11 Σεπτεμβρίου. Ἡμέρα μεγάλων γεγονότων.

Στὶς 11/9/1973 δολοφονεῖται ὁ ἐκλεγμένος πρόεδρος τῆς Χιλῆς Σαλβαδὸρ Ἀλιέντε καὶ ἐγκαθίσταται μία ἀπὸ τὶς πιὸ φρικτὲς δικτατορίες ποὺ ἐγνώρισε ὁ πλανήτης, αὐτὴν τοῦ Ἀουγκοῦστο Πινοσέτ.

Στὶς 11/09/2001 τρία ἐπιβατικὰ ἀεροπλάνα, ἔπεσαν ἐπάνω στοὺς διδύμους πύργους καὶ τὸ πεντάγωνο, σὲ μία σκοτεινὴ στιγμὴ τῆς ἱστορίας, μὲ ἔντονη τὴν ὀσμὴ τῆς συνωμοσίας, ποὺ ἐργαλειοποιήθηκε κατάλληλα γιὰ τὴν εἰσβολὴ τῶν ΗΠΑ στὸ Ἀφγανιστᾶν.

Τὰ δύο γεγονότα εἶναι ἄσχετα μεταξύ τους, εἶναι ὅμως καὶ τὰ δύο δείγματα τῶν μεθόδων τῆς «αὐτοκρατορίας τοῦ κακοῦ», νὰ ἐλέγξῃ τὸν κόσμο καὶ νὰ τὸν ἐκμεταλλευθῇ κατὰ τὸ δοκοῦν. Ἐπειδὴ ὅμως, δὲν γίνεται συνέχεια νὰ κατασκευάζουν στὸν δοκιμαστικὸ σωλήνα τῆς CIA καὶ τῶν λοιπῶν συγγενῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, ἐπιδόξους δικτάτορες, ὅπως ὁ Γκουαϊδὸ στὴν Βενεζουέλα, οὔτε νὰ πέφτουν συνέχεια ἀεροπλάνα σὲ οὐρανοξύστες, οὔτε νὰ ἐπεμβαίνουν πολεμικὰ παντοῦ, πρέπει μὲ ἄλλους τρόπους νὰ ἐλέγξουν τὶς ἀντιδράσεις τοῦ πόπολου.

Τὸ ἐξουσιαστικὸ σύστημα γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο, ἀπεφάσισε νὰ φιλελευθεροποιήσῃ τὸν κόσμο, δίδοντας ἔμφαση στὰ δικαιώματα. Ὄχι τὰ συλλογικά, ὄχι αὐτὰ ποὺ λὲν π.χ. ψωμί, παιδεία, ἐλευθερία… αὐτὰ εἶναι σιωπηρῶς ἀπηγορευμένα. Ὅσα ὅμως ἀναφέρονται στὴν προέλευση, τὸ χρῶμα, τὸν σεξουαλικὸ αὐτοπροσδιορισμό, τὶς διατροφικὲς συνήθειες ποὺ καταλήγουν σὲ κινήματα, ἐπιβάλλονται, ὑπὲρ προβάλλονται καὶ ἐνισχύονται. Μόνο ποὺ αὐτὸς ὁ δικαιωματισμὸς ποὺ ἐκπορεύεται ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους (κυριολεκτικῶς), ἔχει ἐν σπέρματι ὅλα τὰ χαρακτηριστικά της ἀλαζονείας τῶν δημιουργῶν του, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ δίδῃ τὸ δικαίωμα σὲ κάποιους νὰ τὸ παίζουν θεοί. Ἔτσι πολλοὶ ἀποφασίζουν ἐρήμην ὅλων, πὼς πρέπει νὰ εἶναι τὰ γονεϊκὰ πρότυπα, τί εἶναι σωστὸ καὶ τί λάθος στὸν τρόπο ἀναπαραγωγῆς τῶν ἀνθρώπων, πὼς μαθαίνουμε νὰ συμβιβαζόμεθα μὲ τὴν ἐκμετάλλευση καὶ τὸν πόλεμο, ἀλλὰ νὰ δεχόμεθα τὰ ἀποτελέσματα (μετανάστευση) σὰν κάτι φυσικό, τί πρέπει νὰ τρῶμε καὶ πὼς πρέπει νὰ συμπεριφερόμεθα.

Ἄλλο ἕνα ἀπείρου κάλους ἐπεισόδιο τῆς διασήμου σειρᾶς «Οἱ βίγκαν ἀντεπιτίθενται», συνέβη στὴν Ἰσπανία, ὅπου μία «ἀκτιβίστρια» (αὐτὸς ὁ ὅρος εἶναι συνώνυμός του ἥρωος), προσεπάθησε νὰ ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὰ κλουβιά τους θηλυκὰ κουνέλια καὶ τὰ μικρά τους. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ σκοτωθοῦν 100 περίπου κουνέλια καὶ νὰ καταδιωχθῇ ἡ «ἀκτιβίστρια» ἀπὸ ὅλο τὸ χωριό. Ἡ βίγκαν… ἡ θεόσταλτος νὰ ἀνατρέψῃ τὰ εἰωθότα αἰώνων, χωρὶς νὰ ρωτήσῃ κάποιον. Αὐτὸ λέγεται δικαιωματισμὸς ποὺ ἐὰν δὲν κτυπηθῇ ἄμεσα σὲ λίγο θὰ ἔχουμε ἐπιθέσεις σὲ ἑτερόφυλα ζευγάρια ποὺ φιλιοῦνται στὸν δρόμο. Ἑπόμενο δὲν εἶναι;

Γιὰ τὸ τέλος, μία ἀναφορὰ στὴν ἀριστερὰ ἢ στὸν ἀριστερισμὸ καλλίτερα, ποὺ υἱοθετεῖ ὅλα αὐτά. Νὰ ὑποθέσουμε σύντροφοι ὅτι ἡ Ῥόζα Λούξεμπουργκ, ὁ Λένιν, ὁ Μάο κλπ, ἠγωνίσθησαν γιὰ νὰ μποροῦν οἱ διεμφυλικοὶ νὰ ἀπαιτοῦν ἀντὶ γιὰ πατέρα καὶ μητέρα νὰ ἀκοῦν τὰ «γονεὺς Α’» καὶ «γονεὺς Β’», γιὰ νὰ ἔχουν οἱ μετανάστες τὰ ἴδια ἀκριβῶς δικαιώματα μὲ τοὺς ἐντοπίους ἐργάτες, παρὰ τὰ ὅσα ἔλεγε ὁ Μὰρξ καὶ νὰ μποροῦν οἱ «ἀκτιβιστὲς» νὰ μπαίνουν στὰ ἰχθυοτροφεῖα καὶ νὰ ἀπελευθερώνουν τσιποῦρες…

Δικαιωματισμὸς = ἡ ταφόπλακα τῶν κοινωνικῶν κατακτήσεων καὶ τῶν ἐθνικῶν ταὐτοτήτων. Ὁ θρίαμβος τῆς ἐλίτ, χωρὶς οὔτε μία σφαίρα. Ὁ νεοφιλελεύθερος ὁρισμὸς τοῦ κοινωνικοῦ νιχιλισμοῦ.

Δὲν εἶναι μία μόδα, εἶναι ἕνας καταστροφικὸς τυφών… Μὴν ἐφησυχάζει κάποιος.

Δανόπουλος Περικλῆς