Τέτοιες ἡμέρες, καλλίτερα νὰ τὸ πάρουμε …ἀλλοιῶς!

Κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἤμασταν παιδιά…
Νὰ παίζαμε στοὺς δρόμους καὶ νὰ μὴν ἐνδιαφερόμασταν οὔτε γιὰ τὸν χιονιά, οὔτε γιὰ τὸ ψιλόβροχο, οὔτε γιὰ τὸ κρύο…
Θὰ ἔπρεπε νὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε ὄνειρα…
Νὰ ἐρωτευόμεθα καὶ νὰ τὸ ξεχνᾶμε, ὅταν τὸ παιχνίδι θὰ ζωήρευε…
Νὰ κλείνῃ ὁ λαιμός μας ἀπὸ τὶς φωνὲς καὶ ἡ κούρασις νὰ μᾶς ἀποκοιμίζῃ ἀμέσως ὅταν θὰ πέφταμε στὰ κρεββάτια μας…

Ὅμως δὲν εἴμαστε ἔτσι…
Ξεχάσαμε νὰ ὀνειρευόμεθα…
Ξεχάσαμε νὰ χαμογελᾶμε…
Ξεχάσαμε νὰ παί-ζοῦμε
Κι ὅταν κάποιος ξεχνᾷ νὰ παί-ζῇ, τὸ ἐπόμενον στάδιον ποὺ θὰ περάσῃ εἶναι ἡ ἀπόλυτος λήθη!!!

Δὲν μποροῦμε νὰ τρέφουμε ἐλπίδες πλέον.
Τὰ πάντα ἔχουν καταῤῥεύσει…
Κι ἐμεῖς, μέσα σὲ ἕναν κυκεώνα ἀπὸ γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἀδυνατοῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε, λόγῳ τῆς μεγάλης ταχύτητος μὲ τὴν ὁποίαν ἐναλλάσσονται, αἰσθανόμεθα χαμένοι… Ἀποσυντονισμένοι… Τρομαγμένοι…

Τί θά γινόταν ἐάν κάποιος μᾶς ἐδιεβεβαίωνε πώς οὐδέποτε θά καλλιτέρευαν τά δεδομένα στήν ζωή μας ἀπό ἐδῶ καί πέρα; Θά πηγαίναμε μόνοι μας νά ἀνοίξουμε τόν λάκκο μας; Ἤ θά ἀναζητούσαμε, ὤς ἄλλοι Ὀδυσσεῖς, τρόπους γιά νά χαράξουμε νέους δρόμους;  

Τί θά συνέβαινε ἐάν κάποιος μᾶς διεβεβαίωνε πώς ἀπό ἐδῶ καί πέρα μόνον θά πτωχαίνουμε; Πώς ἀπό ἐδῶ καί πέρα ὅλο καί λιγοτέρα τροφή θά μᾶς συντηρῇ; Πώς ἀπό ἐδῶ καί πέρα ὅλο καί περισσότερο κρύο θά μᾶς παγώνῃ; Θά πεθαίναμε ἀπό τώρα γιά νά μή τό βιώσουμε; Ἤ θά γινόμασταν λῦκοι γιά νά ἀντιμετωπίσουμε τά θηρία; 

Τί θά συνέβαινε ἐάν μᾶς ἐδιαβεβαίωνε κάποιος πώς τά παιδιά μας θά ζήσουν πολύ χειρότερα ἀπό ὅσο ζήσαμε ἐμεῖς; Πώς τά παιδιά μας δέν θά ἔχουν παρά μόνον ἕναν δρόμο, τό νά γίνουν δοῦλοι. Τί θά παθαίναμε ἐάν συνειδητοποιούσαμε πώς κάθε κόπος μας, κάθε δάκρυ μας, κάθε ξενύκτι μας γιά αὐτά θά ἦσαν ἄχρηστα γιά τήν ὑπόλοιπο ζωή τους; Θά τά παίρναμε μαζύ μας στάν κάτω κόσμο; Ἤ μήπως θά γινόμασταν λιοντάρια καί θά κατασπαράζαμε κάθε ἐμπόδιο πού θά τούς παρουσιάζετο;

Μᾶς ἀρέσει αὐτό;
Καί γιατί δέν τό ἀλλάζουμε;

Τὸ πρῶτο πρᾶγμα, ἀλλὰ καὶ τὸ σημαντικότερο ἀπὸ ὅλα, ποὺ ἔπραξε ὁ Ὀδυσσεύς, ἦταν νὰ ὀνειρεύεται! Οὐδὲ μίαν στιγμή, κατὰ τὴν εἰκοσαετή του πορεία, δὲν ἐξέχασε νὰ ὀνειρεύεται τὴν Ἰθάκη του! Οὐδὲ μίαν ἡμέρα ἐπέρασε δίχως νὰ τὴν νοσταλγήσῃ. Οὐδὲ ἕνα λεπτὸ τὴν ἀπαρνήθη.

