«Μοῦ πῆρε καιρὸ νὰ μάθω νὰ λέω ΟΧΙ»….

Ὁμιλοῦσα μ’  ἕνα καλὸ παιδὶ στὸ Skype ὅσο ἔβραζαν τὰ γάλατα…κι ὄμορφος εἶναι δηλαδὴ καὶ ἔπεφταν τὰ μπὶπ μπὶπ σὰν βροχή… Σᾶς ἀγνοοῦσα!

Ἔτσι κάνουν τὰ καλὰ παιδιά!

Μετὰ εἶδα, ἀφοῦ τὸν …ξεφορτώθηκα λόγῳ θερμοκρασίας, καὶ ξανὰ ἐκάθησα για τὴν καθημερινή σας ἐπιτήρηση …Σὲ βλέπω Διαβολάκο…ὄχι τώρα λέμε…μετά…ξανάφαγα ψωμάκι ζυμωτὸ καὶ τζατζίκι…ἐλιές μου τελείωσαν καὶ τομάτες βέβαια νὰ πᾷν ὅλα κάτω…κι ἐσένα  Ἰάσονα σὲ βλέπω…
Ἀφήσετε μὲ ῥέ…
…Νουθετῶ!

Λοιπόν τί σᾶς εἶπα ψές… «Ἂν καὶ θὰ αἰσθάνεσθε τιμητικὴ διάκρισι γιὰ μιὰ αἴτηση φιλίας στὸ Facebook, στὸ ἐξῇς νὰ ἀποδέχεσθε προσκλήσεις ἀπὸ ἐκείνους τοὺς ὁποίους ἔχετε συναντήσει ἔστω καὶ μιὰ φορὰ καὶ ξέρετε πὼς ὑπάρχουν…»
Καλὸ ἀλλὰ καὶ ἄκυρον!

Μοῦ ἔστειλε ἕνας ἀπὸ τὰ παληὰ μιὰ αἴτησι…
…ῥὲ σεῖς εἶμαι ἀλεποῦ καὶ περιμένω…
Τὶς κάνω χάζι ἐδῶ ποὺ μοῦ ἔρχονται στὸν κῆπο…μοῦ λιγόστεψαν καὶ τὰ σκιούρια…τέλος πάντων…

Μοῦ ἐκανε μιὰ αἴτησι καὶ τήν ἔριξα στὸ καλαθάκι. Γιατί;

Τόν ξέρω ἀπὸ τὰ παληά. Σχολειὸ μαζύ! Πρὶν ἀπὸ σαράντα χρόνια καὶ βᾶλε…

Μοῦ τὴν εἶχε ξανακάνει ἀπὸ πιὸ παληὰ καὶ εἶπα ἆσε…Λαμπράκη σὲ θορῷ κι ἐσένα.. Γύρισες ἀπὸ τὸ λιομάζωμα καὶ κουρασμένος λὲς ἂς ξεκουρασθῶ μέσα κι ἐγὼ ἐδῶ…

Λοιπόν…Τί μοῦ ἔκανε ὁ τύπος..καὶ θά μοῦ πῇς ἄκομη θυμᾶσαι καὶ κρατᾶς;

…καὶ βέβαια θυμᾶμαι καὶ κρατῶ καὶ τιμωρῶ μὰ ἔχω ἤδη συγχωρέσει κιὅλας.

Εἶχα μιάν, ἂς τὴν ποῦμε Μαρία, καὶ βγαίναμε στὶς πικροδάφνες λίγο μετὰ τὸ Δημοτικό…καὶ τὰ λέγαμε…ἐντάξει ποῦ  καὶ ποῦ,  κάθε βράδυ σχεδόν, καλοκαιράκι ἀργά, να μὴ μᾶς δοῦν παίζαμε κιὅλας…

Ῥε σῦ μὲ ποιάν βγαίνεις; Ἐγώ; Ναί! Μὲ καμμία! Ἔλα  ῥέ…
…Ἔρχομαι μὰ δὲν…ἐγώ; Ἠταν ἔγκλημα νὰ μαθευθῇ…καί τὶ θὰ εἶχε ὁ κόσμος νὰ πῇ!

Στ’ ἀρχίδιά μου; Ὄχι καὶ τόσο τότε…

Λοιπὸν κάπως ἔμαθε, ὁ ἂς τὸν ποῦμε Νῖκος, καὶ μετὰ ἀπὸ μιὰν ἑβδομάδα τὸ πολύ, ἔπαψε ἡ μικρὴ καὶ τσοῦπ ἕνα μεσημεράκι τοὺς εἶδα νὰ πηγαίνουν μαζύ!

Ἀαααχά! Γι’ αὐτὸ δὲν μοῦ μιλᾶ ξανά! Ἐντάξει δὲν μέθυσα…μ’ ἔφαγε ὅμως καὶ ἡ περιέργεια ἀλλὰ σὲ κἅνα χρόνο τσακίσθηκα καὶ ἔφυγα πρὸς τὰς Ἀθήνας. Μὲ πείραξε ὅμως νὰ σᾶς πῶ…Πῶς ἔμαθε…καλὰ ἀπὸ σπιουνιὲς συνηθισμένος, ἀλλὰ καὶ ἡ πράξις τῆς μικρᾶς χαμηλοκώλα  θὰ ‘ναι σήμερα…anyway….δὲν τὴν ἐξέχασα!

Ἤξερα κι ἔμαθα μετά τὶ εἶχε γίνει…τὰ συνηθισμένα παιδιαρίσματα…Μοῦ ‘πε πὼς σὲ πήδηξε, αὐτὸν τόν θέλει ἄλλη…εἶναι κι ἀλήτης τὸ κοπρόσκυλο ὁ μανδραχαλᾶς…
…Ἐντάξει δὲν μοῦ ἔμεινε καὶ κουσοῦρι…μιὰ λιγότερη…ἄλλωστε οἱ περισσότερες ἐπάχυναν …μετὰ εἶναι ποὺ κάπως ἔφτιαξαν…μὰ καὶ στὸ μυαλό…χμμ…ἴσως;
Εὔχομαι τουλάχιστον…

Δὲν τὴν ξανάδα τὴν… πῶς τὴν εἴπαμε…γιὰ χρόνια… Ἀπὸ τότε δηλαδή.

Τὸν τύπο τὸν… πῶς ἦταν τ’ ὄνομά του…ἄ ναί, τὸν Νικόλα, τὸν ξανὰ τρακάρησα, μὰ ἔκανα καὶ τὸν Γερμανό…σὰν νὰ μὴν ὑπῆρχε…καὶ μιὰ φορὰ ἄκομη τελευταίως, ἐκεῖ ποὺ τρώγαμε κάτω ἀπ’ ἕνα πεῦκο ἦταν κι αὐτὸς μὲ μιὰ μικροπαρέα. Καὶ πάλι τὸν Γερμανὸ ἐγώ.
«Πᾶνε μίλα του!» «Ἆσε μὲ ῥὲ καὶ τρώω ἀχινοὺς παρανόμους ἀπ’ τὴν Μακρόνησο..»
«Ἔλα ῥέ…»
« Ὄχι!»

Τέλος πάντων. Μοῦ ἔστειλε ξανὰ αἴτηση φιλίας μέσα ἐδῶ.

Τί λές;

Ἔχω μάθει νὰ λέω ΟΧΙ!
Μοῦ πῆρε καιρὸ μὰ ἔμαθα!

Δὲν ξεχνῶ καὶ μνησίκακος δὲν εἶμαι.
Ἄλλοι μοῦ ἔστειλαν χαιρετίσματα ποὺ δέν …ἐν πάσῃ περιπτώσει …Πᾶνε πέτους πὼς σοῦ εἶπα …«Ἐπιστρέφονται»

Νὰ μὲ θυμᾶται οὔτε κἄν θέλω! Μιὰ καὶ δυὸ καὶ ἄλλοι ἀρκετοί.

