Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν φίλη μοῦ περιέγραφε τὰ μαθήματα τοῦ 17χρονου παιδιοῦ της, ποὺ προετοιμάζεται γιὰ τὴν ἐξεταστικὴ τοῦ Ἰουνίου καὶ τὶς Πανελλήνιες. Μοῦ ἀνέλυε, πολὺ προβληματισμένη, τὴν βία τῆς παπαγαλίας, τὴν ἀνοησία τῆς ἐπὶ λέξεως ἀντιγραφῆς καὶ τὴν ἀδυναμία τῶν παιδιῶν νὰ εἰσέλθουν στὰ ΑΕΙ ἐὰν δὲν διαθέτουν φωτογραφικὴ μνήμη. Ἐπέμεινε δὲ στὸ σημεῖον ἐκεῖνον ποὺ τὸ παιδὶ ὑποχρεοῦται νὰ παύσῃ νὰ σκέπτεται καὶ ποὺ ἐὰν δὲν μεταμορφωθῇ σὲ μηχανὴ ἀναπαραγωγῆς ἀπολύτως φωτο-ἀντιγραφική, τῶν ὅσων τὰ βιβλία γράφουν, δὲν ἔχει καὶ τὶς ὁποιεσδήποτε ἐλπίδες εἰσαγωγῆς. Διότι ἐὰν τὸ παιδὶ θέλῃ νὰ εἰσαχθῇ σὲ σχολὲς κλασσικῶν σπουδῶν, ὀφείλει νὰ ἀπαντήσῃ στὰ ἐρωτήματα μὲ …φωτογραφικὸ τρόπο, δίχως νὰ σκέπτεται καὶ δίχως νὰ συνειδητοποιῇ αὐτὰ ποὺ γράφει. Ἀρκεῖ μόνον νὰ ἀναπαράξῃ ἐπακριβῶς ὅσα τὰ βιβλία ἀναφέρουν.

Στὴν πραγματικότητα αὐτὸ ποὺ μοῦ περιέγραφε, πέραν πολλῶν ἄλλων λεπτομερειῶν, ἦταν μία ἀθλία συνθήκη διαβιώσεως ὅπου ὑποχρεοῦνται τὰ παιδιὰ ὄχι νὰ μάθουν νὰ μελετοῦν καὶ νὰ σκέπτονται, ἀλλὰ νὰ λειτουργοῦν ὡς τέλεια …ζόμπυ!!!
Καί, τελικῶς, αὐτὸς ὁ τρόπος διαβιώσεως, γιὰ (τοὐλάχιστον) δέκα μῆνες τῆς ζωῆς τους, συνιστᾶ τὴν χειρίστη μορφὴ βίας ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀσκηθῇ, στοὺς νέους αὐτοὺς ἀνθρώπους, πρὸ κειμένου νὰ ἀποκτήσουν τὸ «εἰσιτήριο» γιὰ τὰ ΑΕΙ.
Κι ὅλα αὐτὰ ὄχι γιὰ νὰ μάθουν νὰ μελετοῦν, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐγκριθοῦν ὡς οἱ ἐπόμενοι …παπαγάλοι!!!

Κάποιαν στιγμή, ἀναφερομένη στὸ μάθημα τῆς Ἐκθέσεως, παρετήρησε πὼς ἀφ΄ ἕνὸς τὰ παιδιά, καθ΄ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ Γυμνασίου, οὐδέποτε ἐκλήθησαν νὰ ἀναπτύξουν ἐκθέσεις ἰδεῶν, πρὸ κειμένου νὰ ἐξασκηθοῦν στὸν γραπτὸ λόγο καί, ἀφ’ ἐτέρου, ξαφνικὰ καὶ ἀπὸ τὸ πουθενά, στὴν Γ΄ Λυκείου ὀφείλουν νὰ μεταμορφωθοῦν σὲ …«λογοτέχνες». Τὰ παιδιά, ἐπεσήμανε ἡ φίλη, ἀδυνατοῦν νὰ σκεφθοῦν, νὰ ἀναλύσουν καί, καταληκτικῶς, νὰ περιγράψουν ἐγγράφως αὐτὰ ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ συνιστοῦν κάτι ἀπὸ τὸ μάθημα τῆς ἐκθέσεως. Κι ἐνᾦ καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς μαθητικῆς τους ζωῆς ἀγνοοῦν τὸ τὶ σημαίνει ἔκθεσις ἰδεῶν, ὅταν αὐτὰ τὰ παιδιὰ φθάνουν στὴν Γ΄ Λυκείου ὑποχρεοῦνται ξαφνικὰ νὰ γίνουν …συγγραφεῖς. Ἀλλὰ ὄχι τυχαῖοι συγγραφεῖς, παρὰ μόνον ἀπολύτως ζομποποιημένοι παπαγάλοι, ποὺ γιὰ νὰ περάσουν στὶς ἐξετάσεις τῶν εἰσαγωγικῶν πρέπει νὰ ὑποστηρίζουν ὅλα αὐτὰ ποὺ ἡ νέα τάξις πραγμάτων ἐπιβάλλει.

