Νὰ πάω, λέει νὰ ψηφίσω καὶ στὶς δημοτικὲς ἐκλογές, καὶ στὶς περιφερειακὲς καὶ στὶς βουλευτικὲς καὶ στὶς εὐρωβουλευτικές…
Καὶ λέω ἐγώ, ἐν τάξει, νὰ πάω, ἀλλὰ θὰ ἔπρεπε πρῶτα νὰ μοῦ ἀπαντήσῃς, ἐσύ, ὁ κάθε χρώματος καὶ κόμματος ὑποψήφιος, γιὰ τὸ ἐὰν πράγματι ὑπάρχῃ λόγος νὰ τὸ κάνω. Θὰ ἢθελα νὰ μοῦ ἐγγυηθῇς πὼς πράγματι θὰ ὑπάρχη ἀνταπόκρισις τῆς ψήφου μου καὶ ἐσὺ θὰ μὲ ἐκπροσωπήσης ἐντίμως καὶ μὲ ὅλες σου τὶς δυνάμεις. Καί, κυρίως, ἐπάνω καὶ πρῶτα ἀπὸ ὄλα, πὼς ἐσύ, ὁ κάποιος, ὁ ὀποιοσδήποτε, θὰ θέσης τὸ καλὸ τοῦ συνόλου ἐπάνω ἀπὸ τὸ κόμμα σου ἢ ἀπὸ τὴν τσέπη σου.

Θὰ θέσω λοιπὸν ἕνα ἐρώτημα στοὺς (πρώην) ὑποψηφίους (καὶ νῦν ἐκλεγμένους) δημοτικοὺς καὶ περιφερειακοὺς καὶ εὐρωκοινοβουλευτικούς, καθὼς φυσικὰ καὶ στοὺς νῦν ὑποψηφίους βουλευτὲς καὶ (φερομένους ὡς) ἐκπροσώπους μας: τί ἰσχύ ἔχουν οἱ θέσεις πού ἀνέλαβαν (ἤ πού θά ἀναλάβουν); Ἔχουν δῆλα δή λόγο ἤ μήπως ὅλοι αὐτοί εἶναι βιτρινοῦλες πού καλῶνται νά ὑλοποιήσουν προειλημμένες ἀποφάσεις;

Ἂς φέρω ὅμως ἕνα παράδειγμα.
Ἂς ὑποθέσουμε πὼς ἐπιλέγεται ἀπὸ μίαν Χὶ πολυεθνικὴ μία βουνοκορφὴ γιὰ νὰ ἐγκατασταθοῦν ἀνεμογεννήτριες, ἀλλὰ ἡ πλειοψηφία τῶν πολιτῶν δὲν τὶς θέλει καὶ ἀντιδροῦν. Ὁ δήμαρχος μπορεῖ νά ἀκυρώσῃ μίαν τέτοιαν ἀπόφασιν; Ὁ περιφερειάρχης; Ὁ εὐρωβουλευτής; Ἤ μήπως ὁ ῥόλος τους ξεκινᾶ καί παύει ἐκεῖ πού τελειώνουν οἱ …ἀγορεύσεις καί ἀπό ἔργο …κουκουρούκου;
Καί, τελικῶς, ποῖος ἀποφασίζει γιά τό ποῦ, πότε καί πῶς θά ἐγκατασταθοῦν νέα αἰολικά πάρκα; Τί ῥόλο ἔχουν οἱ (ὑποτιθέμενοι) ἐκπρόσωποί μας; Διακοσμητικό ἤ οὐσιαστικό;

