Ἡ ἐπιχείρησις ἁρπαγῆς τοῦ ἑλληνικοῦ χρυσοῦ ἔχει ἀποσιωπηθῇ ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαθλιώσεως σὲ τέτοιον βαθμό, ποὺ καταντᾶ κυριολεκτικῶς συνωμοσία ἡ κάθε τους πράξις.
Αὐτὸ σημαίνει πὼς ἐδῶ καὶ χρόνια, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὶς προσπάθειες ἄλλων «ὑπεργολάβων», ὅπως γιὰ παράδειγμα τὶς ὑπογραφὲς Πάχτα καὶ τὶς «ἐνημερώσεις» Παπαχελᾶ, ἔχει δρομολογηθῇ μία ἀπολύτως ἐλεγχομένη προσπάθεια χειραγωγήσεως τῆς κοινῆς γνώμης, πρὸ κειμένου νὰ ἀποσιωπηθῇ τὸ ἔγκλημα καὶ νὰ καλυφθῇ ἡ ληστεία, πίσω ἀπὸ «ἀναπτυξιακὲς» πινακίδες. 
(Μία ματιὰ στὸν «ἀναπτυξιακὸ» μπουμποῦκο» θὰ μᾶς πείσῃ διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Ἀλήθεια, μετά ἀπό τόσες κωλοτοῦμπες πού ἔχει κάνῃ αὐτή ἡ κουδουνίστρα, εἶναι δυνατόν σήμερα νά μή μᾶς προκαλῇ τήν μεγίστη καχυποψία ὁποία του ἀναφορά σέ «ἀναπτυξιακές» δράσεις;)

Συνέχεια →