Ὅλα τὰ παιδιὰ λοιπόν, ἀνεξαρτήτως δέσμης, πρέπει νὰ ἐνασχοληθοῦν μὲ τὸ -τύποις- μάθημα τῆς ἐκθέσεως, πρὸ κειμένου νὰ γράψουν κάτι στὶς Πανελλήνιες. Κι ἐπεὶ δὴ ἀφ΄ ἑνὸς ὁ χρόνος εἶναι, ἀναλογικῶς, ἐλάχιστος, ἐφ΄ ὅσον ἀγνοοῦν ἐν τελῶς τὸ μάθημα τῆς ἐκθέσεως ἰδεῶν, ἔως ἐκείνην τὴν στιγμὴ τῆς ζωῆς τους καί, ἀφ΄ ἑτέρου ἡ τακτικὴ τῆς ἀναπτύξεως γραπτοῦ λόγου ἔχει ἀπολύτως ἐκλείψη ὡς περιττή, τὰ παιδιὰ ὑποχρεοῦνται νὰ μάθουν συγκεκριμένες τεχνικές, ὄχι φυσικὰ ἀναπτύξεως λογικοῦ γραπτοῦ λόγου, ἀλλὰ παπαγαλισμοῦ συγκεκριμένων προτάσεων-συνθημάτων, πρὸ κειμένου νὰ μπορέσουν νὰ διασφαλίσουν κάποιες πιθανότητες καλοῦ βαθμοῦ. Κατ’ ἐπέκτασιν ὅλα αὐτὰ τὰ παιδιὰ ὑποχρεοῦνται νὰ παπαγαλίσουν, λίγο ἔως πολύ ἀκριβῶς τὶς ἴδιες φράσεις καὶ τελικῶς, νὰ φθάσουν στὶς ἐξετάσεις γιὰ νὰ καταθέσουν ἕνα πανομοιότυπον γραπτό, τὸ ὁποῖον, ἐπὶ προσθέτως, δὲν θὰ κουράση ἰδιαιτέρως τὸν διορθωτή. Ἡ δὲ ἀτομικότης κυριολεκτικῶς ἐξαφανίζεται, ἐφ΄ ὅσον ἀκόμη κι ἐὰν τὸ παιδὶ διαθέτῃ κάποια ἰδιαίτερα ταλέντα στὸν γραπτὸ λόγο, αὐτὰ ἀποδεικνύονται ἀπὸ …περιττὰ ἔως καὶ …αὐτό-καταστροφικά, διότι στὶς ἐξετάσεις καταλήγει νὰ περνᾷ ὄχι αὐτὸς ποὺ ἐκφράζεται καλλίτερα, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ παρεμένει ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς …«πολιτικῆς ὀρθότητος»!!!

Λίγο πρὶν χωρισθοῦμε μὲ τὴν φίλη, φανερῶς ἀπογοητευμένες καὶ οἱ δύο, μοῦ ἀνέφερε, ἔτσι, στὴν τύχη, τὸ παράδειγμα τοῦ τὶ εἶναι ῥατσισμός. Ὁ ῥατσισμός, εἶπε ἡ φίλη μου, εἶναι κάτι ποὺ δὲν περιορίζεται σὲ ῥάτσες, ἀλλὰ ἐνυπάρχει μέσα μας παντοῦ καὶ μὲ ὅλους τοὺς τρόπους.
Φανερῶς ἐκνευρισμένη ἐπέμεινα στὸ νὰ τεκμηριώσῃ τὰ ὅσα εἶπε καὶ τότε ἐκείνη ξεκίνησε νὰ μοῦ μεταφέρῃ ὅλα αὐτὰ ποὺ οἱ καθηγητὲς τοῦ παιδιοῦ της (ἂς ποῦμε ὅτι) διδάσκουν.
Θὰ σᾶς μεταφέρω, στὸ περίπου, τὰ ὅσα εἰπώθησαν μεταξύ μας. Ἡ φίλη μετέφερε τὶς ἀπόψεις τοῦ καθηγητοῦ κι ἐγὼ τὶς δικές μου.

