
Τρεῖς κατοχὲς, τέσσερις κατακτητές.
Ὁ ἕνας μόνον «ἐδικαιοῦτο» τὴν θέσι τοῦ κατακτητοῦ. Ὁ Γερμανός. Οἱ λοιποί, Βούλγαροι, Ἀλβανοὶ καὶ Ἰταλοὶ ἁπλῶς ἔβγαλαν τὰ ἀπωθημένα τους. Οἱ Ἀλβανοὶ γιὰ τοὺς γνωστοὺς λόγους, ποὺ οὐσιαστικῶς ἔκρυβαν καὶ κρύβουν ἐπεκτατισμό. Οἱ Βούλγαροι ὁμοίως, σύν φυσικὰ τὸ ἄσβεστό τους μῖσος λόγῳ τῆς ἦττας τους στοὺς Βαλκανικούς. Καὶ τέλος οἱ Ἰταλοὶ ποὺ πάντα μᾶς θεωροῦσαν ὑποτελεῖς τους κι ἐπαρχία τους.
Συνεπῶς;
Συνεπῶς ἁπλῶς οἱ Γερμανοὶ γιὰ νὰ ἐξοικονομήσουν δυνάμεις, γιὰ τὸ ἀνατολικὸ μέτωπο, μᾶς φόρτωσαν κάθε καρυδιᾶς ὑπάνθρωπο γιὰ νὰ μᾶς ἀστυνομεύῃ. Ὄχι διότι ἦταν καλλίτεροι. Ἀλλὰ εἶχαν ἄλλες, πλέον ἐπείγουσες ἐνασχολήσεις.
Ἀργότερα τοὺς μάθαμε κι αὐτούς. Κι ἀπὸ τὴν καλὴ κι ἀπὸ τὴν ἀνάποδη.
Φιλονόη.
Εγκλήματα πολέμου των Ιταλών στην Ελλάδα 1941-43
Του Ιωάννη Κωτούλα*
Η παραμονή του ιταλικού στρατού στην Ελλάδα ως δύναμης κατοχής συνήθως αντιμετωπίζεται από την ιστοριογραφία, αλλά και από τη συλλογική αντίληψη, ως μία φάση σχετικά ήπιας συμπεριφοράς των κατοχικών στρατευμάτων έναντι του ελληνικού πληθυσμού. Στην πραγματικότητα η εικόνα αυτή αποτελεί σε μεγάλο βαθμό περισσότερο μεταπολεμική κατασκευή, Συνέχεια →