Φυσικά, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, θὰ ἔπρεπε ὁ καθεὶς ἐξ αὐτῶν νὰ ἀπαντᾷ ἐγγράφως, μὲ ὅλες τὶς ἀπαραίτητες ἐγγυήσεις, γιὰ τὸ ἐὰν εἶναι ἀπολύτως δεσμεύμενος, ἤ ὄχι, στὸ νὰ ὑπηρετήσῃ τὴν Ἑλλάδα καὶ μόνον τὴν Ἑλλάδα, ἢ ἐὰν θὰ προσκυνᾷ τὰ ἀφεντικὰ τοῦ προτεκτοράτου Ἑλλαδοκαφριστάν. Θὰ πρέπη ἐν ὀλίγοις νὰ συναινῇ σὲ κάθε ἔλεγχο, ἀνᾷ πάσᾳ στιγμῇ μά, κυρίως, ἐπάνω καὶ πρῶτα ἀπὸ ὅλα νὰ συμφωνῇ ἐκ τῶν προτέρων γιὰ τὴν ἐκδίκασίν του, ἀπὸ στρατιωτικὸ δικαστήριον, ἐὰν κι ἐφ΄ ὄσον πράξῃ κάτι, ὁ,τιδήποτε, κατὰ τοῦ Ἕθνους. Αὐτὰ τὰ καραγκιοζιλίκια τοῦ «δὲν ἤξερα», «δὲν πρόλαβα νὰ διαβάσω» καὶ «δὲν μοῦ εἶπαν» νὰ τὰ πῇ στὸν γάμο τοῦ Καραγκιόζη, διότι σὲ ἐμέναν τὰ εἶπαν ἄλλοι καὶ ἀκόμη πληρώνω τὰ γ@μησιάτικα.
Κι ὅσοι ἐκ τῶν ὐποψηφίων (ἢ κι ἐκλεγμένων) νομίζουν πὼς θὰ ξεφύγουν, διότι δὲν ὑπεχρεώθησαν σὲ ἔγγραφες δεσμεύσεις, πλανῶνται πλάνην οἰκτράν. Νομίζουν πὼς ἀπέφυγαν νὰ πέσουν στὸν λάκκο ποὺ ἔσκαψαν γιὰ ἐμᾶς. Νομίζουν. Ὁ λάκκος ποὺ μᾶς ἔσκαψαν ἀκόμη ἐδῶ εἶναι καί, εἴθισται, βάσει ἱστορικῆς ἐμπειρίας, νὰ γνωρίζουμε πὼς συνήθως μέσα σὲ αὐτὸν πέφτουν οἱ …σκαφτιάδες!!!

Κατὰ τὴν αὐτὴν λοιπὸν λογικὴ θὰ θέσω τὸ αὐτονόητον ἐρώτημα σὲ κάθε νεόκοπο «ἐθνοσωτῆρα»: θά ὑπηρετήση ἐμέναν, τόν χαχόλο λαό ἤ θά ὑπηρετήση-ἐξυπηρετῶντας τό κόμμα του, τήν διαπλοκή καί τά «συμφέροντα» (ἀγνώστων λοιπῶν στοιχείων…!!!);
Θά λογοδοτήση σέ ἐμέναν, τὸν χαχόλο λαό, γιά λάθη, παραλήψεις κι ἐγκλήματα εἰς βάρος μου, ἤ θά κρυφθῆ πίσω ἀπό ἀσυλίες καί παραγραφές;
Θά παραιτηθῇ τῆς προστασίας πού τοῦ παρέχεται ἀφειδῶς ἀπό τίς ἐγχώριες και ἀλλοδαπές συμμορίες (τῶν Βρυξελλῶν ἀλλὰ ἐπὶ τῆς οὐσίας τῶν τοκογλύφων) ἤ θά πατήση ἐπάνω σέ αὐτές γιά νά ἀπολαύση τά κλοπιμαία του;