Εἶπε, σὲ γενικὲς γραμμές, ἡ φίλη μου: Ὁ ῤατσισμός, λέει, δὲν περιορίζεται μόνον στὰ τῶν φυλετικῶν προτιμήσεων.
Παραδείγματα:

• Ἐὰν ὁ Γιαννάκης θέλῃ νὰ κάνῃ παιδὶ μόνον μὲ τὴν (κάθε) Μαρουλίτσα, πρέπει νὰ ξέρῃ πὼς εἶναι ῥατσιστής, διότι αὐτὸ ἀποδεικνύει ἕνα βαθύτερα ῥιζωμένο ῥατσιστικὸ ὑπόβαθρο, ἐφ΄ὅσον ἀποῤῤίπτει, πρὶν νὰ τὸ ἐξετάσῃ, τὸ ἐὰν ἡ Λουντμίλα ἢ ἡ Φετιχὲ ἢ ἡ Γκούντριε θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι τελειώτερες, γιὰ αὐτὸν, σύντροφοι. Κατ’ ἀντιστοιχίαν ἐὰν ἡ Μαρουλίτσα γουστάρῃ μόνον Γιαννάκηδες εἶναι ὑπέρ-ῥατσίστρια, διότι ὁ Ἀμπντοῦλ ἢ ὁ Γκεῶργκε ἢ ὁ Σαντὶκ σαφῶς κι ἔχουν περισσότερες πιθανότητες, γιὰ αὐτήν, νὰ τὴν ἱκανοποιήσουν.
  
• Ὁ ῤατσισμός, λέει, δὲν περιορίζεται στὰ τῶν τεκνοποιήσεων καὶ στὰ τοῦ ζευγαρώματος, ἀλλὰ ἐνυπάρχει στὰ τῶν γενικοτέρων ἐρωτικῶν προτιμήσεων, ἐφ΄ ὅσον ὁ (κάθε) Γιαννάκης θεωρεῖ πὼς μόνον οἱ (θηλυκές) Μαρουλίτσες θὰ τὸν καλύψουν ἐρωτικά, ἐνᾦ θὰ μποροῦσαν νὰ τὸν ἱκανοποιήσουν πολὺ περισσότερο οἱ κάθε λογῆς Μῆτσοι καὶ Μωχαμέτηδες.
• Ὁ ῥατσισμός, λέει, νὰ μὴν μᾶς ξεγελᾷ, διότι κρύβεται παντοῦ μέσα μας. Εἴμαστε ἅπαντες, λέει, ῤατσιστές,
  Κρύβεται λοιπὸν στὶς μουσικές μας προτιμήσεις, διότι ἐὰν ἐμεῖς ἀκοῦμε ῥὸκ γινόμαστε ῤατσιστὲς κατὰ αὐτῶν ποὺ ἀκοῦν τζᾶζ ἢ ῥεμπέτικα.
• Κρύβεται στὶς γευστικές μας προτιμήσεις, διότι ἐὰν ἐμεῖς τρῶμε γλυκά, ἀντιμετωπίζουμε ῥατσιστικὰ αὐτοὺς ποὺ τρῶν …ἁλμυρά!!!
• Κρύβεται στὶς γενικότερες διατροφικές μας ἐπιλογὲς ἐφ΄ ὅσον ἐὰν εἴμαστε χορτοφάγοι, ἀντιμετωπίζουμε ῥατσιστικὰ αὐτοὺς ποὺ δὲν εἶναι.
• Κρύβεται στὶς κομματικο-πολιτικές μας θέσεις, διότι ἐὰν ἐμεῖς εἴμαστε (τρόπος τοῦ λέγειν) «δεξιοί» ἀντιμετωπίζουμε ῥατσιστικὰ τοὺς (τρόπος τοῦ λέγειν) «ἀριστερούς» ἢ τοὺς (τρόπος τοῦ λέγειν) «κεντρώους» καὶ τοὺς (τρόπος τοῦ λέγειν) «ἀναρχικούς».
• Κρύβεται στὶς ἐνδυματολογικές μας ἐπιλογές, διότι ἐὰν ἐμεῖς φορᾶμε ἁπλᾶ κι ἄνετα ῥοῦχα, ἀντιμετωπίζουμε ῥατσιστικὰ αὐτοὺς ποὺ φοροῦν κοστούμια καὶ τουαλέτες.
• Κρύβεται στὶς οἰκονομικές μας δυνατότητες, διότι ἐὰν ἐμεῖς ἔχουμε οἰκονομικὲς ἀνέσεις, ἀντιμετωπίζουμε ῥατσιστικὰ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν.
• Κρύβεται στὰ ἰδιαίτερά μας ταλέντα, διότι ἐὰν ἔχουμε ταλέντο στὸν χορό, ἀντιμετωπίζουμε ῥατσιστικὰ αὐτοὺς ποὺ δὲν ξέρουν νὰ χορεύουν.
• Κρύβεται στὶς ἀθλητικές μας ἐπιδεξιότητες, διότι ἐὰν ἐμεῖς εἴμαστε πρωταθλητὲς (ἢ καὶ σκέτο ἀθλητές) στὸ τρέξιμο, ἀντιμετωπίζουμε ῥατσιστικὰ αὐτοὺς ποὺ δὲν τρέχουν.
• Κρύβεται στὸν δείκτη εὐφυΐας μας, διότι ἐὰν ἐμεῖς εἴμαστε εὐφυεῖς, ἀντιμετωπίζουμε ῥατσιστικὰ αὐτοὺς ποὺ δὲν εἶναι.
  
• Κρύβεται στὸν ἀντικαπνιστὴ ποὺ ἀντιμετωπίζει ῥατσιστικὰ τὸν καπνιστή.
• Κρύβεται στὸν ὑγειὴ ποὺ ἀντιμετωπίζει ῥατσιστικὰ τὸν ἀσθενὴ ἢ τὸν ἀνάπηρο.
• Κρύβεται στὸν Δημόσιο ὑπάλληλο ποὺ ἀντιμετωπίζει ῥατσιστικὰ τὸν Ἰδιωτικὸ ὑπάλληλο ἢ τὸν ἄνεργο.
• Κρύβεται στὸν κάτοικο τῆς πόλεως ποὺ ἀντιμετωπίζει ῥατσιστικὰ τὸν ἐπαρχιώτη.
• Κρύβεται στὸν μὴ χρήστη ναρκωτικῶν, ποὺ ἀντιμετωπίζει ῥατσιστικὰ τὸν χρήστη.
• Κρύβεται στὸν οἰκογενειάρχη ποὺ ἀντιμετωπίζει ῥατσιστικὰ τὸν ἐργένη.
  
• Κρύβεται στὸν πεζὸ ποὺ ἀντιμετωπίζει ῥατσιστικὰ τὸν ὁδηγό.
  

Κρύβεται τέλος πάντων ὁπουδήποτε μᾶς κάνει νὰ αἰσθανόμεθα διαφορετικοὶ (ἢ ἀκόμη καὶ σημαντικοὶ καὶ σπουδαῖοι γιὰ κάτι), ἐφ΄ ὅσον δὲν ἐπιλέγουμε τὴν ὁμοιομορφία στὰ πάντα, ἀλλὰ ἐπιμένουμε στὸ νὰ αὐτο-βελτιωνόμεθα, νὰ ἐξελισσόμεθα καὶ νὰ γινόμεθα διαρκῶς καλλίτεροι καὶ σημαντικότεροι.
Διότι ὁ ῥατσισμὸς εἶναι αὐτό: ἡ διαφορετικότης.

Τί νά σᾶς πῶ; Ἡ ἔκρηξίς μου ἦταν δεδομένη. Θύμωσα. Θύμωσα πάρα πολύ. Ὄχι μὲ τὴν φίλη μου φυσικὰ ἀλλὰ μὲ αὐτὰ τὰ καθάρματα ποὺ τὸ παίζουν καὶ καθηγητὲς φιλόλογοι, ἐνᾦ στὴν πραγματικότητα εἶναι φερέφωνα ξενόφερτων Μ.Κ.Ο. καὶ ὅλων τῶν τοκογλυφικῶν σαπροφυτικῶν συμφερόντων.

