Νέα γραμματικὴ κι Ἑλληνισμός.

Αγαπητοί συνάδελφοι.
Όπως θα θυμόσαστε, ήμουν εκείνος που άνοιξε το θέμα με τα νέα βιβλία Γραμματικής Ε’  και ΣΤ’ Δημοτικού, όπου τα περιβόητα πέντε φωνήεντα και οι προεκτάσεις τους για το μέλλον της γλώσσας, με το άρθρο μου “Πάρεξ ελευθερία και γλώσσα”.  Εκφράστηκαν πολλές απόψεις, από ειδικούς και μη, ήλθαν στο φως προσπάθειες ομαδικών φορέων για τη γλώσσα, καταστρώθηκε σχέδιο δράσης και από τα μέλη του φόρουμ μας.

Στο μεταξύ παρενέπεσαν και άλλα, συνδεόμενα άμεσα και έμμεσα με τη γλώσσα:
Ο θάνατος του Λευτέρη Βερυβάκη, που υμνήθηκε από τον Τύπο ως αγωνιστής της ελευθερίας για τους αγώνες του στη δικτατορία – κανένας δεν του αφαιρεί αυτό το στεφάνι! Αποσιωπήθηκε όμως το μεγάλο του έγκλημα, ο νόμος του 1981 για τα πανεπιστήμια, που ήταν η χαριστική βολή εναντίον της Ανώτατης Παιδείας, και η μεταμεσονύχτια, με λιγότερο από 30  βουλευτές, ψήφιση του μονοτονικού, χωρίς ποτέ του να παραδεχτεί ότι ήταν εγκληματικά λάθη και τα δύο, αν καλά θυμάμαι. Τόσο σκόπιμα κοντή η μνήμη μας;
Από κοντά ο σημερινός διασυρμός στο φόρουμ μας του Χρήστου Γιανναρά ως …νεοοθωμανού(!!!) από παλιά, ξινά κείμενα γνωστού, αυτοδίδακτου υποθέτω ιστορικού. Σέβομαι τον κόπο του και όσα σωστά λέει για το Βυζάντιο, την Τουρκοκρατία, τον Ρήγα, τον Κοραή και τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ , αλλά με ενοχλούν εμμονές του απαράδεκτες για έναν επιστήμονα [λ.χ. από το Βυζάντιο εκθειάζει μόνο το πνεύμα αντίστασης κατά των Φράγκων, αλλά δεν έχει πάρει χαμπάρι από την κοσμοϊστορική επανάσταση  της Εκκλησίας με τον Ησυχασμό· από τους Νεομάρτυρες παίρνει μόνο το αντιστασιακό  πνεύμα αλλά ούτε λέξη για την άσκησή τους, κλπ.]. Αυτά λέγονται πολύ αργά πια από έναν παλαιό εξωκοινοβουλευτικό αριστερό, που τις  κρισιμότατες δεκαετίες 1960-1980, όταν ο Χρήστος Γιανναράς πολεμούσε για τη γλώσσα και για το μονοτονικό, για το Βυζάντιο, για την αλλοίωση της Ελλάδας από τη Δύση καθόλη την Τουρκοκρατία και τη Νεώτερη Ιστορία, για την πνευματική χρεωκοπία δεξιάς και αριστεράς, για τον  ανιστόρητο  σουσουδισμό  του “ανήκομεν εις την Δύσιν” (προφητικό το Finis Graeciae, 1987!), δεν ξέρω τι φρονούσε και τι έγραφε ο ίδιος.

Διαφωνώ απόλυτα με την τάση του να κολλάει ταμπέλλες αντιπατριωτικές σε όσους δεν  συμπλέουν απόλυτα μαζί του – άλλωστε, δεν τον είδα να βγάζει ούτε ένα βιβλίο του ή δικό του άρθρο σε πολυτονικό στο περιοδικό του, μια και τόσο τον απασχολεί η γλώσσα, το έθνος και η ιστορία του! Και είναι διπλό ατύχημα που τέτοια ασύστατα λιβελλογραφήματα περί …νεοοθωμανού Γιανναρά (και μάλιστα σε συνάφεια με τον Στέλιο Ράμφο!) ανακυκλώνονται σε στιγμές κρίσιμες από καλοπροαίρετους συναδέλφους μας. Μία λάθος θέση να βρούμε σε κάποιον, όπως αυτή για την αλλαγή του εθνικού ύμνου, τον πετροβολάμε και τον διασύρουμε  άσπλαχνα, πετώντας στη λήθη όσα πολύτιμα και πρωτότυπα πρόσφερε και προσφέρει!

Δεν πιστεύω ότι γενναίες αποφάσεις για τη γλώσσα μπορούν να ληφθούν με πιέσεις ιδιωτικών οργανώσεων και φορέων. Το πολιτικό κόστος είναι τεράστιο – θυμηθείτε ΟΛΟΥΣ τους υπουργούς παιδείας των τελευταίων δεκαετιών, ασχέτως κόμματος. Αντίθετα, μπορεί να γίνει κάτι αξιόλογο κάτω από συνεχή και σωστή πίεση κρατικών φορέων και θεσμών, όπως η Εκκλησία, η Ακαδημία, τα ΑΕΙ.
Η σημερινή επιστολή του Oμ. Καθηγητή EMΠ – Aκαδημαϊκού κ. Α. Κουνάδη για το βιβλίο της Γραμματικής τα λέει όλα και φέρνει αποστομωτικά επιχειρήματα [βλ. παρακάτω]. Θα πρότεινα λοιπόν στο φόρουμ να μαζέψει υπογραφές και να υποστηρίξει τη θέση της Ακαδημίας, μαζί με όλους τους άλλους οργανισμούς που ήλθαν σε επικοινωνία μαζί μας στη διάρκεια της συζήτησης.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
Δημ. Δ. Τριανταφυλλόπουλος
τ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Κύπρου

πηγή:μήνυμα

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply