Γενικῶς εἶμαι κατὰ τοῦ συνδικαλισμοῦ, ἀλλὰ σαφῶς ὑπὲρ τῆς συνοχῆς καὶ τῆς συνεργασίας. 
Στὴν Ἰαπωνία, ὅταν κάποιοι ἀπεργοῦν, δὲν κλείνουν δρόμους, δὲν κάθονται ἔξω ἀπὸ τὴν ἐπιχείρησιν τοῦ ἐργοδότου τους φωνάζοντας, δὲν σπάζουν καὶ δὲν καταστρέφουν.
Φοροῦν ἕνα περιβραχιόνιο, μὲ τὰ αἰτήματά τους ἐπάνω καταγεγραμμένα, πηγαίνουν κανονικότατα στὴν ἐργασία τους καὶ κυκλοφοροῦν ἀνάμεσα στὸν κόσμο καὶ στοὺς πελάτες. 
Τὴν ἐπομένη, τὸ πολὺ τὴν μεθεπομένη ἡμέρα, ὁ ἐργοδότης ἔχει κάτσει κι ἔχει συζητήσει σοβαρὰ μὲ τοὺς ἐργαζομένους.
Στὶς περισσότερες περιπτώσεις τὸ θέμα ἐπιλύεται ἄμεσα!

Ἐδῶ, καθῶς καὶ στὴν λοιπὴ Εύρώπη, ἔχουμε συνδικαλιστές, ἀπεργίες, καταστροφές, καταλήψεις, λουκέτα στὶς ἐπιχειρήσεις, ἀπειλές, κλείσιμο δρόμων…
Δῆλα δὴ ἔχουμε θράσος!!!!
Κι ὄχι μόνον ἔχουμε θρᾶσος, ἀλλὰ κάποιοι εἶναι τόσο ξεπουλημένοι, ποὺ τελικῶς μᾶς ἐμπαίζουν μέσα στὰ μοῦτρα μας, κτυπῶντας καὶ τὶς ἐπιχειρήσεις καὶ τὸ δημόσιον (δῆλα δὴ τὰ δικά μας περιουσιακὰ στοιχεῖα) καὶ ὅλες τὶς ὑγιεῖς λειτουργίες καὶ τοὺς μηχανισμούς, ποὺ κάποτε ὑπῆρχαν! 
Κι ἔτσι, καταφέραμε νὰ ἔχουμε ἀπὸ πολλὲς πλευρὲς βαλλομένη  τὴν κοινωνία μας πλέον! 
Άλλὰ κυρίως ἐκ τῶν ἔσω! Δῆλα δὴ ἀπὸ ἐμᾶς ποὺ τοὺς στηρίζουμε!

Φιλονόη. 

 Υ.Γ. Τελικῶς ποιοί εἶναι οἱ κερδισμένοι; Αὐτοί πού ἀπεργοῦν ἤ αὐτοί πού δέν ἀπεργοῦν;

Θὰ σᾶς πῶ μίαν ἱστορία, ποὺ ἔλαβε χώρα τὸν χειμώνα τοῦ 1993 καὶ πού γιὰ πρώτη φορὰ βλέπει τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος.

Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὑπηρετοῦσα ὡς Λοχίας ΕΠΥ στὴν 50η Ἐπιλαρχία Μέσων Ἁρμάτων στὸ Πρωτοκκλήσι Ἕβρου. Ἐλάβαμε ἐξ αἴφνης διαταγὴ ἀπὸ τὴν Ταξιαρχία γιὰ διενέργεια «Πέλεκυ». Δηλαδή, νὰ βγάλουμε τὰ ἅρματα, νὰ πᾶμε στὶς θέσεις μάχης καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε.

Οἱ Ἀξιωματικοὶ καὶ οἱ ΕΠΥ  κυτταζόμασταν μεταξύ μας λέγοντας: «Δὲν πάει καλὰ ὁ μ@λάκας ὁ Ταξίαρχος». Εἶχε -14 βαθμοὺς Κελσίου καὶ πολὺ χιόνι. Κάναμε μίαν μίνι σύσκεψι καί, τελικῶς, ἀρνηθήκαμε (ὅλοι, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν διοικητὴ) νὰ ἐκτελέσουμε τὴν διαταγή, κρίνοντας πὼς κάτι τέτοι θὰ ἔθετε σὲ κίνδυνο τὶς ζωὲς τῶν ὁπλιτῶν, τὶς δικές μας ζωὲς καὶ τὴν ἀσφάλεια τῶν ἁρμάτων καὶ τῶν ὀχημάτων.
Παρὰ τὶς ἀπειλὲς τοῦ Ταξιάρχου, οὔτε βίδα ἐκουνήθη!!!
Κι ἀφοῦ δὲν μποροῦσε νὰ στείλῃ ὁλόκληρο μονάδα στὸ Στρατοδικεῖον, ἠναγκάσθη νὰ ἀνακαλέσῃ τὴν διαταγή. Ἦταν μία νίκη ποὺ ἦλθε ἀπὸ μίαν παράτολμο – ἄτυπο ἀπεργία. Μία ἀπεργία ποὺ μᾶς βρῆκε ὅλους ἡνωμένους καὶ δὲν εἶχε νὰ κάνῃ μὲ ψίχουλα ἐλεημοσύνης.

Αὐτὴν τὴν ἱστορία τὴν δημοσιεύω μόνον γιὰ νὰ πῶ τοῦτον:
Τότε δὲν εἴχαμε συνδικαλισμὸ στὸν Στρατὸ καὶ ἤμασταν ΟΛΟΙ ἡνωμένοι κι ἀξιοπρεπεῖς. Τώρα ὑπάρχει ὁ συνδικαλισμὸς κι ὁ Στρατός μας εἶναι διεσπασμένος καὶ ἄνευ ἀξιοπρεπείας.
Αὐτόν τόν Στρατό θέλουμε ἤ τόν Στρατό τοῦ 1993; 

Γεώργιος Μεταξᾶς 

 

φωτογραφία