Ἡ ἄσκοπη ποινικοποίησις ἀνυποψίαστων πολιτῶν γιὰ εἰσπρακτικοὺς λόγους καὶ ἡ πλήρης σύλησις κάθε ἐννοίας νόμου καὶ δικαίου, κατὰ τὶς διεφθαρμένες ἀπόψεις τῶν καλβινιστῶν. Λοιπόν, θά συνεχίζη γιά πολύ ἀκόμη αὐτή ἡ κατάντια;

Ὅσοι τελοῦν ὑπὸ τὴν πλάνη ὅτι ὁ νόμος εἶναι ἀπλῶς ἕνα παιχνιδάκι στὰ χέρια πλιατσικολόγων, καλὸ εἶναι νὰ σκεφθοῦν πολὺ σοβαρὰ τὶς συνέπειες.
Διότι ἡ κατάλυσις τῶν νόμων ἰσοῦται μὲ πλήρη κατάλυση τῆς Πολιτείας. Καὶ αὐτὸ ἔχει ὡς ἄμεση συνέπεια τὴν αὐτοδικία. Μὲ ὅ,τι κι ἂν ἐπιφέρῃ…
Εἴσστε βέβαιοι λοιπόν ὅτι αὐτὴν τήν ἐξέλιξη ἐπιθυμεῖτε; Πού ὑπό τίς συνθῆκες παραβιάσεως, θά εἶναι ἀπολύτως θεμιτή;
Εἴστε βέβαιοι;

Φρούριον

Μαύρα γράμματα σε άσπρο χαρτί…

Ο νόμος, κύριε Υπουργέ της Δικαιοσύνης, δεν είναι ένα άσπρο χαρτί με μαύρα γράμματα. Αν ήταν έτσι, θα έφτανε ο νόμος κι ο αστυνόμος. Θα διάβαζε ο αστυνόμος τα μαύρα γράμματα επάνω στο άσπρο χαρτί: «έκλεψες 1 ψωμί = 10 ημέρες φυλακή. Έκλεψες 2 ψωμιά = 20 ημέρες φυλακή» και θα επέβαλε την ποινή. Χωρίς να νοιάζεται για το ποιος είναι ο κλέφτης και κάτω από ποιες συνθήκες παρενόμησε. Έτσι όμως η Δικαιοσύνη θα ήταν κάτι σαν ένας απλός μηχανισμός εισπράξεως ή εκδικήσεως κι ο αστυνόμος θα είχε μόνο την υποχρέωση να κάνει σωστά τον λογαριασμό ή να μετρήσει σωστά τις βουρδουλιές…

Αν ήταν έτσι δεν θα χρειάζονταν τα δικαστήρια, οι δικαστές, οι εισαγγελείς, οι δικηγόροι, τα εφετεία και οι ανώτερες απ’ αυτά βαθμίδες της δικαιοσύνης…

Ευτυχώς δεν είναι έτσι. Ευτυχώς υπάρχουν όλοι οι πιο πάνω θεσμοί. Ευτυχώς που υπάρχουν και υπάρχουν για να κάνουν την μοιρασιά σωστή. Να μοιράσουνε τον νόμο σωστά. Να ζυγίσουνε αυτόν που βρίσκεται, την δεδομένη στιγμή, απέναντι στον νόμο, ανάλογα με το ποιος είναι, τι είναι, ποια είναι η ικανότητα, ποιες οι δυνατότητές του, ποιος ο δόλος, ποια η οικονομική και πνευματική κατάστασή του. Τα μαύρα γράμματα στο άσπρο χαρτί λένε πως όποιος κλέψει ένα ψωμί είναι κλέφτης. Αλλά αλλιώς δικάζεται αυτός που κλέβει το ψωμί για να μην πεθάνει απ’την πείνα κι αλλιώς αυτός που το κλέβει για να μην χαλάσει το πεντακοσάρικο που έχει στην τσέπη του. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Ή μήπως -ακόμα χειρότερα- δεν είναι έτσι για όλους;

Έχω στην κατοχή μου επτά κυνηγετικά τουφέκια. Νόμιμα, με τις προβλεπόμενες από τον νόμο Άδειες Κατοχής Κυνηγετικού Όπλου (Α.Κ.Κ.Ο.). Όχι δεν είμαι τρομοκράτης, δεν είμαι μανιακός με τα όπλα, ούτε κάποιος εκκεντρικός βαθύπλουτος που αγοράζει κάθε νεώτερο μοντέλο, παροπλίζοντας το παλαιό. Ένας ημιαπασχολούμενος των 250 ευρώ το μήνα είμαι, μόλις από τις 2 Ιουλίου του 2013. Τα προηγούμενα τέσσερα σχεδόν χρόνια ήμουν άνεργος, έφτασα στα όρια της πείνας.

Τα τέσσερα από τα όπλα μου τα κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Τα δύο είναι όπλα μοναδικά, παλαιά, αλλά πολύ καλά συντηρημένα και γι’αυτό η αξία τους είναι μεγάλη. Το ένα από αυτά το κουβάλησε στην πλάτη του ο συχωρεμένος από την Κορέα, όπου η Πατρίδα του τον έστειλε να σκοτωθεί. Το έφερε πίσω και ταλαιπωρήθηκε μέχρι να το νομιμοποιήσει, προκειμένου να το κληροδοτήσει στον γιό του, εμένα.

