Όταν, λοιπόν, ο πρωθυπουργός μιας χώρας, μιας οποιασδήποτε χώρας, απευθύνεται σε μία γυναίκα, με πετσοκομμένη σύνταξη που διαμαρτύρεται και της λέει «τι να σου κάνω εγώ μωρέ;», δύο τινά συμβαίνουν.
Είτε την γράφει, εμμέσως πλην σαφώς, στ’ @ρχίδια του και αντί να της πει «τράβα παρακάτω μωρή», της λέει «τι να σου κάνω εγώ μωρέ;», είτε είναι ένας τελειωμένος ξεφτίλας, που δεν έχει συναίσθηση ούτε του ρόλου του αλλά ούτε και της αποστολής του.

Αν αυτή η γυναίκα είχε «τσαγανό», θα μπορούσε ν’ απαντήσει στην ερώτηση του, με το κλασικό «να πας να γ@μηθείς» και να συμπληρώσει «…μ’ έναν από τους Αφγανούς που μας κουβάλησες εδώ.»

…και ενδεχομένως, να του έριχνε και μια συμπυκνωμένη ροχάλα στην μάπα.

Η γυναίκα αυτή, όμως, όπως και πολλοί άλλοι, δεν είχε τσαγανό και έκανε την κότα, έχοντας την ικανοποίηση ότι είπε το πρόβλημά της στον ίδιο τον πρωθυπουργό κι’ αυτός της …απήντησε.

Ὀλοι αυτοί, όμως, που αναπαρήγαγαν υπερηφάνως αυτόν τον κατ’ ευφημισμό διάλογο, από ποια κίνητρα υποκινήθηκαν;
Τι ακριβώς ήθελαν να διαμηνύσουν στο λοβοτομημένο πόπολο;
Ότι ο πρωθυπουργός μιας ευρωπαϊκής χώρας, μιας οποιασδήποτε χώρας, έχει την γενναιότητα (;), να μην απαντά στο εύλογο ερώτημα «γιατί μου έκοψες την σύνταξη», μ’ ένα ερώτημα…
«Τι να σου κάνω εγώ μωρέ;»

Τουτέστιν μεθερμηνευόμενο, την ίδια απάντηση θα πάρουν όσοι τον ρωτήσουν, για ο,τιδήποτε άλλο έκανε και τους κατέστρεψε την ζωή.

Εγώ ξέρω τι θα έπρεπε να σου κάνουν «μωρέ» αλλά είσαι τυχερός, μέσα στην αλαζονεία σου και την αμορφωσιά σου ανεπάγγελτε ξεκωλι@ρη.

Ῥούσσης Νῖκος