Θὰ προσπαθήσω τώρα λοιπὸν νὰ εὕρω τὴν ἀπόλυτο καὶ συγκεκριμένη ἔννοια τῆς λέξεως «Ῥατσισμός».
Ἄς δοῦμε τὶ ἀναφέρει γιὰ τὸν Ῥατσισμὸ ἡ ἐλεύθερη ἐγκυκλοπαίδεια Βικιπαίδεια:

«Ὁ ῥατσισμὸς εἶναι τὸ δόγμα που ἀναπτύσσεται μὲ σύνδεσμο συγκεκριμένα γνωρίσματα “traits”, ὅπως π.χ. ἐθνικά, θρησκευτικά, πολιτιστικὰ κ.λπ., προκειμένου να ἀναγάγει μιᾷ ὁμάδα ἀντίστοιχα (κοινωνική, φυλετική, θρησκευτική), ὠςυπέρτερη ἄλλων. Τὸ πιὸ συνηθισμένο εἶδος ῥατσισμού, καὶ αὐτό που ἔχει δώσει τὴν ἀρχικὴ ὀνομασία στην λέξῃ (ἐκ τῆς ἰταλικῆς (“ῥάτσα”) razza = φυλή), εἶναι ὁ φυλετικὸς ῥατσισμός.»

Ἑλληνικὴ ἐγκυκλοπαίδεια

Πράγματι, ἂν ἀκούσουμε τὶ μᾶς λέει ἢ ἴδια ἡ λέξις, γιὰ τὸν ἑαυτό της, θὰ δοῦμε ὅτι προέρχεται ἀπὸ τὴν Ἰταλικὴ λέξῃ Ῥάτσα (razza = φυλή) καὶ στὰ Ἑλληνικὰ θὰ μεταφραζόταν ὡς Φυλετισμὸς ἢ Φυλετικότης.
Μέχρι ἐδῶ, δίχως νὰ ξεχειλώσουμέ τις ἔννοιες, βλέπουμε ὅτι ἡ λέξις ῥατσισμός, αὐτὴ καθ’ αὑτή, σημαίνει τὴν ἀναγνώρισι τῆς φυλῆς, στὴν ὁποία ἀνήκει κάποιο ἄτομο, καὶ ὄχι ὅτι ὑπάρχει κάποια ἀνωτέρα ἢ κατωτέρα φυλή. Μπορεὶ δηλαδὴ κάποιος νὰ ἀναγνωρίζῃ ὅ,τι ἐκεῖνος ἐκεῖ ποὺ κάθεται στὴν γωνία καὶ πίνει τὸν καφέ του, ἀνήκει στὴν κίτρινη φυλή.
Διακρίνει τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς φυλῆς του, δηλαδὴ τὴν κατατομὴ τοῦ σώματός του, τὸ χρῶμα τοῦ δέρματος, τὸ σχῆμα τοῦ προσώπου καὶ τῶν ματιῶν του, τὴν γλῶσσα του κλπ … Μέχρι ἐδῶ δὲν ὑπάρχει τίποτα τὸ κακό.
Ἀπό ποῦ λοιπόν ἡ λέξις ῥατσισμός ἀπέκτησε τήν γνωστή ἀρνητική ἔννοια, πού σήμερα τῆς ἀποδίδεται;

Γιὰ νὰ τὸ μάθουμε αὐτό, συνεχίζουμε νὰ διαβάζουμε παρακάτω, στὸ ἴδιο ἄρθρο τῆς Βικιπαίδειας:

«Παλαιότερα συγγραφείς και κοινωνιολόγοι αντί του σύγχρονου όρου χρησιμοποιούσαν, ιδιαίτερα στις αγγλόφωνες χώρες, τον όρο “Ρασιαλισμός”(racialism), που όλοι όμως συμφωνούν ότι πρόκειται για όρο δόγματος φυλετικής υπεροχής.»

