Βγῆκαν τὰ μαχαίρια στὰ κόμματα…
Ὑπὸ διάλυσιν αὐτοὶ ποὺ ἐξηγόρασαν τὴν «ἐντολὴ» (ἄρα γέ ποίου ποσοστοῦ…) ποὺ τοὺς ἐδόθη ἐρμηνεύοντάς την ἀλλοιῶς…
Ἕνας φώτης κουβέλης ὡς περιφερόμενον λείψανον, μετὰ τὴν κατρακύλα τοῦ κόμματός του, (μόνον αὐτὸς δὲν προέβλεπε τὴν συντριβή του…), μὲ ἕναν γρηγόρη ψαριανὸ νὰ ἀπαγχονίζῃ δημοσίως αὐτὸν ποὺ τὸν φιλοξενοῦσε στὸν κόρφο του δίδοντάς του ἀξία – μισθὸ – ἀναγνώρισι – ἐφ΄ ἅπαξ γήρατος… καί, βοῦρ γιὰ τὸ «ποτάμι», νὰ πλύνῃ καμμιὰ βελέντζα μὲ τὸν λυκούδη νὰ κουβαλᾷ τὰ ἀποῤῥυπαντικά…

Ἕνας πᾶνος καμμένος ἐμφανίσιμος καὶ κομψὸς ἀπὸ ἐμπρός, καταξεσκισμένος καὶ μαχαιροκτυπημένος ἀπὸ πίσω, νὰ προσπαθῇ νὰ κρατήσῃ τὰ μπόσικα μετὰ τὴν ἐκλογικὴ βύθισι τῶν ἀν.ἑλ. μὲ χαϊκάληδες, καπερνάρους, μαριᾶδες καὶ ῥαχὴλ στὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον, μὲ τὸ χέρι στὴν σκανδάλη, οἱ ὑπόλοιποι, νὰ τὸν περιμένουν στὴν γωνία…

Ἕνα κ.κ.ε βολεμένο ἐκεῖ ποὺ εἶναι, νὰ παρακολουθῇ τὰ γεγονότα ἀπὸ τὴν ἀπενοχοποίησιν τῆς ἰσχνῆς ἀντιπολιτεύσεως, λέγοντας πάντα τὸ καλὸ παλαιὸ σλόγκαν: «ἐμεῖς μὲ τὶς μικρές δυνάμεις μας ὅ,τι μποροῦμε κάνουμε…»

Ἕνας σταῦρος θεοδωράκης μὲ τὸ καγιάκ του μέσα στὸ «ποτάμι» καὶ καμμιὰ δεκαριὰ ντεμὲκ διανοουμένους συνεπιβάτες νὰ ψάχνουν στέγη στὴν βουλὴ γιὰ νὰ διεκδικήσουν μὲ ἰσχυρὰ φωνὴ ἕνα ἀξιοπρεπὲς μεροκάματο, ποὺ θὰ τοὺς σώση ἀπὸ τὴν ἐπαγγελματικὴ ἀνασφάλεια, ἕτοιμος νὰ ἁρπάξῃ ἀπὸ τὰ μαλλιὰ τὴν βυθισμένη Ἑλλάδα γιὰ νὰ τὴν σώσῃ πλακώνοντάς την στὰ χαστούκια γιὰ νὰ συνέλθῃ, ἐνᾦ αὐτὴ τοῦ φωνάζει: «δὲν θέλω νὰ μὲ σώσῃς βρὲ μαλάκα…».

Ἕνας βαγγέλης βενιζέλος, νὰ γελοῦν καὶ τὰ «μουστάκια» του ὑμνώντας τὴν ἀπίστευτο ἐλαφρότητα τῶν Ἑλλήνων ψηφοφόρων, ἐπιβεβαιώνοντας τὸ γνωστὸ τοῦ κώστα μητσοτάκη: «οἱ Ἕλληνες μετὰ ἀπὸ μίαν δεκαετία δὲν θυμοῦνται τίποτα»…. λέγοντας: «ἐγὼ σᾶς ἔσωσα… γιατί ἔβαλα ἐμπρὸς τὰ 120 κιλά μου καὶ σᾶς προστάτευσα… κι ἐσεῖς θέλετε νὰ μὲ βάλετε φυλακή, ἀχάριστοι…»

Ἕνας ἀλέξης τσίπρας ποὺ λειαίνει τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν ἐξουσία ποὺ θὰ τοῦ δώσουν οἱ Ἕλληνες μὲ ἀνοίγματα ἀπὸ σ.ε.β. μέχρι Δραπετσῶνα, ἐκεῖ ποὺ πιὰ δὲν ἔχουν ζωὴ παρὰ μόνον μίαν ψῆφο καὶ τὴν δίδουν μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ πεθαίνῃ τελευταία…

Ἕνας ἀντώνης σαμαρᾶς, ποὺ ἐὰν δὲν τὸν σκοτώσουν, δὲν τὸν ἐξορίσουν, δὲν τὸν ταριχεύσουν ἔστὧ, δὲν φεύγει ἀπὸ τὸ Μαξίμου οὔτε πρὸς νεροῦ του, γιατί στὴν γωνία περιμένουν οἱ …«κομμουνιστὲς» νὰ τὰ πάρουν ὅλα, ἐνᾦ αὐτὸς τὰ θέλει γιὰ τὴν πάρτη του…

Ἕνας ἀπόστολος γκλέτσος ποὺ θέλεις νὰ τὸν ψηφίσῃς, γιατί μπορεῖ νὰ πάρῃ ἀνάποδες καὶ νὰ σὲ πλακώσῃ στὸ ξῦλο φωνάζοντας: «νά… νά… νὰ σὲ βαρέσω γιὰ νὰ πονέσῃς γιὰ νὰ μάθῃς…»

Καιὶ πίσω ἀπὸ ὅλα αὐτὰ οἱ πιστοποιημένοι πιὰ «συνειδητοποιημένοι ψηφοφόροι», ποὺ ἔδωσαν δημαρχεία σὲ μαρινάκιδες, μπέους, καμίνιδες, μπουτάρηδες καὶ ἄλλα περικοκλαδοῦντα φυτά, γιὰ νὰ κάνουν τὶς πλατείες πιὸ ἀνθρώπινες, σὰν τοὺς δημάρχους των ἕνα πρᾶγμα, ἕτοιμοι νὰ κάνουν καὶ πάλι τὴν διαφορά…

Καὶ κάθομαι καὶ σκέπτομαι…
…εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχει κι ὁ γιωργάκης πανανδρέου!…
Ὁ «τρίτος δρόμος»…

Χάρης Καφετζόπουλος