Θὰ μοῦ πεῖτε, ὁ Ὀδυσσεὺς τὴν εἶχε τὴν Ἰθάκη του. Τὴν ἐγνώριζε. Τὴν ἀποζητοῦσε… Δὲν τὴν ἐφαντάζετο…
Θαυμάσια! 
Καί τί μᾶς ἐμποδίζει ἐμᾶ νά κάνουμε κάτι παραπάνω ἀπό τόν Ὀδυσσέα; 
Τί μᾶς ἐμποδίζει ἀπό τό νά ὀνειρευθοῦμε τήν δική μας Ἰθάκη, πού λέγεται ἐλευθέρα Ἑλλάς, καί νά κινήσουμε γιά νά τήν δομήσουμε; 
Τί μᾶς λείπει; Τό μπόι; Ἡ καρδιά; Ἤ μήπως ἔχουμε τοῦ κόσμου τίς ἐναλλακτικές καί θά χάσουμε κάποιες εὐκαιρίες στήν πορεία μας γιά τό ἄγνωστον;

Τέτοιες ἡμέρες κάποιοι πονοῦν περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἐπόνεσαν ἔως σήμερα. Κάποιοι ἄλλοι φοβοῦνται περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἐφοβήθησαν ἔως σήμερα. Κάποιοι ἄλλοι ἔχουν παραιτηθεῖ, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ ἔως σήμερα….
Τί πρέπει νά κάνουμε; Νά τούς πάρουμε στήν πλάτη καί νά τούς τραβᾶμε μαζύ μας, ὥςτέ σέ λίγα βήματα νά σωριασθοῦμε ὅλοι μαζύ κατά γῆς; Ἤ μήπως πρέπει νά κάνουμε κάτι ἄλλο; Κάτι διαφορετικό; Κάτι ἀπό αὐτά πού δέν ἔχουμε ξανακάνει ἔως τώρα;

Μήπως ἔφθασε ἐπί τέλους ἡ στιγμή νά ὀνειρευθοῦμε μίαν Ἑλλάδα διαφορετική; Μήπως ἔφθασε ἡ στιγμή νά δεσμευθοῦμε ἀπέναντι στό ὄνειρό μας; Μήπως ἔφθασε ἐπί τέλους ἡ στιγμή νά πιάσουμε ἐμεῖς τό ὄνειρό μας ἀπό τά μαλλιά καί νά τό κάνουμε πραγματικότητα;

Τὸ μεγαλύτερον βῆμα ποὺ ὀφείλει νὰ κάνῃ κάποιος γιὰ τὴν ζωή του εἶναι νὰ ὁρίσῃ ἕνα ὄνειρο.
Τὸ ἐπόμενον μεγαλύτερό του βῆμα, εἶναι νὰ δεσμευθῇ ἀπέναντί του!
Τὸ τρίτο καὶ σημαντικότερόν του βῆμα, εἶναι νὰ μὴν ἀφήσῃ ΠΟΤΕ αὐτὸ τὸ ὄνειρο νὰ ξεφτίσῃ στὰ μάτια του καὶ στὴν καρδιά του!

Ἐὰν ὑπάρχῃ ἡ εἰκόνα, ἐὰν ἔχῃ δομηθῇ μὲ Ἔρωτα τὸ ὄνειρο, ἐὰν ἔχουμε δεσμευθεῖ ἀπέναντί του, τότε καὶ μόνον τότε μποροῦμε καὶ νέους δρόμους νὰ ἀνακαλύψουμε καὶ νέα παράθυρα νὰ ἀνοίξουμε σὲ πανηψύλους κι ἀδιαπεράστους τοίχους καὶ ἐπὶ τέλους κάποτε νὰ φθάσουμε, ὅσο γερασμένοι κι ἐὰν θὰ εἴμαστε, ἐκεῖ ποὺ ἡ καρδιά μας θὰ μᾶς ὁρίζῃ…
Ἀλλὰ τὸ σημαντικότερον ὅλων εἶναι πὼς  τότε καὶ μόνον τότε θὰ ἔχουμε κατοχυρώσῃ δικαίωμα στὴν δική μας ζωή!

