Ἔδωσα στὸν τίτλο αὐτοῦ τοῦ κειμένου παραφρασμένο το «ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβεῖται τὸν ἄνδρα» ποὺ ἀκούγεται στὴν γαμήλια τελετή, διότι στὴν πραγματικότητα ἡ σχέσις κυβερνήσεως -λαοῦ, εἶναι ἀνάλογος τῆς σχέσεως γυναικὸς -ἀνδρός. Πρόκειται στὴν οὐσία γιὰ ἕναν ἰδιότυπο «γάμο» ὅπου ἀνταλλάσσονται «ὅρκοι αἰωνίου πίστεως»: ἡ μὲν κυβέρνησις ὁρκίζεται νὰ διαφυλάττῃ τὰ συμφέροντα τοῦ λαοῦ καὶ ὁ δὲ λαὸς ὁρκίζεται νὰ στηρίζῃ τὴν κυβέρνησι. Κι ὅπως γίνεται στούς
περισσοτέρους γάμους, ἔτσι καὶ σ’ αὐτὸν ποὺ βιώνουμε σήμερα, ὁδεύουμε σὲ διαζύγιο καὶ μάλιστα μὴ συναινετικό. Ἀφοῦ ἡ κυβέρνησις κατεπάτησε τὸν ὅρκο της γιὰ διαφύλαξι τῶν λαϊκῶν συμφερόντων, ἦταν ἀναμενόμενο ὁ λαὸς ν’ ἀντιδράσῃι.

«Σεβασμός»! Νὰ μία λέξις ποὺ δημιουργεῖ ἀνάμεικτα συναισθήματα. «Φοβοῦμαι» στὴν ἀρχαία ἑλληνική, ἀποδίδεται ὡς «σέβομαι». Ὁ σεβασμὸς εἶναι ἕνα συναίσθημα ποὺ κερδίζεται. Δὲν ἀπαιτεῖται. Ἀκόμη καὶ σὲ μία δικτατορικοῦ τύπου κυβέρνησι, ὁ σεβασμὸς θὰ πρέπῃ νὰ κερδηθῇ ἀπὸ αὐτὴν ὄχι μέσῳ τῶν ὅπλων καὶ τῶν ἀπειλῶν, ἀλλὰ μέσῳ τῶν πράξεων. Ἡ ἱστορία ἔχει ἀποδείξει ὅτι δικτατορικὰ καθεστῶτα ποὺ ἐβασίσθησαν στὸν τρόμο καὶ τὰ ὅπλα, δὲν ἄντεξαν. Ἀντίθετα, ἀνάλογα καθεστῶτα ποὺ πραγματικὰ ἐσεβάσθησαν τὸ λαό, ἀπολαμβάνουν ἀκόμη τὸν σεβασμὸ τοῦ κόσμου καὶ ἀντέχουν στὸ χρόνο (π.χ. καθεστὼς Φιντὲλ Κάστρο). Στὴ δημοκρατία, οἱ ἀπαιτήσεις τοῦ λαοῦ εἶναι πολὺ μεγαλύτερες. Ὡστόσο, τὸ ἴδιο μεγαλύτερη εἶναι καὶ ἡ ἀνοχή του. Στὴ σημερινὴ «δημοκρατία» τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, κάθε ἔννοια σεβασμοῦ ἐκατέρωθεν, τείνει νὰ ἐξαφανισθῇ Ἤδη ἡ ἐκτίμησις τοῦ λαοῦ στὸ πρόσωπο τῆς ἐξουσίας ἀγγίζει τὸ μηδέν. Ὁ δὲ σεβασμὸς τῆς κυβερνήσεως ἀπέναντι στὸ λαό, μηδενικός. Γιὰ παράδειγμα, ζητεῖται ἀπὸ τὸν λαὸ νὰ προβῇ σὲ θυσίες γιὰ ὀφειλὲς ποὺ δὲν ἔχουν δημιουργηθεῖ ἀπ’ αὐτόν, τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ χλιδὴ στὰ μέλη τῆς κυβερνήσεως ἔχει πάρει τὴν ἀνηφόρα. Ὁ μὲν λαὸς «σφίγγει τὸ ζωνάρι», ἡ δὲ κυβέρνησις τὸ λύνει. 

Ὅταν ὁ λαὸς ἀπωλέσῃ τὸ σεβασμό του πρὸς τὴν κυβέρνησι, τότε ἐπικρατεῖ Ἀταξία καὶ Ἀναρχία, σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ σὲ καμμία περίπτωσι δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ καταπολεμήσῃ ἀκόμη κι ἂν προβῇ σὲ βίαιες καταστολές, συλλήψεις κ.ο.κ. Ὅταν προκαλῇς τὴν Ἀταξία, τότε δὲν μπορεῖς καὶ νὰ τὴν συμμαζέψῃς. Ὁ θυμόσοφος λαός μας λέει πὼς «ὅταν σκορπίζῃς ἀνέμους, θερίζεις θύελλες». Ἤδη οἱ ἄνεμοι ἔχουν ἐνισχυθεῖ πολὺ καὶ ὁδηγούμεθα σὲ τρομακτικὴ καταιγίδα. Μένει νὰ δοῦμε τὸ πότε θὰ ξεσπάσῃ καὶ πότε θὰ κτυπήσῃ. Τὸ «ποῦ» τὸ θεωροῦμε δεδομένο. Τὸ «πῶς» καὶ τὸ «πότε» μας ἀπασχολεῖ. Αὐτὸ ποὺ προκαλεῖ παγκόσμιο ἐντύπωσι, εἶναι τὸ «γιατί». Γιατί δὲν ἔχει ξεσπάσει ἀκόμη. Ἐμεῖς ποὺ ζοῦμε ἐδῶ, τὸ ξέρουμε τὸ «γιατί». Ἔχει ἕνα γενικὸ ὄνομα: Μ.Μ.Ε. (Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως γιὰ κάποιους, Μέσα Μαζικοῦ Εὐνουχισμοῦ κατ’ ἄλλους καὶ στοὺς τελευταίους συγκαταλέγεται κι ὁ ὑποφαινόμενος). Ὅσο ὁ λαὸς ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε., τίποτα δὲν πρόκειται νὰ γίνῃ. Τὸ ἄλλο μέσο καταστολῆς τῆς λαϊκῆς ὀργῆς, ὀνομάζεται «Συνδικᾶτα καὶ Κινήματα». Ἀλήθεια, τόσα κινήματα, γιατί δὲν ἔκαναν τίποτα; «Ἀγανακτισμένοι», «Δὲν πληρώνω» καὶ τόσα ἀλλά… Γιατί ἁπλᾶ ἐξέσπασαν ὅλοι ἐκεῖ τὴν ὀργή τους. Τώρα ἑτοιμάζεται νέο κίνημα. Πόσοι ἄρα γὲ θὰ τὸ ἀκολουθήσουν; 

Ἐν κατακλεῖδι, ὁ «σεβασμὸς» εἶναι τὸ κλειδὶ τῆς ὁμαλῆς συνυπάρξεως λαοῦ -κυβερνήσεως. Ὅσο πιὸ γρήγορα τὸ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι, τόσο τὸ καλλίτερο.

Γεώργιος Δρουμούσης Μεταξᾶς

φωτογραφία