Ποιά εἶναι ἡ ὀρθή ἔννοια τῆς λέξεως κοινωνία; Σημαίνει ἤ δέν σημαίνει ἐπι-κοινωνία;
Ὅταν συζητᾶμε γιὰ κοινωνίες, οὐσιαστικῶς συζητᾶμε γιὰ σύνολον ἀνθρώπων ποὺ ἐπικοινωνοῦν εἰλικρινῶς μεταξύ  τους, ποὺ ἔχουν ἰδίους στόχους καὶ ἴδιες ἀρχές. Ποὺ θὰ μπορέσουν κάτω ἀπὸ συγκεκριμένες συνθῆκες, νὰ ἀνασύρουν καὶ νὰ ἐπιδείξουν τὸ αὐτὸ σθένος, στάσι καὶ  ἦθος.
Δὲν νοεῖται κοινωνία ὁ χῶρος ποὺ ἐντός του ὁ ἕνας ἐπιθυμεῖ γιὰ παράδειγμα τὴν προσωπική του ἀνάδειξι. Οὔτε θεωρεῖται κοινωνία ὁ χῶρος ἐντὸς τοῦ ὁποίου ὁ καθεῖς πορεύεται μὲ βάσει τὰ δικά του προσωπικὰ συμφέροντα. Οὔτε νοεῖται ὥς κοινωνία αὐτὸ ποὺ ἔχουμε σήμερα στὴν χώρα μας.

Κοινωνία θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, πὼς ὑπῆρξε ἡ Κερατέα.
Ὄχι διότι ὁ καθεῖς ἐξέφρασε τὶς προσωπικές του πεποιθήσεις, ἀλλὰ διότι ὁ καθεῖς ἔγινε μέλος μίας μόνον ὁμάδος, μὲ στόχο τὴν προστασία τοῦ τόπου τους καὶ μὲ μοναδικὸ κριτήριον τὴν ἰσότιμη συμμετοχὴ ὅλων τῶν μελῶν αὐτῆς τῆς κοινωνίας.
Τὰ προσωπικὰ πιστεύω τοῦ κάθε ἑνός, σὲ θεοὺς καὶ δαιμόνες, σὲ κόμματα καὶ ἀποκόμματα, σὲ ὁμάδες καὶ ὁμαδοῦλες, παρέμειναν στὸν πάγο, γιὰ ὅσον καιρὸ ἡ Ἀνάγκη ἀξίωνε τὴν κοινή τους δράσι. 
Αὐτὸ ποὺ εἴδαμε στὴν Κερατέα εἶναι παράδειγμα κοινωνίας.

Δυστυχῶς αὐτὸ ποὺ συνέβῃ στὴν Κερατέα δὲν εἶναι παράδειγμα πρὸς  μίμησιν, παντοῦ καὶ πάντα. Κι ἐὰν κάποιες φορὲς τείνῃ νὰ συμβῇ, ταχύτατα καπελώνεται ἀπὸ ἐπιτηδείους καὶ λαμβάνει ἄλλες κατευθύνσεις. 
Δὲν συμβαίνει λοιπὸν παντοῦ στὴν χώρα μας. Ὄχι ἀκόμη τοὐλάχιστον. (Διότι θὰ συμβῇ. Ἀλλὰ στὴν ὥρα του!!!)
Ἐὰν γιὰ παράδειγμα ἔχουμε κατανοήσει ὅλοι τὴν Ἀναγκη νὰ ἀντισταθοῦμε στὰ μνημόνια, στὴν καταλήστευσί μας καὶ στὴν δικτατορία ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ, δὲν σημαίνει αὐτομάτως πὼς ὅλοι μας συμφωνοῦμε στὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον θὰ ἀντιδράσουμε.
Ἄλλος γιὰ παράδειγμα ἐπιλέγει νὰ ἀκολουθήσῃ ἕνα κόμμα. Κάποιος ἄλλος ἐπιλέγει νὰ δράσῃ μέσα ἀπὸ τοπικὲς ὁμάδες. Κάποιος τρίτος μόνος του, μακριὰ ἀπὸ κόμματα καὶ κινήματα.
Ὅλοι αὐτοὶ ὅμως, ἄν κι ἀναγνωρίζουν τὴν Ἀνάγκη συμπλεύσεως, δὲν μποροῦν (ἤ δὲν θέλουν κάποιες φορές) νὰ βροῦν κοινοὺς τόπους ἐπι-κοινωνίας.
Βλέπουμε λοιπόν, ὥς ἀποτέλεσμα τῆς ἀπουσίας ἐπι-κοινωνίας, δύο κόμματα νὰ συμφωνοῦν στὰ πλεῖστα τῶν σημείων ἀλλὰ λόγῳ θέσεων νὰ ὑποσκάπτῃ τὸ ἕνα τὸ ἄλλο.
Ἤ βλέπουμε μίαν κοινότητα νὰ μεριμνᾷ γιὰ τοὺς ἀστέγους, ἀλλὰ μόνον ἐὰν αὐτοὶ εἶναι ἀλλοδαποί.
Ἤ βλέπουμε κάποιους νὰ τρέχουν γιὰ ἕνα πρόβλημα ἀλλὰ νὰ ἀδιαφοροῦν, ἤ ἀκόμη καὶ νὰ ὑποσκάπτουν, τὴν ἐπίλυσιν ἄλλου, ἐξ ἴσου σοβαροτάτου προβλήματος.
Κοινῶς; 
Στὴν σημερινή μας κοινωνία, ἀπουσιάζει τὸ σημαντικότερον γιὰ νὰ τὴν κάνῃ κοινωνία: ἡ ἐπικοινωνία.

