φωτογραφία ληφθείσα ἀπὸ τὸν Ἰωσὴφ Παπαδόπουλο, στὸ συλλαλητήριον τῆς 20ης Ἰανουαρίου 2019
Γιατί; Μὰ διότι δὲν εἴμαστε αὐτὸ ποὺ μᾶς πρέπει…
Διότι δὲν μάθαμε (ἤ, γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ξεμάθαμε) νὰ ἐκτιμοῦμε αὐτὸ ποὺ ἔχουμε, νὰ τὸ συντηροῦμε, νὰ τὸ καλλιεργοῦμε, νὰ τὸ ἐπαυξάνουμε, νὰ τὸ μοιραζόμεθα καὶ νὰ τὸ πολλαπλασιάζουμε.
Διότι βολευθήκαμε σὲ «περασμένα μεγαλεία ποὺ διηγῶντας τα νὰ κλαῖς…» παίζοντας ῥόλους πτωχῶν συγγενῶν καὶ ἀτυχησάντων…
Διότι ἀρκούμεθα στὰ ψίχουλα ποὺ θὰ μᾶς πετάξουν οἱ …ἐλεήμονες τοῦ κόσμου μας.
Διότι ἀν τί νὰ σταθοῦμε στὰ πόδια μας, ἀναζητοῦμε διαρκῶς μπαστουνάκια καὶ στηρίγματα καὶ «σωτῆτες»…
Διότι τελικῶς ἔχουμε παραιτηθῆ ἀπὸ τὰ δικαιώματα μά, κυρίως, ἀπὸ τὶς ὐποχρεώσεις μας… Συνέχεια
Δὲν ὑπάρχει περίπτωσις νὰ μᾶς σώσουν ἄλλοι… Ὁποία σωτηρία θὰ μᾶς συμβῆ, θὰ μᾶς συμβῆ 
Αὐτὴν τὴν φορά, ὅταν θὰ φθάσῃ ἡ μεγάλη ἐκείνη στιγμή, θὰ εἶναι διαφορετικὰ τὰ πράγματα. Καὶ θὰ εἶναι διαφορετικὰ τὰ πάντα διότι τώρα πιά, ὅσο κι ἐὰν δὲν τὸ πολύ-πιστεύουμε, δὲν εἴμαστε μόνοι μας.