Δὲν ἔχω, ἐδῶ καὶ πάρα πολὺν καιρό, πρόβλημα μὲ τὶς πολιτικο-κομματικὲς ἀπόψεις τῶν συμπατριωτῶν μου. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ἐκτὸς ἀπὸ ἀπόψεις, ποὺ συνήθως στερῶνται γνώσεων κι ἐπιχειρημάτων, ἐξακολουθοῦν νὰ παραμένουν ἀτομικό τους δικαίωμα. Ἔχω ὅμως πρόβλημα μὲ τοὺς φανατισμούς, τὶς παρά-πληροφορίες καὶ τὶς ἀκρότητες. Ἔχω πρόβλημα μὲ κάθε ἕναν καὶ κάθε μία ποὺ ὑπὸ τὴν σκέπη μίας «ἰδεολογίας» μᾶς ζαλίζουν τὰ …μέζεα νυχθημερόν, μὴ ἀντιλαμβανόμενοι πὼς ἀπὸ ἀρχῆς ἔως τέλους ὅλα αὐτὰ ποὺ διακινοῦν καὶ διατυμπανίζουν πάσχουν καὶ κυρίως, τώρα πιὰ ποὺ ὁ κόσμος ἀρχίζει νὰ ἀντιλαμβάνεται τὸν μῦθο τῶν κομμάτων, ἐνοχλοῦν. Ἀρνοῦμαι ἐν ὀλίγοις τὸν κομματικὸ προσηλυτισμό, ὅπως ἐπίσης ἀρνοῦμαι γενικῶς κάθε εἴδους προσηλυτισμό. Μπορεῖ κάποιος νὰ διατηρῇ τὶς ἀπόψεις του, νὰ παρουσιάζῃ τὰ ἐπιχειρήματά του, ἐὰν ὑφίστανται, ἀλλὰ νὰ μᾶς ἀφήνῃ στὴν ἡσυχία μας καὶ νὰ μὴν θέτῃ ὡς στόχο ζωῆς του τὸ νὰ μᾶς …«ἀλλάξῃ μυαλά».
Αὐτὰ γενικῶς.
Εἰδικότερα μπορεῖτε νὰ διαβάσετε καὶ τὸ ἐξαιρετικὸ κείμενον τοῦ κου Μιχαλοπούλου:
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: στρατὸς τοκογλύφων
Δὲν νομιμοποιοῦμε μὲ τὴν ψῆφο μας ἐκπροσώπους τοκογλύφων
Ἄφεριμ…ἀφέντη μ’… 
Ὑποψήφιος εὐρωβουλευτὴς τῆς Ν.Δ. Δημήτρης Καιρίδης «Ὅπως εἶναι οἱ Ἕλληνες τεχνητὸ ἔθνος ἔτσι εἶναι καὶ οἱ Μακεντόνσκι, λίγο πιὸ ἄγαρμπα διότι ἐμεῖς εἴχαμε καλὰ ὑλικὰ νὰ φτιάξουμε τὸ ἀφήγημα». Συνέχεια
Θὰ …«ψηφίσουμε» θέλουμε δὲν θέλουμε μόνον …σκουπίδια!!!
Τὸ ὀξύμωρον τῆς ἐποχῆς μας εἶναι πὼς ἀν τί τὰ κόμματα νὰ συντάξουν τοὺς καταλόγους μὲ τοὺς ὑποψηφίους τους ἀπὸ τὴν «ἀποθήκη» ἐκείνην τῶν στοιχειωδῶς (κυρίως κοινωνικῶς) μορφωμένων προσώπων, ποὺ σαφῶς καὶ ὑπάρχουν στὶς τάξεις τους, πρὸ κειμένου νὰ ἀφήσουν μερικές, ἀκόμη καὶ φροῦδες, ἐλπίδες στοὺς ψηφοφόρους, μᾶς παρουσιάζουν λίστες μὲ ὅ,τι πιὸ ἠλίθιο καὶ ἀναξιοπρεπὲς κυκλοφορεῖ. Ἀνόητοι, ἀπάτριδες, ἀνθέλληνες, καιροσκόποι, ἀμόρφωτοι κοινωνικῶς, ἀνήθικοι καί, κυρίως, ἐπάνω ἀπ΄ ὅλα, πιστὰ σκυλιὰ τοῦ μπάρμα τους τοῦ Γιώργη Ψῶρος, στὴν πρώτη γραμμή. Καί, φυσικά, ἅπαντες ἐξ αὐτῶν, ὑποτεταγμένοι, μὰ καὶ πρόθυμοι νὰ ὑπακούσουν, στὰ «μαντρόσκυλα» τῶν τοκογλύφων στὴν χώρα μας, τοὺς βενιζελικοὺς ἀπογόνους.