Ἕνας ἄλλος τομέας, γιὰ τὸν ὁποῖον ὅλοι μας ἀναρωτώμεθα, ἀλλὰ ἐπίσης ὁ καθεῖς ἐξ ἡμῶν ταλανίζεται στὰ ὅσα ἔως σήμερα τὸν ἔχουν διδάξει.
Μᾶς ἔχουν γιὰ παράδειγμα πείσει πὼς ἡ δημοκρατία εἶναι τὸ καλλίτερον πολίτευμα. Αὐτὸ ποὺ δὲν μᾶς ἔχει πεῖ κάποιος, εἶναι τὸ γιατί. Ἀφῆστε δὲ ποὺ ἔχουμε φάει τόσην λοβοτομή, πρὸ κειμένου νὰ κρίνουμε τὶς καταστάσεις ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ μέσα ἀπὸ πρίσματα, ποὺ ἀκόμη κι ἐὰν ἐρχόταν ἐμπρός μας ἡ Δημοκρατία, προσωποποιημένη, καὶ μὲ τὴν πραγματική της ὑπόστασι, ἀν τὶ πόρνης ἐμεῖς θὰ βλέπαμε τὴν …ὡραία Ἑλένη!!!
Καὶ δὲν μᾶς κάνει νὰ ἀναρωτώμεθα γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ὅλος ὁ πλανήτης ἔχει ἐκπαιδευθεῖ στὸ νὰ πιπιλᾷ τὴν ἴδια καραμέλα… Δὲν… Δέν….

Εἶχα λοιπὸν μίαν συζήτησι μὲ κάποιον διαδικτυακὸ φίλο, ἀναφορικῶς μὲ τὸ ἐὰν οἱ Μάγιας ἔχουν ἐπιβιώσει κι ἐὰν παραμένουν σὰν κοινωνίες κάπου.
Ἐκεῖνος παρεξήγησε, διότι πίστεψε πρὸς στιγμὴν πὼς ἀναφέρομαι στὴν ἀλλοτινὴ παντοδυναμία τῶν Μάγιας.
Τὸ πρόβλημά μου ὅμως δὲν εἶναι ἡ παντοδυναμία κάποιας ὁμάδος ἀλλὰ ἡ ὑπόστασίς της. Ἡ ταὐτότης. Ἡ κοινή πορεία τῶν ἀτόμων ποὺ τὴν ἀπαρτίζουν.
Τὸ νὰ ὑπάρχουν κάποιοι κάπου, ἄς ποῦμε οἱ Πόντιοι, δὲν μοῦ λέει κάτι.
Τὸ νὰ ὑπάρχουν ὅμως οἱ Ποντιοι, ὥς μονάδες κι ὁμάδες τέτοιες, ποὺ νὰ ἀποδεικνύουν καθημερινῶς, σὲ κάθε τους ἔκφρασιν τὸ ποιοὶ εἶναι, τὸ ἀπὸ ποῦ προέρχονται καὶ τὸ ποῦ στοχεύουν, ναί, αὐτὸ συνιστᾶ κοινωνία. Ἀνεξαρτήτως τοῦ ἀριθμοῦ τους, αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι μία κοινωνία!
Κοινωνία δὲν εἶναι μία γειτονιά, γιὰ παράδειγμα, διότι ὁ ἕνας πιστεύει στὸν Ἀλάχ, ὁ ἄλλος στὸν Θεό, ὁ τρίτος στὸν Βούδα. Θὰ ἦταν κοινωνία ἐὰν δὲν ἐνδιέφεραν τὰ ἐπὶ μέρους πιστεύω τοὺς ὑπολοίπους. Ἐὰν ὅμως τὰ κριτήρια εἶναι θρησκευτικά, τότε εἶναι ἀδύνατον νὰ γίνουν κοινωνία αὐτοὶ οἱ γείτονες. 