Διότι ἡ ζωή μας εἶναι τὸ μόνον ποὺ μᾶς ἀνήκει! 
Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὴν ἀκυρώνῃ ὁ κάθε ἀνεγκέφαλος.
Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνεται μέσον γιὰ νὰ πατήσῃ κάποιος ἐπάνω της…
Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὴν ἀφήνουμε παρέμερα, ὅταν κάποιες, ἴσως πολλὲς κάποιες φορές, μερικὲς ἀποτυχίες πέσουν ἐπάνω μας. 
Ἡ ζωή μας εἶναι τὸ μοναδικόν μας περιουσιακὸ στοιχεῖο καὶ δὲν ἀξίζει γιὰ τὸν ὁποιονδήποτε νὰ τὴν σπαταλοῦμε. 

Ἄλλο ἡ ἐλπὶς φίλοι μου κι ἄλλο τὸ ὄνειρο.
Ἡ ἐλπὶς μᾶς δένει στὰ ἅρματα ἄλλων, ποὺ ἐὰν θὰ ἔχουν καλὴ διάθεσι, θὰ μᾶς λυπηθοῦν. Ἐὰν δὲν θὰ ἔχουν, τότε ἀλοίμονό μας… 
Τὸ ὄνειρο ὅμως, τὸ δικό μας ὄνειρο, τὸ ὄραμα στὴν οὐσία, εἶναι αὐτὸ ποὺ μόνον ἐμεῖς τὸ ἀνεβάζουμε καὶ τὸ κατεβάζουμε! Μόνον ἐμεῖς ἀποφασίζουμε γιὰ τὸ ἐὰν θὰ εἶναι μικρὸ ἤ μεγάλο. 
Μόνον ἐμεῖς τὸ ἀφήνουμε διαρκῶς νὰ ἀναπτύσσεται ἤ νὰ παραμένῃ στάσιμο! 

Δέν εἶναι λοιπόν καλλίτερα, ἡμέρες πού εἶναι, νά τό πάρουμε …ἀλλοιῶς; Νά ἀλλάξουμε ἐμεῖς κι ὄχι οἱ ἄλλοι; Νά ἀπεγκλωβισθοῦμε ἀπό τά πολλά, καὶ τὶς περισσότερες φορὲς περιττά, καί νά δεσμευθοῦμε στά ἄλλα, στά ὡραῖα καί στά μεγάλα;

Τέτοιες ἡμέρες ποὺ εἶναι φίλοι μου εὔχομαι τὸ καλλίτερον γιὰ ὅλους μας. 
Μὰ ἡ μεγαλυτέρα μου εὐχή, αὐτὴ ποὺ γεμίζει τὴν καρδιά μου καὶ τὴν κάνει νὰ πεταρίζῃ εἶναι μία:

καλὴ λευτεριά!!!!

Γιὰ ἐμέναν πιὰ ἡ ἐλευθερία μας δὲν εἶναι σκέτο ὄνειρο! 
Τὸ ὄνειρο ἦταν ἡ ἐναρκτήριος δύναμις. 
Τώρα πιὰ εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ δέσμευσις!
Εἶναι ἤδη πραγματικότης μέσα μου… Καὶ περιμένω μὲ λαχτάρα νὰ τὸ ζήσουν καὶ οἱ ὑπόλοιπές μου αἰσθήσεις.

Φιλονόη.

Υ.Γ.1. Τὸ μεγαλύτερον δῶρο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε ἐτοῦτες τὶς ἡμέρες στοὺς συνανθρώπους μας, ἰδίως σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν σχεδὸν ἤ ἐν τελῶς παραιτηθεῖ, εἶναι νὰ βαδίσουμε!!! Ἐὰν βαδίσουμε ἐμεῖς, δὲν χρειάζεται νὰ σηκώσουμε κάποιον ποὺ ἔχει πέσει! Ἡ αὔρα, ὁ ἀέρας ποὺ θὰ ἀφήνουμε στὸ πέρασμά μας, θὰ εἶναι ἱκανὰ κι ἄξια νὰ σηκώσουν βουνά, ὄχι πεσμένους ἀνθρώπους. Αὐτὸ νὰ τὸ ἐνθυμούμεθα! Κι αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ μεγάλα ποὺ μποροῦμε νὰ πράξουμε! Ἴσως τὸ μεγαλύτερον!

Υ.Γ. 2. Ἡ φράσις Ἡ ζωή μας εἶναι τὸ μοναδικόν μας περιουσιακὸ στοιχεῖο καὶ δὲν ἀξίζει γιὰ τὸν ὁποιονδήποτε νὰ τὴν σπαταλοῦμε, εἶναι ἀπὸ ἕνα βιβλίο τοῦ Μουρσελᾶ.

φωτογραφία.

 

.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply