Ἕνας αἰχμάλωτος τοῦ ’74 θυμᾶται.

 

Οι πιο αισχροί βασανιστές ήσαν πρώτα οι τούρκοι της Κύπρου και μετά οι τούρκοι της τουρκίας.

Θύμησες

(αποσπάσματα από το ημερολόγιο μου μετά τις αποκαλύψεις του Ολκάτς

24 Ιουλίου 1974

Ο αδελφός μου Αντρέας 10 χρονών ήταν εγκλωβισμένος στην Κερύνεια με την μητέρα μας,την θεία Μαρούλα Κυπριανού ( η τελευταία ηρωϊκή εγκλωβισμένη της Κερύνειας ) ζωηρός όπως ήταν ξέφυγε της μητέρας μας και βγήκε στην ερειπωμένη Κερύνεια για να μαζέψει κάλυκες. Έφθασε μέχρι και στο Δημαρχείο της Κερύνειας, περίπου πέντε λεπτά δρόμο από το σπίτι μας και στα ανατολικά του Δημαρχείου πρόσεξε ένα νεκρό δίπλα από το περιτείχισμα του τουρκικού νεκροταφείου της Κερύνειας κοντά στην αγγλικανική εκκλησία. Αμέσως έτρεξε πίσω στο σπίτι και είπε στην μητέρα μας « μάμμα κοντά στο Δημαρχείο έχει ένα νεκρό και μοιάζει του Κωστάκη» Δηλαδή ο νεκρός έμοιαζε με εμένα.

Αμέσως η μητέρα μας παρακάλεσε τον Σούλο – Χαράλαμπο, τουρκοκύπριο βαφτισμένο χριστιανό παντρεμένο με Ελληνίδα την Στέλλα από το 1945 να πάει να δεί.

Συνέχεια

Ποιοί εἶναι οἱ πραγματικοί Τοῦρκοι;

Ἐπάνω Μογγόλος τουρκαλᾶς, ὅπως ἤλθε ἀπὸ τὴν Μογγολία.
Κάτω, αὐτὸς ποὺ εἶναι ὁ σημερινὸς Τοῦρκος. Συνέχεια

Μία …ἀνάμνησις.

Μελετοῦσα πρὸ μερικῶν ἡμερῶν γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Ψαῤῥῶν κι ἀνερωτήθην γιὰ τὴν κατάληξιν τῶν αἰχμαλώτων. Δύσκολο νὰ φθάσῃ ὁ νοῦς μου τὴν τόση βία… Δὲν ἀντέχεται… Κάθε φορὰ ποὺ κάπως ἡ ἱστορία «ξεκλειδώνει» τὶς ἀλήθειες της ἐμπρός μου, ἔρχεται τὸ αἷμα γιὰ νὰ μοῦ θαμπώσῃ τὴν σκέψι… Δὲν ἀντέχεται…

Συνέχεια

Στὴν Σμύρνη ἔγινε «Συνωστισμὸς» καὶ στὸν Πόντο «Διαπληκτισμός»…

Ἔτσι ἐσχολίασε ὁ φίλος Ἀλέξανδρος.
Κι ἔχει δίκαιον.
Κατὰ αὐτοὺς ποὺ ἀρνοῦνται νὰ ἀναγνωρίσουν τὶς εὐθύνες τους καὶ τὶς ἐπιπτώσεις τῶν πράξεών τους, ναί, συνωστισμοί, διαπληκτισμοί, διαφωνίες… Διότι μόνον ἕνα ὄν τὸ ὁποῖον ἀνήκει στὴν κατηγορία τῶν ὑπανθρωπιδίων θὰ πορεύετο μὲ τὴν λογικὴ τοῦ «Ὅλα τὰ σφάζω, ὅλα τὰ μαχαιρώνω! Γοῦστο μου καὶ δικαίωμά μου!!! Σκασμὸς οἱ σφαγμένοι!!!»

Συνέχεια

Ὅταν ὁ φονιὰς δὲν μετανοῇ, εἶναι πανέτοιμος νὰ ξαναφονεύσῃ…

Ὅταν λοιπὸν ὁ Τοῦρκος, ποὺ γενοκόνησε τόσα ἐκατομμύρια ἀνθρώπων, δὲν μετανιώνει, εἶναι πανέτοιμος, ἀνᾲ πάσᾳ στιγμῇ, νὰ ἐπαναλάβῃ τὰ ἐγκλήματά του.

Ἄλλως τε, αὐτὸ δὲν τὸ λέω ἐγώ…
Τὸ λὲν οἱ ψυχολόγοι, οἱ ἐγκληματολόγοι, οἱ μελετητὲς τῶν ἀκραίων συμπεριφορῶν. Ἐὰν δὲν μετανοήσῃ ὁ ἐγκληματίας, εἶναι δεδομένον πὼς θὰ ἐπαναλάβῃ ἄπειρες φορές, τὸ ἔγκλημά του.

Ὅσο λοιπὸν κρατᾶ τὸ παιχνίδι τους καὶ τὸ κρυφτούλι τους, νὰ γνωρίζουμε πὼς ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ τὰ ἴδια κτήνη, τὰ ὁποῖα ἀντιληφθήκαμε ἄριστα, τὸ πόσο ἀκραῖα εἶναι καὶ τὸ ποῦ μποροῦν νὰ φθάσουν.
Συνέχεια

Ὁ Delacroix & ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις…

 

«Σφαγὲς τῆς Χίου», Ferdinand Victor Eugène Delacroix

Ὁ 19ος αἰῶν ἦταν γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἡ σημαντικότερη περίοδος τῆς νεότερης ἱστορίας της. Ἦταν ὁ αἰῶν τῆς Ἀπελευθέρωσης καὶ τῆς ἀνοικοδόμησης τοῦ νεοσύστατου Ἑλληνικοῦ Κράτους.
Τὰ μεγάλα ἱστορικὰ γεγονότα ἀποτέλεσαν τὸ ἀντικείμενο ὄχι μόνο τῶν εἰδικῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς Τέχνης, ποὺ μὲ τὸν δικό της μοναδικὸ τρόπο «ἐρμήνευσε» τὶς σημαντικότερες στιγμὲς τῆς νεοελληνικῆς ἱστορίας.
Τὸ 1823 ὁ Ντελακρουᾶ (Ferdinand Victor Eugène Delacroix (26/4/1798 – 13/8/1863)ζωγράφισε τὶς Συνέχεια