Βλέπουμε λοιπὸν ὅτι παλαιότερα ἤταν ἄλλος ὁ ὅρος ποὺ ἐσήμαινε τὴν φυλετικὴ ὑπεροχή, καὶ ἦταν ὁ ὅρος Ῥασιαλισμὸς καὶ ὄχι ὁ ὅρος Ῥατσισμὀς. Ὅμως κάποιοι κάποτε, δίχως νὰ τὸ καταλάβουμε, ἀντικατέστησαν τὴν ἔννοια τῆς λέξεως Ῥατσισμὸς μὲ ἐκείνην τῆς λέξεως Ῥασιαλισμός.
Γιατί ὅμως νά κάνουν κάτι τέτοιο;
Γιατί ἀντικατέστησαν σιωπηλά καί ὕπουλα τήν ἔννοια τῆς λέξεως Ῥατσισμός καί τήν ἔφθασαν νά σημαίνῃ κάτι τόσο ἀρνητικό;

Την ἀπαντήσι καὶ πάλι μας τὴν δίνει  συνέχεια τοῦ ἄρθρου της Βικιπαιδεία:

«Ο νεώτερος όμως όρος (Ρατσισμός εκ της ιταλικής) επικράτησε του όρου Ρασιαλισμός μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, περισσότερο για λόγους προπαγάνδας.»

Προπαγάνδα, ἔτσι ἐξηγεῖται!
Ἔτσι ἀκριβῶς σήμερα ὁ κάθε ἐθνιστὴς (ἀγαπᾶ τὸ ἔθνος του καὶ τὴν πατρίδα του, δίχως νὰ κάνῃ κακὸ σὲ ἄλλους) κατηγορεῖται ὡς ἐθνικιστής.

Ἡ λέξις «ῥατσισμός» (φυλετισμός) λοιπόν, σημαίνει τὴν ἀναγνώρισι τῆς φυλετικῆς ἐτερότητος (διαφορετικότητος) ποὺ ἐδημιουργήθη ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν φύσι. Σημαίνει τὴν ἀναγνώρισι ὅ,τι κάθε φυλὴ διαφέρει σὲ πολλὰ πράγματα ἀπὸ τὶς ἄλλες καὶ ὡς δημιούργημα τῆς φύσεως δικαιοῦται νὰ ἔχῃ ὅ,τι χρειάζεται γιὰ τὴν συνέχεια τῆς ὑπάρξεώς της, δηλαδὴ δικαιοῦται νὰ ἔχῃ ἔναν χῶρο ἐπάνω στὴν γῆ, μιὰ πατρίδα, ἐπάνω στὴν ὁποία νὰ μπορῇ νὰ ζῇ καὶ νὰ ἐξελίσσῃ τὸν πολιτισμό της, ἀνενόχλητη, δίχως κανενὸς εἴδους πόλεμο ἀπὸ ἄλλες φυλές.

Κάποιοι ὅμως δὲν θέλουν νὰ ὑπάρχῃ μία λέξι μὲ τόσο ὄμορφη καὶ ἀνθρώπινο ἔννοια.
Γιὰ σκεφθεῖτε…
Ὑπάρχει κάποια λέξις πού σημαίνει τήν ἀποδοχή τοῦ δικαιώματος στίς φυλές γιά συνέχεια τῆς ὑπάρξεως καί τῆς ἐξελίξεώς τους;
Ἄν ὑπῆρχε θὰ ἔπρεπε προφανῶς καὶ αὐτὴ νὰ ἐμπεριέχῃ μέσα της τὴν λέξι razza (= φυλή) ἄρα θὰ ἤταν ἡ λέξις «Ῥατσισμός».

Νὰ γιατὶ προέλαβαν λοιπὸν καὶ ἔδωσαν στὴν λέξι Ῥατσισμός τὴν ἔννοια τοῦ Ῥασιαλισμοῦ.
Γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχει μιὰ λέξις ποὺ θὰ μπορῇ νὰ ὁδηγήσῃ τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀντιλαμβάνεται καὶ νὰ ἐκφράζῃ τὸ δικαίωμα τῆς κάθε φυλῆς στὸ νὰ συνεχίσῃ νὰ ὑπάρχῃ  καὶ νὰ ἐξελίσσεται ἀνενόχλητος. Πολὺ πονηρό!
Ἀπὸ τὴν ἄλλη μὲ τὴν προπαγάνδα τους, δῆθεν «ἐνάντια στὸν ῥατσισμό», ἐπιτυγχάνουν τὴν ἀνάμειξι τῶν φυλῶν, ὥστε σὲ κάποιο χρονικὸ διάστημα ἡ ὑπάρξις ὁποιασδήποτε φυλῆς θὰ ἀποτελῇ ἀνάμνησι καὶ θέμα γιὰ ντοκυμαντέρ.

