Πόσο εὔκολο εἶναι, μετὰ ἀπὸ ἀπανωτὰ κτυπήματα, νὰ ἀπογοητευθοῦμε καὶ νὰ σταθοῦμε ἀκινητοποιημένοι…
Πόσο δύσκολο εἶναι, μετὰ ἀπὸ ἀπογοητεύσεις καὶ ἀποτυχίες, νὰ ξανασηκωθοῦμε…
Πόσο δυνατοὶ αἰσθανόμεθα ἐὰν τὰ καταφέρουμε νὰ ξεπεράσουμε κάθε μικρή, ἢ μεγάλη, δυσκολία καὶ νὰ σταθοῦμε στὰ πόδια μας ξανὰ καὶ ξανὰ καὶ ξανά… Ὅσες φορὲς χρειάζεται, τόσες κι ἄλλες τόσες…
Ὁ πλανήτης μας καὶ οἱ νόμοι του εἶναι σκληροί, ἀπάνθρωποι ἴσως, γιὰ τὰ δεδομένα τῆς ἀντιλήψεώς μας…
Ἐὰν διαβιούσαμε ἔξω, στοὺς κανόνες τῆς ζούγκλας, τότε θὰ γνωρίζαμε πρακτικῶς πὼς μόνον ἐὰν θὰ ἤμασταν ἕτοιμοι νὰ πολεμήσουμε γιὰ τὶς ζωές μας, θὰ εἴχαμε δικαίωμα σὲ αὐτές.
Τώρα, στὶς ἀπάνθρωπες τσιμεντουπόλεις μας, ἐν τελῶς πλασματικά, ἐλπίζουμε ἢ πιστεύουμε πὼς αὐτὰ δὲν ἰσχύουν, δίδοντας ἄλλες ἐρμηνεῖες στὰ γεγονότα καὶ παρατάσεις ἢ ἀναβολὲς στὶς ἀποφάσεις μας, μὲ ἀποτέλεσμα, κάποιες φορές, νὰ μὴν συνειδητοποιοῦμε πὼς ὅ,τι ἰσχύει ἔξω, ἰσχύει καὶ μέσα.
Τὰ κτυπήματα ποὺ δεχόμεθα ἐὰν μᾶς ἀκινητοποιοῦν, ἢ ἐὰν μᾶς κάνουν νὰ πιστεύουμε πὼς …«τελειώσαμε», εἶναι ἁπλῶς ἀφορμές, ἢ …πρόβα, γιὰ νὰ δοκιμάσουμε τὶς ἀντοχές μας καὶ τὶς δυνάμεις μας. Ἐὰν ἀδυνατοῦμε νὰ τὰ ξεπεράσουμε, θὰ μᾶς …κατασπαράξουν. Ὅπως ἀκριβῶς ἐκεῖ ἔξω…
Μόνον ποὺ ἐδῶ μέσα, στὸν …«πολιτισμό μας», θὰ μᾶς κατασπαράξουν πιὸ …«πεπολιτισμένα».
Ἡ μόνη μας διέξοδος, ἐλπὶς καὶ πιθανότης ἐπιβιώσεως προέρχεται ἀπὸ τὸ «μπορῶ».
Μπορῶ τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὰ …ἀδύνατα ἢ τὰ παράλογα!
Ἐὰν δὲν μπορῶ, τότε εὐλόγως θὰ καταλήξω στὴν …ἀποσύνθεσιν, ἐφ΄ ὅσον μόνον αὐτοὶ ποὺ εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ ζήσουν, θὰ ζήσουν.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Κι αν σκόνταψες κι εχτύπησες κι έπεσες κι ελαβώθης
κουτσά ζαβά μην περπατείς και πόνο να μην δείχνεις
Σε βλέπει ο εχθρός και χαιρεται,ο φίλος και λυπαται
Ἀξιοπρέπεια; Ἤ μήπως κάτι περισσότερο;
Υπερηφάνεια
Αν όχι τι άλλο;
Καλημέρα
Τὸ «ὑπὲρ» δηλώνει ὑπέρ-βολή. Τὸ «Ἀξιοπρέπεια» φαντάζει μικρό, διότι ἐμπεριέχει ἕνα τεράστιο «πρέπει» μέσα του.
Νομίζω πὼς εἶναι κάτι πολὺ μεγαλύτερον ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν Ἐπίγνωσιν, τὴν Συνειδητότοτα καί, κυρίως, ἐπάνω καὶ πρῶτα ἀπὸ ὅλα τὴν Εὐθύνη.
Θυμήσου τὸν Χασιώτη, τὸν ἀδελφὸ τοῦ Κατσαντώνη. Μήπως καί δέν πονοῦσε; Ἤ μήπως ἡ Ὑπέρηφάνεια τοῦ ῥαγιᾶ πού τοῦ πολτοποιοῦν τό σῶμα ἦταν ποτέ ἱκανή, ἀπὸ μόνη της, νά τοῦ ἐπιτρέψῃ ἔως τήν τελευταία του πνοή, νά τραγουδᾷ;
Εμπεριέχεται εδώ και ας μην παραβλεφθεί το στοιχείον εκείνο της αρχέγονης επιφυλαξεως απέναντι στον κινδυνον
Ένστικτη ορμή οδηγεί ακόμη και άλλα είδη θηλαστικών ζώων να κρυπτουν κατά το δυνατόν την αδυναμιαν ειδικώς δε την χωλότηταν καθώς αυτή λειτουργεί ως δύναμις έλξεως προς τους θηρευτές εχθρούς
” Κουτσά ζαβά μην περπατείς – βλέπει ο εχθρός και χαιρεται” μας λέγει το ποίημα ( το οποίον συνετέθη επ ευκαιρίας του θέματος) και αποδίδει την τασιν αυτήν
Οι άνθρωποι ενεδύσαμεν με λέξεις κάποιες από τις ενστικτώδεις παρορμήσεις μας ανάγοντας αυτές στο επίπεδον των αξιών
Ίσως δικαίως ίσως όχι δεν έχω απάντησιν προς το παρόν
Προτιμῶ τὸ «ἐνστικτῶδες» διότι «μαρτυρᾶ» κάτι ἀπὸ τὴν …Φύσιν μας.
Δεν γνωρίζω την ιστορίαν του Χασιώτη και θα την ερευνήσω
Ευχαριστώ για την πληροφορησιν