Ἔχω πολλὲς φορὲς ἀναφερθεῖ στὴν Ἰαπωνία καὶ στὰ ἔργα τῶν κατοίκων της.
Ἀναγνωρίζω σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς, κατὰ κύριον λόγον, δὲν ἔχουμε κι ἀφοροῦν στὴν ὀργανωτικότητα, στὴν εὐσυνειδησία καὶ στὸν ἀλληλοσεβασμό.
Σήμερα λοιπὸν θὰ σᾶς παρουσιάσω μίαν ἀκόμη ἰδέα τους, γιὰ τὴν ὁποίαν ἐμεῖς, οἱ κάτοικοι τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν, δὲν πρέπει νὰ ἐλπίζουμε πὼς θὰ δοῦμε στὴν χώρα μας.
Ἀφήσετε ποὺ ἐδῶ, ἐὰν δὲν εἴμαστε χύμα καὶ τσουβαλᾶτοι δὲν ἐπιβιώνουμε…
Ἄρα;

Ἄρα, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, ἄς τὰ ἔχουν τὰ ἔργα τους νὰ τὰ χαίρονται.
Ἐδῶ, ἐὰν κάποτε ἀποφασίζαμε νὰ φτιάξουμε κάτι ἀνάλογο, πρῶτα θὰ ἔπρεπε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸν κάθε ἕναν, ποὺ στὴν θέσι τοῦ ποδηλάτου θὰ ἤθελε νὰ σταθμεύσῃ τὴν …πενθερά του καὶ μάλιστα ἐν τελῶς δωρεάν!
Καὶ μετά, ἴσως, ἐάν, πιθανόν, μὲ μπόλικο ἀστυνομικὴ δύναμιν, νὰ μπορούσαμε νὰ καμαρώνουμε, ἐκ τοῦ μακρόθεν, ἕνα ἀνάλογον ἔργον.

Φιλονόη

φωτογραφία.