Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία

Λάμπρος Κατσώνης καὶ Γεώργιος Ἀνδρίτσος.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Το επαναστατικό κίνημα του 1790

Στὰ 1787 κηρύχτηκε νέος πόλεμος τῆς Ρωσσίας ἐναντίον τῆς Τουρκίας. ῾Η Αἰκατερίνη ἔστειλε νέους πράκτορες στὴν ῾Ελλάδα γιὰ νὰ ξεσηκώσουν τοὺς Ἕλληνες σὲ ἐπανάσταση. Πάλι ἄρχισαν νὰ κτυποῦν οἱ καρδιὲς τῶν ῾Ελλήνων, ἀλλὰ ἡ συμφορὰ τοῦ 1770 ἦταν ἀκόμα νωπὴ καὶ δὲν τοὺς ἄφησε νὰ κινηθοῦν.
 
Τὸν ἄλλο χρόνο ὅμως ὁ Λάμπρος Κατσώνης, ῞Ἕλληνας ἀπὸ τὴ Βοιωτία, λοχαγὸς τοῦ ρωσσικοῦ στρατοῦ ἐστάλη ἀπὸ τὴν Αἰκατερίνη στὴν ῾Ελλάδα γιὰ νὰ προκαλέση ἐξέγερση τῶν ῾Ελλήνων.
Οἱ Ἕλληνες τῆς Τεργέστης τὸν βοήθησαν νὰ ἐξοπλίση 3 μικρὰ πλοῖα καὶ νὰ κατέβη στὸ Αἰγαῖο πέλαγος. Σὲ λίγο ὁ Κατσώνης αὔξησε τὰ πλοῖα του σὲ 16 μὲ ἐκεῖνα ποὺ ἔπαιρνε ἀπὀ τοὺς Τούρκους. Μὲ τὴ μικρὴ αὐτὴ ναυτικὴ δύναμη πολλὲς φορὲς ἐνίκησε τουρκικές ναυτικὲς δυνάμεις καὶ ἔγινε τὸ φόβητρο τῶν Τούρκων στὴ Μεσόγειο.
Συνέχεια →

Δύσκολο ἡ ψυχὴ νὰ ξεκολλήσῃ ἀπὸ τὴν Πατρίδα.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Γενοκτονία. Μία λέξη, χιλιάδες εἰκόνες, χιλιάδες συναισθήματα, χιλιάδες ἀναμνήσεις. Μία λέξη ποὺ σοῦ προκαλεῖ δέος, στενοχώρια, λύπη, μῖσος, πόνο, ὀργή, ὄχι μόνο ἀκούγοντάς την ἀλλὰ καὶ ἐπεξεργάζοντάς την στὸ μυαλό σου, σὲ τραβάει στὸ παρελθὸν θυμίζοντάς σου τις τόσα ἑκατομμύρια ἀδικοχαμένες ψυχὲς ἀνὰ τὸν κόσμο. Συνέχεια →

18 Μαΐου 1828. Δροσουλίτες. Ἡ μάχη τοῦ Φραγγοκαστέλλου

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Επιμέλεια κειμένου Ρίκη  Ματαλλιωτάκη
Κοντά στην απροσκύνητη χώρα των Σφακίων, λίγα μόλις μέτρα πιο πέρα από την ακτή που ξεψυχά το κύμα του Λιβυκού, κι εξίσου λίγα από τους πρόποδες που φωλιάζουν  μερικά από τα αετίσια Σφακιανοχώρια, ορθώνει την ύπαρξη, του σε σχήμα παραλληλόγραμμου,  ένα καστέλι (πύργος) άριστα μέχρι σήμερα διατηρημένο. Το Φραγκοκάστελλο.
Δυο σειρές πολεμίστρες περιζώνουν τα μέχρι σήμερα απείραχτα, όπως τουλάχιστον δείχνουν εξωτερικά, τείχη του  και η πύλη του  βρίσκεται κατά την μεριά της θάλασσας σαν στόμα αγριεμένου θεριού.
 
