Ὁ πλανήτης πάντα ἐδῶ
Ὑπάρχουν λίγοι τρόποι νὰ κτίσῃς μίαν γωνία. Ἕνας ἀπὸ αὐτὸς εἶναι νὰ λυγίσῃς τὶς πέτρες!
Στὸ Περοὺ λὲν βέβαια, ὅτι τὰ Κυκλώπεια τείχη ἐκτίσθησαν ἀπὸ θεοὺς ποῦ ἦλθαν ἀπὸ τὸν οὐρανό;
Ἐάν ἦλθαν ἀπό ἐκεῖ, τί λόγους εἶχαν νά φοβῶνται καί ἔφτιαξαν τείχη; Τί συνέβη τελικῶς καὶ ἐπεκράτησαν οἱ ΙΝΚΑΣ; Τί ἀπέγιναν οἱ προηγμένοι; Ποιὸ εἶναι τὸ παρασκήνιο;
Ἐπαναλαμβανομένη ἱστορία εἶναι; Βγαίνει ἄραγε ἄκρη;
Ὅμως…
Ὅλα δὲν εἶναι γιὰ ὅλους.
Μία φορὰ κι ἕναν καιρό, οἱ θεοὶ ἀπεφάσισαν νὰ βοηθήσουν τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ ἔκαναν μυώντας «δικά τους παιδιὰ» ἀρχικῶς, στὰ μυστήρια τοῦ πνεύματος, ὅπως καὶ στὸν ἔλεγχο τῶν φυσικῶν νόμων! Ἔπρεπε διὰ τῆς διαδικασίας, νὰ ἀπολαμβάνῃ ἀφ’ ἑνὸς ὁ ἄνθρωπος τὰ εὐεργετήματα, ἀλλὰ καὶ ἀφ’ ἑτέρου νὰ μὴν πάῃ ὁ «τρόπος» σὲ λάθος χέρια. 
Τὰ «ἄῤῥητα» ἐγεννήθησαν ἔτσι καὶ μὲ δόγμα τὸ «ὅλα δὲν εἶναι γιὰ ὅλους», μία ὁμὰς «ἐκλεκτῶν» διεχειρίζοντο ὅλο τὸν πλανήτη. Τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων τότε, εἶδαν θαυμαστὰ πράγματα. Πράγματα ποὺ φαίνονται ἀνερμήνευτα ἀκόμη καὶ σήμερα.
Ὅλα αὐτὰ ποὺ φαντάζουν μυστήρια σήμερα, ἀπὸ τὸν ἀρχαῖο ἕως καὶ τὸν πανάρχαιο κόσμο, ἦσαν ἔργα τῶν «μυστῶν – δικῶν τοὺς παιδιῶν» ποὺ ἔπρατταν σύμφωνα μὲ τὰ ἄῤῥητα ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ θεοὶ ἐπέβαλαν. Τὸ ἀπόλυτα στεγανὸ ὅμως, ἦταν ἀδύνατον σὲ ἀνθρώπους νὰ τὸ διατηρήσουν! Τὰ εὐεργετήματα μὲ τὴν πάροδο τῶν αἰώνων, ἐγίνοντο ὅλο καὶ λιγότερα. Αὐτὸ ἐλειτούργησε σὰν παρακμὴ καὶ ἦταν τέτοια, ποὺ τὸ ἀπόγειό της τὸ ζοῦμε σήμερα.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Ναί, ἔτσι εἶναι. Ὁ κόσμος παρακμάζει. Δεῖτε π.χ. τὶς γλῶσσες: Τί σχέση ἔχουνε τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, τὰ Λατινικά, τὰ Ρωσικὰ ἀκόμα (γλῶσσα ποὺ ἔχει κρατήσει τὴν ἀρχαϊκή της δομή) μὲ τὰ τωρινὰ Ἀγγλικά;
Ἔχουν;
Ἔ, ναί! Τὸ θέμα παίζεται! Ὁ Ντὰν Μπράουν ἐξηγεῖ, στὸν “Κώδικα Ντα Βίντσι”, πὼς ὅλοι ὅσοι εἶναι στὸ κόλπο (τὸ δικό τους, ἐξυπακούεται) μιλοῦν μόνο ἀγγλικά. Ἄρα -συμπεραίνω ἐγὼ- αὐτὴ εἶναι ἡ “γλῶσσα τοῦ διαβόλου”. Ἀντιθέτως τὰ ἑλληνικά, ὅλες οἱ σλαβικὲς καὶ φυσικὰ οἱ λατινικὲς γλῶσσες εἶναι “γλῶσσες τοῦ Θεοῦ”.
Αὐτὸ δὲν εἶναι τόσο ἀστεῖο ὅσο ἀκούγεται.
Σοῦ ἔχω ἐξηγήση πὼς διά-βολος (βᾶλε ἐσὺ δία-βολή, δία-ίρεσις, δίά-σπασις… ὄ,τι ἀρέσκεσαι!) ἔχει συγκεκριμένη αἰτία ὑπάρξεως. Ὅμως νὰ θυμᾶσαι πὼς μόνον γιὰ τοὺς χαχόλους εἶναι κοινὴ ἡ ἀγγλική. Μία χαρὰ ἀπολαμβάνει, κατανοεῖ καὶ διδάσκεται ἠ πλέμπτα τὰ (ἀρχαία) ἑλληνικά.
(Ὁ χωρισμὸς τῶν λέξεων ἔγινε γιὰ νὰ τονισθῇ ὁ …«κεντρικὸς νοῦς»!!!)
Τελικά, ἐὰν ἀποδειχτῆ ὅτι ἔχεις πλήρως δίκιο, θὰ ἐπαληθευτῆ – ἀκόμη μία φορὰ τό:
Τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξειλέξατο, ἵνα καταισχύνῃ τοὺς σοφούς.
Τί νὰ εἴπω, ρὲ Φιλονόη μου, τί νὰ εἴπω… Γηράσκω ἀεὶ διδασκόμενος…