Τεραστία ἐμπειρία ἀπὸ τὸ Μητσοτακέικο.
Χρόνια στὴν μεγάλη μπίζνα τῆς «διαχειρίσεως ἔναντι τιμήματος τῆς Ἑλλάδος».

Ἔπεσαν ἀμέσως στὸ κράτος. Ἔκαναν δηλαδὴ ταχύτατα, αὐτὸ ποὺ κατάλαβαν ἀργὰ τὰ νούμερα οἱ ζαῖοι.
Δὲν ὑπάρχει θέσις, ποὺ νὰ μπορῇ νὰ διαχειρίζεται χρήματα στὴν ἐπικράτεια, στὴν ὁποίαν δὲν ἔχει λόγο ὁ Μητσοτάκης.
Οὐδὲ μία…!!! 

Οὔτε κἂν στὸ νοσοκομεῖο Καρδίτσης, Κι ἐκεῖ ὁ διορισμὸς ἦταν καζᾶν καζᾶν γιὰ τὴν φαμίλια.

Μαφιόζικες καταστάσεις στὴν ἐποχὴ τῶν ὑπολογιστῶν καὶ τῶν δικτύων, ποὺ μπορεῖ νὰ δῇς ὡς τὴν τελευταία προμήθεια χαρτιοῦ ὑγείας γιὰ τὸ τελευταῖο κέντρο ὑγείας.

Θὰ συμφωνήσω λοιπὸν μὲ κάποιους φίλους, ποὺ ἔπιασαν τὸ νόημα τῆς παραιτήσεως τοῦ 80χρονου.
Πρὶν ἀπὸ αὐτὸν ἔπρεπε νὰ παραιτηθῇ ὁ ὑπουργός.
Παρ’ ὅλα αὐτὰ τὰ Μητσοτάκουλα πανηγυρίζουν γιὰ τὴν παραίτηση.
Μποροῦν νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν. Ἔχουμε ἐπικοινωνιακὴ μονοφωνία οὕτως ἡ ἄλλως.
Τέτοια μονοφωνία πλέον, ποὺ ἡ ἄλλη ἄποψις ἀκούγεται γραφική.
Δημοκρατία στὴν δευτέρα δεκαετία τοῦ 21ου αἰῶνος.

Ἐὰν μπορῇ νὰ σᾶς παρηγορήσῃ κάτι, τὸ ἴδιο συμβαίνει σὲ ὅλες τὶς παλαιὲς δυτικὲς δημοκρατίες καὶ στὴν Κίνα καὶ στὴν Ῥωσσία.

Νὰ σᾶς χαιρόμαστε.

«Ἕνας»