Τῆς Μαργαρίτας Μυτιληναίου, ἀπό  protagon.gr

Τις τελευταίες ώρες ακούω μόνο σειρήνες. Περιπολικών; Ασθενοφόρων; Δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω. Τα ελικόπτερα πετάνε πάνω από το κεφάλι μου. Η Βουλή είναι αποκλεισμένη. Λες απόψε να θρηνήσουμε θύματα; Η τηλεόραση δείχνει τους κουκουλοφόρους στο Σύνταγμα. Πάλι τα ίδια. Πάλι οι ίδιοι. Καίνε κάδους σκουπιδιών, πετάνε μολότοφ και σπάνε τα μάρμαρα, τα κάνουν πέτρες και τα πετάνε στον ορατό εχθρό, τα ΜΑΤ. Παιδιά 15-20 χρονών είναι. Με κουκούλες στο πρόσωπο και θυμό στην ψυχή, βάζουν τις ζαρντινιέρες για οδόφραγμα. Πώς να είναι στα σπίτια τους όλοι αυτοί; Ποιός τους πότισε με τόσο μίσος; Ποιά ζωή τους ωθεί στη μανία για καταστροφή;  Δεν τους λυπάμαι. Δεν τους καταλαβαίνω. Οι ρεπόρτερ μιλούν για προβοκάτσια, για αντιεξουσιαστές και παρακράτος. Οι διοργανωτές των «Αγανακτισμένων» προσπαθούν να κρατήσουν τον κόσμο στην πλατεία. Δύσκολο…

Το νέο της επίθεσης «ομάδας κουκουλοφόρων» στον Τάσο, τον Τάσο Τέλλογλου τρέχει πιο γρήγορα κι απ’ τον άνεμο. «…Σ’ αυτή τη χώρα πια, όταν η γνώμη σου είναι αντίθετη με τη δική μου, παίρνω μονάχος την απόφαση να χειροδικήσω. Για να μάθεις να φέρεσαι. Για ποιές δημοκρατίες και για ποια δικαιώματα μου μιλάς εσύ τώρα, φασισταρά του κερατά..»

Ακούω σειρήνες και εκρήξεις. Βλέπω καπνούς. Μαύρους και γκρίζους. Μυρίζω το μπαρούτι που έφτασε μέχρι το Παγκράτι. Το μυαλό μου τρέχει σε διηγήσεις του πατέρα μου από τον πόλεμο, τον Εμφύλιο, τη Χούντα. Τίποτα απ’ αυτά δεν έχω ζήσει κι όμως φοβάμαι ότι αν δεν επικρατήσει η ψυχραιμία οι επόμενες μέρες μας θα είναι πολύ πιο μαύρες από τις προηγούμενες.

Κάθε μέρα που περνάει η ένταση στη ρίζα της κοινωνίας μάς αλλάζει όλους. Ξέρω ανθρώπους που από το βόλεμα και τον καναπέ, ξημεροβραδιάζονται 20 μέρες τώρα στο Σύνταγμα. Με λόγο ή χωρίς. Με άποψη ή και χωρίς αυτήν. Ξέρω ανθρώπους που δε διαβάζουν πια εφημερίδες, δε μαθαίνουν τα νέα από την τηλεόραση, δε θέλουν να ξέρουν πόσο κοντά στον πάτο βρισκόμαστε. Ξέρω ανθρώπους που, πια, φοβούνται να πουν τη γνώμη τους γιατί νιώθουν ότι ή θα παρεξηγηθούν από φίλους και γνωστούς. Ξέρω ανθρώπους που τρέμουν να γράψουν τη γνώμη τους γιατί τρέμουν ότι θα τους παραλάβουν τα blogs ή τα «παλικάρια της ανωνυμίας» και θα τους λιανίσουν.

Για λύσεις δε μιλά κανείς. Προτάσεις δεν ακούω.
Μόνο σειρήνες ακούω. Και εκρήξεις. Και τζάμπα μαγκιές από όλους όσοι δεν είναι μέσα στο χορό. Και πολιτικούς ακούω που, με τσιτάτα, προσπαθούν να σώσουν την έδρα τους. Μόνο.
Το volume στο μηδέν.
Αμέσως.
Άμα έχετε κάτι να προτείνετε, επιτέλους, πέστε μου να δυναμώσω τον ήχο.

Ἔχω ἐγώ μίαν ἀπάντησι Μαργαρίτα. Δὲν ξέρω ἐὰν κρίνεται ὡς κατάλληλη, ἀλλὰ τὴν θεωρῶ ἀπάντησι.