Τα δύο τα αγόρασα μόνος μου. Από μικρό παιδί, κάνοντας οικονομία, στερούμενος πράγματα που άλλα παιδιά χαίρονταν. Όταν οι συνομήλικοί μου αγόραζαν γρήγορα μηχανάκια, φανταχτερά αυτοκίνητα, όταν οι φίλοι μου ξενύκταγαν στα μπουζούκια, εγώ μάζευα τα λεφτά μου για να πάρω ένα τουφέκι για το κυνήγι, ένα καλάμι για το ψάρεμα. Αυτά ήταν τα χόμπι μου, αυτά με ικανοποιούσε να κάνω, γι αυτά φρόντιζα να εξοπλίζομαι με τον καλλίτερο, για τις δυνατότητές μου, τρόπο. Έτσι βρέθηκα στα 55 μου με επτά τουφέκια και πάνω από τριάντα καλάμια του ψαρέματος. Ελπίζω να μην βρεθώ κατηγορούμενος και για τα καλάμια στο μέλλον…

Επί δεκαετίες, όταν ο ιδιοκτήτης ενός όπλου ανεκάλυπτε (συνήθως μετά από κάποιον έλεγχο) ότι η Α.Κ.Κ.Ο. του έχει λήξει, την ανανέωνε, απλά και μόνον με μία επιβάρυνση των 6 ευρώ. Έχω στα χέρια μου μια τέτοια άδεια, που τέσσερα χρόνια μετά την λήξη της ανανεώθηκε όπως προανέφερα, χωρίς κανένα πρόβλημα,  χωρίς καμμιά δίωξη.

Κοινή πρακτική επίσης για δεκαετίες, ήταν, οι κάτοχοι περισσοτέρων του ενός όπλων, να αφήνουν τις  Α.Κ.Κ.Ο. να λήγουν και να τις ανανεώνουν όλες μαζί για να έχουν μια ημερομηνία να θυμούνται, αφού είναι πολύ εύκολο να ξεχάσει κανείς να ανανεώσει έγκαιρα ένα έντυπο που λήγει μετά από δέκα χρόνια. Το ίδιο γίνεται και με τις άδειες ερασιτεχνικής αλιείας. Είναι ελάχιστες αυτές που ανανεώνονται έγκαιρα. Οι περισσότερες λήγουν, ακυρώνονται και επανεκδίδονται με μια μικρή οικονομική επιβάρυνση.

Έτσι λοιπόν απεφάσισα να κάνω κι εγώ (μετά και από σχετική παρότρυνση αρμοδίου οργάνου) και τον Απρίλιο του ’13 πού έληξε και η Α.Κ.Κ.Ο. του έκτου όπλου (το έβδομο είναι μακριά, λήγει το 2018) πήρα τις ληγμένες άδειες και 36 ευρώ και πήγα στο Α.Τ. Φερών για να τις ανανεώσω. Εμβρόντητος άκουσα τον αστυνομικό να μου λέει πως, από τον περασμένο Οκτώβριο, ο νόμος άλλαξε και πλέον χρειάζονται 120 ευρώ για κάθε όπλο. Αυτό είναι 1900% αύξηση! Ποτέ και πουθενά στον κόσμο δεν έχει αυξηθεί ένα πρόστιμο σε τέτοιο ποσοστό με μιας. Φαίνεται πως, στην προσπάθειά τους να γεμίσουν τα άδεια ταμεία της χώρας, οι αρμόδιοι απεφάσισαν να βάλουν τέλη κυκλοφορίας στα κυνηγετικά όπλα, κρύβοντάς τα πίσω από το πρόστιμο, αφού ξέρουν καλά πως 9 στους 10  Έλληνες θα λησμονήσουν να ανανεώσουν έγκαιρα τις Α.Κ.Κ.Ο. τους. Εκείνο που δεν υπελόγισαν όμως οι φωστήρες των εισπρακτικών μηχανισμών είναι πως υπάρχουν πολλοί πολίτες οι οποίοι δεν είναι σε θέση πια να πληρώσουν ουρανοκατέβατα πρόστιμα και πως η αδυναμία τους αυτή, στην συγκεκριμένη περίπτωση και με βάση τον καινούργιο νόμο περί όπλων, που εξομοιώνει τον τρομοκράτη – κάτοχο καλάσνικοφ με τον απλό πολίτη – κάτοχο κυνηγετικού όπλου, τους καθιστά ποινικά διωκόμενους στα καλά καθούμενα…

Είπα στους αστυνομικούς ότι αδυνατώ να βρω 720 ευρώ για να πληρώσω το πρόστιμο. Μου απήντησαν να φροντίσω να μαζέψω σιγά – σιγά τα χρήματα και να ανανεώσω τις άδειες μία – μία. Αλλάζοντας το σχέδιό μου λοιπόν, πήγα, όπως γινόταν πάντα,  στο κέντρο υγείας Φερών, για να πάρω την από τον νόμο προβλεπομένη βεβαίωση ψυχιάτρου. Εκεί μου είπαν πως ο νόμος άλλαξε και πλέον τέτοια βεβαίωση μπορούσα να πάρω μόνο από ψυχίατρο κρατικού νοσοκομείου. Η πλησιέστερη ημερομηνία που μπορούσα να εξεταστώ από τον ψυχίατρο του νοσοκομείου της Αλεξανδρουπόλεως ήταν η 19η Σεπτεμβρίου 2013!  Έτσι, κι αν ακόμη εύρισκα τα χρήματα, δεν μπορούσα να ανανεώσω τις Α.Κ.Κ.Ο. μου μέχρι την ημερομηνία αυτή.

