Μὲ τὶς λίθινες πλάκες τῆς Γεωργίας ἔχουμε ἀρκετὲς φορὲς καταπιασθῆ, καθὼς ἐπίσης καί, σὲ γενικὲς γραμμές, μὲ τὸ περιεχόμενον τῶν κειμένων τους. Ἕνα περιεχόμενον ποὺ ἀπευθύνει ἕνα μήνυμα στὴν ἀνθρωπότητα, ἀναφορικῶς μὲ τὸ πῶς σχεδιάζεται (;;;) νὰ εἶναι ἢ πὼς θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἤ, τέλος πάντων, πὼς θὰ ἤθελαν νὰ εἶναι, μετὰ ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα, τὸ μέλλον αὐτῆς τῆς ἀνθρωπότητος. Λέγονται φυσικὰ πολλὰ γιὰ κάτι χρονοκάψουλες καὶ ἄλλα περίεργα, ἀλλὰ δὲν εἶναι στὶς προθέσεις μας νὰ καταπιασθοῦμε μὲ ἐτοῦτα. 

Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχουμε κάνη, ἔως σήμερα, ὅμως εἶναι νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ τμῆμα τους ἐκεῖνο ποὺ «μιλᾶ» ἑλληνικά. Καί, νομίζω, πὼς τελικῶς αὐτὸ τὸ μικρὸ ἑλληνικὸ τμῆμα τους, ἔχει νὰ μᾶς πῇ πολλὰ περισσότερα, ἀπὸ ὄσα φανταζόμεθα. Εἶναι γεγονὸς πὼς στὸ ἐπάνω μέρος τῶν τεσσάρων καθέτων λίθων ἔχει τοποθετηθῆ μία ὁριζόντιος λίθινος πλάκα, ποὺ κάτι ἀναγράφει, σὲ κάθε της πλευρά, σέ, κατὰ πῶς μᾶς λέν, ἀρχαῖες γλῶσσες. Μία ἐξ αὐτῶν ἡ ἑλληνική. Συνέχεια →