Ἄν καὶ πολλὰ ἀπὸ τὰ παρακάτω θὰ μπορούσαμε νὰ ἀντιπαραθέσουμε ἀντίλογο, μὲ ἐπιχειρήματα καὶ μὲ ἱστορικὲς μαρτυρίες, ἐν τούτοις, ἐπεὶ δὴ τὸ πρόβλημα τῆς διαφωνίας μας εἶναι τεχνητό, φυτευτό, ἐλεγχόμενον, ἐφ΄ ὅσον ΟΛΟΙ μας παραμένουμε θύματα τῆς αὐτὴς σκληρῆς προπαγάνδας, ποὺ ἐλέγχεται ἀπὸ τὰ ἴδια κέντρα καὶ ποὺ στόχο ἔχει νὰ μᾶς λοβοτομῇ, πρὸ κειμένου νὰ ΜΗΝ συμπορευόμεθα καὶ νὰ μὴν ὁμονοοῦμε, ἀπένταντι στὸν ΚΟΙΝΟ μας ἐχθρό,  καλὸ θὰ ἦταν, ἐπὶ τέλους, νὰ ξεκινήσουμε νὰ βλέπουμε δίπλα μας τὸν σύντροφο κι ὄχι τὸν …«ἰδεολογικὸ ἐχθρό».
Διότι ὁ …«ἰδεολογικὸς ἐχθρός», γρήγορα, πολὺ γρήγορα, ἀναλόγως καὶ τῶν ἐξωτερικῶν ἀλλελεπιδράσεων, μετατρέπεται σὲ ταξικὸ ἤ κοινωνικὸ ἤ σκέτο ἐχθρό. Κάτι ποὺ ἐξυπηρετεῖ ἄλλους κι ὄχι ἐμᾶς.

Ὅταν, γιὰ παράδειγμα, μαθαίνουμε πὼς στὴν περίοδο τῆς μεγάλης πείνας ἄτομα ποὺ εἶχαν τὴν δυνατότητα, ἐφ’  ὅσον στὰ σπίτια τους διέμεναν κατακτητές, νὰ τραφοῦν καλλίτερα, ἀπὸ τὸ νὰ …«χορτάσουν» μὲ λαχανίδες, ἀλλὰ δὲν τὸ ἔκαναν, διότι ὅλοι οἱ συμπατριῶτες τους πεινοῦσαν, αὐτὸ καὶ μόνον πρέπει νὰ μᾶς δεικνύῃ τὸν πραγματικό μας δρόμο.
Δὲν χρειάζεται πλέον νὰ ἑστιάζουμε στὸ ἐὰν ὁ διπλανός μας εἶναι αὐτῆς ἤ τῆς ἄλλης …«ἰδεολογίας», ἐφ΄ ὅσον ἀπὸ μόνη της αὐτὴ ἡ …«ἰδεολογία» δὲν τρέφει καὶ δὲν ἀπελευθερώνει. Ὀφείλουμε νὰ ἑστιάσουμε μόνον στὸ ποιοὶ παραμένουν Ἄνθρωποι, στὸ ποιοὶ ἀγαποῦν τὴν πατρίδα τους καὶ στὸ ποιοὶ ἐπάνω ἀπὸ τὸ ἀτομικό τους καλὸ θέτουν τὸ καλὸ τοῦ συνόλου. Κι εὐτυχῶς τέτοιοι εἶναι οἱ περισσότεροι γύρω μας κι ἄς μᾶς τὸ κρύβουν οἱ …κουρτίνες τῶν τεχνητῶς ἐμφυτευμένων (στὰ μυαλά μας)  φανατισμῶν.

Ἡ ἱστορία ἔχει γραφεῖ μὲ τὸ δικό μας αἷμα, ἀλλὰ πίσω ἀπὸ τὶς …κουρτίνες της, σὲ σκοτεινὰ δωμάτια, ἄλλοι τὴν σχεδίασαν καὶ τὴν προγραμμάτισαν, μὴν ἀφήνοντας κάτι στὴν τύχη. Εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ τώρα ἐπίσης μᾶς λεηλατοῦν καὶ μᾶς γενοκτονοῦν. Εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ οὐδέποτε ἐκτίμησαν τὸν Ἄνθρωπο καὶ τὸ φυσικό του δικαίωμα ἐπὶ τοῦ πλανήτου.
Αὐτὸς εἶναι ὁ πραγματικός μας ἐχθρὸς κι αὐτὸν καλούμεθα νὰ πολεμήσουμε.
Κι ὅσο παραμένουμε σκόρπιοι, διχασμένοι, κομματιασμένοι, τόσο αὐτός, ὁ πραγματικός μας ἐχθρός, θὰ προκαλῆ γενοκτονίες μὲ θύματα ἐμᾶς.
Ὅπως τώρα, καλὴν ὥρα…

Φιλονόη

ΤΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ;