Ποῦ εὑρίσκονται σήμερα οἱ Ἀσσύριοι, οἱ Βαβυλώνιοι, οἱ Χετταῖοι καί οἱ Φοίνικες;
Δὲν ὑπάρχουν διότι ἀνεμείχθησαν μὲ ἄλλες φυλὲς* καὶ ἐχάθησαν!
Ἔτσι καὶ τώρα ἡ Νέα Τάξι ς Πραγμάτων προσπαθεῖ νὰ ἐξαφανίσῃ τὸ φυλετικὸ ἀνάγλυφο γιὰ νὰ φτιάξῃ μιὰν ἀνθρωπομάζα ὁμοίων ἀνθρώπων, δίχως ἰδιαιτέρα συνείδησι, ποὺ θὰ κυβερνᾶται πολὺ εὔκολα.

Λογικὴ καὶ Σκεπτικό.

Ὅταν θέλουμε νὰ εὕρουμε τὴν ἀλήθεια, εἶναι ἀπαραίτητο, νὰ κατανοήσουμε τὴν οὐσία τῶν πραγμάτων.
Θὰ πρέπῃ τότε νὰ χρησιμοποιοῦμε τὶς λέξεις μὲ τὴν στενὴ καὶ συγκεκριμένη ἔννοια καὶ ὄχι μὲ τὴν πλαδαρὴ καὶ συμβατικὴ ποὺ χρησιμοποιοῦμε στὴν πεζῆ καθημερινότητά μας. Κάθε λέξις μεταφέρει ἔνα συγκεκριμένο νόημα.
Ἂν ἀλλοιώσουμε αὐτὸ τὸ νόημα τότε εἶναι πολὺ δύσκολο, θὰ ἔλεγα ἀκατόρθωτο, νὰ μπορέσουμε νὰ συγκροτήσουμε τὴν σκέψι μας καὶ νὰ ἀποφύγουμε τὰ ἄτοπα. Τὰ ὅρια τῆς γλώσσης καὶ τῆς νοήσεως ταὐτίζονται! Λάθος στὴν γλῶσσα = λάθος στὴν ἀντιλήψι!

Στὴν προκειμένη περίπτωσι ἐνδιαφέρομαι γιὰ τὴν ἔννοια τῆς λέξεως «Λογική».
Τὶς περισσότερες φορὲς χρησιμοποιεῖται μὲ ἀλλοιωμένη ἔως καὶ λανθασμένη ἔννοια.
Γιὰ παράδειγμα ἀκοῦμε πολλὲς φορὲς νὰ λὲνε «μὲ τὴν δική μου λογική» ἤ «μὲ αὐτὴ τὴν λογική»  ἢ «ἡ λογικὴ αὐτὴ εἶναι λάθος» ἢ «ἐγὼ ἔχω ἄλλη λογική» καὶ ἄλλες τέτοιες φράσεις. Ὄλες αὐτὲς οἱ φράσεις μαρτυροῦν ὅτι ἡ χρήσις τῆς λέξεως «Λογικὴ» γίνεται καταχρηστικά, καὶ δὲν βοηθᾶ τὴν ἀντιλήψι.

Διότι η Λογικὴ εἶναι μία καὶ μόνη. Ὅ,τ ιδήποτε δὲν ἀνήκει σὲ ἐκείνην εἴναι παράλογο καὶ λάθος.

Ἀλλὰ ἂς δοῦμε τὶ μᾶς λέει ἡ ἴδια ἡ λέξις γιὰ τὸν ἑαυτό της: Λόγος, Λογική, Λόγια, Λέξεις, Λέω… ἔχουν τὴν ‘δίαν ῥίζα καὶ εἶναι συγγενεῖς, ἄρα καὶ τὰ νοήματά τους εἶναι συγγενικά.

Λόγος. Ἄς σκεφθοῦμε τὶ ὀνομάζουμε Λόγο στὰ Μαθηματικά…. Τὸ κλάσμα, δηλαδὴ τὴν «Ἀνά-Λογία» ποὺ διέπει τὸ σύμπαν. Ἡ λέξις Λόγος σημαίνει τὸ σύνολο τῶν νόμων ποὺ καθορίζουν τὴν συμπεριφορὰ τοῦ Εἶναι ( = ὑπάρξεως). Τὰ πάντα ἐντὸς τῆς ὑπάρξεως γίνονται σύμφωνα μὲ τὸν Λόγο, καὶ χωρὶς τὸν Λόγο τίποτα δὲν γίνεται. Αὐτὸς λοιπὸν ὁ Λόγος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ θεὸς καὶ δημιουργός. Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ὑπῆρχε ἀνέκαθεν καὶ θὰ ὑπάρχῃ γιὰ πάντα.

