Ἡ πίκρα.

Καὶ  τὸ  γιατὶ  νὰ τὴν ζήσω!!!

Ἐδῶ  καὶ  χρόνια ἔχω ἀλλάξη τὸν τρόπο ποὺ ἀντιλαμβάνομαι τὶς καταστάσεις γύρω μου.

Αὐτὸ ἔχει σὰν ἀποτέλεσμα νὰ μπορῶ νὰ διακρίνω τὰ πράγματα σαφῶς  πιὸ ἥρεμη  καὶ  πιὸ  εὐδιάθετη. Ὄχι πάντα. Ἀλλὰ τὶς περισσότερες φορὲς τὰ καταφέρνω. Ὅπως ἐπίσης, ἀκόμη κι ἐὰν «πέσω» γνωρίζω πὼς συντόμως θὰ «ἀνέβω» ἐκ νέου. 

Εἶναι στάσις ζωῆς πλέον. 

Δὲν σημαίνει πὼς δὲν ὑπάρχουν προβλήματα. Θὰ ἤμουν τυφλὴ ἐὰν δὲν τὰ ἔβλεπα.

Ὑπάρχουν, μᾶς ἀπασχολοῦν καὶ  σίγουρα μᾶς κάνουν νὰ γινόμαστε πιὸ σοφοὶ  καὶ  πιὸ δυνατοί, τὶς περισσότερες φορές.

Ὅμως σήμερα θέλω νὰ γράψω γιὰ τὴν πίκρα.

Αὐτὴν ποὺ μᾶς μένει ὡς γεύσις στὸ στόμα ὅταν κάτι δὲν πάει καλά! Ὅταν ἔχουν περάσῃ ὅλα καὶ  δείχνουν νὰ ἔχουν τελειώσῃ….

Κι ὅταν δὲν ἐξελίσσονται  πολλὰ μαζὺ καλά, τότε ἡ πίκρα γίνεται φαρμάκι.  Καὶ  φαίνεται νὰ μᾶς ἀποτελειώνῃ.

Ἡ πίκρα μου. Ἡ πίκρα μας. Ἡ πίκρα…

Ἀξίζει κάποιος νά τήν ζῇ; Νά τήν ἀναγνωρίζῃ; Νά τῆς ἐπιτρέπῃ νά εἰσβάλλῃ στήν ζωή του; Ἢ ὄχι;

Μετὰ ἀπὸ τόσων ἐτῶν «περιήγησι» στὰ «ἐνδότερα», σήμερα τολμῶ νὰ ἰσχυριστῶ πὼς ὄχι μόνον πρέπει νὰ τὴν ζοῦμε, ἀλλὰ νὰ τὴν ἀπολαμβάνουμε σὲ ὅλες τὶς διαστάσεις της!

Νὰ τὴν πιάνουμε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ τὴν κάνουμε σύμβουλο καὶ φίλο. Ἴσως κι ὁδηγό.

Νὰ τὴν ἀφήνουμε νὰ μᾶς κατακλύσῃ, νὰ μᾶς γεμίσῃ καὶ  νὰ  τῆς παραδιδόμαστε!

Κι ὅταν τὴν ζήσουμε, ὅταν πάρουμε ἀπὸ αὐτὴν ὅλα αὐτὰ ποὺ χρειαζόμαστε, νὰ τὴν ἀφήνουμε διὰ παντὸς πίσω μας.

Ἡ πίκρα… 

Αὐτὴ ἡ  αἴσθησις ποὺ μένει ἀπὸ τόσα καὶ τόσα….

Σήμερα γύρω μας μία κοινωνία ἀποδομεῖται. Ὄνειρα δεκαετιῶν κατακρημνίζονται ὡς σωρὸς. Νέοι ἄνθρωποι αὐτοκτονοῦν. Μεγαλύτεροι μένουν στὸν δρόμο. Παιδιὰ ἐγκαταλείπονται. Κι ὅλα, ὅλα, ὅλα ἀποδομοῦνται.

Μία πίκρα, διάχυτος καὶ ἔντονη μᾶς πλημμυρίζει. Μᾶς ἀλλάζει τὸν τρόπο σκέψεως καὶ  μᾶς ἀκινητοποιεῖ. Μᾶς ἀπογυμνώνει!

Ἰδίως ἐὰν οἱ ὁρίζοντες φαίνεται νὰ στενεύουν γύρω μας. Νὰ χάνονται. 