Κοινωνία, μὲ τὸν τρόπο ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ἐννοοῦμε, ἦταν ἡ πόλις τῆς Σπάρτης.
Ναὶ μὲν ὁ καθεῖς εἶχε τὶς δικές του ἀπόψεις, ἀλλὰ ὅλοι συμμερίζονταν τὴν ΑΝΑΓΚΗ νὰ περιφρουρήσουν τὴν πόλι τους, νὰ πολεμήσουν γιὰ αὐτὴν καὶ νὰ θυσιαστοῦν γιὰ αὐτὴν.
Κοινωνία δὲν εἶναι ἕνας χῶρος ποὺ ἐντός του διαβιοῦν λογιῶν λογιῶν μπουκέτα, λέλουδα  καὶ «ἰδεολογίες»! («Ἰδεολογίες» πλέον, διότι ἀπὸ ἰδεολογίες …χορτάσαμε!!!)
Ἀλλὰ ἡ Σπάρτη τελείωσε κι ἐμεῖς μνημονεύουμε τὴν Ἀθήνα.

«Μὲ μάλωσε» λοιπὸν ὁ διαδικτυακός μου φίλος, διότι ἐκεῖνος  πιστεύει πὼς οἱ Μάγιας ἀκόμη ὑπάρχουν. Νὰ μὴν κρίνω, εἶπε, ἀπὸ τὸ ὅ,τι δὲν βασιλεύουν πλέον. 
Σαφῶς καὶ ὑπάρχουν οἱ Μάγιας. Σαφῶς καὶ δὲν βασιλεύουν. Ὅμως πῶς ὑπάρχουν; Καί κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες, ἐξωτερικούς ἐπηρεασμούς καί ἀλλοιώσεις; Μήπως κι αὐτοί ὁδεύουν στήν ἴδιαν ὁδό τῆς λησμονιᾶς, πού ὀδεύουν ὅλες οἱ φυλές τοῦ πλανήτου; Μήπως κι αὐτοί πασχίζουν σκέτο νά ἐπιβιώσουν, ἀδιαφορῶντας ὅλο καί περισσότερο γιά τό ἐάν θά παραμείνουν κάποιοι πού θά ἰσχυρίζονται πώς εἶναι ἀπόγονοι τῶν Μάγιας;

******, τὸ πρόβλημά μας (τὸ ἀναγάγω σὲ ἐμὰς ὅπως ἀντιλαμβάνεσαι) εἶναι ἀκριβῶς τὸ ὅ,τι δὲν εἴμαστε κοινωνία. Δὲν μπορῶ νὰ σοῦ ἀναλύσω περισσότερο αὐτὸ ποὺ συμβαίνει, ἐὰν ἐσὺ δὲν τὸ ἀντιλαμβάνεσαι.

Κύττα γύρω σου. Ὁ καθεῖς ἔχει νὰ πῇ τὸ κοντό του καὶ τὸ μακρύ του, μὴ σεβόμενος τοὺς γύρω του καὶ φυσικὰ μὴ ἀναγνωρίζοντας τὸ  δικαίωμα ὑπάρξεως στοὺς ἄλλους.

