Τὶς τελευταῖες ἡμέρες ἔφθασε στὰ χέρια μου τὸ νέο βιβλίο τοῦ ἐγκρίτου Ἱστορικοῦ μας Δημητρίου Μιχαλοπούλου, μὲ τίτλο: «Ἑλλάδα καὶ διεθνεῖς ἐξελίξεις, 1944-1974» (ἐκδόσεις Παπαζήση), τὸ ὁποῖον καὶ μελέτησα ἀμέσως.
(Στοιχεία γιὰ τὸ βιβλίο μπορεῖτε νὰ δεῖτε ἐδῶ.)
Ὅπως φυσικὰ θὰ γνωρίζετε ἐγὼ μὲ τὰ τῶν καραμανλήδων, γενικῶς καὶ εἰδικῶς, συμπάθειες δὲν …(ἐκ)τρέφω. Παρ’ ὅλα αὐτὰ ἔκανα, γιὰ λόγους καθαρὰ ἱστορικούς, «τὴν καρδιά μου πέτρα» καὶ τὸ ξεκίνησα, γιὰ νὰ ἀνακαλύψω πὼς καὶ πάλι ὁ κος Μιχαλόπουλος μπορεῖ νὰ μᾶς ξαφνιάσῃ εὐχάριστα μὲ τὴν συγγραφή του καὶ τὴν διεισδυτικὴ ἱστορική του ἔρευνα. Μία ἔρευνα πού, ἂν καὶ δημοσιεύεται μία εἰκοσαετία καὶ κάτι μετὰ τὸν θάνατο τοῦ «ἐθνάρχου», ἐν τούτοις παραμένει ἀκόμη ἐπίκαιρος, ἐφ΄ ὅσον ὁ Ἱστορικός μας ἐπιχειρεῖ νὰ φωτίσῃ, ὅσο τὸ δυνατόν, τὴν προσωπικότητα τοῦ «ἐθνάρχου». Συνέχεια
Τὸ βιβλίο αὐτό, ποὺ ἐξεδόθη ἀπὸ τὴ «Λόγχη», ἀποτελεῖ καρπὸ τῆς συνεργασίας τοῦ Δημήτρη Μιχαλοπούλου μὲ τὸν Βραζιλιάνο συνάδελφό του Eduardo Vasconcelos. Ἀποτελεῖ διευρυμένη καὶ ἀναθεωρημένη ἔκδοση ἄλλου πονήματος τοῦ Δ. Μιχαλοπούλου, ποὺ εἶχε κυκλοφορήση πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια μὲ τίτλο παρόμοιο – ἀλλὰ ὄχι τὸν ἴδιο.