Δὲν θὰ ἀκούσῃς προτάσεις ἐκεῖ ἔξω. Δὲν γίνεται νὰ ἀκούσῃς προτάσεις. Δὲν ὑπάρχουν ἀκόμη προτάσεις Μαργαρίτα. Ξέρεις γιατί; Διότι αὐτὸς ὁ κάποιος γείτονας, φίλος, ψηφοφόρος ἀπὸ τὸ Παγκράτι, ἀπὸ τὸ Μοσχᾶτο, ἀπὸ τὸν Κολωνό, ἀπὸ τὸ Περιστέρι, ἀπὸ τὸν Πειραιᾶ, ἀπὸ τὸ Ψυχικό, ἀπὸ τὸ Αἰγάλεω, ἀπὸ τὸ Σχηματάρι, ἀπὸ τὴν Κηφισιά… Ἀπὸ ὅπου θέλῃς ἐσύ, βγῆκε στὸν δρόμο γιὰ νὰ ἀνακαλύψῃ τὸν …δρόμο. 

Τὸν δρόμο τῆς συνειδητότητος. Τῆς ἐπαναπολιτικοποιήσεώς του. Τὸν δρόμο τῆς συμμετοχῆς, τῆς συλλογικότητος καὶ τῆς ἀφυπνίσεως. Καὶ κατ’ ἐπέκτασι, τῆς ἐπανελληνικοποιήσεώς του. Κι ὅλο αὐτὸ θέλει τὸν χρόνο του. Τὸν πολύ του χρόνο. Καί, φυσικά, νὰ κρατήσῃ τὸν κάθε ἕναν στὸν δρόμο του. 

Ὅταν ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς ναρκωνόταν γλυκὰ ἀπὸ κάθε παπαγαλάκι, τώρα ποὺ ξεκινᾶ γιὰ τὰ πρῶτα του βήματα, χρειάζεται μίαν γερὴ ἀποτοξίνωσι γιὰ νὰ καταφέρῃ νὰ σταθῇ μόνος του, δίχως ὑποβολεῖς καὶ καθοδηγητές. Ἴσως νὰ σὲ ξενίζῃ κάτι τέτοιο. Ἴσως καὶ νὰ σὲ τρομάζῃ. Βλέπεις, μᾶς ἔμαθαν σὲ μίαν τεχνητὴ καὶ πλαστὴ τάξι, ποὺ οὐδόλως εἶχε σχέσι μὲ τὴν διευθέτησι κι ἐπίλυσι ὅσων μᾶς φόρτωσαν.

Μὴ βιάζεσαι λοιπόν. Γιὰ νὰ γίνουμε πολίτες (καὶ γιὰ νὰ δῇς προτάσεις καὶ λύσεις) χρειάζεται νὰ ζυμωθοῦμε, νὰ ἀναδομηθοῦμε, νὰ καθαρίσουμε ἀπὸ κάθε σκουπίδι, πρὸ κειμένου νὰ δυναμώσουμε ὡς προσωπικότητες κι ὡς ἄτομα. Νὰ ξαναγίνουμε ἄνθρωποι. Καὶ μετὰ (κι ἂς σὲ τρομάζῃ αὐτὴ ἡ χρονικὴ καθυστέρησις) νὰ δομήσουμε δρόμους στὸ «ποὐθενά». Βλέπεις, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, μόνον στὸ «ποὐθενὰ» μποροῦμε νὰ δομήσουμε δρόμους.  Διότι μόνον οἱ δικές μας «χαράξεις δρόμων» μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν τὴν ἀνθρωπότητα σὲ συνθῆκες ἐλευθερίας.

Μὴ πετάξῃς αύτὰ ποὺ σοῦ γράφω. Κρᾶτα τα. Θὰ χρειασθοῦν. Διότι σήμερα ἲσως νὰ μὴ βλέπῃς τὸ τί γεννιέται, ἀλλὰ πολὺ γρήγορα θὰ εἶναι ὀρατὸ ἀπὸ ὅλους.

Φιλονόη.

Υ.Γ. Μαργαρίτα,  ἔχω τὴν ἐντύπωσι πὼς ὅλοι μας ἀκοῦμε σειρῆνες πλέον. Ὑπαρκτὲς ἢ μὴ. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἕνα σύστημα συναγερμοῦ. Ἀπαιτεῖται νὰ λάβουμε σοβαρὰ ὑπ’ ὄψιν μας…..