Τι αλήθεια εορτάζουμε στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου; Πέρα από την αποδεδειγμένη πεποίθηση κάποιων πως γιορτάζουμε την απελευθέρωση από τους Τούρκους και την επίσης αποδεδειγμένη πλήρη άγνοια ορισμένων άλλων.
Νά κάποιες από τις πιθανές εκδοχές μέσα από ίσως λίγο-πολύ γνωστές και σίγουρα πολύ κουραστικές πλέον κοκκορομαχίες:

Δεξιός: Το ΟΧΙ του Μεταξά.
Αριστερός: Το ΟΧΙ δεν το είπε ο Μεταξάς. Το είπε ο λαός.
Δεξιός: Άσε ρε! Ο λαός κοιμόταν. Κι ο Ζαχαριάδης μέσα σε λίγες ημέρες, μετά την θετική υποδοχή του ΟΧΙ, το γύρισε και τα έχωνε στον Μεταξά πως μας έβαλε -είπε- σε καταστροφικό πόλεμο μόνο και μόνο για να κάνει το χατήρι των συμμάχων. Και κρύψατε και το φύλλο του Ριζοσπάστη που τα γράφει. Το μοναδικό φύλλο που δεν έχει το αρχείο σας. Και στο κάτω-κάτω τώρα που ο λαός δε θέλει μνημόνια οι κυβερνήσεις γιατί λένε ΝΑΙ σε όλα; Για να δεις ποιος είπε το ΟΧΙ. Ο ηγέτης ρε το είπε. Κι από τότε οι ηγέτες χάθηκαν. Κι αν το θες κι αλλιώς γιορτάζουμε την έναρξη της μάχης με τους Ιταλούς, που τους πήραμε παραμάζωμα.
Αριστερός: Είμαστε ο μοναδικός λαός που αντί για την απελευθέρωση γιορτάζουμε την έναρξη ενός πολέμου. Και σε τελική ανάλυση, σιγά την νίκη. Πρόσκαιρη ήταν.
Δεξιός: Ναι, αλλά άλλαξε τον ρου του πολέμου στην Ρωσσία και κατ’ επέκταση συνέβαλε τα μέγιστα στην έκβαση του πολέμου.
Αριστερός: Ναι καλά, ούτως ή άλλως τα συντρόφια θα τους σταματούσαν τους ναζί. Στην έκβαση του πολέμου συνέβαλε η αντίσταση, περισσότερο από τον πόλεμο στην Πίνδο κι από τα οχυρά του ναζιστή Μεταξά που αν περνούσε από το χέρι του θα άφηνε τον άξονα να περάσει μπαι-πας και θα έσπρωχνε κι όλας.
Δεξιός: Τι είπες ρε; Εμείς για πάντα θα τρέχουμε πρώτοι στο μέτωπο όποιος κι αν είναι ο εχθρός. Εσείς θέλετε να εξαφανιστούν τα σύνορα. Και ποια αντίσταση; Αυτή που κάνατε εσείς; Που κάθε φορά που σκοτώνατε κάποιον ένα χωριό αφανιζόταν; Και που αν κερδίζατε τον εμφύλιο θα είχαν γίνει οι γυναίκες μας πόρνες για τους δυτικούς; Άσε που θα μας είχαν πάρει και τα σπίτια!
Αριστερός: Τι είπες ρε βλάκα που θα βάλεις στο στόμα σου και την αντίσταση του Άρη; Και λες και τώρα δε μας παίρνουν τα σπίτια οι καπιτάλες οι δικοί σου;
Δεξιός: Ποιον Άρη ρε; Αυτόν που το ΚΚΕ τον άδειασε; Και τα σπίτια οι καπιτάλες τα παίρνουν επειδή έτρωγες λεφτά που δεν είχες εσύ και οι αριστεροί ηγεταράδες σου όπως ο Παπανδρέου. Που μου ‘θελες και πιστωτική κάρτα όταν ζούσες μόνο με επιδοτήσεις. Ώξω από δω που μου πουλάς και αριστεροσύνη. Κορόιδα κουκουέδες σας έφαγε το ΕΔΕΣ.
Αριστερός: Ποιο ΕΔΕΣ ρε που σας πατήσαμε κάτω; Αν δε σας βοηθούσαν οι Άγγλοι θα σου ‘λεγα εγώ ποιος θα κέρδιζε τον εμφύλιο. Κάπως έτσι. Μόνο που έχει ένα λάθος ο παραπάνω καβγάς. Η αναφορά στον εμφύλιο στις περισσότερες περιπτώσεις πέφτει στο τραπέζι της συζητήσεως νωρίτερα. Από τις πρώτες λέξεις. Και μιλάμε για έναν εμφύλιο που στην ουσία άρχισε πριν καν τελειώσει ο πόλεμος. Δεν κουραστήκατε ρε βλαμμένοι; Επιτέλους ας κρατήσουμε από αυτή τη γιορτή αυτό που ο ίδιος ο τίτλος της λέει! Γιατί είναι η επέτειος του ΟΧΙ ανοητούληδες. Τα άλλα όσο κι αν συνέβησαν παράπλευρα, δε μας ενδιαφέρουν και δεν είναι ανάγκη να μας ενδιαφέρουν. Μια επέτειο για ένα από τα τελευταία ΟΧΙ του ελληνικού λαού την χρειαζόμαστε για να δείχνει τον δρόμο στα δύσκολα χρόνια που ήρθαν για να μείνουν. Το ίδιο ΟΧΙ είναι που είπε και ο Λεωνίδας, το ίδιο ΟΧΙ είναι και αυτό που είπε οποιοσδήποτε λαός ή μεμονωμένο πρόσωπο ορθώνοντας υπερήφανα το ανάστημά του όταν κάποιοι θέλησαν κάτι που του ανήκε δικαιωματικά. Και είναι το ίδιο ΟΧΙ που αρνούνται σήμερα να υπερασπιστούν για περισσότερο από λίγες ημέρες ή ώρες οι «ηγέτες» και οι κάτοικοι της χώρας. Στην αρχή της οικονομικής κρίσεως, μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων υιοθετούσε καταστροφικά μνημόνια προκειμένου μετά την αυταλυσόδεση να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις! Δεν είναι περίεργο. Συχνά όταν ένας σκλάβος γνωρίζει πως θα δυσκολευτεί να τραφεί, δεν αποζητά την ελευθερία του και δε θα την αποδεχόταν ακόμη κι αν κάποιος ξεκλείδωνε τα λουκέτα των αλυσίδων του και του έδινε το ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει. Αλλά ο Έλληνας στην πορεία του στην ιστορία δεν ήταν έτσι. Πείνασε, πόνεσε κι έχυσε αίμα για την ελευθερία. Πρόσφατα παίχτηκε η μεγαλύτερη τραγωδία που καταδεικνύει την αλλαγή στη νοοτροπία που τον κράτησε ζωντανό τόσες χιλιάδες χρόνια. Όλος ο πλανήτης έγινε μάρτυρας μιας κανονικής αυτοκτονίας της αντιστασιακής διαθέσεως που θαύμαζε κάποτε. Ένα περίτρανο ΟΧΙ στο μοναδικό δημοψήφισμα των τελευταίων δεκαετιών, μετατράπηκε από τους «ηγέτες», που το στήριξαν αλλά και τους ίδιους τους ψηφοφόρους, σε ένα ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ. Ο Έλληνας πλέον είναι περισσότερο γιουσουφάκι από ποτέ.

Μήπως φοβίζουν οι υποχρεώσεις που γεννάει η υπεράσπιση του ΟΧΙ; Των εννοιών που εμπεριέχονται σε μια τόσο μικρή αλλά τόσο μεστή λέξη; Μήπως το σκύψιμο φαίνεται πιο ανώδυνο; Μήπως ο πόνος της αντιδράσεως-αντιστάσεως φαντάζει μεγαλύτερος από τον πόνο του βιασμού; Μήπως γι αυτό σε μια επέτειο της έννοιας ΟΧΙ, αναζητούμε αν το είπε ο Μεταξάς ή ο λαός κοιτάζοντας το δάκτυλο και χάνοντας το δάσος;

Η 28η Οκτωβρίου, είναι εφέτος πιο επίκαιρη από ποτέ. Γιατί πλέον το ΟΧΙ ψυχοραγεί στην χώρα που κάποτε ο λαός της, αλλά και αρκετοί ηγέτες της, το βροντοφώναζαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Τελικά μετά από χιλιάδες χρόνια σκλαβιάς, ο Έλληνας μοιάζει να κατελίχθηκε σε εκ πεποιθήσεως δούλο μένοντας φτερό στον άνεμο της ανάσας των ποιμένων-σφαγέων του.

Εφέτος αναμένουμε το ίδιο σκηνικό στις πλάτες της επετείου. Μια δυο ημέρες κοκκορομαχιών στα πηγαδάκια των κομματόσκυλων όπου κάτω από σημαίες θα εκθέτουν απόψεις για το αν το ΟΧΙ του 40 το είπε ο Μεταξάς ή ο λαός. Παρατάξεις και στρατόπεδα θα πολώνονται και θα απωθούνται. Έστω κι αν καλά γνωρίζουν πως λαός και Μεταξάς το στήριξαν εξίσου, θα προτιμήσουν να πιαστούν για ακόμη μια φορά από όσα τους χωρίζουν. Μάλλον στέκονται με τρεμάμενα πόδια μπροστά στο ενδεχόμενο της συλλογικής ελευθερίας. Στην οποία θα έστρωνε κόκκινα χαλιά η αναζήτηση και αξιοποίηση των όσων μας ενώνουν.

Περαστικά μας!

Ξύστρα