Ὄχι, δὲν ἀναφέρομαι σὲ χαμένες αὐτοκρατορίες ἀλλὰ σὲ χαμένες κοινωνίες, μὲ τὴν ὀρθὴ ἔννοια τοῦ ὅρου. Κοινωνῶ σημαίνει ἐπικοινωνῶ, ἤ ἐὰν τὸ πιάσουμε καθαρῶς ἐτυμολογικῶς, εἶναι ἕνα σύνολον ἀνθρώπων, μὲ κοινὲς ταὐτότητες, πεποιθήσεις κι ὀράματα. Κάτι ποὺ δυστυχῶς δὲν ἔχουμε, καὶ φυσικὰ δὲν ἔχουν οὔτε οἱ Μάγιας.
Κοινωνία σημαίνει ἐπίσης καὶ κοινὲς πεποιθήσεις. Τί νά τό κάνω ἐάν ἔχουμε τύποις κοινωνίες ἀλλά οὐσιαστικά μπαχαλοανακατέματα; Κοινωνία ἦταν αὐτὴ τῆς  Σπάρτης. Ἐὰν κάπου σήμερα βλέπῃς κάτι τέτοιο, ἐνημέρωσέ με. Μοῦ χρειάζεται.

Πᾶμε τώρα στοὺς ἀξιαγαπήτους Μάγιας.

Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ἐὰν ὑπάρχουν ὥς σύνολα, ἀλλὰ ὥς κοινωνίες. Αὐτὸ δὲν ὑφίσταται, διότι κάποιοι κατάφεραν νὰ τοὺς διασπάσουν καὶ νὰ τοὺς ἀλλοιώσουν, ἤ ἀκόμη καὶ νὰ τοὺς διαβρώσουν. Τὰ διαφημιστικὰ ποὺ μοῦ ἐπισυνάπτεις τὸ ἀποδεικνύουν ἄλλως τέ περίτρανα.  Κοινωνία θὰ ἦταν ἐὰν μποροῦσαν νὰ παραμένουν μερικῶς ἀπομονωμένοι, δίχως ἐξωτερικοὺς ἐπηρεασμούς, δίχως κατ’ ἀνάγκην οὐσιαστικὴ ἀπομόνωσι, ἀλλὰ μὲ ἔντονη συνειδητότητα ταὐτότητος, ῥιζῶν καὶ στόχων. Ἐὰν ὁ στόχος μίας κοινωνίας καταντᾷ ἡ ἐπιβίωσις καὶ μόνον, τότε λυπᾶμαι, ὄχι μόνον δὲν εἶναι κοινωνία ἀλλὰ μᾶλλον βάρος τοῦ πλανήτου. Ὅπως ἄλλως τε παραμένουμε ὅλοι μας πλέον. Διότι ἀγαπητὲ ******, ἄχθος ἀρούρης εἴμαστε…

Τέλος, κύττα ἐσέναν κι ἐμέναν. Ἐσὺ ἔχεις ἄλλους στόχους κι ὄνειρα καὶ ἐπιθυμίες γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία, διάφορες ἀπὸ τὶς δικές μου. Ἐμεῖς οἱ δύο δὲν θὰ μπορούσαμε  ΠΟΤΕ νὰ ἀποτελέσουμε κοινωνία. Ἄλλο τὸ νὰ συζητᾶμε, νὰ διαφωνοῦμε καὶ κάποιες φορὲς νὰ συμφωνοῦμε, κι ἄλλο τὸ νὰ μποροῦμε νὰ δομήσουμε κοινωνία. Δύο ἄνθρωποι, ἤ πολλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ μοναδικό τους μέλημα εἶναι ἡ ἐπιβίωσις, κοινωνία δὲν δομοῦν. Δύο ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν λύσει τὸ θέμα τῆς ἐπιβιώσεως καὶ πασχίζουν νὰ στήσουν τὶς βάσεις πρὸ κειμένου νὰ ἀλλάξουν τὰ κοινωνικὰ δεδομένα, ἀλλὰ ὁ ἕνας τραβᾷ στὴν ἀνατολὴ κι ὁ ἄλλος στὴν δύσι, κοινωνία δὲν δομοῦν. Ἐσὺ γιὰ παράδειγμα ἐπιθυμεῖς δημοκρατία κι ἐγὼ ἀριστοκρατία. Κοινωνία δὲν δομοῦμαι. Ἐὰν μάλιστα τὸ  ἀναγάγουμε σὲ εὑρύτερο ἐπίπεδον, μᾶλλον κινδυνεύουμε μὲ ἐμφύλιο παρὰ μὲ ἐπι-κοινωνία.