Ἔτσι εἶμαι, δὲν ἀλλάζω…δὲν πῆγα ὅμως νὰ τοὺς κάνω… ν’ ἀνταποδώσω τὸ κακό…κι οὔτε ἀπ’ τὸ Θεὸ νὰ τὸ εὕρουν. Δὲν μὲ νοιάζει.

Ἀποῤῥίπτεται πάντως ἡ αἰτήσις.
Αἰτήσεις ἐπανα… Ἀφήσετε μὲ ῥὲ νά…

Ἐνας ἄλλος μὲ χαστούκησε πρὶν ἀπό…
Θυμᾶμαι καὶ τὴν ἡμέρα, ὥρα καὶ μὲ ποιὸν ἄλλον τὶς ἐφάγαμε… Ἄδικα!

Ἄ δ ι κ α! Μᾶς διέβαλαν δυὸ καλοί.
Τοὺς ξέρω. Δεν τοὺς τὸ ‘χω πεῖ ἀκόμη!

Καὶ φάγαμε κάτι σκαμπίλες…ἀπ’ ἕνα δεκαοχτάχρονο ποὺ δὲν ἦταν γιὰ γέλια.

Τραύματα κάθε ἄλλο παρά…
Θὰ σοῦ τόν ἐπιτύχω ὅμως θέλω σὲ καμμιὰ γωνία κι ἔχω φυλαμένο τό τὶ θὰ τοῦ κάνω…
…Ὄχι βέβαια σκαμπίλα…γιατὶ ἅμα σκαμπιλίσω …ἴσως ἐγώ, νὰ ..Πάρετε καὶ τὸ 199 γι’ ἀσθενοφόρο ….Ἄλλο τοῦ ‘χω φυλαγμένο.

Τὰ κινεζάκια ἔχουν ἔνα καλό, ποὺ λέν… Ἂν εἶσαι ὑπομονετικὸς καὶ κάτσεις στὴν ὄχθη στὸ ποτάμι…ὄμορφα κι ὡραία…. θὰ δῇς… δὲν ξέρεις πότε… θὰ δῇς ὅμως τὸ πτῶμα τοῦ ἐχθροῦ σου νὰ περνᾷ μαζὺ μὲ τὸ ῥεῦμα…

Ἐχθροὺς δὲν ἔχω. Πτώματα δὲν περιμένω.

Ὑπομονετικὸς ὅμως εἶμαι!

Μοῦ στέλνει ἕνα φίλος νὰ νοιασθῶ γιὰ τὸ νερὸ τῆς πατρίδος!

Στ’ ἀρχίδιά μου; Δέν… δὲν λέω…μὰ ὅταν σᾶς τὰ ἔλεγα βαρούσατε στὴν λιακάδα.

Ἀφήσατε τοὺς βόθρους σας νὰ πνίξουν τὰ πηγάδια!

Πιεῖτε τώρα…Πόσες φορές ἐμάλωσα ἀκόμη καί μέ τούς δικούς μου…μὲ ἀντιμετώπησαν…μ’ ἕνα ἁπλό… «…Ἐλα ῥέ!»
Ὅλοι μαζὺ καὶ κάποιοι ….ἀριστερόστροφοι… Ἐδῶ δὲν εἶναι Ἀμερική, μὲ σαρκασμὸ αὐτό.

Τώρα φίλοι μου σειρά μου εἶναι νὰ σᾶς πῶ…Στ’ ἀρχίδιά μου…τὸ δικό μου πάντως εἶναι καθαρό…Ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς καθήμενος!

Ἐγὼ πάντως ὅταν ἔρχομαι ἐκεῖ…καὶ τὴν μπύρα ποὺ πίνω τὴν ἐξετάζω, τὸν οἶνο, καὶ τὸ νερὸ ἀπ’ ὄξω…. Pelegrino.. ἃ ναὶ καὶ Perrier σὲ γυάλινες φιάλες!

Ἔχω κάτι καὶ γιὰ κάποιο ἄτομο…

Τὸ σχέδιο Ἀνᾶν, τῶν δέκα (ὁλογράφως) χιλιάδων σελίδων τὸ ἔδωσαν σὲ κάποιον ἱκανὸ γιὰ νὰ διαβάσῃ… καὶ ἀμερόληπτος ἦταν ἐπίσης.

Στρατηγικοὺς καθηγητὲς ἔχουμε πολλούς… Ἕνας ἦταν ὁ Ἱκανός!

Οἱ ἄλλοι ἁπλᾶ θέλουν νὰ περάσουν μὲ τὴν σειρά τους κάποια μηνυματάκια ποὺ εἶναι αἰσχρά. Ἀναλύσεις κάνω κι ἐγώ.

Ὅμως ἔτσι ἦταν καὶ θὰ εἶναι γιὰ πάντα…

Πὼς …ὅσο κι ἂν τονισθῇ τὸ… «μόνιμοι ἐχθροὶ καὶ φίλοι δὲν ὑπάρχουν» κι ὅτι πρέπει νὰ ἀναθεωροῦμε καταστάσεις…Σωστὸ αὐτό…

Ἕνα εἶναι ὅμως τὸ βέβαιον…

Πῶς μόνιμοι φίλοι δὲν ὑπάρχουν κι ὅσο γιὰ τοὺς «ἐχθρούς»….

…αὐτοὶ θὰ εἶναι πάντα μόνιμοι! Οἱ ἐχθροὶ ἐννοῶ.

Ἑλλάδα μὲ τὴν τουρκιὰ μὴ τὸ ψάχνετε… Σεβασμὸς ἴσως ναὶ καὶ τὸν ἀναζητὼ μὰ «φίλοι» Οὐχί!

Οἱ Ἀμερικανοὶ κατέστρεψαν τὶς μεγάλες οἰκονομίες τοῦ κόσμου τότε… σήμερα τάχα μας, τάχα μας, εἶναι φιλαράκια… ἄλλα τίς!

Ποτέ! Ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου κυττάζει πῶς θὰ βγάλῃ τὰ μάτια.

Νὰ μαθαίνετε ἀπὸ τὸ ζωϊκὸ βασίλειο… ὕαινες καὶ λεοντάρια… μαζὺ στὸ κυνήγι μιᾶς ζαρκάδας μὰ ὑπάρχει ἀλληλοσεβασμός… Ξέρει ποιὸς καὶ πότε θὰ φάῃ πρῶτος.

Μὰ ζαρκάδα κι ὕαινα «φίλοι» ποτέ, τὸ ἰδιο καὶ τὴν λεοντάρα… συνήθως αὐτὴ θερίζει ὁ ἄλλος κάθεται καὶ τρώει πρῶτος… ὅπως μᾶς ἔμαθαν ἐμᾶς…

…’σεῖς ἐξακολουθῆτε…ἂν θέλετε νὰ πᾶνε τὰ πράγματα μπροστὰ βάλετε καμμιᾷ φορᾷ τ’ ἀνδράκια σας νὰ πλύνουν καὶ τὰ πιάτα… ἂν τὸ καταλάβαιναν κι ἀπὸ μοναχοὶ τοὺς θὰ εἴχαμε ἤδη ξεκινήσει.

Ποιά, ποιός ἔχει σειρά;

Ἔχω περίπου μιὰν ὡρούλα.
…Ἄ, ναὶ ν’ ἀνάψω κι ἕνα ἀπὸ τὰ κομμενοκρυμμένα…μ’ ἕνα δὲ γίνεται δουλειά.

Εἶχα καὶ κάποια ἀποφθέγματα… Ἄλλη φορά…
Ὄχι ὅλα μαζεμένα.

Σημείωσις:
Μιὰ γιὰ ὅλα:
…Ζωϊκὸν Βασίλειον…Πηγάδι βόθρος…Πηνειὸς Θεσσαλικὸ ἕνας ἄλλος βόθρος, ποὺ τρέφει τὰ ζαρζαβατικά σας ἐκεῖ… καὶ στὸ τέλος τὸ ἄλλο δὲν ξὲρω πῶς  εὑρέθη ἐκεῖ… ἐδῶ δηλαδή…
Βρὲ μπᾶς σὲ καλό μας!

Ἀβραὰμ Ἀτταλιάδης

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply