«…ὅπου κατ’ ἀντεστραμμένη ἀναλογία, μποροῦν νὰ ἐκληφθοῦν εἴτε ὑπὸ μίαν ἀνωτέρα εἴτε ὑπὸ μίαν κατωτέρα ἔννοια: ἔτσι, παραδείγματος χάριν, σὲ μιὰ παραδοσιακὴ κοινωνικὴ ὀργάνωση ἕνα ἄτομο μπορεῖ νὰ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὶς κάστες μὲ δύο τρόπους, εἴτε ἐπειδὴ εἶναι ἀνώτερός τους (ativarna) εἴτε ἐπειδὴ είναι πιὸ κάτω ἀπὸ αὐτὲς (avarna) καί, εἶναι προφανὲς ὅτι, οἱ περιπτώσεις αὐτὲς ἀντιπροσωπεύουν δύο ἀκραῖα ἀντίθετα.

Μὲ παρόμοιον τρόπο, ὅλοι ἐκεῖνοι μεταξὺ τῶν μοντέρνων (νεωτερικῶν) ποὺ θεωροῦν τοὺς ἐαυτούς τους νὰ εἶναι ἔξω ἀπὸ κάθε θρησκεία εἶναι στὸ ἀκραῖο ἀντίθετο σημεῖο ἀπὸ ἐκείνους πού, ἔχοντας διεισδύση στὴν ἐνιαία πηγὴ ὅλων τῶν παραδόσεων, δὲν πρόσκεινται ἄλλο σὲ κάποιον συγκεκριμένο παραδοσιακὸ τύπο. Ἐν συγκρίσει πρὸς τὰ μέτρα τῆς φυσιολογικῆς ἀνθρωπίνου ὑποστάσεως, ἢ αὐτοῦ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀποκληθῇ «μέσος ἄνθρωπος», ἡ μία κατηγορία εἶναι κάτω ἀπὸ τὶς κάστες και ἡ ἄλλη ἄνω καὶ πέραν αὐτῶν: ἐδῶ θὰ μποροῦσε νὰ λεχθῇ ὅτι οἱ μέν ἔχουν πέσῃ στὸ ἐπίπεδο τοῦ «ὑπανθρώπου» ἐνῶ οἱ δὲ ἔχουν ὑψωθῇ σὲ αὐτὸ τοῦ ὑπερανθρώπου».»

~ Rene Guenon, “The Reign of Quantity & the Signs of the Times”

[Πίναξ: Δρυΐδες κόβοντας γκῦ, τοῦ Henri Paul Motte]

Λέγει ὁ Πλάτων ὅτι τὸ κακὸ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξῃ ἐντὸς Κόσμου, καὶ πολλοὶ παρεξήγησαν τὴν θέση του αὐτήν, βλέποντάς την στατικά. Ὅμως ἔχει δίκιο – τὸ κακὸ δὲν γίνεται νὰ ὑπάρξῃ ἐντὸς Κόσμου. Γι’ αὐτὸ καὶ κάθε φορὰ ποὺ ἐμφανίζεται σπρώχνεται μακρυὰ πρὸς τὶς παρυφές του, ὅπου σαπίζει, ἀποσυντίθεται κι ἐν τέλει διαλύεται. Καὶ κάθε τὶ ποὺ εἶναι τέτοιο, αὐτὴν τὴν πορεία ἀκολουθεῖ.
(Ἡμέρες ποὺ εἶναι…. πλησιάζει τὸ Samhain, ἡ μεγάλη Κελτικὴ ἑορτὴ τῶν Ψυχῶν. Καὶ τὸ ἐφετεινό, ἀπ’ ὅ,τι βλέπουμε, δὲν εἶναι σὰν τὰ ἄλλα…. θὰ διαρκέσῃ περισσότερο καὶ θὰ εἶναι πολὺ πιὸ ἐνδιαφέρον!)

«…ὤλετο δὲ ψυχῆς τρίατον λάχος: ἀπλανέες γὰρ ἄφρονος ἐγκεφάλοιο μετατρωπῶντο μενοιναί, καὶ σφαλεραῖς ἑλίκεσσιν ἐβακχεύθησαν ὀπωπαὶ ἀνέρος οἰστρηθέντος. ἀπεπλάζοντο δὲ χαῖται σειόμεναι περὶ νῶτον ἀκερσικόμοιο καρήνου. καὶ στόμα οἱ βάμβαινε, καὶ ἠέρι χείλεα λύσας πέμπεν ἀσημάντων ἐπέων ἑτερόθροον ἠχώ. καὶ βροτέας βιότοιο μεληδόνας ἥρπασαν αὖραι Εὐμενίδων, καὶ γλῶσσα βαρύνετο θυιάδι φωνῇ.»

..καὶ ἀπωλέσθη τὸ τρίτο μέρος* τῆς ψυχῆς του: οἱ σταθερὲς σκέψεις ἐγκατέλειψαν τὸ ἄφρονο μυαλό του, καὶ τὸ βλέμμα τοῦ τρελλοῦ ἀνδρὸς στριφογύριζε μὲ τρεμάμενες κινήσεις. Τα ἀκτένιστα μαλλιά του τινάζονταν ἄτακτα στὴν πλάτη του. Καὶ τὸ στόμα του ἐκινεῖτο σπασμωδικὰ – ὅταν ἄνοιγε τὰ χείλη του ἀκατανόητα λόγια καὶ ἤχοι παράξενοι, ἀλλόκοτοι, ξεχύνοντο στὸν ἀέρα. Οἱ ῥιπὲς τοῦ ἀνέμου τῶν Εὐμενίδων παρέσυραν τὶς φροντίδες τῆς θνητῆς ζωῆς του, καὶ ἡ γλῶσσα του ἐφορτώθη μὲ τὶς κραυγὲς τῆς τρέλλας.

~ Nόννος, Διονυσιακά, βιβλίο ι’

*Πρόκειται γιὰ τὸ Λογικὸ μέρος τῆς ψυχῆς (Πλάτων, Τίμ. 44D)
[Πίναξ: Ἡ Πομπή, τῆς Sarah Sheil]

Φρούριον