Ἐμεῖς τί κάνουμε;
Ἡ Ἑλλὰς ποὺ φεύγει
Βρίσκομαι στὴν ἀνάγκη νὰ ἀρχίσω μιλώντας γιὰ τὸν ἑαυτό μου: Μεγάλωσα σὲ ἕνα κομμάτι τῆς Ἑλλάδος, στὸ ὁποῖο ὁ ἀπόηχος τῶν γεγονότων τοῦ 1821 παρέμενε ἰσχυρὸς καὶ ἐπεσκίαζε ὁποιανδήποτε ἄλλη ἱστορικὴ ἀνάμνηση. Μιλώ, βέβαια, ὄχι μόνο γιὰ τὴν Ἀττικὴ ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ἀνατολικὲς ἀκτὲς τοῦ Μοριᾶ μας καὶ -κυρίως- γιὰ αὐτὰ τὰ μοναδικά, ὑπέροχα στὴν παράδοξη καὶ κάποτε ἄγρια ὀμορφιά τους, μικρόνησα τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ. Ἐκεῖ λοιπόν, μέχρι καὶ τὰ μέσα τοῦ Κ΄ αἰώνα ἐπικρατοῦσαν τὰ ἤθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ σφυρηλάτησαν τὴν ναυτικὴ παράδοση τῆς Νεωτέρας καὶ Συγχρόνου Ἑλλάδος. Στὸ σπίτι, πράγματι, ὅπου περνοῦσα τὰ καλοκαίρια ἤταν χαραγμένη ἡ χρονολογία ἀνεγέρσεώς του: 1829. «Γιατί τὸ 1829;» ῥωτοῦσα μικρὸς ἐγώ. «Ἐπειδὴ τότε ἐλευθερώθηκε ὁ τόπος μας καὶ οἱ πρόγονοί μας μπόρεσαν νὰ κατεβοῦν ἀπὸ τὸ βουνὸ κοντὰ στὴν θάλασσα», ἔπεφτε τσεκουράτη ἡ ἀπάντησις. Καὶ ἀκολουθοῦσε ἀκόμη πιὸ κοφτὴ ἡ σύστασις: «Χώνεψέ το αὐτὸ καὶ μὴ ξαναρωτᾶς!» Συνέχεια
Χαμένη εὐθύνη καὶ ἀνεύθυνες καρικατοῦρες
Ὄχι κοριτσάκι μου… Δὲν σὲ κράζουμε γιὰ τὰ κάλλη σου, τὸ ὅποιο ὑποκειμενικὸ [προσὸν] τῆς ζωῆς σου.
Μόνη σου ἐπέλεξες τὴν εὔκολη ἀγοραπωλησία καὶ τὸν ἄκοπο βιοπορισμὸ μέσῳ οἰκογενειακῆς νοητικῆς παραδόσεως. Συνέχεια
Ψυχοῤῥαγοῦν αὐτό-«ἀνακυκλούμενοι»…
Τὸ νὰ βλέπῃς τὸν κόκκαλη, τὸ ἐγγόνι τοῦ ἄλλου διαφωτιζτοῦ, ποὺ ἐνεπνεύσθη κι ἐσχεδίασε τὴν ἀπαγωγὴ 28.000 Ἑλληνοπαίδων, γιὰ νὰ τὰ «σώσῃ» ἀπὸ τὶς …οἰκογένειές τους…(!!!)…
Ὁ ὑπεύθυνος γιὰ τὰ παιδιὰ στὸ Παραπέτασμα, ἰατρὸς Πέτρος Κόκκαλης…