Τον πρώτο καιρό που αρχίσαμε στο σπίτι να μην μπορούμε να πληρώσουμε το νοίκι, τα κινητά κλπ και μας τα κόβανε -το δικό μου είναι πάλι κομμένο τώρα- έπαθα ένα είδος σοκ.

Αλλά εκεί που τσάκισα ήταν όταν μας κόψαν το αέριο και είχαμε να πλυθούμε καμμιά βδομάδα. Ευτυχώς ήταν Άνοιξη. Ενιωθα σαν ο πιο άχρηστος και ο πιο ανεπρόκοπος άντρας, σύζυγος, κλπ κλπ.

Στην απάθεια δεν πέρασα πάντως.

Πέρασα όμως μια περίοδο ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗΣ ΟΡΓΗΣ. Και ακόμα έχω κάποιες μέρες τέτοιες που ξυπνάω βλέποντας όνειρα για το τι θα άξιζε να πάθουν αυτοί οι άνθρωποι που μας τα έχουν κάνει όλα αυτά. Δεν θέλω να περιγράψω τι βλέπω.

Απ’ όταν άρχισαν τα προβλήματα, τον περισσότερο καιρό είχα μια σχετικά υψηλή επιτυχία (λολ) στο να καταφέρνω να κρύβω τον πανικό μου, ώστε να μην πανικοβληθεί και κάποιος άλλος στο σπίτι. Κάνα δυο φορές βέβαια είχα μια παταγώδη αποτυχία και σ’ αυτό. Με πήραν εύκολα χαμπάρι. Αλλά εν τέλει νομίζω κατάφερα “να διασκεδάσω τις εντυπώσεις” και να με ξαναθεωρήσουν “την κολώνα του σπιτιού” (λολ επίσης).

Εκτός σπιτιού πάντως τα έλεγα τα βάσανά μου. Πέρασα μάλιστα μια περίοδο όπου ήμουνα ένας κανονικός “κλαψομούνης”. Με βοηθούσε να το αντιμετωπίσω. Οσο όμως πέρναγε ο καιρός καταλάβαινα πως σιγά σιγά γινόταν και όλοι όσους ήξερα, σαν και μένα οικονομικά. Κι έγινε αυτό που έλεγε η γιαγιά μου: “πας να πεις τον πόνο σου, κι ακούς τα χειρότερα” (λολ). Η εξαθλίωση της κοινωνίας μας είχε πια προχωρήσει. Οπότε θέλοντας και μη, έκοψα και την “κλαψομουνίαση”, ως δωρεάν θεραπεία. Τώρα όταν μιλάω με κάποιον λέω ότι είμαι “πολύ καλά”. Μου αρκεί οτι καταλαβαίνω πως ΔΕΝ με πιστεύει. Είναι ένα είδος θεραπείας κι αυτό, που έχω επινοήσει (λολ).

Μου έμεινε όμως ένα κουσούρι νομίζω πια. Δεν μπορώ να διαβάσω όσο θα ήθελα, εκτός κι αν το ανάγνωσμα είναι υπερβολικά ευχάριστο, πχ Asterix. Αλήθεια λέω. Και δεν θέλω και να πολυγράφω στον Αναρμόδιο, στο ιστολόγιο, γιατί δεν έχω και πολλά ευχάριστα να πω. Αν και νομίζω πως όλα τα σημαντικά που έπρεπε να πω, τα είπα με δέκα διαφορετικούς τρόπους σε ένα σωρό κείμενα. Απειλώ πάντως πως θα ανακάμψω (λολ) και σε αυτόν τον τομέα.

Παραίτηση, απάθεια και παθητικότητα πάντως δεν βίωσα.

Ισως να με βοήθησε το ότι το 1995 έμεινα άνεργος, ήμουνα και μόνος τότε, και τότε πράγματι πέρασα αυτό που άκουγα να περνάνε κι άλλοι που έμεναν άνεργοι, ψυχολογικά. Μπήκα σε ένα μαύρο τούνελ και έκανα ένα εξάμηνο να βγω. Ενιωθα πως δεν είμαι καλός στη δουλειά μου, πως δεν με χρειάζεται κανείς, πως είμαι άχρηστος, ανεπρόκοπος, κλπ κλπ. Εκανα μήνες να πλυθώ ή να ξυριστώ.

Πέρασε βέβαια κι αυτό μόλις βρήκα δουλειά και πληρώθηκα τον πρώτο μισθό. Κι έτσι νομίζω θα αρχίσουν να μας περνάνε όλα αυτά που νιώθουμε τώρα, όταν κάποτε αρχίσουν να φτιάχνουν τα πράγματα, έστω και στο ελάχιστο.

Αλλά ξέρεις κάτι; Υποπτεύομαι πως ακόμα κι αν “θεραπευτούμε” θα μας μείνουν τραύματα. Θα έχουμε αλλάξει με έναν οριστικό τρόπο.

Δεν θα ξαναγίνουμε ποτέ όπως πριν.

Θραξ Αναρμόδιος

φωτογραφία