Λογική. Λογική εἶναι ἡ ἱκανότης τοῦ ἐγκεφάλου μας νὰ ἀντιλαμβάνεται τὸν Λόγο ποὺ εὑρίσκεται παντοῦ μέσα στὴν Ὑπάρξι. Ἡ Λογικὴ εἶναι μία καὶ εἶναι ταὐτόσημος μὲ τὴν Ἀλήθεια, διότι δὲν γίνεται κάτι τὸ λογικὸ νὰ εἶναι ψευδές, ἢ κάτι τὸ ἀληθὲς νὰ εἶναι παράλογο. Τὸ λογικὸ εἶναι καὶ ἀληθές, τὸ ἀληθὲς εἶναι καὶ λογικό.
Ἡ Λογικὴ λοιπὸν εἶναι μία, ὅπως ἀκριβῶς μία εἶναι καὶ ἡ ἀλήθεια.
Ὁ κάθε ἕνας μας εἶναι τόσο λογικὸς ὅσο καὶ ἡ ἱκανότητά του νὰ ἀντιλαμβάνεται τὸν Λόγο καὶ νὰ ἐνεργῇ σύμφωνα μὲ Αὐτόν.

Λόγια. Λόγια εἶναι τὰ ἔπεα (λέξεις, κουβέντες) ποὺ ἀποῤῥέουν ἀπὸ τὴν Λογικὴ σκέψι. Δὲν εἶναι ὅλα τὰ ἔπεα λογικά. Δυστυχῶς ἐμεῖς στὴν καθομιλουμένη συμβατική μας γλῶσσα ὀνομάζουμε «λόγια» ὅλα τὰ ἔπεα, εἶτε αὐτὰ εἶναι λογικὰ εἴτε παράλογα.
Φαντάζεσθε πόσο διαφορετική θὰ ἦταν ἡ ἀνθρώπινος κοινωνία σήμερα ἂν ὀνομάζαμε «λόγια» μόνον τίς κουβέντες πού λέγονται ὅταν ἐκεῖνες εἶναι ἢ ἔστω φαίνεται νά εἶναι λογικές;

Σκεπτικό. Τὸ «σκεπτικό» εἶναι μιὰ ἀκολουθία ὑποθέσεων ποὺ σκοπό της ἔχει τὴν εὔρεσι τῆς ἀληθείας. Κάθε σκεπτικὸ μπορεῖ νὰ ἔχῃ μέσα του τμήματα λογικῆς (ἀληθείας) ἀλλὰ καὶ λάθους. Γιὰ αὐτὸ καὶ λέμε ὅτι ἡ Λογικὴ εἶναι μία ἀλλὰ τὰ Σκεπτικὰ εἶναι πολλά. Ἑπομένως ἡ φράσις: «…σύμφωνα μὲ τὴν λογική σου…» θὰ πρέπῃ νὰ ἀντικατασταθῇ μὲ τὴν φράσι: «σύμφωνα μὲ τὸ σκεπτικό σου…».

Δεν ὑπάρχει καμμία «λάθος λογική». Ὑπάρχει μόνον τὸ «λάθος σκεπτικό».
Σκεπτικό μπορεὶ να ἔχῃ ὁ κάθε ἕνας μας, ἀλλὰ τελικὰ ποιός ἀπό ἐμᾶς εἶναι (ἐὰν εἶναι κάποιος) ὁ λογικός; Αυτὸ θὰ πρέπῃ νὰ μᾶς προβληματίσῃ ἰδιαίτερα, διότι πολλὲς φορὲς προωθοῦνται «ἕτοιμα σκεπτικά»  ὡς ἀπολύτως ΛΟΓΙΚΑ ποὺ ὁ σκοπὸς τοῦ κατασκευαστοῦ τους εἶναι νὰ ἀντικαταστήσῃ τὰ δικά μας, παραμερίζοντας καὶ ἀδρανοποιῶντας τὴν δικὴ μας κριτικὴ ἱκανότητα.

