Μάχη τῆς Κρήτης… 20 Μαΐου 1941

 «Τοῦτο τὸ κάστρο, Γερμανέ, ποὺ θέλεις νὰ κουρσέψῃς
πάνω σ’ αἰώνων κόκκαλα εἶναι θεμελιωμένο
καὶ πίνουν τὰ θεμέλια του χιλιάδες χρόνια αἷμα
καὶ τρέφεται μὲ δάκρυα καὶ μὲ καημοὺς θεριεύει,
κι εἶναι ἄπαρτο κι εἶν’ ἄφθαρτο καὶ πάντα στέκει ὁλόρθο
ἀλύγιστο κι ἀσάλευτο τῆς λευτεριᾶς ταμποῦρι.

Κι ὄρθιο πάντα πολεμᾶ καὶ κονταροκτυπιέται.
Καὶ δὲν τρομάζει, δὲ δειλιᾶ καὶ δὲν ἀλλάζει γνώμη,
δὲ σκιάζεται, δὲν προσκυνᾶ, δὲ γέρνει, δὲ λυγίζει
κι οὔτε φοβᾶται θάνατο, γιατὶ τὸ λένε Κρήτη!

Κι ἂν ἴσως καὶ δὲν τό ‘ξερες, ἔπρεπε νὰ τὸ μάθῃς,
ἄνομε ξεθεμελιωτή, ἀδικητὴ κουρσάρε,
κι ἡ ἴδια ἡ Κρήτη σοῦ μιλεῖ γιὰ νὰ σ’ ἀντροκαλέσῃ!

Ἐδῶ θρησκεία τὸ σπαθί, πίστη τὸ γιαταγάνι
καὶ τ’ ἄρματα ἀπαράδοτα κι ἀπρόδοτα τὰ κάστρα.
Ποτέ μου δὲν ἐσκιάχτηκα, ποτὲ φόβο δὲν εἶδα,
καὶ πάντα μου ἐπολέμησα ἀδείλιαστη κι ὁλόρθη.
Ἐδῶ ‘ναι ὁ πόλεμος γιορτὴ καὶ τὸ τουφέκι γλέντι
καὶ πανηγύρι ὁ θάνατος κι ὁ Χάρος συντοπίτης…»

Τοῦ Γιώργη Καλομενόπουλου ἀπὸ τὸ Ρέθυμνο

εἰκόνα 

 

Leave a Reply