Καί τί κάνουμε τώρα; Τώρα πού οἱ  καταστάσεις γίνονται ὅλο καί πιό ἀπελπιστικές; Πιό ἀποπνιχτικές; 

Ἄκουγα πρὸ χθὲς τὸν Στελάρα στὸ τραγούδι «Ἄπονη ζωή» καὶ ἦταν αὐτὸ τὸ τραγούδι ποὺ μὲ ἔκανε νὰ σταθῶ καὶ  νὰ συνειδητοποιήσω ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς συμβαίνουν ἐδῶ καὶ αἰῶνες. 

Καὶ  τότε θυμήθηκα τὸν παπποῦ Ἡσίοδο καὶ  τὸ «ἔργα καὶ ἡμέραι» του…

«….Διότι προηγουμένως μν τθνη τν νθρώπων ζοσαν π τς γς μακρν ξω π τν σκληρν πόνον τν φοβερν σθενειν, οποες τν θάνατον προξενον ες τος νθρώπους…..

…..λλ γυναίκα μ τ χέρια της φοφήρεσε τ σκέπασμα το πίθου τσκόρπισε, καὶ  ες τος νθρώπους προξένησεν θλίψεις πικρές.

Μόνη δὲ  ες ατ τ μέρος λπς  μέσα ες τος ρρήκτους δόμους μεινε κάτω π τ χείλη το πίθου, οτε ξω πέταξεν. Διότι προηγουμένως τοποθέτησε τ σκέπασμα το πίθου ( Πανδώρα) μ τν θέλησιν το αγιόχου Διός το νεφελοσυλλέκτη. λλ δναρίθμητα κακ περιπλαννται ν τος νθρώπους, διότι γ εναι γεμάτη π συμφορς, γεμάτη δ θάλασσα. Οσθένειες δὲ  ες τος νθρώπους κάθε μέρα, λλες δ κατ τν νύχτα ατομάτως ρχονται σιωπηλς προξενοσαι συμφορς ες τος νθρώπους, πε δή φήρεσε τν φων συνετς Δίας…..» (σιόδου, ργα καμέραι, στίχοι 91-105, κδόσεις φιλολογικόν, πόδοσις Παν. Γιαννακόπουλος.)

Καί τί σημαίνει αὐτό; Πώς πρέπει ἀγόγγυστα νά δεκτοῦμε κάθε πίκρα καί νά συμπεριφερόμαστε σάν νά ἐξελίσσονται ὅλα καλῶς;

Ὄχι, δὲν ἰσχυρίζομαι κάτι τέτοιο. Πῶς θά μποροῦσα ἄλλως τε;

Αὐτὸ ποὺ λέω εἶναι ὅ,τι  οἱ συνθῆκες, ἐντὸς τῶν ὁποίων διαβιοῦμε, εἶναι τέτοιες ποὺ μόνον πόνο φέρνουν. 

Ἀλλὰ αὐτὸς ὁ πόνος, αὐτὴ ἡ δυσκολία, αὐτὴ ἡ πίεσις εἶναι ἕνας ἀκόμη δρόμος γιὰ νὰ μπορέσουμε ἐμεῖς νὰ βγοῦμε μέσα ἀπὸ τὶς ἐμπειρίες σοφότεροι καὶ καλλίτεροι. 

Τὰ λόγια τοῦ Λευτέρη Παπαδοπούλου στὸ τραγούδι ποὺ πρὸ ἀνέφερα μιλοῦν γιὰ μίαν:

πονη ζω μς 
πέταξες στο δρόμου τν κρη, 
μς δίκησες.
Οτε μίαν στιγμ 
δν λθες ν μς διώξς τ δάκρυ, 
μς κυνήγησες. 
Τ κρίμα μας βαρύ… 
Μς γέννησες φτωχούς…
Μ τν καρδι πικρή.. 
Γεμάτη στεναγμούς…

πονη ζωή,
δν θέλαμε παλάτια κι στέρια,
ν μς  χάριζες.
Μι μπουκι ψωμί,
γι μς τρφαν περιστέρια,
ς χαλάλιζες.
Μς δειρε βοριά, 
μς πιε βροχή, 
τ αμα τς καρδις,
γιατ εμαστε φτωχοί.

Συνειδητοποίησα μόνον τὴν σχέσι αὐτῶν ποὺ ἔγραφε ὁ  παπποῦς Ἡσίοδος καὶ  αὐτῶν ποὺ τραγουδοῦσε ὁ Στέλιος. Εἶναι μία μόνιμος κατάστασις, ἀπὸ τὴν ὁποίαν οὐδόλως καταφέραμε ποτὲ  νὰ ξεφύγουμε. 

Εἶναι πολὺ  λογικόν, συμφώνως πάντα μὲ τὰ δικά μου κριτήρια. 

Εἶναι βλέπετε κι ἐκεῖνα τὰ ἀμέτρητα κακὰ ποὺ σκόρπισε ἡ Πανδώρα γύρω μας… Τὰ ἀμάζευτα….

Ἂς μὴν ἐκλαμβάνουν κάποιοι ὡς μῦθο τὰ παραπάνω… Δὲν νομίζω νὰ εἶναι μῦθος… Διότι ἐὰν ἦταν μῦθος, τότε τὰ δεδομένα ἐντὸς τῶν ὁποίων διαβιοῦμε θὰ ἦταν ἀναστρέψιμα. 

Ἄλλως τε, ἐὰν κάποιος περάσῃ στὴν ἄλλην ὄχθη, αὐτὴν τῆς ἀφθονίας, βάσει τῶν ὑπαρχόντων δεδομένων πάντα, τὸ  πιθανότερον εἶναι νὰ ἀδικήσῃ καὶ νὰ αὐξήσῃ τὰ φαινόμενα τῆς ἀδικίας γύρω μας. 

Οἱ  στίχοι τοῦ Παπαδοπούλου μαρτυροῦν τὴν θυμοσοφία τοῦ λαοῦ μας. Τὴν βαθειά του ἐπίγνωσι. Εἶναι κάτι ποὺ ἔχει περάσει ὡς μόνιμος κατάστασις ἀκόμη καὶ  στὴν σκέψι μας.

Δὲν εἶναι μοιρολατρικὰ αὐτὰ ποὺ γράφω. Ἀντιθέτως μάλιστα. 

Πιστεύω βαθύτατα πὼς φθάνουμε στὸ τέλος αὐτοῦ  τοῦ κύκλου, αὐτοῦ τοῦ βίου. Περνᾶμε σταδιακῶς μέσα ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὴν ὅλο καὶ πιὸ ἔντονη πίκρα σὲ μίαν νέα στάσι, ὅπως ἐπίσης καὶ  σὲ νέο τρόπο σκέψεως. 

Τὰ κακὰ τῆς Μοίρας μας,  σημεῖον ἀναφορᾶς ὅλου αὐτοῦ τοῦ κύκλου τοῦ ἀνθρωπίνου βίου ἐπὶ τοῦ πλανήτου, θὰ μείνουν διὰ παντὸς πίσω μας. Θὰ μείνουν ὡς ἀπερίγραπτος βία χαραγμένη διὰ παντὸς στὸ γονίδιο μας, ἀλλὰ θὰ μείνῃ πίσω!

Τώρα «κοιλοπονᾶ» ὁἌνθρωπος πρὸ κειμένου νὰ «γεννήσῃ» τὸ νέον, αὐτὸ τὸ διαφορετικὸν ποὺ θὰ ἐπαναφέρῃ τὸ δίκαιον καὶ  τὴν ἀριστεία. 

Ἄλλως τε, γέννα δίχως αἷμα δὲν γίνεται. 

Ἡ πίκρα θὰ μεγαλώνῃ γιὰ λίγο ἀκόμη! Εἶναι οἱ  πόνοι τῆς γέννας αὐτὴ ἡ  πίκρα βλέπετε.  Οἱ ὠδίνες. Εἶναι ἀπαραίτητες καὶ σημαντικές, πρὸ κειμένου νὰ ἔλθῃ ἡ  Νέα Ζωή.

Γιὰ  αὐτὴν ἐκπαιδευόμασταν τόσους αἰῶνες. Κι αὐτὴν καλούμαστε νὰ ζήσουμε πλέον ὅλοι μας!

Φθάνουμε στὸ τέλος Ἕλληνες! 

Φανήκαμε γενναῖοι μέσα στοὺς αἰῶνες! 

Ὅπως πάντα, ἔτσι καὶ τώρα, πρέπει νὰ σταθοῦμε Ὄρθιοι! 

Ἄξιοι ἀπόγονοι ἀξίων προγόνων!

Φιλονόη.

φωτογραφία

Διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, ἀπὸ τὸν παpποῦ Ἡσίοδο τὰ παρακάτω:

Παιδιὰ ποῦ γεννιοῦνται γηρασμένα…

Ὁ Κρόνος καὶ οἱ ἂνθρωποι.

πρώτη δημοσίευσις 19 Ἰανουαρίου 2012

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply