Μερικούς μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές, με ένα σύντομο άρθρο, καλούσα τους υποψηφίους προέδρους να αναλογιστούν την τραγικότητα της προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Με δύο λόγια, στο άρθρο εκείνο θύμιζα στους υποψηφίους ότι το έργο όλων των προηγούμενων προέδρων ήταν σαν το έργο το Σίσσυφου, που παρά το μόχθο του ποτέ δεν καταφέρνει να ανεβάσει ένα βράχο στην κορυφή του βουνού, γιατί μόλις την πλησιάσει ο βράχος του φεύγει κάτω και πάλι από την αρχή. Το τέλος της προεδρίας του κάθε Προέδρου τον έβρισκε πάντα στη βάση του λόφου. Θυμίζω:
Ο Μακάριος ήλθε ως ο Εθνάρχης, αλλά μέσα σε τρία χρόνια από την αρχή της πρώτης του θητείας εβίωσε (ως πρωταγωνιστής) την κατάρρευση της συνταγματικής τάξης, στα επόμενα χρόνια εβίωσε την απόρριψή του από μεγάλο μέρος των συναγωνιστών του αλλά και της ίδιας της Ιεράς Συνόδου. Στο τέλος συνετρίβη από το πραξικόπημα της χούντας εναντίον του, την ήττα από την Τουρκία και τη συνακόλουθη συνεχιζόμενη κατοχή τού ενός τρίτου της πατρίδας μας. Η τραγικότητα της πορείας αυτής ήταν πάνω από τις φυσικές του δυνάμεις. Έτσι η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά λίγο μετά την εισβολή.
Ο Σπύρος Κυπριανού, που τον διαδέχθηκε, ήλθε ως εκπρόσωπος της νεότερης γενιάς του αγώνα με την υπόσχεση της απελευθέρωσης των κατεχομένων, της διεύρυνσης της δημοκρατίας και του εκσυγχρονισμού του κράτους. Έφυγε μετά από δύο και κάτι θητείες με πλήρη αποτυχία στο Κυπριακό και με τη φήμη του Προέδρου που κομματικοποίησε το κράτος, καθιστώντας την κομματική ιδιότητα ως βασικό προσόν για το διορισμό στο δημόσιο. Προς τι η προεδρία;
Ο Γιώργος Βασιλείου ήλθε με πολλές υποσχέσεις για μια νέα προσέγγιση στο Κυπριακό και έφερνε την ανανέωση στο πνεύμα και τις πρακτικές της διοίκησης και της οικονομίας. Παρά ταύτα, όλες οι υποσχέσεις έμειναν μετέωρες, γιατί ο κυπριακός λαός τού αρνήθηκε την επανεκλογή. Δεν έχει μια τραγικότητα όταν παρά την εικόνα και τις υποσχέσεις τα σημαντικότερα μένουν ανολοκλήρωτα;
Ο Γλαύκος Κληρίδης ήλθε κατόπιν ως ο έμπειρος διαπραγματευτής, ο νηφάλιος ηγέτης με την εμπιστοσύνη των παλιών του συναγωνιστών για τις εθνικές του κατευθύνσεις αλλά και την εμπιστοσύνη των άλλων δυνάμεων για τη σοφία και τον ρεαλισμό του. Ανάλωσε την πρώτη του θητεία προσπαθώντας να τιθασεύσει τον δικό του χώρο, για να σταθεροποιήσει τη δημοκρατία στο εσωτερικό και να δημιουργήσει τις διεθνείς συνθήκες που θα του επέτρεπαν να φέρει τη λύση. Οι συνθήκες αυτές οδήγησαν στη δεύτερή του θητεία, που έφερε το Κυπριακό μιαν ανάσα πριν από τη λύση. Τα μεγάλα λάθη, όμως, στην εσωτερική διακυβέρνηση κλόνισαν την αρχική εμπιστοσύνη, με αποτέλεσμα ο λαός να του αρνηθεί ακόμη και τους 16 μήνες που ζητούσε για να οδηγήσει τα πράγματα σε λύση. Δεν είναι θλιβερό;
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήλθε με τη στήριξη της Αριστεράς για να ενοποιήσει μια κοινωνία διχασμένη και να καταστήσει το κράτος δικαιότερο, πιο αξιοκρατικό και πιο αποτελεσματικό. Επίσης, ήλθε με την υπόσχεση της καλύτερης λύσης. Εξαιτίας της στάσης του στο σχέδιο Ανάν περιεβλήθη, για λίγο, τον φωτοστέφανο του νέου Εθνάρχη. Τελικά συνδέθηκε με την αναβίωση των παλιών διχασμών. Έτσι, ενώ ήταν Πρόεδρος, ο κυπριακός λαός τού αρνήθηκε μια δεύτερη θητεία, αποκλείοντάς τον ακόμη και από τον δεύτερο γύρο των εκλογών. Δεν είναι τραγικό;
Ο Δημήτρης Χριστόφιας ήλθε με πολλές προσδοκίες για όλα από σχεδόν όλους. Η διεθνής οικονομική κρίση και η έκρηξη στο Μαρί, που ανέδειξαν την αδυναμία μας να διαχειριστούμε την πολυπλοκότητα της εποχής, έβαλαν και αυτόν στη τροχιά της τραγωδίας. Ως αριστερός πρόεδρος δεν μπόρεσε να λύση τη μεγάλη πολιτική αντίφαση να επιχειρείς αριστερόστροφες λύσεις μέσα σε ένα δεξιόστροφο περιβάλλον. Έτσι, αδεξιότητα στους χειρισμούς ως προς το Μαρί και πολιτικοί περιορισμοί ως προς την οικονομία τον έβαλαν στη σφαίρα της μοιραίας τραγωδίας των Προέδρων μας. Συνέβαλε βέβαια πολύ η χωρίς όρια υπονόμευσή του από την αντιπολίτευση, που συχνά έφτασε στα όρια της συνταγματικής εκτροπής (ψήφισμα της βουλής για παραίτηση), αλλά και από το βαθύ μας κράτος που οδήγησε την υπονόμευση στα όρια της γελοιότητας (δήμευση των υπουργικών αυτοκινήτων). Η κατάληξη της θητείας του, με την απώλεια της Προεδρίας από τις αριστερές δυνάμεις, αλλά και η πίκρα την οποία αποπνέει η κάθε του δήλωση μας θυμίζουν την τραγωδία.