Ξεκίνησα, γιὰ ἀρχή, μὲ τὸ νὰ διευκρινήσω πὼς ῥάτσες ἔχουν μόνον τὰ …σκυλιὰ καὶ οἱ γάτες. Ὄχι οἱ ἄνθρωποι. Ξεκίνησα δῆλα δὴ μὲ τὸ νὰ ἀποσαφηνίσω πὼς δὲν ὑπάρχει ῥατσισμὸς ἀλλὰ κατάργησις τῆς λογικῆς, μηδενισμὸς τῆς ἀντιληπτικότητος καὶ μαζανθρωποίησις τῶν κοινωνιῶν μας. Ἡ (τόσο ἀκραία καί, ὁπωσδήποτε, οὐδόλως τυχαία) λανθάνουσα ὅμως, διαρκῶς ἐξαπλουμένη, ἀντίληψις τῶν ἐννοιῶν, ποὺ ἐπιβάλλεται, μὲ αὐτὲς τὶς τακτικές, ὁδηγεῖ ἐκ τῶν πραγμάτων σὲ ἀνυπαρξία σκέψεως, κρίσεως καὶ λογικῆς. Ἐὰν θεωρῶ τὴν διαφορετικότητά μου, λόγῳ κάποιου ἰδιαιτέρου ταλέντου μου ἢ λόγῳ κάποιας διατροφικῆς μου (ἀκόμη κι ἐξ ἀνάγκης) ἐπιλογῆς ἢ λόγῳ τῆς ἀγάπης μου στὴν αὐτοβελτίωσιν, τότε εἶμαι ῥατσίστρια καί, τελικῶς, εἶδος πρὸς ἐξαφάνισιν, ἐφ΄ ὅσον συνιστῶ ἀπειλὴ γιὰ ὅλους αὐτοὺς ποὺ δὲν εἶναι σὰν κι ἐμέναν. Δὲν ἔχει σημασία τὸ ἐὰν ἐγὼ ἀρέσκομαι σὲ αὐτὴν τὴν διαφορετικότητα, διότι οὔτε ὅλα τὰ δάκτυλα εἶναι ἴσα, ἀλλὰ οὔτε καὶ οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ εἶναι ἴδιοι. Ἐγὼ εἶμαι λάθος, Τὸ σωστὸ εἶναι νὰ μὴν ἀρέσκομαι στὴν διαφορετικότητα, νὰ ἐπιμένω στὸ νὰ εἴμαστε ὅλοι ἴδιοι καὶ στὸ νὰ πολεμῶ κάθε ἕναν ποὺ θέλει νὰ διαφέρῃ.
Κοινῶς; Ἡ ἰσοπέδωσις τῶν πάντων πρέπει νὰ γίνῃ σκοπὸς τῆς ζωῆς μου.

Στὴν συνέχεια ἐπέμεινα στὸ νὰ ἀποσαφηνισθῇ τὸ ὅτι ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ ῥατσισμός, καθὼς φυσικὰ καὶ ὁποιαδήποτε στοιχειώδης ἐπιχειρηματολογία πίσω ἀπὸ τὴν προπαγάνδα του, τότε κάτι ἄλλο συμβαίνει. Ἐάν, γιὰ παράδειγμα, οἱ δικοί μου γευστικοὶ κάλυκες προτιμοῦν τὸ ψάρι, ἀλλὰ οἱ δικοί της τὸ κρέας, τότε τὸ νὰ τὴν ἀντιμετωπίζω ὑποτιμητικὰ δὲν δηλώνει ῥατσισμὸ ἀλλὰ …βλακεία καὶ ἀνισοῤῥοπία. Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὶς ἐρωτικές μου προτιμήσεις, μὲ τὶς μουσικὲς ἢ μὲ τὶς ἐνδυματολογικὲς ἢ μὲ τὶς γνωσιακές μου ἐπιλογές. Τὸ νὰ ἀρέσκομαι ἐγὼ σὲ κάτι δὲν μὲ κάνει ῥατσιστὴ κατὰ αὐτῶν ποὺ δὲν συμμερίζονται τῶν δικῶν μου ἀρεσκειῶν. Ἀντιθέτως μάλιστα, ἐὰν διαθέτω στοιχειώδη αὐτοσεβασμό, μὲ κάνει νὰ τὶς σέβομαι καὶ νὰ τὶς τιμῶ. Μόνον οἱ χυδαῖοι κάφροι θέλουν νὰ μὲ ὑποχρεώσουν νὰ παραιτηθῶ τῶν συνειδητῶν ἢ ἀσυνειδήτων ἐπιλογῶν μου, πολτοποιώντας τὰ θέλω μου καὶ μετατρέποντάς με σὲ κάτι ἄοσμον, ἄσκεπτον καὶ ἀνούσιον.
Πρὸς τοῦτον κι ἐὰν μὲ ἐπισκεφθῇ φίλος χορτοφάγος, ἐγὼ θὰ φροντίσω, τιμώντας τον, νὰ τὸν ταΐσω χορτοφαγικὰ κι ὄχι νὰ τὸν ὑποχρεώσω σὲ ψαροφαγία ἢ κρεοφαγία.
Ἂν τὶ λοιπὸν νὰ μᾶς ἐκπαιδεύσουν στὸ νὰ σεβόμεθα τὶς τάσεις, τὶς προτιμήσεις, τὶς ἐπιλογές, τὰ ἰδιαίτερα ταλέντα, τὶς ἱκανότητες, τὶς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων ἐμεῖς πρέπει νὰ τὰ καταργήσουμε ὅλα γιὰ νὰ μὴν εἴμαστε ῥατσιστές. Δῆλα δὴ νὰ παύσουμε νὰ τιμοῦμε καὶ νὰ ἐκτιμοῦμε καὶ νὰ σεβόμεθα τὸν συμπολίτη μας ἐὰν θέλῃ κάτι ἄλλο, ἔξω ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἡ προπαγάνδα τῆς πολιτικῆς ὀρθότητος ἐπιβάλλει.

