Διότι διαφορετικῶς οἱ αὐτοκτονίες δὲν θὰ ἦταν μόνον 3.000 ἀλλὰ 1.003.000! Ἴσως καὶ περισσότερες…

Πέρασα λοιπὸν ἀπὸ τὸ μαγαζὶ τοῦ φίλου μου τοῦ Γιώργου. Μαζύ του καὶ ἡ σύντροφός του… Ἀγκαλιασθήκαμε, φιληθήκαμε… Χαρήκαμε ποὺ εὑρέθημεν…
Ἄρχισα τὶς ἐρωτήσεις… «Πῶς περνᾶτε; Πῶς πάει ἡ δουλειά; Πῶς βλέπετε τά πράγματα;…»

Ὁ φίλος μου μαζεμένος. Οὐδέποτε στὸ παρελθὸν τὸν εἶχα δεῖ ἔτσι. Πάντα αἰσιόδοξος.. Πάντα χαρούμενος… Πάντα ἡ δουλειὰ πήγαινε θαυμάσια, ἀκόμη καὶ μέσα στὶς μεγαλύτερες κρίσεις…. Ὅλοι πεινοῦσαν ἀλλὰ ὁ Γιῶργος ἀνέβαινε!
Ὅμως ἐχθὲς ὁ Γιῶργος ἦταν ἀλλαγμένος… Μαζεμένος… Μουδιασμένος….

Τὰ ἔξοδα τοῦ καταστήματος βγαίνουν, ἀλλά ἀξίζει τόν κόπο νά δουλεύῃ πλέον μόνον γιά αὐτά; Εἶχε μάθει νὰ δουλεύῃ καὶ νὰ ἀποταμιεύῃ… Νὰ ἐπενδύῃ… Τώρα; Ἐάν χρειασθῇ κάτι, δέν θά ἀναγκασθῇ νά πάρῃ ἀπό τά ἔτοιμα; Καί γιά πόσο θά κρατήσουν;
Ἀλλὰ δὲν πειράζει…  Κρίσις εἶναι καὶ θὰ περάσῃ… Ἔτσι κι ἀλλοιῶς τόσες κρίσεις περάσαμε… Ἐδῶ θά κολλήσουμε;

Μιλοῦσε ὁ Γιῶργος… Ἐλπίζει ὁ Γιῶργος!
Ἀλλά εἶναι ἔτσι; Θά γίνῃ ἔτσι; Θά ἀλλάξῃ πράγματι κάτι ἤ στόν βρόντο θά πᾶνε οἱ ἐλπίδες του;
Διότι ἐὰν ὁ Γιῶργος χάσῃ τὶς ἐλπίδες του, τότε θὰ τὸν χάσουμε τὸν Γιῶργο… Καὶ κάθε Γιῶργο σὰν αὐτὸν τὸν Γιῶργο…. 

Ξέρετε κάτι ὅμως φίλοι μου;
Κρατῶντας αὐτὴν τὴν στάσιν, τῆς ἐλπίδος, οὐδέποτε θὰ μπορέσουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς αὐτὸ ποὺ εἴχαμε μᾶς ἐτελείωσε!  Καλῶς, κακῶς.. μᾶς τελείωσε! Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ὀφείλουμε νὰ βροῦμε ἄλλους τρόπους, διαφόρους αὐτῶν ποὺ γνωρίζαμε, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιβιώσουμε.
Ἡ ἐλπίδα ἄλλως τὲ μᾶς κρατᾶ δεσμίους σὲ καταστάσεις καὶ μᾶς ἀκινητοποιοῦν!
Ἐὰν ὅμως δὲν ὑπάρχῃ ἐλπίδα, τότε δύο δρόμοι μᾶς ἀπομένουν.
Ἤ αὐτοκτονοῦμε ἤ πολεμοῦμε.
Κι ἐπεὶ δὴ δὲν γίνεται νὰ αὐτοκτονήσουμε ὅλοι, θὰ καταλήξουμε οἱ περισσότεροι  νὰ πολεμήσουμε.
Διαφορετικῶς θὰ χάσουμε κι αὐτὰ ποὺ μᾶς ἔχουν ἀπομείνει…
Τὰ ὁποῖα οὔτως ἤ ἄλλως ἔχουν προγραμματισθεῖ ἀπὸ κάποιους γιὰ νὰ τὰ χάσουμε, ἀλλὰ ἐὰν πολεμήσουμε, δίχως νὰ στηριζόμαστε στὴν ἐλπίδα, παρὰ μόνον σὲ ἕνα ἰσχυρὸ «θέλω», τότε ἔχουμε περισσότερες  πιθανότητες νὰ κερδίσουμε κάτι. Κάτι περισσότερο πάντως ἀπὸ αὐτὸ ποὺ μᾶς ἔχουν προγραμματίσει ὥς …ἐλεημοσύνη!
 Ἐάν ὅμως παραμένουμε μόνον μέ τίς ἐλπίδες τί θά κερδίσουμε; Μήπως κινδυνεύουμε νά τά χάσουμε ὅλα;