Το μεσημέρι της 5ης Αυγούστου, επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί μου, αξιωματικός του Α.Τ. Φερών,  μου ανεκοίνωσε ότι έχει εκδοθεί εισαγγελική παραγγελία για κατάσχεση των όπλων μου, και μου ζήτησε να τα παραδόσω άμεσα στο τμήμα. Στην ερώτησή μου ποιά θα είναι η τύχη των όπλων αφού τα παραδόσω και ποια είναι η διαδικασία ανακτήσεώς τους, η απάντηση ήταν ότι θα μεταφερθούν σε κάποια αποθήκη της εισαγγελίας και για να τα πάρω πίσω θα πρέπει να απευθυνθώ σε κάποιο δικηγόρο, ο οποίος θα πράξει τα δέοντα.

Το πρωί της επομένης πήγα στην Εισαγγελία της Αλεξανδρουπόλεως με σκοπό να ενημερώσω την Εισαγγελέα, η οποία εξέδωσε την εις βάρος μου παραγγελία, ότι δεν είμαι κάποιος εγκληματίας, ότι οι Α.Κ.Κ.Ο. μου έχουν λήξει λόγω οικονομικής ανέχειας, ότι έχω ήδη μαζέψει το μεγαλύτερο ποσό για την ανανέωσή τους, και ότι μέχρι τις 19 Σεπτεμβρίου, που –αφού δεν γίνεται νωρίτερα- θα πάρω την βεβαίωση από τον ψυχίατρο, θα έχω συμπληρώσει το ποσό αυτό.

Ήθελα να εξηγήσω στην κυρία εισαγγελέα ότι ένα όπλο, όσο κι αν ακούγεται σαν κάτι βαρύ, φοβερό και δυνατό, όσο κι αν στη θέα του προξενεί δέος, είναι ένα λεπτεπίλεπτο αντικείμενο, εξαιρετικά ευπαθές σε υγρασία και σκόνη. Ότι χρειάζονται ειδικές αποθήκες για να αποθηκευτούν όπλα και τακτική συντήρηση ακόμη και μετά την αποθήκευσή τους σε αυτές. Ήθελα να διευκρινίσω πως για εμένα τα όπλα μου αποτελούν περιουσιακό στοιχείο, το μόνο που απέμεινε να κληροδοτήσω στον γιό μου, πως η παραμικρή οξείδωση που θα παρουσιαζόταν σε αυτά, από την αποθήκευσή τους σε ακατάλληλο χώρο, θα μείωνε δραματικά την αξία μεταπωλήσεώς τους, προξενώντας σε εμένα μεγάλη και αναίτια οικονομική βλάβη. Ήθελα να παρακαλέσω, εφ όσον δεν υπήρχε άλλη λύση,  να οδηγηθεί άμεσα η υπόθεσή μου στο ακροατήριο, να μπορέσω να υπερασπιστώ την περιουσία μου με όποιο τρόπο και σε όποιο βαθμό δικαιούται ο κάθε Έλληνας πολίτης να προστατέψει το βιός του, έναντι ενός Νόμου ή της εφαρμογής του Νόμου από έναν λειτουργό, που αισθάνεται ότι τον αδικεί, χωρίς να χρειαστεί να έλθω σε αντιπαράθεση ούτε με τον νόμο ούτε με τα εντεταλμένα για την εφαρμογή του όργανα.

Δεν είχα καμμία τύχη. Η κυρία Εισαγγελέας έλειπε σε άδεια, έτσι παρουσιάστηκα στην αντιεισαγγελέα που την αντικαθιστούσε, η οποία, αφού με ειρωνεύτηκε πως έχω γίνει διάσημος(*), δεν μου έδωσε καν την ευκαιρία να εκθέσω τα γεγονότα και τις αντιρρήσεις μου. Στην μεταξύ μας «συζήτηση» δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω ούτε μία πρόταση. Η λειτουργός της δικαιοσύνης, στην οποία κατέφυγα γεμάτος εμπιστοσύνη, για να με βοηθήσει, αφού –σωστά ή λάθος- αισθάνθηκα πως αδικούμαι, δεν άκουσε ούτε μια φράση από όσες, εν μέσω συνεχών διακοπών και ασχέτων ερωτήσεων, προσπάθησα να αρθρώσω.

Απογοητευμένος αλλά έχοντας εμπιστοσύνη στην Δικαιοσύνη, παρ’ότι αργότερα χλευάστηκα γι’αυτό, επέστρεψα στις Φέρες και άμεσα παρουσιάστηκα στο Αστυνομικό τμήμα όπου εξήγησα στους αστυνομικούς πως λόγω ελλείψεως των απαραιτήτων υποδομών και αφού υπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες πολιτών, οι οποίοι, κατόπιν αποφάσεως δικαστηρίων να τους επιστραφούν τα κατασχεθέντα τους όπλα,  παρέλαβαν αυτά σκουριασμένα, σπασμένα, κατεστραμμένα και κάποιες φορές δεν τα βρήκαν ποτέ, αδυνατώ να παραδόσω τα δικά μου όπλα, εάν και εφόσον δεν τελεσιδικήσει η υπόθεση σε βάρος μου, επειδή και αν ακόμη δικαιωθώ, όταν τα όπλα μού επιστραφούν, το πιθανότερο είναι να έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα. Είτε κερδίσω είτε χάσω δηλαδή, χαμένος θα είμαι. Πολύ ευγενικά, οφείλω να ομολογήσω, οι άνθρωποι μου απήντησαν πως κατανοούν την αγωνία μου αλλά όσο υπάρχει η Εισαγγελική Παραγγελία, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα εκτός από τα νόμιμα.

Ζήτησα να σφραγισθούν τα όπλα με μολυβδοσφραγίδα και να παραμείνουν στην κατοχή μου έως ότου αποφανθεί η Δικαιοσύνη, έτσι που να μην μπορώ να τα χρησιμοποιώ αλλά να μπορώ να τα συντηρώ μέχρι τότε. Μου απήντησαν πως αυτό δεν γίνεται.