Συμπερασματικῶς, πάντα βάσει αὐτῶν ποὺ διδάσκουν οἱ καθηγητές, ἐφαρμόζοντας τὶς ἐντολὲς τοῦ (τώρα πιά, ῥατσιστικοῦ) ὑπουργείου ἀπαιδείας.

• Ἐὰν ἐμεῖς εἴμαστε πολιτικὰ ὀρθοί, εἴμαστε τὸ ἐνδεδειγμένον εἶδος τοῦ μαζανθρώπου ποὺ ἐγκρίνεται γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ. Ὅλα τὰ ἄλλα εἴδη εἶναι πρὸς ἀφανισμόν.
• Ἐὰν οἱ ἄλλοι δὲν εἶναι σὰν κι ἐμᾶς, τοὺς πολιτικὰ ὀρθούς, τότε πρέπει νὰ γίνουν.
• Ἐὰν ἡ στάσις ζωῆς μας δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ τὰ συμφέροντα τοῦ πSoros -βιτρίνα Rothschild- ἐπιβάλλουν, ὀφείλουμε νὰ …αὐτοκτονήσουμε καί, μάλιστα, συντόμως.
  

Ἀπογοήτευσις ὅμως πίσω ἀπὸ τὰ λεγόμενά μου.
Κυριολεκτικῶς, συνειδητοποίησα σὲ βάθος τὸ τὶ παθαίνουν σήμερα ὅλοι οἱ νέοι ἄνθρωποι, μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ μόρφωμα ποὺ τοὺς ἐκπαιδεύει καὶ τὸ ἀποκαλοῦν «διὰ βίου ἐκπαίδευσιν». Σαφῶς κι ἐγνώριζα ἀρκετὲς ἀνωμαλίες του, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ αὐτὸν τὸν διάλογο κατάλαβα πολλὰ περισσότερα. Ἄλλο τὸ νὰ διαπιστώνῃς πὼς τὸ ὑπουργεῖον ἀπαιδείας καταργεῖ τὴν ἱστορία, τὴν κλασσικὴ παιδεία, τὶς ἀνθρωπιστικὲς σπουδὲς καὶ ἄλλο τὸ νὰ συνειδητοποιῇς πὼς ὁ κυριότερος σκοπός του εἶναι ἡ συνειδησιακή μας πολτοποιημένη μὴ ἀντίληψις. Ἄλλο τὸ νὰ ἀναγνωρίζῃς τὸν ἐκπεσμὸ τοῦ γνωσιακοῦ ἐπιπέδου καὶ ἄλλο τὸ νὰ συνειδητοποιῇς πὼς αὐτὸ ὅλο εἶναι μία καλοστημένη βιτρίνα ποὺ ἀποκρύβει τὴν μετατροπὴ τοῦ ἀνθρώπου σὲ κάτι ἀπρόσωπο καὶ χυλοποιημένον. Ἂλλο τὸ νὰ διαπιστώνῃς διαρκῶς τὸ πόσο πολὺ ἔχει ἀποσαθρωθῆ κάθε δομὴ τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος καὶ ἄλλο νὰ διαπιστώνῃς πὼς ἤδη, ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, ἐπιτελεῖται συστηματικὴ ἠλιθιοποίησις ὅλων τῶν παιδιῶν, σὲ ὅλην τὴν ἐπικράτεια.
Διότι τί νά τόν κάνουν τόν μή ἠλίθιο; Νά τούς ἀποκαλύπτῃ; Εὐκολότερον εἶναι νὰ τὸν ἐξοντώσουν.
Δὲν χρειάζονται εὐφυεῖς. ΝαιΝαῖκοι χρειάζονται.