Κάθε φορὰ ποὺ κάποιος ἢ κάποια ὁμάδα ἀνθρώπων θέλει νὰ ἐπιβάλῃ κάποιο νέο τρόπο συμπεριφορᾶς, σὲ ὁλόκληρο τὴν ἀνθρώπινο μᾶζα, δημιουργεῖ ἕνα λογικοφανὲς σκεπτικό, ὡς ἰδεολογικὸ ὑπόβαθρο, ποὺ ἀντικαθιστᾶ τὴν λογικὴ ἱκανότητα τοῦ ἀτόμου.
Εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ ἀναγνωρίσετε κάποιον ποὺ ἔχει «μολυνθεί» μὲ κάποιο ἀπὸ αὐτὰ τὰ «ἕτοιμα σκεπτικά». Ἔχει ὁμαδοποιηθεῖ,  χρησιμοποιεῖ πάντα τὴν λεγομένη «ξύλινη γλῶσσα», εἶναι φανατισμένος, δὲν μπορεῖ νὰ δεχθῇ ὅτι ὑπάρχει πιθανότητα νὰ κάνει κάποιο λάθος, ἔχει πάντα προκατασκευασμένες ἔτοιμες ἀπαντήσεις στὰ συνηθισμένα ἐρωτήματα, ἀλλὰ τὰ χάνει σὲ κάποιο ξαφνικὸ ἁπλὸ νέο ἐρώτημα, ἀφοῦ ἔχει πρὸ πολλοῦ ἀπενεργοποιήσει τὴν δική του ἱκανότητα ἀντιλήψεως καὶ κριτικῆς.

Ὅπως σὲ ὅλα τὰ θέματα ἔτσι καὶ στὸ θέμα τοῦ ῥατσισμοῦ, δυστυχῶς, θὰ συναντήσετε πολλοὺς τέτοιους «μολυσμένους» καὶ ἀπό τις δύο πλευρές.
Ἐλεημοσύνη καὶ Φιλανθρωπία.

Συχνὰ συγχέουμε τὶς ἔννοιες αὐτῶν τῶν δύο λέξεων νομίζοντας ὅτι ἐχουν τὴν ἴδια σημασία. Γιὰ νὰ γίνω κατανοητὸς θὰ ἀναφέρω μιὰ ἱστορία ὡς παράδειγμα:

Κάποτε, κάπου στὴν Ἀνατολή, ἕνα ἀπόγευμα θὰ πήγαινε γιὰ ψάρεμα ὁ διδάσκαλος μὲ τὸν μαθητή του.
Ὁ μαθητὴς ἤταν πολὺ χαρούμενός που ὁ διδάσκαλος ἐπέλεξε ἐκεῖνον γιὰ νὰ περάσῃ μαζύ του τὸ ἀπόγευμα ψαρεύοντας. Ἔτσι θὰ μποροῦσαν νὰ συζητήσουν καὶ νὰ ἀποκτήσῃ πολύτιμες σκέψεις καὶ συμβουλές.
Στὸν δρόμο ποὺ πήγαιναν γιὰ ψάρεμα, ἐνεφανίσθη ἔνας ζητιάνος, ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦσε, ζητώντας ἐλεημοσύνη.
Ὁ μαθητὴς ῥώτησε τὸν διδάσκαλο ἂν τοῦ ἐπιτρέπῃ νὰ δώσῃ κάποια χρήματα στὸν ζητιάνο ὡς ἐλεημοσύνη.

Ὁ διδάσκαλος ἐγύρισε, ἐκύτταξε τὸν ζητιάνο στὰ μάτια καὶ τοῦ εἶπε: «Ἔλα μαζύ μας γιὰ ψάρεμα καὶ θὰ σοῦ δώσουμε ὅ,τι ψάρια πιάσουμε».
Ὁ ζητιάνος ἀπήντησε στὸν διδάσκαλο ὅτι δὲν γνωρίζει νὰ ψαρεύῃ, ἀλλὰ μὴ ἔχοντας κάτι καλλίτερο θὰ τοὺς ἀκολουθοῦσε στὸ ψάρεμα.
Ὅλο τὸ ἀπόγευμα ὁ διδάσκαλος τὸ ἐπέρασε πλάι στὸν ζητιάνο, μαθαίνοντάς τον νὰ ψαρεύῃ, καὶ στὸ τέλος τοῦ ἐχάρισε ὅσα ψάρια ἔπιασαν.
Ἐπὶ πλέον τοῦ ἐχάρισε καὶ τὴν πετονιά. Ὁ ζητιάνος ἔφυγε εὐχαριστημένος. Ὁ μαθητῆς ὅμως στὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς ἤταν κατσούφης καὶ σκυθρωπός!