Ζήτησα να φυλαχθούν σε χώρο του Α.Τ. Φερών, στον οποίο να έχω πρόσβαση ανά 15θήμερο, ώστε να μπορώ να τα φροντίζω για να αποφύγω την οξείδωση. Η απάντηση ήταν πάλι αρνητική.

Δύο ημέρες αργότερα ήρθαν στο σπίτι μου αστυνομικοί μαζί με δικαστική λειτουργό και ερεύνησαν για τα όπλα. Τους εξήγησα, αφού ζήτησα συγγνώμη για την ταλαιπωρία στην οποία τους υποβάλλω, πως κρατώ τα όπλα σε αφύγραντο φυλασσόμενο χώρο, μακριά  από το σπίτι στο οποίο τα τελευταία τρία χρόνια μεγαλώνω μόνος τον εξίμισι χρονών τότε γιό μου. Επέδειξα μάλιστα στα όργανα τους αφυγραντικούς σάκκους που χρησιμοποιώ για τον σκοπό αυτό. Με πήραν μαζί τους στο τμήμα, από όπου, στις 10:45΄ ενημέρωσαν την κυρία Αντιεισαγγελέα για το αποτέλεσμα της έρευνας και ζήτησαν εντολές για τα περαιτέρω. Στις 17:30΄ η κα Αντιεισαγγελέας διέταξε τους αστυνομικούς να με προσαγάγουν την επομένη στις 10:00΄για να μου ορίσει τακτική δικάσιμο για απείθεια.

Έτσι πέρασα την νύκτα στο κέντρο κρατήσεως Φερών, μαζί με λαθροδιακινητές, εμπόρους ναρκωτικών, κλέφτες και λαθρομετανάστες από την Μιανμάρ. Φαίνεται πως η Δικαιοσύνη της Πατρίδας μου χρειάστηκε λιγότερο από 7 ώρες για να αποφασίσει πως η θέση ενός νοικοκύρη, που κάποια στιγμή του έλείψαν 720 ευρώ, είναι ανάμεσα σ’αυτούς!

Την 29η Οκτωβρίου 2013, απαλλάχθηκα της κατηγορίας της απειθείας, από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αλεξανδρουπόλεως. Η κα Αντιεισαγγελέας, η οποία ήταν στην έδρα την συγκεκριμένη ημέρα μου είπε: «δεν θα τιμωρηθείτε σήμερα κύριε Αποστολόπουλε». Στην ερώτησή μου αν τώρα μπορώ να ανανεώσω τις Α.Κ.Κ.Ο. μου, μου απήντησε πως πλέον είναι δουλειά της Αστυνομίας και όχι δική της.

Μερικές ημέρες αργότερα, έχοντας την απόφαση του δικαστηρίου, τα χρήματα, την ιατρική γνωμάτευση και τις φωτογραφίες που χρειάζονται, πήγα στο Α.Τ. Φερών, για να ανανεώσω τις Α.Κ.Κ.Ο., θεωρώντας ότι η περιπέτειά μου έχει λήξει. Εκεί ενημερώθηκα ότι όχι μόνον δεν μπορώ να ανανεώσω τις ληγμένες αλλά μου αφαιρείται και η Α.Κ.Κ.Ο. που δεν έληξε, αφού η Εισαγγελική Παραγγελία δεν έχει ανακληθεί και πλέον διώκομαι με το νόμο περί όπλων. Σε μια χώρα γεμάτη αδήλωτα και παράνομα όπλα, όπου τα πολεμικά αυτόματα πωλούνται στις λαϊκές αγορές, όπου τα πιστόλια βγαίνουν στους γάμους και τα γλέντια και ρίχνουν άσκοπα εκατοντάδες σφαίρες ενώπιον θεσμικών και υπηρεσιακών παραγόντων, φαίνεται πως ο μεγαλοεγκληματίας είμαι εγώ που δεν ήξερα ότι το πρόστιμο πήγε στα 120 από τα 6 ευρώ, που δεν μπόρεσα να κάνω τα 36 ευρώ 720 σε μία μέρα, που επί δεκαετίες κατείχα αυτά τα όπλα νόμιμα και που –σωστά ή λάθος- πιστεύω ότι ακόμα νόμιμα τα έχω, γιατί άλλο άφραγκος και άλλο παράνομος.

Και ναι μεν δεν δικαιολογείται άγνοια του νόμου αλλά εγώ δεν είμαι συνδρομητής της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως. Ακόμα κι αυτοί που είναι, σήμερα δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις μεταμεσονύκτιες αλλαγές που γίνονται στους νόμους, από διορισμένους και όχι εκλεγμένους Υπουργούς, με νομοθετικές ρυθμίσεις και παρεμβάσεις που δεν περνούν καν από το Κοινοβούλιο. Πώς να την ήξερα εγώ την αλλαγή έγκαιρα;

Μη έχοντας την οικονομική δυνατότητα να προσλάβω δικηγόρο (την δικηγόρο που μου παραστάθηκε στο Δικαστήριο για την απείθεια την όρισε ο Κυνηγετικός Σύλλογος Αλεξανδρουπόλεως, με δικά του έξοδα και τον ευχαριστώ), φρόντισα να ανταμώσω «τυχαία» γνωστό μου δικηγόρο, από τους καλλίτερους της πόλεως και να του εκθέσω το πρόβλημά μου. Αφού το έψαξε, μου είπε πως ευτυχώς που μιλήσαμε, γιατί και η δική του Α.Κ.Κ.Ο. είχε λήξει και αν δεν τον ενημέρωνα θα μπορούσε να βρεθεί κι εκείνος κατηγορούμενος! Πώς θα μπορούσα να είμαι ενήμερος εγώ που δεν είμαι νομικός;