Φιλονόη

Σημειώσεις

Χρόνια φωνάζω καὶ ἀποδεικνύω, μέσῳ διαφόρων ἐπὶ μέρους παραμέτρων, πὼς αὐτὸ τὸ μόρφωμα τῆς «διὰ βίου μαθήσεως» παράγει δούλους. Δούλους, δούλους καὶ μόνον δούλους.
Κατ’ ἐμὲ ἡ μόνη ἀντίστασις εἶναι ἡ Παιδεία. Ἀλλὰ ἡ Παιδεία Παιδεία κι ὄχι ἡ συστηματικὴ «διὰ βίου ἐκπαίδευσις» τῶν δούλων, ποὺ οὐδέποτε πρέπει νὰ παύσουν νὰ εἶναι δοῦλοι. Ἡ δική μας αὐτό-ἐκπαίδευσις στὰ πάντα, ποὺ τελικῶς εἶναι δική μας εὐθύνη, ὄχι μόνον γιὰ τοὺς ἑαυτούς μας, ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὰ παιδιά μας.
Ἡ ἀντίστασίς μας στὴν ἰσοπέδωσιν περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴν ἀνάδειξιν τῶν ἰδιαιτέρων μας ταλέντων καὶ ἱκανοτήτων. Περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴν δική μας, κατ’ ἐπιλογή, διὰ βίου μάθησιν (χωρὶς εἰσαγωγικά).

Ὁ λόγος ποὺ δὲν ἀρέσκονται στὸ νὰ ἀναδεικνύουν τὰ ἰδιαίτερα ταλέντα κάποιου, εἶναι φυσικὰ ἡ Ἀριστεία.
Ἠ Ἀριστεία, κυριολεκτικῶς, σημαίνει καὶ τὸ νὰ εἶμαι Ἄριστος σὲ αὐτὰ μὲ τὰ ὁποία καταπιάνομαι, ἀλλὰ παραλλήλως νὰ παραμένω διαρκῶς Ἄριστος στὰ τοῦ Ἤθους καὶ τοῦ Ἔθους μου (συνήθειες νεοελληνιστί). Στὴν πραγματικότητα ὁ Ἄριστος δὲν φοβᾶται τὶς συγκρίσεις, δὲν φοβᾶται τὸν ἀνταγωνισμὸ καὶ δὲν φοβᾶται τὶς προκλήσεις. Ὅλα αὐτὰ γιὰ τὸν Ἄριστο εἶναι μέσα αὐτοβελτιώσεώς του καί, καταληκτικῶς, ἀνοδικῆς πορείας του πρὸς τὴν συνειδητότητα καὶ τὸν αὐτοπροσδιορισμό.
Ὁ Ἄριστος ἐπιδιώκει τὸ νὰ γίνεται διαρκῶς καλλίτερος καὶ σπουδαιότερος, ἐνᾦ συστηματικῶς, δίχως νὰ αἰσθάνεται πὼς ἀπειλεῖται, μεταλαμπαδεύει τὶς γνώσεις του σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ τὶς χρειάζονται καὶ τὶς ἐπιζητοῦν. Δὲν προτιμᾶ τὶς Συντεχνίες (βλέπε καὶ μασονικὲς στοές) ἀλλὰ τὴν διασπορὰ τῶν γνώσεων πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις. Ἐπιθυμεῖ καὶ δρᾶ μόνον πρὸς ἐκείνην τὴν κατεύθυνσιν ποὺ θὰ ἀνεβάζη διαρκῶς τὸ γνωσιακὸν ἐπίπεδον τῶν πάντων ἀλλά, κυρίως τὸ ἀντιληπτικὸν ἐπίπεδον τῆς κοινωνίας του. Διότι ὅσο ὑψηλότερον τὸ ἀντιληπτικὸν ἐπίπεδον μίας κοινωνίας, τόσο πιὸ πεπολιτισμένη ἡ κοινωνία καὶ τελικῶς τόσο μεγαλύτερες οἱ Ἐλευθερίες τοῦ ἀτόμου.
Ὁ Ἄριστος γνωρίζει πὼς γιὰ νὰ φθάσουμε σὲ Ἰδανικὲς κοινωνίες ὀφείλουμε ὅλοι μας νὰ ἔχουμε ὡς στόχο μας τὸν Ἰδανικό μας Ἑαυτόν. Ὄχι νὰ παγιδευόμεθα σὲ φθηνὰ φωτο-ἀντίγραφα ἑνὸς ψευδο-προτύπου ἀρλουμπολογίας, ἀλλὰ συνειδητῶς καὶ μὲ δική μας εὐθύνη νὰ ἐξερχόμεθα αὐτοῦ καὶ νὰ χαράζουμε δικούς μας δρόμους, πρωτοπόρους.

