Λίγους μῆνες πρὶν τὴν ἔξοδο, μιλήσαμε στὸ τηλέφωνο. Ἤξερα.

Εἶχα γράψει ἕνα θεατρικὸ . Γιὰ κείνην. Τῆς τὸ εἶπα.

Οἱ τελευταῖες της λέξεις «ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ».
«Θὰ περιμένω» ἐπέμεινα. Συνέχεια →

Λίγους μῆνες πρὶν τὴν ἔξοδο, μιλήσαμε στὸ τηλέφωνο. Ἤξερα.

Εἶχα γράψει ἕνα θεατρικὸ . Γιὰ κείνην. Τῆς τὸ εἶπα.

Οἱ τελευταῖες της λέξεις «ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ».
«Θὰ περιμένω» ἐπέμεινα. Συνέχεια →

Ἡ μικρούλα τῆς φωτογραφίας, ἤ τοῦ πορτρέτου, ἄν θέλετε, ἦταν ἡ μὶς Πελαζύ – Πελαγία ἴσως – γεννημένη στὶς ἀρχὲς τοῦ περασμένου αἰῶνος, σὲ ἀστικό, ἀθηναϊκὸ σπίτι.
Παιδεύθηκε, ὡς παιδί, μὲ τὶς κορδέλλες, τὶς σφικτὰ δεμένες στὰ μαλλιά, τὶς ἀψογες νταντέλες καὶ τὶς αὐστηρὲς νταντάδες, τοὺς αὐστηροὺς γονεῖς, τοὺς αὐστηροὺς δασκάλους κι ἐξ οὔ τὸ μελαγχολικὸ βλέμμα…
Ὕστερα; Ποιός ξέρει;
Χάθηκε ἡ ἱστορία της κι ἔμεινε ἡ φωτογραφία σὲ συλλέκτου, ποὺ προφανῶς τὴν ἐπέτυχε στὸ Μοναστηράκι.
Καὶ ἐστήθη, ἔκτοτε, τὸ πορτρέτο, μὲ τὸν φιόγκο της, σὲ τοῖχο διαμερίσματος, σὲ πολυκατοικία τῆς Εὐελπίδων.
Συνέχεια →