Αφού ενημερώθηκα από το Α.Τ. Φερών, ότι παραμένω παράνομος, δεν μπορώ να ανανεώσω τις άδειες και κινδυνεύω να συλληφθώ σε ένα τυχαίο έλεγχο ανά πάσα στιγμή, απεφάσισα να επισκεφθώ την Εισαγγελέα προσωπικά, να την παρακαλέσω να με βοηθήσει, να της εξηγήσω πως η παραγγελία που εξέδωσε δεν διώκει κάποιον μαφιόζο, κάποιον αναρχικό, κάποιον τρομοκράτη αλλά ποινικοποιεί την φτώχεια μου, μετατρέπει έναν νοικοκύρη άνθρωπο σε διωκόμενο παράνομο. Να της πω πως δεν είχα δόλο, πως δεν ήθελα να φανώ απειθής ή ανυπάκουος αλλά δεν μπορούσα να βρω 720 ευρώ, ούτε κρατικό ψυχίατρο σε μια ημέρα. Να της πω πως δεν έχω χρήματα για να πληρώνω δικηγόρους ώστε να ανακτήσω την περιουσία μου αν την παραδόσω.

Για δεύτερη φορά στην ζωή μου, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, βρέθηκα να εκλιπαρώ για  βοήθεια από έναν λειτουργό αυτού του Κράτους για το οποίο έδωσα τα πάντα, διακινδύνεψα και τη ζωή μου όταν μου ζητήθηκε. Εξυπηρετώντας τις υπηρεσίες αυτού του Νόμου κι αυτής της Τάξεως, χωρίς να πληρώνομαι ούτε για τις βενζίνες της βάρκας, ρισκάροντας την ζωή μου την ίδια, επαναπροώθησα κατ’επανάληψη λαθρομετανάστες στην απέναντι πλευρά των συνόρων, στην άλλη όχθη του ποταμού. Ούτε αυτό ήταν νόμιμο θαρρώ, μα δεν φάνηκε να ενοχλείται κανείς. Γιατί τότε ήμουν βολικά παράνομος. Βοηθούσα να αποσυμφορούνται οι αίθουσες του Νόμου, συνέδραμα στο να μη γεμίζουν τα κελιά της Τάξεως. Αν έπεφτα επάνω στο Τουρκικό περίπολο θα με πυροβολούσαν επί τόπου, μα δεν δίστασα στιγμή. Θεώρησα αυτονόητη υποχρέωσή μου να βοηθήσω τις υπηρεσίες της Πατρίδας μου αφού μπορούσα και συνεχίζω να το κάνω και σήμερα όπου και όποτε μου ζητηθεί. Έτσι πίστεψα πως αυτονόητα θα βρω βοήθεια κι εγώ, τώρα που την χρειάστηκα. Πήγα με τα χρήματα (τα μισά από τα οποία δανείστηκα) και τα δικαιολογητικά στο χέρι, στην λειτουργό του Νόμου, που με ένα της νεύμα θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημά μου. Μα φαίνεται πως τα μαύρα γράμματα στο άσπρο χαρτί τα λένε αλλιώς. Δεν έτυχα ούτε καν της στοιχειώδους ευγένειας να μου προσφερθεί ένα κάθισμα από τα πολλά του γραφείου. Όρθιος, σαν το άτακτο μαθητούδι του δημοτικού ενώπιον του Διευθυντή του, μπροστά σε μια, συνομήλικη με την κόρη μου, μορφωμένη όμως και πανίσχυρη κυρία, που δεν σήκωσε καν το κεφάλι της από το έγγραφο που διάβαζε, προσπάθησα να εξηγήσω την κατάσταση, να της πω ότι δεν υπάρχει λόγος να με διώκει, πως το μόνο μου έγκλημα είναι η φτώχεια κι η ατυχία μου. Αμφιβάλλω αν άκουσε κάτι απ’ όσα είπα. Το μόνο που μού είπε ήταν ότι πρέπει να παραδόσω τα όπλα. Στην ερώτησή μου τι θα γίνει, ποιος θα με αποζημιώσει αν καταστραφούν, δεν πήρα απάντηση. Στην ερώτηση τι πρέπει να κάνω για να τα πάρω πίσω, μου απήντησε πως θα πρέπει να προσφύγω στο συμβούλιο κι εκείνο θ’αποφασίσει αν θα μου επιστραφούν. Όταν ρώτησα τι συμβούλιο είναι αυτό, εισέπραξα ένα υποτιμητικό βλέμμα, σαν να μιλούσα κάποια άγνωστη διάλεκτο ή σαν να ήμουν υποχρεωμένος να ξέρω τι εννοεί ένας Εισαγγελέας όταν λέει: «συμβούλιο».