Αὐτά.

Τὰ ξαναλέμε.

Φιλονόη.

 Ὅπως βλέπετε, θύμωσα. Ὄχι μὲ τὸν ******, ἀλλὰ γενικῶς μὲ τὴν κατάστασι ποὺ ἐντός της διαβιοῦμε.
Γιά ποιό πρᾶγμα ἀκριβῶς ἀγωνιζόμαστε;
Ἄλλος ἀγωνίζεται μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια γιὰ νὰ φέρῃ τὸ κόμμα του στὴν ἐξουσία…
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τὸ πρότερο ἐπίπεδον διαβιώσεώς του…
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τοὺς ΛΑΘΡΟμετανᾶστες…
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τὰ ταμεῖα τοῦ κράτους…
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τὸ εὐρῶ…
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τὸ τομάρι του….
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τὴν ἐπιχείρισί του…

Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τὴν σύνταξί του…
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τὸ σπίτι του…
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τὸ ἐξοχικό του…
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τὸ κότερο…
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τὶς διακοπές του…
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τὰ σύνορα…
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ ὄσα ἀπέμειναν ἀπὸ τὴν γλῶσσα…
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τὴν ταὐτότητά μας καὶ τὴν ἱστορία μας…
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τὴν νέα παγκόσμια τάξι…
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τὴν …Ἀλβανία….
Ἄλλος γιὰ νὰ σώσῃ τὴν γκόμενα… 

 Ὁ καθεῖς ἀπὸ μὰς κάτι πασκίζει νὰ σώσῃ. Ἀστεῖο, σοβαρό, πάρα πολὺ σοβαρό… Δὲν ἔχει σημασία. Σημασία ἔχει πὼς κοινωνία δὲν μποροῦμε νὰ φτιάξουμε κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο. Δὲν μποροῦμε! Δὲν ἀντιλαμβανόμαστε!!! 
Κι ὅσο δὲν ἀντιλαμβανόμαστε, τόσο θὰ βλέπουμε τὴν μίαν ἅλωσι νὰ ἀκολουθῇ τὴν ἄλλην.

Θὰ φθάσουμε κάποιαν στιγμὴ στὸ ποθούμενον.
Ἀλλὰ γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ ποθούμενον πρέπει νὰ ξεκολλήσουμε ἀπὸ τὶς προσκολλήσεις μας. 

Φιλονόη.

Υ.Γ.1. Ὅταν θὰ ξεκολλήσουμε, διότι θὰ ξεκολλήσουμε, τότε δὲν θὰ ὑπάρχῃ καμμία δύναμις ἱκανὴ νὰ μᾶς ἀντισταθῇ! Νὰ τὸ θυμόμαστε!

Υ.Γ.2. Ὅσοι ἐπάσχισαν, πασχίζουν ἤ θὰ πασχίσουν στὸ μέλλον, νὰ ἐλέγξουν τὶς ἀντιδράσεις αὐτῆς τῆς κοινωνίας, νὰ εἶναι σίγουροι πὼς σκάβουν μόνοι τους τὸν λάκκο τους.

Υ.Γ.3. Κοινωνία ὑπάρχει. Ἀλλὰ ἀκόμη ἔχει λάβει μικρὴν ἔκτασιν. Ἐξαπλώνεται… Ἀλλὰ αὐτὸ μόνον γιὰ ὅσους ἀντέχουν καὶ μποροῦν νὰ τὸ διακρίνουν.

Υ. Γ.4. Δὲν θαυμάζω τὴν Σπάρτη ἀπόλυτα. Σαφῶς καὶ εἶχαν τὰ τρωτά τους σημεῖα. Ἀλλὰ ἐπίσης εἶχαν κι ἐκεῖνα τὰ στοιχεῖα ποὺ τοὺς ἔκανε νὰ διαβιοῦν ἐλευθέρως. 

φωτογραφία