Θὰ θυμηθῶ ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὴν ἱστορία μας. 
Τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο.  
Ὁ Ἀλέξανδρος φεύγοντας ἀπὸ τὴν Μακεδονία ἐπώλησε ὅλα του τὰ περιουσιακὰ στοιχεῖα καὶ ἐξεκίνησε γιὰ τὸ ἄγνωστο, δίχως βάρκα τὴν ἐλπίδα ὅμως! Ἕνα ἰσχυρὸ «θέλω» γέμιζε τὴν ὕπαρξίν του! Ἕνας παιδαρέλι, μὲ τὰ σημερινὰ δεδομένα, κατέκτησε ὅλον τὸν τότε γνωστὸ κόσμό.
Ἐάν ἔχανε ὅμως; Τί θά γινόταν; Πῶς θά ἦταν ὁ κόσμος του κι ὁ κόσμος μας ἐάν ἔχανε;

Ὁ Ἀλέξανδρος ἔκοψε τὶς ἐλπίδες, ὅπως ἔκοψε καὶ τοὺς Γορδίους Δεσμούς, μὲ τὸ σπαθί του!
Δὲν ἄφησε πίσω του τίποτα γιὰ νὰ τὸν περιμένῃ ἀλλὰ δὲν γέμισε μὲ ἐλπίδες τὸ κεφάλι του!
Καὶ πέτυχε τὸ ἀδύνατον!~

Αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἡ διαβίωσις στὴν χώρα μας φαντάζει παράλογη.
Ὅσοι μποροῦν νὰ φύγουν, φεύγουν… Ξέρουν αὐτοί…
Μὰ ὅσοι μένουν ἔχουν νὰ ἀντιμετωπίσουν ἤ τὴν ἄνευ ἐλπίδος ἐλπίδα ἤ τὴν κατάθλιψιν ἤ τὴν …ἀπόφασιν!
Κι ἐγὼ  μιλάω γιὰ ἀπόφασιν!
Ἐκεῖ ποὺ μπαίνει ἕνα ἰσχυρὸ «θέλω» ὅλες οἱ ἀμφιβολίες, οἱ φόβοι καὶ τὰ ἐμπόδια παρακάμπτονται! Καταρρίπτονται! 
Καὶ τὸ ἰσχυρὸν «θέλω» ἀφορᾷ στὴν ἀπελευθέρωσιν τῆς Ἑλλάδος! Ὄχι μόνον στὴν ἐπαναφορὰ τοῦ προτέρου βίου μας στὰ ἐπίπεδα ποὺ γνωρίζαμε….
Ἐὰν αὐτὸ δὲν γίνῃ στόχος μας, τότε ὁ μικρός μας κόσμος, αὐτὸς ὁ τόσο εὔθραυστος καὶ ἐξαρτώμενος ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῶν ἄλλων, θὰ χαθῇ… Καὶ μαζύ του κι ἐμεῖς…  Διότι εἶναι μικρός, ἀσήμαντος… 
Ἐὰν ὅμως ὅλο αὐτὸ ἀντικατασταθῇ ἀπὸ τὸ τὸ «ΜΠΟΡΩ», «ΑΝΤΕΧΩ», «ΘΕΛΩ» τότε τὰ πάντα ἀνατρέπονται!
Καλὴ ἡ ἐλπίδα, ἀλλὰ μόνον ὅταν ὑπάρχει χῶρος καὶ γιὰ αὐτήν…
Ὅταν δέν ὑπάρχει χῶρος;
Μήπως ἁπλῶς τήν κρατάμε ὥς σανίδα προσωρινῆς …ἐπιβιώσεως;

Φιλονόη.

Υ.Γ.  Ἡ Πανδώρα, ἡ πρώτη θνητή, ἔλαβε ὅλα τὰ δῶρα ἀπὸ τοὺς θεούς μέσα σὲ ἕνα πιθάρι. Αὐτὴ ἡ γυναίκα ἔμελλε  νὰ γίνῃ ὅμως ἡ ἀπαρχὴ τῶν συμφορῶν τῆς ἀνθρωπότητος, διότι ὅταν ἄνοιξε αὐτὸ τὸ πιθάρι, ὅλα τὰ καλὰ σκόρπισαν κι ὅλα τὰ …κακὰ ἔμειναν μέσα του! Ἀπό ποῦ λοιπόν προκύπτει πώς ἡ ἐλπίς εἶναι κάτι καλό;

φωτογραφία