Ήθελα να πω ότι δεν έχω τα χρήματα ούτε την γνώση για όλες αυτές τις διαδικασίες, ότι δεν μπορώ να πληρώσω δικηγόρο που ξέρει τι είναι το «συμβούλιο» και τι πρέπει να κάνει…

Ήθελα να εξηγήσω ότι αυτά που εσείς βλέπετε μόνο σαν όπλα, για εμένα είναι αντικείμενα μεγάλης αξίας. Το μόνο μου περιουσιακό στοιχείο που αξίζει κάτι πια. Ότι η συγκυρία με έφερε να κατέχω κάποια τέτοια αντικείμενα μεγάλης αξίας, που δεν τα έβγαλα για πούλημα, παρά την φτώχεια μου, προκειμένου να τα κληροδοτήσω στα παιδιά μου. Ότι τα όπλα αυτά, αν δημοπρατηθούν σωστά, θα αποφέρουν πάνω από εκατό χιλιάδες ευρώ. Πως μου ζητάτε να τα παραδόσω επειδή κάποια στιγμή μου έλειψαν επτακόσια είκοσι;  Που θα τα βάλετε αφού δεν έχετε τους καταλλήλους αποθηκευτικούς χώρους; Μήπως στις ίδιες αποθήκες που, βούιξαν τα ραδιόφωνα πέρυσι, φυλάγατε κάποια αρχεία και σας τα κατέστρεψε η πλημμύρα;

Πώς ζητάτε να μου αφαιρέσετε το βιός μου, με μια Εισαγγελική Παραγγελία και μόνο, χωρίς να πάω σ’ ένα Δικαστήριο και σ’ ένα άλλο μεγαλύτερο αν χρειαστεί, να αμυνθώ, να φέρω τους μάρτυρες που θα σας πουν πως όσα λέω είναι αλήθεια, τους εμπειρογνώμονες που θα βεβαιώσουν το σωστό ή λάθος των ισχυρισμών μου, να εξαντλήσω όλα τα προβλεπόμενα ένδικα μέσα; Γιατί μου στερείτε το συνταγματικό δικαίωμα της προστασίας της περιουσίας μου; Ή πλέον, μετά τους Πολιτικούς, δεν δίνουν σημασία στο Σύνταγμα και οι Δικαστικοί;

Ήθελα να της πω πως η συγκεκριμένη παραγγελία έφερε την προσωπική και κοινωνική μου ζωή τα επάνω – κάτω.

Πως δεν μπορώ να θεωρήσω την κυνηγετική μου άδεια και πως το κυνήγι, εκτός από αγαπημένη ενασχόληση, είναι για μένα και η κύρια πηγή κρέατος στο τραπέζι μου. Μάλιστα κυρία, όσο κι αν δεν έχει πέσει στην αντίληψή σας, υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που κυνηγούν για να βάλουν στο τραπέζι τους κρέας. Πίσω από την ασφάλεια του μικρού ή μεγάλου, κουρεμένου ή όχι, σταθερού και σίγουρου όμως μισθού σας δεν θα μπορούσατε να το φανταστείτε αυτό, έτσι δεν είναι;

Να πω ότι μη έχοντας θεωρημένη την κυνηγετική μου άδεια, δεν μπορώ τον Απρίλιο να πάρω μέρος στις αρχαιρεσίες του κυνηγετικού συλλόγου Φερών και περιχώρων, του οποίου ήμουν ο Κοσμήτορας μέχρι την έκδοση τής εις βάρος μου Εισαγγελικής Παραγγελίας, θέση από την οποία απεχώρησα, μετά από αυτήν, για να μην φέρω το υπόλοιπο Δ.Σ. σε δύσκολη θέση.

Έτσι όπως απεχώρησα και από την θέση του Γ.Γ. του συλλόγου «Αινήσιο Δέλτα,», ο οποίος στα πλαίσια της νομιμότητας, αντιμάχεται τις αποφάσεις για κατεδάφιση των καλυβών του Δέλτα του Έβρου. Θεώρησα πως δεν θα μπορούσα να σταθώ με αξιοπρέπεια στο οποιοδήποτε τραπέζι συζητάτο το πολύ σοβαρό αυτό θέμα, όντας διωκόμενος από τον ίδιο νόμο που διώκει τους ληστές και τους τρομοκράτες.

Ήθελα να πω ότι στο παρελθόν βρέθηκα μάρτυρας σε μια υπόθεση που κάποιος χωρίς δίπλωμα, οδηγώντας όχημα χωρίς χαρτιά προκάλεσε ατύχημα. Ο Δικαστής τον ρώτησε αν έβγαλε άδεια οδηγήσεως, αν απέκτησε τα προβλεπόμενα έντυπα για το όχημά του κι αφού τα εξέτασε τον αθώωσε. Ποια η διαφορά του μ’εμένα; Ένα όχημα χωρίς άδεια, που οδηγείται από οδηγό χωρίς γνώση είναι λιγότερο θανατηφόρο από τα δικά μου όπλα, τα οποία είχαν άδειες που έληξαν;

Τέτοια ήθελα να πω αλλά για άλλη μια φορά δεν μου δόθηκε η ευκαιρία. Δεν ήταν κανείς εκεί για να μ’ακούσει. Η κα Εισαγγελέας σήκωσε το βλέμμα της από το έγγραφο για να μου πει ότι τελειώσαμε και να με προστάξει να παραδόσω τα όπλα. Την ρώτησα γιατί με θέλει παράνομο και μου απήντησε πως ήδη είμαι. Τημ ρώτησα αν με θέλει κρατούμενο και μου είπε να περάσω έξω.

Κι εγώ που νόμιζα πως οι Εισαγγελείς είναι για να στέλνουν τον κακούργο στη φυλακή αλλά και για να βοηθούν τον αθώο να βρει το δίκιο του, τον σωστό δρόμο μέσα στα μπερδεμένα σοκάκια της επιστήμης τους, που πίστεψα πως θα κάτσει κάποιος να μου εξηγήσει τι και πως πρέπει να κάνω ώστε να μην ενοχλώ τον Νόμο αλλά και να μη πάθω την ζημιά που δεν μου πρέπει, αντιμετωπίστηκα για δεύτερη φορά σαν κακούργος.

