Ἔρχεται ἡ ἐπέτειος τῆς 28ης καὶ οἱ μπράβοι νυκτερινῶν λεσχῶν, ποὺ συνέπραξαν στὴν δημιουργία τοῦ κόμματος τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, θὰ προσπαθήσουν νὰ οἰκειοποιηθοῦν τὸν μεγάλο Ἐκεῖνον Ἕλληνα.
Ἐκτὸς ἀπὸ μπράβοι εἶναι καὶ ἀμόρφωτοι, ἀφοῦ δὲν γνωρίζουν ὅτι ὁ Ἰωάννης Μέταξας μὲ τὴν κήρυξη τῆς πολιτείας του τῆς 4ης Αὐγούστου ἐξεδίωξε χωρὶς καμμία ἀναστολὴ τὰ ἀνάλογα μορφώματα ποὺ γέννησε ὁ μεσοπόλεμος.
Τὰ 3Ε, τοὺς χαλυβδοκράνους, τὸ ἐθνικοσοσιαλιστικὸ κόμμα καὶ ἀλλὰ ἀνάλογα ἔφαγαν «πόρτα» πόρτα καὶ διωγμό.
Ἤξερε ὁ κυβερνήτης, ὅτι μὲ τὸ περιθώριο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κινητοποιήσῃ τὴν κοινωνία γιὰ νὰ διεξαγάγῃ τὸν μεγάλο πόλεμο.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Φυσικὰ “ἔφαγαν πόρτα”, ἐπειδή, ἐὰν δὲν “ἔτρωγαν πόρτα”, ἡ Ἑλλάδα δὲν θὰ ἔμπαινε στὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο γιὰ χάρη τῆς Ἀγγλίας – μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ πάρη τὰ Δωδεκάνησα.
Καὶ ἐπανέρχομαι: Ἐὰν οἱ Ἕλληνες εἶναι μεταλλαγμένοι Ἑβραῖοι, τότε ναί: ὁ Μεταξᾶς (ἀναμφισβήτητης εὐφυίας και ἱκανότητας ἄτομο) ὑπῆρξε “μεγάλος Ἕλληνας”. Γιὰ αὐτὸ ἄλλωστε, λόγω τοῦ “ἑλληνικοῦ μεγαλείου του”, ἀρνήθηκε τὴν προσφορὰ τοῦ Ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ Ράιχ γιὰ σύναψη ἀνακωχῆς μὲ τοὺς Ἰταλοὺς καὶ -σιωπηρὴ ἀλλὰ ἰδιαίτερα ἀποτελεσματικὴ- παραχώρηση τῆς Βορείου Ἠπείρου στὴν Ἑλλάδα. (Κάτι ποὺ εἶχαν οἱ Γερμανοὶ προτείνει καὶ κατὰ τὸν Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο.)
Ἡ Ἑλλάδα ἔχει πολλὰ “ἐθνικὰ ζητήματα”, γιὰ τὰ ὁποῖα ὅλοι (ὁ κ. Κάρολος Παπούλιας π.χ. καὶ ὅλοι γενικῶς οἱ καθεστωτικοὶ) εἶναι “ἰδιαίτερα εὐαίσθητοι”. Ἀπὸ ὅλα αὐτά, ἕνα καὶ μόνο εἶναι 100% καθαρό: ἐκεῖνο τῆς Αὐτονομίας τῆς Βορείου Ἠπείρου. Καὶ θέλετε ἀπόδειξη γιὰ τὴ σημασία τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ; Κανένας εὐσεβής, εὐλαβὴς οὐ μὴν ἀλλὰ φιλέορτος καὶ φιλακόλουθος Ἑλληνοορθόδοξος ἀριστεροχριστιανιστὴς δὲν μιλάει γιὰ αὐτό. Ὅλοι, πράγματι, μιλᾶνε καὶ κόπτονται καὶ -ἀνεξόδως- ὀδύρονται γιὰ τὸ “ἑλληνικότατο” Ἀφιὸν-Καραχισὰρ καὶ τὸ “ὑπερελληνικότατο” Τουμλοὺ-Μπουνὰρ ἀλλὰ κανένας γιὰ τὸ Ἀργυρὀκαστρο καὶ τὴν Κορυτσά.
Τὸ συμπέρασμα; Ὅ,τι εἶχε πεὶ ὁ μέγας Παπαρρηγόπουλος: τὸ κύριο, ἐὰν ὄχι ἀποκλειστικὸ πρόβλημα τῆς Πατρίδας μας εἶναι ἡ ἀρλουμπολογία. Καὶ τὸ λογικὸ ἐπακολούθημα (ἀπὸ Δάσκαλό μου στὸ Γυμνάσιο αὐτό): “Τοῦ Ἕλληνος ὁ τράχηλος ζυγὸν δὲν ὑποφέρει, ἀλλὰ σηκώνει καρπαζιὲς καὶ μέρα μεσημέρι”.
Ὅλα τὰ ἄλλα (τοῦ ΟΧΙ τοῦ 1940 συμπεριλαμβανομένου): εἶναι μόνο λόγια (ΟΧΙ λόγος) πρὸς ἐξαπάτησιν τῶν ἁπλουστέρων (= λιγότερο εὐφυῶν). Αὐτὸ τὸ τελευταῖο δὲν εἶναι δικό μου ἀλλὰ τοῦ καημένου τοῦ Δημητρίου Γούναρη.
Σὲ αὐτὸ τὸ «μεταλλαγμένοι ἑβραῖοι» διαφωνῶ. Στὸ τὶ ἦταν ὁ Μεταξᾶς μποροῦμε νὰ συμφωνήσουμε. Ὅμως οὐδέποτε ἕνας (ὁποιοσδήποτε) Μεταξᾶς δύναται νὰ καθορίσῃ τὸ πόσο Ἕλληνες εἶναι (ἢ δὲν εἶναι) οἱ Ἕλληνες.
Ὅσο γιὰ τὸ Βορειοηπειρωτικό… Ναί, συμφωνῶ. Μαζύ σου (λόγῳ κοινῆς μας ἐθνικῆς μαλ@κίας!).