Μᾶλλον ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸν «ἰδεολογικό» μεσαίωνα ποὺ ἀπολαμβάνουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, οἱ (ἂς ποῦμε) φυσικοὶ κληρονόμοι τῶν ἐκπολιτιστῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων.
Ἕναν μεσαίωνα ποὺ δὲν ἀπειλεῖ πλέον ἐμᾶς διότι ἁπλούστατα τὸν βιώνουμε.
Ἐὰν λοιπὸν μᾶς ἀναστατώνουν εἰκόνες σὰν κι αὐτήν:
«Αἰγαιομακεδόνες……!!!»
Πολιτικός, δημοσιοκαφρικός, συνδικαλιστικὸς κόσμος τῆς χώρας περιπεπλεγμένος σὲ ἕνα …κουβάρι διαπλοκῆς, ψεύδους, ἐξαπατήσεων, ἐγκλημάτων κατὰ τοῦ Ἔθνους (κι ὄχι μόνον), διαρκοῦς ἀσυλίας καὶ ἀτιμωρησίας, «φορᾶ» ὡς βιτρίνα, κατὰ περίπτωσιν, κάθε εἴδους σκάνδαλο, ποὺ στὴν συνέχεια …παραγράφεται «νομοτύπως».
Ἕνας κόσμος βρώμικος καὶ σαφῶς βαθύτατα ἀλληλοεξαρτώμενος ἀπὸ τὶς ἀσαφεῖς καὶ ἀχόρταγες συμφωνίες τῶν δημοσίων ἔργων, ποὺ στόχο μόνον ἔχουν νὰ ἀπομυζοῦν τὰ δημόσια ταμεῖα, πρὸ κειμένου νὰ σιτίζονται παντιοτρόπως οἱ κάθε λογῆς διαπλεκόμενοι, ἀλλά, πάντα, νὰ παραμένουν ἐκτὸς στοχεύσεως, ὅσο εἶναι χρήσιμοι οἱ κατὰ περίπτωσιν διαπλεκόμενοι. Μὰ αὐτὸ ἦταν καὶ παραμένει βιτρίνα, ἐφ΄ ὅσον ὁ μηχανισμὸς παραμένει ἴδιος.
Φωτογραφία τοῦ Μοιράρχου τῆς «Ἑλληνικῆς Βασιλικῆς Χωροφυλακῆς’’ Χαριλάου Πανταζῆ τοῦ Σταμάτη, ὁ ὁποῖος ἐγεννήθη τὸ 1899 στὴν Χαλκίδα.
Ὅλα σας… Δίχως ἐξαιρέσεις…
Ἐάν, ὅπως ἰσχυρίζεσθε, εἶσθε πατριῶτες. Ἐάν… ἀλλὰ δὲν νομίζω….
Λοιπόν… ἐπαναλαμβάνομαι καὶ πάλι, γιὰ νὰ σᾶς γίνω ἐκ νέου ἀντιπαθής.
Ἔχουμε ἕνα Σύνταγμα κι ἕναν ἐκλογικὸ νόμο, ποὺ τὰ γνωρίζετε καλῶς καὶ ὀφείλετε τώρα νὰ τὰ ξαναμελετήσετε.
Αὐτὸ τὸ Σύνταγμα καὶ αὐτὸς ὁ ἐκλογικὸς νόμος ἀναφέρουν σαφῶς πὼς ἡ βο(υ)λή σας δὲν γίνεται νὰ λειτουργήσῃ μὲ κάτω ἀπὸ 300 (ἐπὶ τοῦ παρόντος) βο(υ)λευτές. Μέσα σὲ αὐτὰ λοιπὸν τὰ (ἀπὸ ἐσᾶς) συμφωνηθέντα ἀναφέρεται σαφῶς πὼς ἐὰν κάποιος βουλευτὴς παραιτηθῇ, τελευτήσῃ, μετακινηθῇ ὀφείλει ἄμεσα τὸ βουλευτικὸ σῶμα νὰ τὸν ἀντικαταστήσῃ.
Ἐὰν αὐτὸ δὲν εἶναι δυνατόν, τότε ὁδηγούμεθα, ἐκ τῶν πραγμάτων σὲ ἐκλογές.
Ἐπεὶ δὴ ὅμως ὅλοι ἐκεῖ μέσα παραμένετε συμμορία, φροντίζετε νὰ ἀντικαταστήσετε ἄμεσα κάθε πρόσωπο ποὺ θὰ ἀκυρώση, συνταγματικῶς, τὴν ἰσχὺ τῆς ὑπαρχούσης βουλῆς. Ἔτσι δέν εἶναι;
Συνέχεια
Κάποιαν στιγμή, τὸ 2010, μετὰ τὴν ὑπαγωγή μας στοὺς «μηχανισμοὺς στηρίξεως» (βλέπε καὶ κεκαλυμμένους μηχανισμοὺς ἐπισήμου ἐλέγχου ἤ, ἄλλως, μνημόνια) ξεκίνησε ἕνας ὀρυμαγδὸς δηλώσεων, «ἀντιδράσεων» καὶ κάθε μορφῆς προπαγανδιστικῶν ἐνεργειῶν (κινημάτων), γιὰ νὰ σωθοῦμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν νέα, ἀπολύτως μεθοδευμένη, μορφὴ σκλαβιᾶς. Ἐκεῖ ἦταν, ποὺ μὲ πρόσχημα τὴν ἀπαλλαγή μας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς μηχανισμούς, ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἔβλεπαν (καὶ βλέπουν) ἤ ἤθελαν νὰ βλέπουν (γιὰ τοὺς προσωπικούς τους λόγους, ποὺ δὲν εἶναι ἀπαραιτήτως γιὰ τὸ καλό μας), τὸ ἐν λόγῳ πρόβλημα ἐπιδερμικῶς, ἑστίαζαν (κι ἑστιάζουν) μόνον στὴν μερικὴ πλαστότητα τοῦ «χρέους» καὶ οὐδέποτε στὴν ὁλικὴ πλαστότητα τοῦ κράτους ἤ στὴν ὁλικὴ πλαστότητα τῶν νόμων ποὺ τὸ δομοῦν καὶ τὸ ὑποστηρίζουν καὶ τὸ κάνουν νὰ φαίνεται ὡς κάτι ποὺ ὀφείλουμε νὰ ὑπερασπισθοῦμε. Ὅλοι αὐτοί, φανεροὶ καὶ κρυφοί, δουλεύουν μόνον γιὰ νὰ καλύψουν τὴν ἔμμεσο νομιμοποίησιν τοῦ τόκου, ποὺ οὐδὲ ἕνα Σύνταγμα παγκοσμίως ἀναφέρει. Ὅλοι αὐτοί, ποὺ ἀναφέρονται ἐπιλεκτικῶς καὶ μόνον στὴν ἀνάγκη (ἢ μή) ὑπάρξεως τῶν μνημονίων, ὑπερασπίζονται στὴν πραγματικότητα τοὺς τοκογλύφους καὶ τοὺς μηχανισμούς τους. Ὅλοι αὐτοί, ποὺ μᾶς ὑποδεικνύουν τὸ «χρέος» ὡς πρόβλημα, ἀρνοῦνται νὰ ἐμβαθύνουν καὶ νὰ ἀναλύσουν τὴν πραγματικὴ μορφὴ τοῦ ἐν λόγῳ μηχανισμοῦ, εἴτε διότι ἀρέσκονται σὲ ὁπαδοὺς καὶ χειροκροτητές, εἴτε διότι εἶναι ἐντεταλμένοι πράκτορες. Συνέχεια