Δεν κατηγορώ κάποιον, ίσως έτσι πρέπει να είναι. Ίσως αν η ανθρωπιά, η ευγένεια, η συμπόνια μπουν στα γραφεία των Δικαστικών λειτουργών να ξεφύγει απ’αυτά κάποιος πραγματικός κακούργος.  Ίσως γι’ αυτό να πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν κακούργοι όλοι όσοι περνούν αυτές τις πόρτες…

Μα ένα παράπονο, μια πίκρα μένει στον άνθρωπο που σε όλη του την ζωή ήταν στην αποδώ πλευρά του Νόμου, που κι αν ακόμη βρέθηκε στην απέναντι, δεν είναι γιατί το ήθελε, είναι γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.

Μένει μια πίκρα όταν ξέρω ότι στο Α.Τ. Φερών υπάρχουν 450 υποθέσεις σαν την δική μου, επάνω από 6.000 στον Νομό, μα μόνο μια Εισαγγελική Παραγγελία, αυτή εναντίον μου.

Βγαίνει ένα παράπονο, όταν μαθαίνω πως σε όλη την Ελλάδα οι Αστυνομικοί τηλεφωνούν σε όλα τα συνεπώνυμα αδελφοξάδελφα μέχρι να εντοπίσουν τον κάτοχο της ληγμένης Α.Κ.Κ.Ο. και να τον ειδοποιήσουν να την ανανεώσει. Σε μικρούς τόπους ο Αστυνομικός βγαίνει με λίστα των ληγμένων και ψάχνει πόρτα – πόρτα για να ενημερώσει. Εμένα δεν με ειδοποίησε κανείς. Γιατί;

Εκατοντάδες πολιτών πήγαν να παραδόσουν τα όπλα τους μέχρι να βρουν τα χρήματα για να ανανεώσουν τις Α.Κ.Κ.Ο. Δεν τους τα κράτησαν. Δεν έχουν που να τα βάλουν είπαν. Εμένα ήρθαν να μου τα πάρουν από το σπίτι. Γιατί;

Ο Νόμος λέει πως αν ο κάτοχος του αδήλωτου όπλου προσέλθει «αυτοβούλως» δεν διώκεται. Εγώ γιατί διώκομαι; Από τον Απρίλιο αυτοβούλως προσήλθα. Τι φταίω εγώ αν το Κράτος δεν είχε ψυχίατρο να με δει πριν το Σεπτέμβριο; Τι φταίω αν αλλάζουν κάθε τρείς και λίγο οι διατάξεις; Ακόμα κι αυτή με το γιατρό σήμερα έχει αλλάξει, μετά από κινητοποιήσεις των ιατρικών συλλόγων. Πλέον ο ενδιαφερόμενος παίρνει την βεβαίωση όχι μόνο από κρατικό ψυχίατρο αλλά και από ιδιώτη ψυχολόγο ή και παθολόγο!

Υπάρχουν μάρτυρες για όσα λέω. Βρήκα δεκάδες. Δικάστε με να τους φέρω να τους εξετάσετε. Μη με διώκετε με Εισαγγελικές Παραγγελίες. Μη με εξαναγκάζετε σε απείθεια.

Μη με ξεφτιλίζετε άλλο με έρευνες, συλλήψεις, δακτυλοσκοπήσεις, φωτογραφήσεις, προσαγωγές.  Δεν είμαι εγκληματίας.

Μίλησα με νομικούς, με θεσμικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες. Όλοι μου είπαν πως έχω δίκιο κι όλοι μου είπαν πως αν δεν παραδόσω τα όπλα θα «καώ». Πως γίνεται να «καώ» αφού έχω δίκιο; Μα κι αν ακόμα είναι να με «κάψετε» δεν πρέπει πρώτα να εξηγήσω, να δικαιολογηθώ, να απολογηθώ; Δεν πρέπει να μ’ακούσει κάποιος αρμόδιος; Επιτέλους η Δικαιοσύνη εκτός από τυφλή είναι και κουφή σ’αυτόν τον τόπο;

Τους λέω πως έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη και γελούν μαζί μου. Οι ίδιοι της οι υπηρέτες! Κάποιος μου είπε πως είμαι ο τελευταίος βλάκας ή ο τελευταίος αθώος. Κι ύστερα, φιλοσοφικά, αναρωτήθηκε μήπως είναι το ίδιο πράμα…

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου βλάκα, τον θεωρώ όμως αθώο. Δείξτε μου πως έχω άδικο να σας ζητήσω γονατιστός συγγνώμη.

Άλλοι πιστεύουν πως η δίωξή μου είναι προσωπική και αποτέλεσμα της δράσεώς μου στον αγώνα ενάντια στο γκρέμισμα των καλυβιών στο Δέλτα του Έβρου. Χάλασα λέει τα σχέδια κάποιων πολιτικών και ενόχλησα την Εισαγγελία. Μα αυτό δεν είναι δίωξη, είναι διωγμός. Δεν το πιστεύω. Αρνούμαι να το δεκτώ έστω και σαν πιθανότητα. Αρνούμαι να φανταστώ πως η Δικαιοσύνη εκδικείται. Πιστεύω πως ο Νόμος είναι δικαίωμα και υποχρέωση όλων και όχι ιδιοκτησία των λειτουργών του. Μα κι έτσι αν είναι, μη με κρατάτε στην παρανομία. Δικάστε με, καταδικάστε με αν θέλετε, να πάω να βρω το δίκιο μου παραπέρα. Ή να μην το βρω. Δεν έχω λεφτά, δεν έχω δικηγόρους μα θα παλέψω για το βιός μου. Κι αν δεν βρεθεί σε καμμιά βαθμίδα της Δικαιοσύνης, ένας Δικαστής να δει, να ζυγίσει τον άνθρωπο πίσω απ’τό άσπρο χαρτί με τα μαύρα γράμματα, αν η τελική απόφαση είναι να παραδώσω τα όπλα μου, να σας τα δώσω. Μαζί με την ψυχή μου αν θέλετε. Μα με απόφαση δικαστηρίου. Όχι με μια παραγγελία.