Τί ἔχεις; τὸν ἐρώτησε ὁ διδάσκαλος.
Διδάσκαλε περίμενα πῶς καί πῶς αὐτὴ τὴν ἡμέρα, εἶπε ὁ μαθητής, γιὰ νὰ συζητούσαμε ὅλα αὐτὰ τὰ ὄμορφα πράγματα ποὺ ξέρεις, καὶ ἐσὺ ἐσπατάλησες τὸν χρόνο μας μὲ τὸν ζητιάνο! Γιατί δέν μέ ἄφησες νά τοῦ ἔδινα λίγα χρήματα καί νά ἔφευγε, ἀφήνοντάς μας ἡσύχους;
Καὶ ὁ διδάσκαλος τοῦ ἀπήντησε: Ἂν τοῦ ἔδινες λίγα χρήματα καὶ ἐκεῖνος ἀγοράζε καὶ ἔτρωγε κάτι ἀπόψε, αὔριο θὰ πεινοῦσε καὶ πάλι. Τώρα ποὺ ἔμαθε νὰ ψαρεύῃ, τώρα δὲν θὰ ξανὰ πεινάσῃ ποτὲ πιά!

Στὴν παραπάνω ἱστορία αὐτό ποὺ ὁ ζητιάνος ζητοῦσε καὶ ὁ μαθητὴς ἤθελε νὰ δώσῃ, ἦταν ἐλεημοσύνη. Τὰ ψάρια ποὺ ἔδωσε ὁ διδάσκαλος στὸν ζητιάνο ἤσαν καὶ αὐτὰ ἐλεημοσύνη, ἀλλὰ οἱ γνώσεις ποὺ ἔδωσε στὸν ζητιάνο, μαθαίνοντάς τον νὰ ψαρεύῃ ἦταν Φιλανθρωπία.

Ἐλεημοσύνη εἶναι ἡ λύπησις καὶ ἡ συμπόνια πρὸς κάποιον ποὺ ἐπαγιδεύθη σὲ ἄσκημο θέσι, ἡ ὁποία συνοδεύεται ἀπὸ κάποια μικρὴ προσφορά, ποὺ θὰ ἐλαφρύνῃ γιὰ λίγο τὸν πόνο του.

Φιλανθρωπία εἶναι νὰ βοηθήσῃς κάποιον νὰ σταθῇ στὰ πόδια του,  νὰ ἀναπτύξῃ τὶς δεξιότητές του, γιὰ νὰ ζῇ μὲ ἀξιοπρέπεια, ὥστε νὰ μὴ χρειάζεται τὴν ἐλεημοσύνη.

Ἐλεήμων εἶναι ἐκεῖνος ποὺ λυπᾶται τοὺς μετανάστες καὶ προσπαθεῖ νὰ βελτιώσῃ τὶς συνθῆκες διαβιώσεώς τους ἐδῶ, στὴν ξενιτιά.

Φιλάνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ προσπαθεῖ νὰ τοὺς καταστήσῃ ἱκανοὺς νὰ ζοῦν μὲ ἀξιοπρέπεια στὸν τόπο τους.
Ἔτσι δὲν θὰ χρειάζεται νὰ ξενιτευθοῦν γιὰ νὰ ἔχουν μιὰ ἀξιοπρεπῆ ζωή, καὶ δὲν θὰ δημιουργοῦνται προβλήματα στοὺς ἄλλους λαοὺς ἀπὸ τὶς ἰδεολογικές, θρησκευτικὲς καὶ οἰκονομικὲς συγκρούσεις.

Κῦρος Μανούσκας

*Οἱ Ἀσσύριοι εἰδικῶς ἔπεσαν κάτω ἀπὸ τὸ μαχαίρι τῶν Τσετῶν τοῦ Κεμᾶλ, ὅπως φυσικὰ ἔτσι ἔπεσαν καὶ οἱ ἐντὸς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας Πέρσες, οἱ Ἀρμένιοι καὶ ὅλοι οἱ Ἑλληνικοὶ πληθυσμοί.