Ἐμπιστοσύνη δὲν ἔχω σὲ κάποιον ἀπὸ ὅλους αὐτούς, μὰ καὶ οὔτε θὰ ἀποκτήσω, ὅσον καιρὸ θὰ ἰσχύουν, θὰ διαφημίζονται καὶ θὰ ἐπιβάλονται ἀσυλίες, παραγραφές, ἐξηρτημένοι δικαστές, ἀτιμωρησίες, «προεδρικὲς χάρες» καὶ λοιπές, καθ’ ὅλα «νομότυπες» διαδικασίες, ποὺ ὅμως διαχωρίζουν τὴν πλέμπα (ἐμένανν δῆλα δή, τὸν χαχόλο) ἀπὸ τοὺς …«ἐκλεκτούς». Γιὰ ὅσον καιρὸ θὰ ὑπάρχη δύο ταχυτήτων κράτος, δύο ταχυτήτων κομματοκρατουμένη δικαιοσύνη, δύο εἰδῶν ἄνισος φορολογία, ἐπιλεκτικὴ ἀποσιώπησις ἐγκλημάτων, ἀπολύτως ἐξηρτημένη δημοσιοκαφρία καί, κυρίως, τὸ ἀδιαπραγμάτευτον «δίκαιον τοῦ τοκογλύφου» γιὰ τόσον καιρὸ κι ἄλλον τόσο, ἐγὼ θὰ ἀρνοῦμαι νὰ τοὺς ἀναγνωρίσω, μετέχοντας ἐν πρώτοις στὶς διαδικασίες τους καὶ στὶς παραστάσεις τους μά, κυρίως, στὰ μετέπειτα στάδια, τῆς ὑλοποιήσεως κάθε εἰς βάρος μου ἀποφάσεως.
Οἱ ἐκλογὲς εἶναι δικό τους μεθόδευμα καὶ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ κάθε δικό τους μεθόδευμα δὲν ὑπηρετεῖ ἐμέναν, τὸν χαχόλο, ἂς τὸ ἀπολαύσουν μόνοι τους, μὲ συμμετοχὲς ποὺ διαρκῶς φθίνουν καὶ πλειοψηφίες ἀπέχουσες.

Ἡ ἔννοια τῆς ἀνταποδοτικότητος, ποὺ ἀπὸ καιρὸ ἔχει ἀπωλεσθῆ, «ἐλέῳ μνημονίων», «ἐλέῳ προσφυγικοῦ», «ἐλέῳ θεσμῶν» γιὰ τὶς σχέσεις πολίτου κράτους κατ’ ἐμὲ εἶναι ἕνα ἀκόμη κριτήριον, ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἀπαιτοῦμε νὰ ἀποκατασταθῇ, ἀλλὰ ἐπὶ τοῦ παρόντος ἔχουμε σαφῶς σοβαρότερα, ποὺ σχετίζονται κυρίως μὲ τὸ ἀπωλεσθὲν Δίκαιον.
Γιὰ ἀρχὴ λοιπὸν ἐρωτῶ μόνον τὸ ἐὰν ὅλοι αὐτοί, ὑποψήφιοι καὶ ἐκλεγμένοι, εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ πατήσουν στὰ ὅσα οἱ προκάτοχοί τους κατέστρεψαν ἢ ἐὰν θὰ πράξουν τὰ ἀναγκαία γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ πατήσουμε κάπου ὡς χώρα καὶ νὰ ἀρχίσουμε τὶς ἀναδομήσεις.
Ὅμως ὅλα αὐτὰ θὰ πρέπη νὰ γίνουν ἐγγράφως, διότι τὰ λόγια τὰ παίρνει ὁ ἄνεμος καὶ διότι ἐμεῖς χορτάσαμε ἀπὸ παχειὲς ὑποσχέσεις.

Ἔως τότε λοιπόν, ποὺ κάποιοι ἐπὶ τέλους θὰ συμπεριφερθοῦν ὡς πραγματικοὶ «καπετάνιοι» κι ὄχι ὡς κλασσικὰ τρωκτικά, στὸ ὁποιοδήποτε «πλοῖο» ἀνέλαβαν ἢ θὰ ἀναλάβουν, ἐγὼ θὰ εἶμαι στὴν στεριὰ καὶ θὰ καταγράφω τὰ ἐγκλήματά τους καὶ τὶς ἀστοχίες τους.
Γιατί; Μά, διότι κάποτε θὰ λάβουν τὸν λογαριασμό. Πρὸς τοῦτον κι ἐμεῖς πρέπει νὰ ἔχουμε συμπληρώση τὸν κατάλογο τῶν στοιχείων μὲ ὅλα τὰ φανερὰ καὶ κρυφά τους ἐγκλήματα.
Ἡ ἐποχὴ  τῆς ἀνευθυνότητος τελειώνει καὶ θὰ τὸ καταλάβουμε συντόμως ὅλοι μας.

Φιλονόη