Είναι μεγάλη η απογοήτευση γιατί ο νυν πρόεδρος μας, τρεις μόλις εβδομάδες μετά την ανάδειξή του στο Προεδρικό αξίωμα φαίνεται να έχει κι αυτός τη μοίρα του Σίσσυφου. Σε κάθε γωνιά της Κύπρου τον βλέπαμε να μας θυμίζει ότι η κρίση θέλει ηγέτη-τον ίδιο. Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο τρεις βδομάδες και μια σύνοδος του Eurogroup για να φανεί ότι ούτε ο ίδιος επαρκεί. Δεν είναι τραγικό για τον ίδιο και τον τόπο ότι, πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρεις, (1) υποχώρησε στις κοντόφθαλμες και άδικες επιταγές των πολιτικών του συμμάχων, (2) είδε τον «αγαπημένο του Μάριο», όπως τον αποκάλεσε στον επινίκιο του λόγο στο ΔΗΚΟ το βράδυ των εκλογών να τον εγκαταλείπει στη βουλή και το (3) ίδιο του το κόμμα να αρνείται να ψηφίσει το νομοσχέδιο που ίδιος έφερε με το δίλημμα της χρεωκοπίας;
Το τραγικό της κατάστασης βέβαια δεν είναι αποκλειστική ευθύνη του ίδιου, όπως δεν ήταν και στην αποκλειστική ευθύνη του Δ. Χριστόφια το ατύχημα στο Μαρί. Το Μαρί συμβαίνει πολύ συχνά στην Κύπρο τα τελευταία 60 χρόνια, μόνο που δεν έχει πάντα νεκρούς. Η κοινωνία μας αδυνατεί να παράγει λύσεις μεγάλα μας προβλήματα στον δέοντα χρόνο. Δεν έχουμε την ευελιξία να προσαρμοζόμαστε στις αλλαγές του διεθνούς περιβάλλοντος και να μετέχουμε στο γίγνεσθαί του με εποικοδομητικό τρόπο ώστε να είμαστε υπολογίσιμη δύναμη. Είμαστε δέσμιοι των τοπικών και πρόσκαιρων ισορροπιών. Έτσι αφήνουμε τις συντηρητικές δυνάμεις του τόπου, που κυριαρχούν σε όλους τους πολιτικούς χώρους αλλά και στα ΜΜΕ, να ποδηγετούν την κοινωνία για να επιστρέφει διαρκώς στο παρελθόν αντί να χαράξει το δρόμο προς το αύριο σε κάθε τομέα δραστηριότητας. Οι πολιτικές δυνάμεις είναι παγιδευμένες στη θεματολογία και τη φρασεολογία των δυνάμεων που είναι υπεύθυνες για τα προβλήματα με αποτέλεσμα ο πολίτης σήμερα να βρίσκεται στη φάση της απελπισίας. Ούτε ο λαϊκισμός ούτε οι θεωρίες συνομωσίας μπορούν πια να μας σώσουν.
Ο Πρόεδρος υποσχέθηκε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας αλλά δεν την έκανε. Αντ’ αυτής έκανε μια κυβέρνηση ισσοροπιών και ανταπόδοσης προεκολγικών υποχρεώσεων. Αν απομονώθηκε πολιτικά μέσα σε τρεις μόλις εβδομάδες μετά τις εκλογές πως θα πορευτεί στα επόμενα πέντε χρόνια; Πως θα φέρει την ανανέωση που υποσχέθηκε; Πως θα φέρει λύσεις ενώπιον του Κυπριακού λαού για τα μεγάλα μας προβλήματα; Η τραγωδία έρχεται και πάλι. Έχει τη δύναμη να αλλάξει πορεία αλλά και κυβέρνηση, για να αποφύγει τη δική του τραγική κατάληξη που αναπόφευκτα θα είναι μια νέα τραγωδία για τον τόπο; Mέσα του ξέρει πως αυτό πρέπει να γίνει.
πηγή
Τo 17χρονο κορίτσι τῆς ΕΟΚΑ μὲ τὴν ψυχὴ λιονταριού!
