Καί πότε δέν ὑπῆρχε;
Πότε ἀκριβῶς ὁ Ἄνθρωπος δέν ἔπρεπε νά παλέψῃ μέ τό σκοτάδι γιά νά βρῇ τόν δρόμο γιά τό φῶς;
Πότε τοῦ χαρίστηκε κάτι;
Ποτέ... Αὐτὸ εἶναι μία πραγματικότης.
Κι ὅλα αὐτὰ ποὺ βλέπουμε γύρω μας νὰ συμβαίνουν …εὔκολα, γιὰ κάποιους,  ποὺ ἀρνοῦνται νὰ συνειδητοποιήσουν τὸν ῤόλο τους ἐπὶ τοῦ πλανήτου, δὲν εἶναι τίποτα περισσότερο ἀπὸ μία πλάνη. Μία μεγάλη πλάνη.
Καὶ μαζὺ μίαν Ὕβριν!!!

Διότι ὁ βίος σημαίνει βία. Σημαίνει κόπο, ἀγῶνα, προσπάθεια… Διότι ὅταν δὲν μποροῦμε νὰ κερδίσουμε κάτι, δὲν μποροῦμε καὶ νὰ τὸ ἐκτιμήσουμε.  Διότι μόνον αὐτά, γιὰ τὰ ὁποῖα ἔχουμε καταβάλει τίμημα μποροῦμε νὰ τὰ ἀπολαύσουμε καὶ νὰ τὰ θεωρήσουμε ὡς δική μας κατάκτησιν.
Διότι ὅταν ἀγνοοῦμε τὸ μικρὸ χάνουμε τελικῶς καὶ τὸ μεγάλο…
Διότι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ στάσις τῆς ἀναζητήσεως τῶν ἡδονῶν καὶ τῆς περιφρονήσεως τῶν αὐτονοήτων, μᾶς ὁδήγησε στὸ νὰ μὴν ἐκτιμοῦμε τὰ ἁπλᾶ, τὰ συνήθη, τὰ ὄμορφα ποὺ κάνουν τὴν ζωή μας διαφορετική, συγκλονιστική, ὑπέροχη…
Διότι  ἀφήνοντάς τα νὰ ξεφεύγουν μέσα ἀπὸ τὰ χέρια μας, ἐφ΄ ὅσον αὐτὰ συμπεριλαμβάνονται στὰ εὔκολα, δὲν δίδουμε τόσο μεγάλην ἀξία καὶ στὴν ζωή μας ἀκόμη…
Καὶ εἶναι κρίμα… Εἶναι κρίμα διότι ἡ ζωὴ εἶναι μικρή… Δὲν ἀξίζει νὰ τὴν χαραμίζουμε γιὰ τὰ ἄσχετα.

Μὰ κι ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Πόσο δύσκολο εἶναι νά μπορέσουμε νά συνειδητοποίησουμε πώς τό νοστιμότερο ψωμί εἶναι αὐτό πού ΜΟΝΟΙ μας δουλέψαμε καί ζυμώσαμε;
Πῶς μποροῦμε νά ἀπολαύσουμε τήν ὡραιότερη θέα ἐάν δέν βασιστοῦμε στά πόδια μας γιά νά φθάσουμε σέ κάποιαν κορυφή;
Πῶς μποροῦμε νά κατανοήσουμε τήν λύσιν ἑνός προβλήματος ἐάν δέν τό λύσουμε μόνοι μας;

Ἡ ζωή μας, ἐδῶ στὸν πλανήτη γῆ, εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων σκληρή… Εἶναι πλήρης βίας.
Εἶναι μία κατάστασις ποὺ ἤ θὰ βγοῦμε κερδισμένοι, ἤ θὰ βγοῦμε …δοῦλοι. Διότι μόνον ὅταν εἴμαστε ἑτοιμοπόλεμοι, ἀγωνιστὲς κι ἀποφασισμένοι νὰ προασπίσουμε τὴν ζωή μας καὶ τὰ δικαιώματά μας, ἀποδεικνύουμε ἐμπράκτως πὼς δικαιούμαστε καὶ τὴν ἐπιβίωσιν.
Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ παραδίδουν στὴν εὐκολία τους, στὸ βόλεμα καὶ στὸν ὠχαδελφισμό τους αὐτὸ τὸ δικαίωμα, ἔχουν δουλοποιηθεῖ κι ἄς τὸ ἀρνοῦνται.

Τώρα πιά, μὲ τὸ τόσο …«σκοτάδι» ποὺ ἁπλώνεται γύρω μας, εἶναι ἀκόμη πιὸ δύσκολο νὰ ἐπιλέξουμε τὴν ζωή. Δῆλα δὴ νὰ ἐπιλέξουμε τὴν δράσιν, τὴν κίνησιν καὶ τελικῶς τὴν ἔξοδον ἀπὸ τὴν ἀκινησία.
Κι ἐδῶ ὀφείλουμε νὰ ἀποδείξουμε πὼς αὐτὸ τὸ ὑπέροχο δῶρο τῆς ζωῆς μποροῦμε, ἀξίζουμε καὶ μᾶς πρέπει νὰ τὸ ἔχουμε.
Τώρα, στὰ δύσκολα, ποὺ οἱ πολλοὶ παραιτοῦνται, κολλοῦν στὰ δικά τους τέλματα καὶ ἀδρανοποιοῦνται, ὀφείλουμε, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορά, νὰ ἀγωνιστοῦμε γιὰ τὴν ζωή μας.
Αὐτὸ σημαίνει πολλὴ βία. Τίποτα δὲν κινεῖται δίχως βία.
Ἀπέραντη, ἀτελείωτη, διαρκῆς βία….
Μὰ στὸ πέρας τῆς διαδρομῆς θὰ εἴμαστε ζωνταντοί!!!
Ἄλλως τέ, οὔτε ἡ ἐπανάστασις τοῦ ’21 τελείωσε καὶ οὔτε ἐμεῖς βρεθήκαμε ἐλεύθεροι στὰ χρόνια ποὺ πέρασαν…
Ἡ ἐλευθερία ΔΕΝ χαρίζεται… Κερδίζεται…
Καὶ τώρα πιὰ φθάσαμε στὸ …διὰ ταὔτα.

Φιλονόη

φωτογραφία