Ἐν ὀλίγοις, γιὰ νὰ ὑπάρξῃ τὸ ὁποιοδήποτε καλὸ στὶς ζωές μας ἀπαιτεῖται νὰ …ἀναποδογυρίσουμε τὸν κόσμο μας καὶ νὰ ξεχάσουμε, διὰ παντός, τὶς εὔκολες λύσεις κάθε μορφῆς. Νὰ ξεχάσουμε τὰ ἐπιδόματα, τοὺς διορισμούς, τὰ κόμματα, τοὺς «σωτῆρες» καὶ τοὺς «ἒθνοσωτῆρες» μά, κυρίως, νὰ ἀπεμπλακοῦμε ἀπὸ τὴν λογικὴ τοῦ χρήματος, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἔως σήμερα τὴν ἀντιλαμβανόμεθα.
Αὐτονόητον δὲ ἐννοεῖται πώς, γιὰ ἀρχὴ τοὐλάχιστον, ὀφείλουμε νὰ ἀπεμπλακοῦμε ἀπὸ κάθε εἴδους «καταπιστευματική» παπαρολογία.
Δὲν μᾶς ἀνήκει κάτι. Δὲν δικαιούμεθα κάτι. Δὲν μᾶς ἐκληροδοτήθη κάτι. Γιὰ νὰ δικαιούμεθα κάτι, νὰ μᾶς ἀνήκῃ καὶ νὰ τὸ κληροδοτήσουμε κάπου, ἀργότερα, ἀπαιτεῖται νὰ τὸ δομήσουμε σὲ ὑγειῆ θεμέλια. Κοινῶς ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Γιὰ ὅσον καιρὸ λοιπὸν θὰ διατηροῦμε καὶ θὰ ἐκτρέφουμε ἐλπίδες, γιὰ τόσον, ἀλλὰ κι ἄλλον τόσον, θὰ παραμένουμε αὐτοκαταστρεφόμενοι καὶ θύματα τῆς ἰδίας τῆς ἀντιλήψεώς μας.
Ἐὰν κι ὅποτε θὰ ἀποφασίσουμε νὰ ἀλλάξουμε κάτι ἀπὸ τὰ ἔως σήμερα γνωστά μας …«κεκτημένα», τότε καὶ μόνον τότε θὰ ἔχουμε ἐλπίδες.

Ὑπάρχουν φυσικὰ κι ἄλλες παράμετροι, ποὺ ἐμεῖς ἀδυνατοῦμε (ἀκόμη) νὰ τὶς διανοηθοῦμε. Παράμετροι ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὶς φυσικὲς ἐπιλογὲς καὶ τὶς μελλοντικὲς ἐξελίξεις ἐπὶ τοῦ πλανήτου.
Σὲ αὐτὲς λοιπὸν τὶς ἄλλες παραμέτρους, ποὺ ἀδυνατοῦμε καὶ νὰ βασισθοῦμε ἀλλά, κυρίως, νὰ ἐκμεταλλευθοῦμε πρὸς ὄφελός μας, διαισθάνομαι πὼς πρέπει νὰ ἐναποθέσουμε τὶς ἐλπίδες μας. Ὄχι διότι θὰ μᾶς …σώσουν, ἀλλὰ διότι (ἐπὶ τέλους) τὸ δίλημμα τῆς ἐπιβιώσεως θὰ σταθῆ κύριος παράγων τῆς (ἐξ ἀνάγκης) ἐγρηγόρσεώς μας.

εἰκόνα