Ο θρύλος του γεφυριού της Άρτας (ολημερίς το κτίζανε  τη νύχτα το γκρέμιζαν) γίνεται κι εδώ παραλλαγμένη πραγματικότητα αφού κάπως έτσι οι Σφακιανοί με μπροστάρηδες τα έξη  αδέλφια Πατσούς, εμπόδιζαν τους Βενετούς να Συνέχεια →

Τὸ παιδομάζωμα.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Ἡ ἀληθινὴ ἱστορία, ἄν καὶ ἀναφέρῃ μόνον τμῆμα της στὰ σχολικὰ βιβλία, οὐσιαστικῶς δὲν ἔχει ἀκόμη καταγραφεῖ. Οὔτε καὶ θὰ καταγραφῇ συντόμως, διότι δὲν ὑπάρχουν ἀκόμη ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἀπαραίτητοι καὶ σημαντικοὶ ποὺ θὰ τὸ κάνουν.
Ἄς πιάσουμε ἕνα μικρὸ παράδειγμα, ποὺ λέγεται παιδομάζωμα.
Ἄν καὶ στὸ σχολεῖο πράγματι ἐγὼ εἶχα διδαχθεῖ τὴν ὕπαρξί του, οὐσιαστικῶς αὐτὸ ἦταν μία τόση δὰ μικρὰ ἀναφορά, μέσα στὰ τόσα ἄλλα ποὺ ἔπρεπε νὰ μάθουμε. Σὰν λεπτομέρεια, ἰδίως μάλιστα ὅταν οἱ περισσότεροι διδάσκαλοι τὴν προσπερνοῦσαν ταχύτατα, παρέμενε στὰ ἀζήτητα. Μόνον ἐὰν κάποιος ἀπεφάσιζε νὰ ἀσχοληθῇ σοβαρὰ μὲ τὴν μελέτη τῆς ἱστορίας μποροῦσε νὰ συνειδητοποιήσῃ τὸ τὶ ἐσήμαινε, γιὰ τὶς τότε κοινωνίες, τὸ παιδομάζωμα. Τὸ ὄ,τι παρέμενε μία διαρκὴς γενοκτονία κατὰ τῶν πληθυσμῶν ποὺ τελοῦσαν ὑποτελεῖς στὴν ὀθωμανικὴ παράνοια.

Συνέχεια →

Τὸ πραγματικὸ τέλος τοῦ Ἀθανασίου Διάκου.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Το πραγματικό τέλος του Αθανασίου Διάκου
(του Ευθύμιου Χριστόπουλου, εκπ/κού-δημοσιογράφου)

Το καλοκαίρι του 1947 ως μαθητής της Β’ τάξης της Εκκλησιαστικής Σχολής Λαμίας, δέχτηκα την παρακίνηση του αείμνηστου Διευθυντού της Δημητρίου Κρικέλα να συγκεντρώσω πληροφορίες από γέρους Λαμιώτες που τις είχαν από τους πατεράδες τους, για ποιο ήταν το πραγματικό τέλος του Αθανασίου Διάκου. Ταξι­νομώντας αυτές που συγκέντρωσα, είδα ότι τέσσερες ήταν ακριβώς ίδιες, αν και προέρχονταν από γερόντια που ζού­σαν σε διαφορετικά σημεία της Λαμίας ο καθένας, και μάλιστα ένας παππούς ήταν απ’ τη Ροδίτσα.

Συνέχεια →

Τραπεζίτες στὴ Θεσσαλονίκη τοῦ 1795…

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Πῶς νὰ ἀλλάξῃ κάτι σὲ αὐτὸν τὸν τὸπο… σ΄αὐτὸν τὸν πλανήτη…

Τὸ χρῆμα εἶναι δύναμη. Εἶναι ἡ δύναμη ποὺ παραγράφει, ποὺ ἐξαφανίζει τὶς ἄσχημες πράξεις. Ποὺ σοῦ δίνει ἀσυλία καὶ σοῦ ἀνοίγει τὸ δρόμο γιὰ νὰ συνεχίσῃς νὰ πράττῃς.

Ἡ διάσωση τῶν τραπεζῶν εἶναι ὅπως πάντα τὸ ζητούμενον. Σώζουν τὶς τράπεζες γιὰ νὰ σωθοῦν καὶ αὐτοί, σώζουν τὶς τράπεζες καὶ πνίγουν τὸν λαό. Καὶ δὲν εἶναι τωρινὸ αὐτό…

Καὶ ὅπως πάντα, οἱ τραπεζίτες εἶναι συγκεκριμένης φυλῆς.

Ἔτος: 1795.

Τόπος: τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη.

Συνέχεια →