Σαράντα πέντε χρόνια (45) πρίν, ἐννέα ἐτῶν ἐγὼ τότε, σὲ οἰκογενειακὲς διακοπὲς στὸ Ναύπλιο, ὅπως κάθε χρόνο, θυμᾶμαι τὸν πάτερά μου τὸν μακαρίτη νὰ ψάχνῃ ἀπεγνωσμένα νὰ εὕρῃ τὸ ἀπολυτήριό του καὶ κάτι ἄλλο ἀπὸ τὸν στρατό.

Ἔφεδρος ἀνθυπολοχαγὸς ΛΟΚ, ὁ πατέρας μου. Commando…..

Θυμᾶμαι τὴν ἀναμεικτο ἀγωνία ἀλλὰ καὶ προσμονή του νὰ τὸ εὕρῃ γιὰ νὰ δώσῃ τὸ παρόν του στὸν ἀγῶνα. 

Θυμᾶμαι τὴν μητέρα μου νὰ τοῦ φωνάζῃ: «ποῦ θά πᾶς μέ δύο παιδιά»;;;

Πρέπει νὰ ἦταν ἡ πρώτη φόρα ποὺ τοὺς ἄκουσα νὰ μαλώνουν.

Θυμᾶμαι τὸν πάτερά μου νὰ μπαίνῃ φουριόζος στὸ αὐτοκίνητο γιὰ νὰ φύγῃ γιὰ τὴν Ἀθήνα.. «Τὸ ἀπολυτήριο πρέπει νὰ εἶναι ἐκεῖ, δὲν εἶναι στὴν τσάντα μου ἐδῶ», τὸν ἄκουσα νὰ λέῃ.

Ἦταν οἱ τελευταῖες λέξεις τοῦ πρὶν νὰ φύγῃ…

Τὸν πάτερά μου τὸν ξανὰ εἶδα τρεῖς ἑβδομάδες μετά. Ἀλλαγμένον κάπως. Μᾶς ἔφερε δῶρα. Ἔγω πῆρα ἕνα αὐτοκινητάκι. Ἀκόμη τὸ ἔχω.
Οὐδέποτε μάθαμε τὸ ποῦ ἦταν.
Τὸ πῆρε στὸν τάφο τοῦ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2009.

Ζαμπέτας Ἐμμανουὴλ