Κύριε Υπουργέ της Δικαιοσύνης, ζητώ το δίκιο μου. Δεν θέλω ρουσφέτι, δε ζητώ χάρη. Να δικαστώ άμεσα ζητώ. Η αφαίρεση της περιουσίας μου, χωρίς δίκη, καταπατά τα δικαιώματά μου ως ανθρώπου κύριε Υπουργέ των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Κι αν αυτό γίνεται νομότυπα, κατ’εφαρμογήν κάποιου Νόμου, αλλάξτε τον Νόμο γιατί δεν είναι διάφανος, κύριε Υπουργέ της Διαφάνειας.

Κύριε Υπουργέ της Προστασίας του Πολίτη, προστατέψτε τους πολίτες αυτής της χώρας.

Ο νόμος που κληρονομήσατε, ο νόμος περί όπλων, είναι τόσο προσεκτικά και επιστημονικά φτιαγμένος, που απαγορεύει την χρήση οπτικών σκοπευτικών βοηθημάτων (διοπτρών, οφθαλμίδων), που δεν απαγορεύονται πουθενά αλλού στον κόσμο, γιατί τα βοηθήματα αυτά, λέει, αυξάνουν το βεληνεκές του όπλου(!)  Δεκάδες χιλιάδων πολιτών θα δικαστούν μ’αυτόν τον τόσο σοβαρό νόμο κύριε. Είναι όμως άλλο το παράνομο όπλο, άλλο το αδήλωτο και άλλο το ληγμένο. Μη μας δικάζετε σαν τρομοκράτες. Όσοι έχουμε όπλα δεν είμαστε εν δυνάμει φονιάδες. Αυτός που θέλει και μπορεί να σκοτώσει, δεν χρειάζεται όπλο. Σκοτώνει και μ’ένα πιρούνι, μ’ένα σφυρί, μ’ένα κομμάτι σκοινί κύριε. Κοιτάξτε κάτω, κοιτάξτε έξω. Με το θέμα των ληγμένων Α.Κ.Κ.Ο. βασανίζονται χιλιάδες πολίτες, οι Αστυνομικοί βογκούν, οι Δικαστικοί λειτουργοί ταλαιπωρούνται αναίτια. Αξίζει άραγε τον κόπο; Δώστε μια λύση κύριε Υπουργέ. Δώστε μια παράταση για να τακτοποιηθούν όσοι από ανέχεια, από αμέλεια ή από άγνοια δεν το έχουν κάνει ακόμη. Με τα σημερινά δεδομένα και να θέλουν δεν μπορούν.

Κύριοι των κυνηγετικών οργανώσεων, όποιος δικάζεται με τον Νόμο αυτό, δεν μπορεί να θεωρήσει την κυνηγετική του άδεια ξανά. Θα γεμίσει η χώρα με ανθρώπους που θα κυνηγούν παράνομα. Όχι λαθροθήρες, έτσι που τους ξέρουμε, που χρόνια τους πολεμάμε, μα παρανόμους νοικοκυραίους. Ξέρετε τι λέω, κινητοποιηθείτε, προλάβετε το κακό.

Κύριοι των καταναλωτικών οργανώσεων, θέλουν, με μια εισαγγελική Παραγγελία, χωρίς τελεσίδικη απόφαση Δικαστηρίου να μου δημεύσουν κομμάτι της περιουσίας μου. Κινητοποιηθείτε. Έρχονται κι άλλοι.

Βλέποντας την αδικία και τα προβλήματα που δημιουργούνται σε πολίτες και υπηρεσίες, ο Νομοθέτης άλλαξε το ποσό του προστίμου. Πλέον όποιος έχει αδήλωτο όπλο ή όπλο με ληγμένη Α.Κ.Κ.Ο. μπορεί να νομιμοποιηθεί με 15 ευρώ. Όλοι εκτός από μένα. Αυτό το λέτε Δικαιοσύνη κύριε Υπουργέ της Δικαιοσύνης; Είναι αυτό ίση μεταχείριση, ισότιμη αντιμετώπιση; Αν ναι, αν αυτό λένε τα μαύρα γράμματα στο άσπρο χαρτί, τότε συγχωρέστε με που σας ενόχλησα αλλά μη γελάσετε με τον ανόητο που σας είχε εμπιστοσύνη μέχρι σήμερα.

Γιώργος Κ. Αποστολόπουλος

[email protected]

(*)   Από την θέση μου σαν Γ.Γ. του συλλόγου: «Αινήσιο Δέλτα, πρωτοβουλία πολιτών για τον εξωραϊσμό, την αναβάθμιση, την προστασία και την διατήρηση της φυσικής ισορροπίας στο Δέλτα του ποταμού Έβρου», πήρα μέρος στον αγώνα ενάντια στην κατεδάφιση των καλυβιών που επί αιώνες υπάρχουν στο Δέλτα. Στα πλαίσια του αγώνα αυτού συμμετείχα σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, έγραψα σε εφημερίδες και περιοδικά, σε κάποιες εκπομπές ήρθα σε αντιπαράθεση με πολιτικούς της περιοχής, άλλους τους πίεσα να πάρουν θέση. Αυτό εννοούσε «διασημότητα» η κα Αντιεισαγγελέας.

Αποτέλεσμα του αγώνα αυτού ήταν να παγώσει κάθε δίωξη και πλέον περιμένουμε να ρυθμιστεί το θέμα νομοθετικά.

Κένταυρος Χείρων