Μὴν νομίζῃς πατριώτη λοιπὸν πὼς θὰ ξεφύγης ἔτσι ἁπλᾶ, δίχως νὰ ἀγωνισθῇς γιὰ τὰ πάντα.
Πρῶτα ἀπὸ ὅλα λοιπὸν κῦττα στὰ παιδιά σου νὰ σταθῇς καὶ νὰ ἀλλάξῃς τὴν Μοίρα ποὺ ἄλλοι τοὺς ὅρισαν. Κῦττα προσεκτικὰ στὶς καρδιές τους, στὶς συνήθειές τους καὶ στὶς ὀπτικές τους Εἶμαι βεβαία πὼς κάπου ἐκεῖ, σὲ αὐτὲς τὶς …«λεπτομέρειες» κρύβονται οἱ πιθανότητες ἀπελευθερώσεώς τους.

Ψίτ, πατριώτ…….
Μὴν ἐλπίζῃς πὼς κάπου ἐκτὸς συνόρων τὸ παιδί σου θὰ λάβη ἄλλου εἴδους ἐκπαίδευσιν. Ἡ λοβοτομὴ παίδων δὲν εἶναι τοπικὴ ἀλλὰ παγκόσμιος.

Ῥοκφέλερ καὶ κοινωνικὸς ἔλεγχος μέσῳ τῆς παιδείας

Μὴν ἐπίζῃς λοιπὸν πὼς ἴσως ἡ τύχη νὰ χαμογελάσῃ στὸ δικό σου παιδί… Μεγίστη Ὕβρις ἡ ἐλπίς, ἰδίως σὲ περιόδους ποὺ ὅλα καταῤῥέουν.
Ἐὰν ἐμεῖς δὲν πιάσουμε μόνοι μας, ἕνα πρὸς ἕνα, ὅλα αὐτὰ τὰ κλουβάκια νὰ τὰ γκρεμίσουμε τὰ παιδιά μας θὰ καταντήσουν πιὸ ὑπάκουα σαπρόφυτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ σήμερα, φαινομενικῶς, μᾶς κυβερνοῦν.
Διαλέγουμε καὶ ἀποφασίζουμε. Ἡ Ἐλευθερία τοῦ Ἀνθρώπου δὲν εἶναι ὑπόθεσις τῶν ἄλλων, ἀλλὰ ἀτομική μας.

Ἀπὸ μικρὰ παιδιὰ μᾶς ἐκπαιδεύουν γιὰ νὰ γινόμαστε …κόττες!!!

Μά, γιὰ νὰ γίνῃ πραγματικότης αὐτὴ ἡ ἀλήθεια, πρέπει καθημερινῶς νὰ ξεβολευόμεθα καὶ νὰ κοπιάζουμε. Κάθε στιγμὴ νὰ ὑπερασπιζόμεθα τὴν Ἀλήθεια, τὴν Ἀριστεία καὶ τὴν Ἐλευθερία.
Κάθε δική μας ὑποχώρησις, κάθε δικός μας συμβιβασμός, μία ἀκόμη, πιὸ βαρειά, ταφόπλακα στὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας.

εἰκόνα